Δήλωση του DIP για τις εκλογές στην Τουρκία
Οι κάλπες έκλεισαν, η ταξική πάλη συνεχίζεται!
Οι κοινές προεδρικές και βουλευτικές εκλογές στην Τουρκία διεξήχθησαν την Κυριακή 24 Ιουνίου 2018 και ολοκληρώθηκαν με την εκλογή ως προέδρου της χώρας του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Tην πλειοψηφία των εδρών κερδίζει επίσης η συμμαχία του κόμματος του Eρντογάν (AKP) με το παραδοσιακό φασιστικό κόμμα της χώρας, το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (MHP).
Το Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα (DIP), εργάστηκε πριν από τις εκλογές για ένα ενιαίο μέτωπο αποτελούμενο από σοσιαλιστικά κόμματα ευρέος φάσματος, μαζί με το αποκαλούμενο Bloc του Ιουνίου, η οποία πρωτοβουλία συνάντησε την αδιαφορία από την πλειοψηφία των σοσιαλιστικών κομμάτων γίνανε ουρά είτε των αυτοαποκαλούμενων σοσιαλδημοκρατών του αστικού Δημοκρατικού Λαϊκού Κόμματος (CHP) είτε του φιλοκουρδικού Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών (HDP). Το DIP αποκλείστηκε από το να κατέβει αυτόνομο στις εκλογές από τους αντιδραστικούς εκλογικούς νόμους της Τουρκίας, όπως και πολλά άλλα σοσιαλιστικά κόμματα. Στη διάρκεια των εκλογών, κάλεσε την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους να μην ψηφίσουν τον Ερντογάν και το ΑΚΡ, οι οποίοι επιχειρούν να καταστρέψουν όλα τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης, καθώς και να αποδεκατίσουν τις δημοκρατικές ελευθερίες.
Στις 5 μ.μ. την ημέρα των εκλογών, την ώρα που έκλεισαν οι κάλπες κι έγινε άρση της απαγόρευσης της προπαγάνδας για τις εκλογές, το DIP δημοσίευσε μια ανακοίνωση που καλούσε να υψωθεί η σημαία της ταξικής πάλης ενάντια στο καθεστώς του δεσποτισμού, κατά του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού. Δημοσιεύουμε παρακάτω την μετάφραση από τα αγγλικά, της εν λόγω ανακοίνωσης.
Οι κάλπες για τις προεδρικές και βουλευτικές εκλογές έχουν πλέον κλείσει και ανοίγει μια νέα περίοδος αγώνων. Η εκλογική διαδικασία ήταν ο καθρέφτης του δεσποτικού καθεστώτος του Ερντογάν και του ΑΚΡ. Έχει γίνει κατάχρηση των προνομίων της εξουσίας, μια μυριάδα παράνομων πρακτικών έχουν βοηθήσει το ΑΚΡ και έχει χρησιμοποιηθεί ωμή βία, όλα αυτά με σκοπό να υπονομευθεί η βούληση του λαού. Αλλά η λαϊκή λαχτάρα και δύναμη της θέλησης για ελευθερία δεν μπορούν να κατασταλούν. Ο αγώνας για την ελευθερία ενάντια στο δεσποτισμό θα συνεχιστεί με αμείωτη ένταση.
Η οικονομική κρίση, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και το καθεστώς του δεσποτισμού βρίσκονται μπροστά μας ως τα πιο σημαντικά ζητήματα των ημερών. Όποιοι κι αν είναι οι αριθμοί και τα ποσοστά που θα ανακοινωθούν τις επόμενες ώρες για αποτελέσματα των εκλογών, η παρασιτική αστική τάξη, από τη μία πλευρά, και τα εκατομμύρια των εργατών και των εργαζόμενων, με άλλα λόγια, το 1 τοις εκατό ενάντια στο 99 τοις εκατό, τίθενται απέναντι στα πιο φλέγοντα ζητήματα που ταλανίζουν την Τουρκία. Ωστόσο, το 1% είναι μια ταξικά συνειδητή ομάδα που δρα σύμφωνα με τα συμφέροντα της τάξης του. Είναι αυτή η χούφτα των καπιταλιστών που κυβερνά τη χώρα, χάρη στην οικονομική τους δύναμη που έχει αποκτηθεί από την εκμετάλλευση κι έχει δημιουργήσει ένα σύστημα στο οποίο κερδίζουν ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των εκλογών.
