Στα νεότερα στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, είχαμε ακόμη δύο εντυπωσιακές καταθέσεις μαρτύρων που αποδομούν ακόμη περισσότερο τις καταθέσεις των δύο βασικών κατηγορούμενων.
Η μεν πρώτη από έναν περαστικό που εμφανίζεται στο επίμαχο βίντεο να συμμετέχει στο πρώτο λιντσάρισμα αλλά ακόμη δεν έχει κληθεί ως κατηγορούμενος, ο οποίος ανατρέπει τον βασικό ισχυρισμό των κατηγορούμενων ότι ο Ζακ κρατούσε δήθεν μαχαίρι. Το μαχαίρι βρέθηκε μεν κοντά στον χώρο του ξυλοδαρμού αλλά δεν το κρατούσε εκείνος. Αντίθετα είναι ο μεσίτης που φέρεται στην ομολογία αυτή να το τοποθετεί στο κατάστημα μετά το συμβάν.
Η δεύτερη, από αυτόπτη περαστικό, που περιγράφει ρητά ότι ο Ζακ μπήκε όντας ήδη ταραγμένος μέσα στο κοσμηματοπωλείο την ώρα που ήταν εκεί ο κοσμηματοπώλης, ο οποίος και φέρεται να τον εγκλώβισε μέσα.
Αυτό ανατρέπει τον έτσι και αλλιώς προκλητικά και εμφανώς ψευδή ισχυρισμό του κοσμηματοπώλη ότι δήθεν είχε φύγει από το κατάστημά του πριν μπει μέσα ο Ζακ και είχε αφήσει την πόρτα ανοιχτή για να πάει να πάρει εφημερίδα, πράγμα που κανείς ιδιοκτήτης δεν κάνει στην Ομόνοια, φυσικά.
Παράλληλα οι διασώστες του ΕΚΑΒ (ο Αλλάχ να τους κάνει «διασώστες») που φέρεται να έχουν συμμετοχή στην προσπάθεια συγκάλυψης της δολοφονίας, και που ακόμη δεν έχουν διωχτεί ούτε ποινικά αλλά ούτε καν διοικητικά από την ανάλγητη πολιτική ηγεσία του Υπ. Υγείας, κατάλαβαν εντέλει ότι τα στοιχεία της δικογραφίας που διαρρέουν με το σταγονόμετρο τους «καίνε». Και για αυτό αναγκάστηκαν να βγουν και να απολογηθούν με συνέντευξη που έδωσαν ανώνυμα στην Εφημερίδα των Συντακτών αναφέροντας την δική τους εκδοχή. Εκεί ανάμεσα στα άλλα εξοργιστικά, ισχυρίζονται – σε ευθεία αντιπαράθεση με καταθέσεις αυτοπτών- ότι δήθεν παρέλαβαν τον Ζακ εν ζωή και για αυτό έφτασαν με την σειρήνα ανοιχτή, από την Γλάδστωνος μέχρι τον Ευαγγελισμό μέσα σε τρία (3) λεπτά της ώρας.
Φυσικά, ακόμη και αν υπολογίσουμε ότι δεν σταμάτησαν σε κανένα φανάρι είτε ανεβαίνοντας από την Ακαδημίας είτε από την Σταδίου, είναι αδύνατον αυτό να καταστεί εφικτό με την κίνηση που έχουν αυτοί οι δρόμοι Παρασκευή μεσημέρι προς απόγευμα στις 3 περίπου. Εκτός αν το συγκεκριμένο ασθενοφόρο είχε έλικα ελικοπτέρου…
Δεν χωρά αμφιβολία ότι για δικούς τους λόγους, επιλέγουν να υιοθετήσουν το αστυνομικό σενάριο και να αποποιηθούν την συμμετοχή τους στο αδίκημα της «περιύβρισης μνήμης (ήδη) νεκρού».
Ακόμη και η συντηρητική αστική δικαιοσύνη, αναγκάστηκε δια αυτεπάγγελτης παρεμβάσεως εισαγγελέως του Αρείου Πάγου να παραγγείλει προανάκριση για το εάν η δολοφονία του Ζακ πρέπει να ενταχθεί στο πλαίσιο της εφαρμογής του αντιρατσιστικού νόμου. Αυτό αλλάζει όχι μόνο το πεδίο της έρευνας αλλά ουσιαστικά προαναγγέλλει και την αναβάθμιση των κατηγοριών.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η υπόθεση παραμένει στην επικαιρότητα, όσο και αν επιχειρεί η κυβέρνηση, το κράτος και τα ΜΜΕ να την καταχωνιάσουν, εξαιτίας της πολύμορφης και διαρκούς κινητοποίησης ενός σημαντικού κομματιού του κινήματος. Μια κινητοποίηση που όχι μόνο συνεχίζεται σε μαζικότητα στην Αθήνα (όπως έδειξε η πορεία 4 χιλιάδων ανθρώπων στις 13 Οκτωβρίου) αλλά απλώνεται και σε άλλες πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα, ο Βόλος, το Ρέθυμνο, το Ηράκλειο κ.λπ.
Ταυτόχρονα κινητοποιήσεις οργανώνονται από Έλληνες του εξωτερικού και LGBTQ κοινότητες. Στην τεράστια αντιρατσιστική διαδήλωση των 250 χιλιάδων στο Βερολίνο στις 14 Οκτωβρίου υπήρχαν πανό και συνθήματα και για την δολοφονία Ζακ και ενάντια στην κρατική και παρακρατική συγκάλυψη. Άλλη μια διαδήλωση εκατοντάδων συμμετεχόντων έγινε την περασμένη εβδομάδα στις Βρυξέλλες.
Διεθνή καλέσματα γίνονται επίσης ενάντια στην συγκάλυψη που έρχονται να προστεθούν σε αντίστοιχα στο εσωτερικό της χώρας όπως π.χ. αυτό της καταγγελίας του τρόπου κάλυψης του γεγονότος από τα άθλια ιδιωτικά ΜΜΕ, που υπογράφουν πάνω από 240 δημοσιογράφοι.
Τέλος δεν λείπουν και πιο σκληρές φωνές που καλούν ακόμη και σε τουριστικό μποϊκοτάζ της Ελλάδας, επειδή ανέχεται και υποθάλπει την ομοφοβική βία.
Από την μεριά του κράτους, μάλλον στο κενό φαίνεται να πέφτει η γελοία προσπάθεια να αξιοποιηθεί η επίθεση αγνώστων στο αμαρτωλό 4ο αστυνομικό τμήμα της πλατείας Ομονοίας, πρώτα και κύρια εξαιτίας της αστειότητας των επιχειρημάτων, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ, επιχειρήθηκε να εξισωθεί η εν ψυχρώ δολοφονία ενός ακτιβιστή, με 2-3 επιφανειακές γρατζουνιές σε πόδια και χέρια αστυνομικών…
Γ. Χλ.