Το ότι ο ΔΟΛ, ως μηχανισμός αστικής προπαγάνδας, “καταρρέει” κανέναν μάλλον δεν (πρέπει να) στενοχωρεί – ούτε καν το φιλελεύθερο κοινό του που φρόντισε για χρόνια να το μαστιγώνει σαδιστικά! Ασφαλώς για τους εργαζόμενους της εταιρείας, τους κάπου 1.000 που έχει ήδη πετάξει στο δρόμο και τους υπόλοιπους καμιά 500ριά, έχει μια ιδιαίτερη σημασία και όχι μόνο ατομικά, καθώς αυτό το συγκρότημα δίνει το πρότυπο των εργασιακών σχέσεων στον κλάδο -ακόμα και πιο πέρα- ίσως και της δημοσιογραφικής πρακτικής.
Και το δίνει, ακόμα και τώρα πρωτοποριακά. Κατοχυρώνοντας, για παράδειγμα, την απληρωσιά ως κανονικότητα (ήδη από πρόπερσι, με 7 μήνες μισθούς “μέσα” τώρα) αλλά και με την προγραμματιζόμενη “διαγραφή” χρεών του προς την κοινωνία και τους εργαζομένούς του. Οι τελευταίοι ετοιμάζονται να εισέλθουν σε κατάσταση “πιστωτή” και μάλιστα στην ουρά (μετά από τράπεζες, κράτος, ταμεία, προμηθευτές…), όπως εξασφάλισαν οι μνημονιακές μεταρρυθμίσεις. Όπως τους το διαβεβαίωσε και η εταιρεία πρόσφατα (είναι ίσως και η μόνη “διαβεβαίωση” που πρέπει να εισακουστεί), “ξεχάστε πλέον και δεδουλευμένα και αποζημιώσεις” (αν και για το τελευταίο υπάρχουν ακόμα λεγκαλιστικές αυταπάτες).
Πρότυπο καπιταλιστικής επιχείρησης, με απλώς πιο διογκωμένα χρέη, και όχι “διαπλοκής” (ή τουλάχιστον όχι περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο επιχειρηματία, μεγάλο ή μικρό – αυτή είναι η δουλειά τους) ό,τι και να λένε οι τσιπραίοι που ψάχνουν φαντάσματα για να σερβίρουν φαντασιακές τους νίκες, η επιχείρηση είναι πάντα μια “ιδέα”, που ξεπερνάει τον επιχειρηματία: ο ΔΟΛ το υλοποιεί έως και στη σημερινή διαχείριση του προσωπικού του – και της προπαγάνδας του. Οι διευθυντάδες και τα στελέχη που θέλουν να “σώσουν” την “ελευθεροτυπία” και την “πολυφωνία” (τη δική τους μόνο – εννοείται) δίνουν τον τόνο παριστάνοντας τα θύματα των μπολσεβίκων στην εξουσία(!) και προσδένονται στον αφερέγγυο επιχειρηματία για να εξασφαλίσουν (μαζί με τους τραπεζίτες) μερικά ψίχουλα έναντι – καθώς η συσσωρευμένη απληρωσιά οδηγεί ενίοτε και σε εκρήξεις.
Ακόμα χειρότερα, μετασχηματίζουν τα διασπαστικά κολπάκια του επιχειρηματία σε ιδεολογία. Έτσι, π.χ., μπορεί ο Ψυχάρης να απαγόρευσε, από το Σεπτέμβρη, την είσοδο σε όσους κατέφυγαν στο απομεινάρι της εργατικής νομοθεσίας που λέγεται επίσχεση, για να αποφύγει ένα πραγματικό κύμα διεκδίκησης, όμως τώρα -και περίπου χωρίς Ψυχάρη ούτε ακόμα “εκκαθαριστή”- τα στελέχη που τρέχουν την επιχείρηση υλοποιούν έως και στα ψίχουλα την αληθινή “ιδέα” της διάσπασης και της ανταμοιβής της απάθειας. Ως τώρα, δυστυχώς, έχουν πετύχει την εξουδετέρωση του αυξανόμενου θυμού (αλλά και της υλικής απόγνωσης), που η κατάσταση αντικειμενικά δημιουργεί.
Αντικειμενική, όμως, είναι και βαθύτερα η σύγκρουση με την εργοδοσία και με ψίχουλα δεν μπορεί να κλείσει. Οι πλέον αυθεντικοί, χωρίς δηλαδή τους διαδρόμους της εξουσίας που θαμπώνουν καμιά φορά τους γραφιάδες, και οι χωρίς εκπροσώπηση -κλητήρες, οδηγοί, τεχνικοί, διοικητικοί και, λίγοι ακόμα, δημοσιογράφοι- έφτασαν στο όριο της ανοχής τους, όταν τους δήλωσαν έμπρακτα το περασμένο Σαββατοκύριακο ότι τα ψίχουλα δεν αξίζουν να τα πάρουν αυτοί, αφού τόλμησαν να το ζητήσουν! Και αποφάσισαν να τα διεκδικήσουν, χωρίς να περιμένουν τα έρημα τα σωματεία και τους εκπροσώπους και άλλους μεσολαβητές, διευθυντάδες, διαπραγματευτές και δικαστές. Το ένα τέταρτο των σημερινών εργαζομένων μπαίνει έτσι σε αυθεντική κίνηση διεκδίκησης, αλλά και ενότητας. Είναι ίσως η καλύτερη και πιο ελπιδοφόρα εξέλιξη, σε έναν αγώνα που δεν είναι μόνο δικός τους: είναι όλων μας!