Στις 17:00 στις 16 Απριλίου 2017, την ημέρα του συνταγματικού δημοψηφίσματος, το TÜSİAD[1] δημοσίευσε μια δήλωση. Κάποιοι ίσως να το έχασαν.Το DIP χαρακτήρισε αμέσως εκείνη τη δήλωση ως το «pronunciamiento [πραξικόπημα] του TÜSİAD» και παρουσίασε την ακόλουθη εκτίμηση: «Το TÜSIAD, ο εκπρόσωπος του 1 τοις εκατό της παρασιτικής αστικής τάξης, μ’ αυτή τη δήλωση, διατύπωσε τη στάση του. Στη δήλωση αυτή, το TÜSIAD απαιτεί, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των εκλογών, την ανεξέλεγκτη υποταγή στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και της ΕΕ και την επίθεση στις κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Η αστική τάξη και ο ιμπεριαλισμός θα προσπαθήσουν να επιβάλουν αυτές τις απαιτήσεις, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα. Θα θελήσουν να φέρουν τον Ερντογάν και το κόμμα του, καθώς είναι ταρακουνημένη η εξουσία τους, από το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος του οποίου η νομιμότητα είναι ύποπτη, στην υλοποίηση των δικών τους απαιτήσεων.»
Στην πραγματικότητα, στις εκλογές της 24ης Ιουνίου, αν και υπήρχαν περισσότεροι από ένας υποψήφιοι για την προεδρία και περισσότερα από ένα κόμματα ή συμμαχίες για το κοινοβούλιο, υπήρχε ένα ενιαίο πρόγραμμα: αυτό του TÜSİAD. Ο Ταγίπ Ερντογάν κατήλθε στις εκλογές της 24ης Ιουνίου εφαρμόζοντας το δόγμα του TÜSİAD. Ιδιωτικοποίησε τα εργοστάσια ζάχαρης, προχώρησε σε ιδιωτικοποιήσεις στην εκπαίδευση και την υγειονομική περίθαλψη, απαγόρευσε τις απεργίες, χρησιμοποίησε το κράτος έκτακτης ανάγκης υπέρ των αφεντικών, έδωσε το ελεύθερο στην Κεντρική Τράπεζα να αυξήσει το επιτόκιο υπό την πίεση του εγχώριου και του ξένου κεφαλαίου και έστειλε τους υπασπιστές του στο Λονδίνο για να ζητιανέψουν χρήματα από τους ιμπεριαλιστές χρηματοδότες. Σύσφιξε τη συνεργασία με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό στη Μέση Ανατολή, ξεκινώντας από τη Συρία. Συμμετείχε ενεργά στη δημιουργία διαδρόμου του ΝΑΤΟ στη βόρεια ζώνη αυτής της χώρας.
Η αντιπολίτευση, από την πλευρά της, μπήκε στη σειρά, την παραμονή των εκλογών, μπροστά απ’ την πόρτα του TÜSİAD για να υποβάλλει τα σέβη της. Η λεγόμενη Συμμαχία του Έθνους της κύριας αστικής αντιπολίτευσης δεσμεύεται κυριολεκτικά στο πρόγραμμα του TÜSİAD σε τομείς όπως η υπεράσπιση της «ελεύθερης αγοράς», οι διαβεβαιώσεις στο ξένο κεφάλαιο, η ανεξαρτησία της Κεντρικής Τράπεζας ή οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Η εξωτερική πολιτική της επικεντρώνεται στον άξονα των Ηνωμένων Πολιτειών-ΕΕ και στη δέσμευση προς το ΝΑΤΟ. Η αφοσίωση στο ΝΑΤΟ είναι στην πραγματικότητα ο κεντρικός άξονας της πολιτικής του Δημοκρατικού Λαϊκού Κόμματος (CHP) και του Καλού Κόμματος (İYİ Party). Έχοντας επεκτείνει την υποστήριξή του στην προεδρία του Αμπντουλάχ Γκιουλ, το Κόμμα της Ευδαιμονίας (SP) είναι πλέον μέρος αυτού που έχουμε ονομάσει «αμερικανική αντιπολίτευση». Το HDP επίσης επιμένει σε μια γραμμή υπέρ του ΝΑΤΟ, παρόλο που οι ζημιές που προκαλούν στην κουρδική υπόθεση οι ΗΠΑ φαίνονται με γυμνό μάτι. Εν ολίγοις, τα πιστεύω του TÜSİAD ανθούν.
