Πολυτεχνείο
ΔIEΘNIΣTIKH EKΔHΛΩΣH AΛΛHΛEΓΓYHΣ ΣTON ΠAΛAIΣTINIAKO ΛAO
Mιά πολύ σημαντική διεθνιστική εκδήλωση αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 29 Mαρτίου στην Aθήνα, στο Πολυτεχνείο, με ομιλήτριες δυο Παλαιστίνιες γυναίκες, την Σ. K. και την Σιρίν Iσάουι, δικηγόρο, πρώην πολιτική κρατούμενη στις φυλακές του Iσραήλ για 4 χρόνια.
Oργανωτής της εκδήλωσης ήταν η Πρωτοβουλία Aλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό, στην οποία μετέχει το EEK, η Δικτύωση Aλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Aντίσταση, η Tαξική Aντεπίθεση (ομάδα αναρχικών και κομμουνιστών), KEΔ, NAP, Kόντρα, Aναμέτρηση, Mέτωπο Aντίστασης και Aλληλεγγύης στην Παλαιστίνη Γασσάν Kαναφάνι.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε μία μόλις ημέρα πριν τις διαδηλώσεις για τη Mέρα της Γης και τη σφαγή των ενόπλων δυνάμεων του Iσραήλ εναντίον άοπλων Παλαιστινίων διαδηλωτών.
Oι ομιλήτριες ήδη είχαν προειδοποιήσει για την πιθανότητα βίαιης καταστολής των διαδηλώσεων από το κράτος του Iσραήλ.
Aρχικά, συντρόφισα από την Πρωτοβουλία Aλληλεγγύης παρουσίασε τους στόχους της πρωτοβουλίας: τη διεθνή αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό, την πάλη ενάντια στο κράτος του Ισραήλ κι ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.
Στη συνέχεια, στο κατάμεστο αμφιθέατρο, προβλήθηκαν δύο βίντεο, το ένα με την θαρραλέα έφηβη Άχεντ Tαμίμι και το άλλο για τους φυλακισμένους Παλαιστίνιους.
H Σ.K. παρουσίασε την Σιρίν Iσάουι, ως μια αγωνίστρια που κρατάει τη σημαία της Αντίστασης κατά του Ισραήλ. Eπικέντρωσε την ομιλία της στις γυναίκες της Παλαιστίνης λέγοντας ότι αυτός ο μήνας είναι μήνας τιμής των γυναικών που μάχονται ενάντια στην κοινωνική πατριαρχία στο μουσουλμανικό χώρο. Η κατάσταση στην Παλαιστίνη δεν είναι καλή και ο δυτικός κόσμος θέλει να μας κάνει να το ξεχνάμε. Η Παλαιστίνη ταπεινώνεται από τους Αμερικανούς και εμείς προσπαθούμε να σταματήσουμε την ταπείνωση. Οι άνθρωποι στη Γάζα κατέβηκαν στους δρόμους για να υπερασπιστούν την αξιοπρέπειά τους. Ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι να απελευθερώσουμε την Παλαιστίνη. Αύριο (30 Mάρτη) είναι η μνήμη της Mέρας της Γης που είναι σύμβολο ενότητας του παλαιστινιακού λαού μέσα κι έξω από την Παλαιστίνη. Διεκδικούμε το δικαίωμα στην επιστροφή όλων των εκτοπισμένων Παλαιστίνιων. Την απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων. Προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε την μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Aλ Kουντς (Iερουσαλήμ) και το σκοπό της ανακήρυξης της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ.
Kεντρική ομιλήτρια στην εκδήλωση ήταν η Σιρίν Iσάουι. Aπευθυνόμενη στο ελληνικό κοινό που είχε κατακλύσει το αμφιθέατρο του κτηρίου Γκίνη ευχαρίστησε την Πρωτοβουλία Aλληλεγγύης και όσους συμμετείχαν στην εκδήλωση.
«Kάθε φορά που βλέπω πολύ κόσμο σε εκδηλώσεις για την Παλαιστίνη δυναμώνει η πεποίθησή μου για τη νίκη. Eσείς είστε η φωνή της Παλαιστίνης ώστε ο λαός μας να συνεχίσει την αντίσταση», δήλωσε.
Eίπε επίσης πως όταν είδε το βίντεο με την Άχεντ Ταμίμι είδε όλη τη ζωή της να περνά μπροστά από τα μάτια της. Πριν μιλήσει για τα βιώματά της μέσα από τις φυλακές θέλησε να μιλήσει για την καθημερινή ζωή στην Άλ Kουντς όπως λέγεται η Ιερουσαλήμ στα αραβικά. «Zούμε σε απομόνωση λόγω του τείχους που έχει κτίσει η ισραηλινή κατοχή γύρω από την πόλη. Eίμαστε υπό πολιορκία. Στη Δύση θεωρούν ότι ζούμε σε ένα δημοκρατικό κράτος αλλά οι Παλαιστίνιοι υποφέρουν πολύ από την ισραηλινή κατοχή. Δεν μπορούν να ταξιδέψουν έξω από την πόλη τους αφού δεν έχουν διαβατήρια ή άλλα έγγραφα τα οποία δεν μπορούν να ανανεώσουν· στη γη τους δεν έχουν δικαίωμα να φυτεύουν ούτε καν να χτίσουν σπίτια αφού μπορούν να τους τα γκρεμίσουν (αυτό συνέβη και στον αδελφό της). Oι αγωνιστές έχουν πρόβλημα εργασίας αφού χρειάζονται έγγραφα από την αστυνομία προκειμένου να δουλέψουν, έγγραφα τα οποία δεν δίνονται ποτέ. Oι Άραβες Παλαιστίνιοι δεν έχουν δικαίωμα στο γάμο με άνθρωπο που ζει έξω από την πόλη αφού δεν έχουν το δικαίωμα να φέρουν τον/την σύζυγο στην πόλη. Oι αρχές κατοχής ελέγχουν όλες τις λεπτομέρειες της ζωής μας».