Το DIP, από την πλευρά του, θεωρεί ότι τα προβλήματα του 99% του πληθυσμού της Τουρκίας δεν μπορούν να λυθούν υπό τη σκέπη του ιμπεριαλισμού και σύμφωνα με το πρόγραμμα του TÜSİAD. Σήμερα, ο σοσιαλισμός είναι η μόνη διέξοδος για τους εργαζόμενους από τα δεινά που έχουν την πηγή τους στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό.
Εθνικοποίηση σε αντίθεση στην ιδιωτικοποίηση, φορολογική επιβάρυνση στους πλούσιους και όχι τους φτωχούς, απαγόρευση των απολύσεων, κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο και όχι τελωνειακή ένωση με την ΕΕ, capital controls στην κίνηση του ξένου νομίσματος, εθνικοποίηση των τραπεζών με στόχο τη διάσωση του λαού και όχι των υπό πτώχευση επιχειρήσεων, δημόσια περιουσία και σχεδιασμός αντί για αγορά και ιδιωτική περιουσία… Αυτές είναι οι πολιτικές που απαιτούνται για να πληρώσουν οι καπιταλιστές τα σπασμένα της κρίσης, οι καπιταλιστές που έχουν οι ίδιοι δημιουργήσει την κρίση εξαρχής. Οι πολιτικές αυτές μπορούν να υποστηριχθούν μόνο από τους σοσιαλιστές, οι οποίοι δεν έχουν δεσμούς συμφερόντων με τους καπιταλιστές και τους ιμπεριαλιστές. Μόνο οι σοσιαλιστές μπορούν να πολεμήσουν με πλήρη συνέπεια το σφετερισμό του δικαιώματος στην απεργία από το δεσποτικό καθεστώς, τη διατήρηση του κατώτατου μισθού κάτω από το επίπεδο λιμοκτονίας, την εξαθλίωση της αγροτιάς μέσω εξορθολογιστικών μεθόδων και την καταπίεση του μικρού εμπόρου από τις μεγάλες αλυσίδες [εμπορίου].
Για να απελευθερωθεί από τις ιμπεριαλιστικές αλυσίδες η Τουρκία πρέπει να σπάσει από το ΝΑΤΟ και να κλείσει τις ιμπεριαλιστικές βάσεις, ξεκινώντας από το Ιντζιρλίκ. Η Τουρκία πρέπει να βγει από την τελωνειακή ένωση και να τερματίσει τις διαπραγματεύσεις για ένταξη στην ΕΕ. Το μέλλον της Τουρκίας δε βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και στις Ηνωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης, γεννημένες από τις στάχτες της σημερινής ΕΕ και στη συνέχεια στην ένωση της μοίρας της με τη Σοσιαλιστική Ομοσπονδία της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Οι πραγματικοί φίλοι μας στην Ευρώπη είναι οι εργαζόμενοι αυτής της ηπείρου. Μόνο οι σοσιαλιστές μπορούν να ενώσουν τον αντιιμπεριαλισμό με την αδελφοσύνη των λαών. Η ειρήνη μεταξύ των λαών, πρώτα απ’ όλα στο κουρδικό ζήτημα, μπορεί να επιτευχθεί μόνο με αυτόν τον τρόπο.
Στα μάτια της δυτικότροπης μπουρζουαζίας της Τουρκίας, ο κοσμικός χαρακτήρας του κράτους είναι μια ακόμη στιγμή στη τροχιά της δυτικοποίησης της χώρας. Για εμας, απ’ την άλλη πλευρά, είναι ένα αναπόσπαστο στοιχείο της ενότητας του εργατικού πληθυσμού. Είναι η βάση για την ελευθερία των γυναικών, του μισού πληθυσμού της χώρας. Είναι η εγγύηση για ισότητα, ελευθερία και δημοκρατία. Έχουμε μάθει από την εμπειρία πώς η αστική τάξη μπορεί να εγκαταλείψει τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους όταν τα συμφέροντά της υπαγορεύουν αυτήν την πορεία. Ακόμη μαθαίνουμε. Η ψευτοκοσμικότητα των ιμπεριαλιστών δεν τους εμπόδισε να χρησιμοποιήσουν τους τακφίρι-θρησκευτικούς δολοφόνους και να χύσουν αδελφικό αίμα στην περιοχή μας. Ο λαός μας, αντίθετα, πρέπει να αγκαλιάσει πλήρως τον κοσμικό χαρακτήρα. Εκείνοι που χρειάζονται τη δημιουργία του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους είναι οι σοσιαλιστές, οι εκπρόσωποι των εργαζόμενων τάξεων που δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον στο να καταχραστούν τη θρησκεία και το σεχταρισμό.
Αν η Τουρκία πρόκειται να σπάσει από τη μέγγενη του καθεστώτος δεσποτισμού και απολυταρχίας, είναι η εργατική τάξη που πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή. Η αστική τάξη και ο ιμπεριαλισμός, ικανοί στη χρήση της δημοκρατίας για να καλύψουν την εκμετάλλευση, ρίχνουν άμμο στους τροχούς της πορείας προς την ελευθερία. Σε ολόκληρο τον κόσμο, καθεστώτα με ισχυρά στελέχη που βασίζονται στην απολυταρχία έχουν την υποστήριξη της αστικής τάξης, στο πλαίσιο της κρίσης και των αναταραχών στην παγκόσμια οικονομία και της ανάγκης καταστολής της εργατικής τάξης υπό αυτές τις συνθήκες. Η τάξη των αφεντικών μας δε θα θέλει αποχωριστεί αυτό το αυταρχικό καθεστώς μόλις επικρατήσει. Οι αξιώσεις για επιστροφή στο κοινοβουλευτικό σύστημα από την πλευρά της αντιπολίτευσης είναι ψέματα. Ακόμη και πριν από τις εκλογές, η αντιπολίτευση βρισκόταν σε σύγκρουση ως προς το χρονοδιάγραμμα της επιστροφής στο κοινοβουλευτικό σύστημα. Απλώς περιμένετε και θα δείτε τι θα συμβεί αν κερδίσει τις εκλογές! Η ήττα του Ερντογάν, μια μικρή πιθανότητα, θα σε καμία περίπτωση δε θα ανοίξει τις πύλες της ελευθερίας από μόνη της. Δε μπορούμε να νικήσουμε το δεσποτισμό αντικαθιστώντας το ένα αφεντικό με το άλλο. Η υπεροχή του λαού δε μπορεί να εδραιωθεί με βάση ένα αλυσοδεμένο κοινοβούλιο. Η ανασυγκρότηση της χώρας θα είναι δυνατή μόνο μέσω μιας συντακτικής συνέλευσης απαλλαγμένης από τις αλυσίδες της, το όριο του 10% [για είσοδο στη Bουλή], τις απαγορεύσεις, τους πολιτικούς, οικονομικούς και οικονομικούς περιορισμούς.
Αδελφοί και αδελφές, εργαζόμενοι και εργάτες! 99% του πληθυσμού της χώρας!
Δεν είναι αλήθεια ότι τα προβλήματά μας δεν έχουν λύσεις. Αλλά η πορεία προς τη λύση περνά μέσα από την αυξανόμενη ταξική συνείδηση των εργατών και των εργαζομένων τουλάχιστον στο επίπεδο των αφεντικών και της δράσης τους με ταξική συνείδηση και της οργάνωσης ανεξάρτητα από τον ιμπεριαλισμό και την αστική τάξη. Όποιον και να έχετε ψηφίσει, τείνετε το χέρι σας στον αδελφό ή την αδελφή σας, τον εργάτη! Γνωρίστε την τάξη σας και οργανωθείτε στις γραμμές της!
Ενταχθείτε στο DIP!
Ας ανασυγκροτήσουμε την Τουρκία με τα σημαδεμένα χέρια του εργάτη! Εμπρός για μια απαλλαγμένη από αλυσίδες Συντακτική Συνέλευση!
Τα εργοστάσια και οι τράπεζες στο κράτος και το κράτος στους εργάτες!
Κάτω ο ιμπεριαλισμός! Κάτω ο δεσποτισμός! Ζήτω η ελευθερία!
24 Ιουνίου 2018
[1] Η μεγάλη οικονομική οργάνωση της τουρκικής μονοπωλιακής αστικής τάξης. Είναι ελαφρώς επικριτική απέναντι στον Ερντογάν.
Mετάφραση Γιαν. Σιμ.