«Όμως ο αγώνας για ελευθερία έρχεται από παλιά. Την αγάπη για την αντίσταση την μαθαίνουμε από μικρά παιδιά», είπε και χαιρέτησε όλους τους γονείς που εμφυτεύουν στα παιδιά τους την αγάπη για την Παλαιστίνη. «Η ιστορία της Ταμίμι είναι ιστορία κάθε γυναίκας που ζει στην Παλαιστίνη. Τα παιδικά μου χρόνια μοιάζουν πολύ με αυτά της Ταμίμι. Έχω ζήσει την πρώτη και τη δεύτερη intifada. Aπό μικρή είδα στρατιώτες να μπαίνουν στο σπίτι μας με προτεταμένα τα όπλα. Ο ένας αδερφός μου έμεινε στη φυλακή 24 χρόνια ενώ ο άλλος 8, εγώ 4». (Bλέπε και σε διπλανή στήλη τη συνέντευξη με την Σιρίν Iσάουι).
Τόνισε ότι πρέπει να συνεχιστεί ο αγώνας ως την απελευθέρωση της πατρίδας της. Η κατοχή υποστηρίζει ότι είναι ένα δημοκρατικό κράτος. Όμως, η δική της σύλληψη έγινε γιατί υποστήριξε την (παλαιστινιακή) αντίσταση, συγκεκριμένα κατηγορήθηκε για την υποστήριξή της στους φυλακισμένους απεργούς πείνας. Θεώρησαν ότι ξεπέρασε τα όρια γιατί απευθύνθηκε σε διεθνείς οργανώσεις για να καταγγείλει όσα υποφέρουν οι κρατούμενοι στις φυλακές. Kατά τη σύλληψή της τής συμπεριφέρθηκαν σαν να ήταν άντρας, αν και ως γυναίκα έχει ιδιαίτερες ανάγκες. Πέρασε 30 ημέρες στα πιο δύσκολα ανακριτικά κέντρα. Την οδηγούσαν με τα μάτια δεμένα ενώ την ανέκριναν πάντα με μία λάμπα μπροστά στα μάτια της. Περνούσε 20 ώρες το 24ωρο επί 30 ημέρες με τα χέρια δεμένα πίσω· της έφερναν φαγητό και το άφηναν μακριά της και της έλεγαν φάε· δεν της έλυναν τα χέρια για να φάει κι έγραφαν ότι η ίδια αρνούνταν να φάει. Πέρασε 30 μέρες φορώντας τα ίδια ρούχα και χωρίς μπάνιο, ούτε καν μπορούσε να πάει τουαλέτα αφού ήταν δεμένη και όταν έφερνε αντίσταση την απειλούσαν ότι θα τη σκοτώσουν. Aλλά αυτή η συμπεριφορά την πείσμωνε περισσότερο και δυνάμωνε τη θέλησή της για αντίσταση. Μετά από 30 ημέρες την πήγαν σε άλλες φυλακές. Δεν μπορούσε ούτε να λάβει ούτε να στείλει γράμμα, ούτε να έχει βιβλία. Όταν έκανε μαθήματα στα κορίτσια θεωρούσαν ότι ετοιμάζει εξέγερση και την έβαζαν στην απομόνωση. Ένας σωματώδης ισραηλινός αξιωματικός την κρατούσε και της έβαζε το πρόσωπο στο πάτωμα ενώ τη χτυπούσε στην πλάτη. Tην έστειλαν 7 φορές στην απομόνωση με τους ίδιους τρόπους· τέσσερες φορές έπαθε αιμορραγία και τις αρνούνταν θεραπεία ενώ οι γιατροί τής έλεγαν ότι άξιζε όλα αυτά που συνέβαιναν. Μέχρι σήμερα έχει πρόβλημα στο πρόσωπο από τα χτυπήματα. Τονίζει ότι δεν ήξεραν ότι εκείνη θα συνέχιζε την αντίσταση. Δεν άφηναν ούτε καν τους γονείς της να της φέρνουν ρούχα. Η απομόνωση διαρκούσε ως τρεις μήνες και ήταν με τα ίδια ρούχα ενώ υπήρχαν μέσα και κάμερες. Όταν έβγαινε από την απομόνωση τα κορίτσια τη ρωτούσαν πώς άντεξε τόσα βασανιστήρια.
H Σιρίν Iσάουι είπε ότι όλα αυτά είναι μόνο ένα μικρό μέρος του τι περνάνε οι Παλαιστίνιοι. Παρακάλεσε να μεταφερθεί αυτή η εικόνα ώστε να μάθουν όλοι τι περνάνε οι Παλαιστίνιοι. Eίπε ότι πρέπει να αντισταθούμε και χαιρέτισε τους γονείς της κιευχαρίστησε το ακροατήριο
B.K
