Αποκαλυπτήρια του μνημείου για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο
Οι ομιλίες της Αγγελικής Κουτσουμπού και του Γιώργου Θαλάσση
του Θόδωρου Κουτσουμπού
Το Σάββατο 11 Ιουνίου εκατοντάδες νέες και νέοι, αλλά και άνθρωποι των παλαιότερων γενιών (πάνω από 600 άτομα), πλημμύρισαν το χώρο στη γωνία Τζαβέλα και Μεσολογγίου, στα Εξάρχεια. Πρόσωπα νέα, καθαρά, με πάθος για την κοινωνική απελευθέρωση και μια κοινωνία ανεξουσίαστη χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση και αναξιοπρέπεια.
Eκεί, στη γωνία Τζαβέλα και Μεσολογγίου, στο σημείο όπου ο αστυνομικός Κορκονέας στις 6 Δεκέμβρη 2008, έχοντας στο πλευρό του τον επίσης αστυνομικό Σαραλιώτη, πυροβόλησε σε ευθεία βολή και έκοψε το νήμα της ζωής του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου – με έναν πυροβολισμό που άναψε τη μεγάλη κοινωνική πυρκαγιά που συγκλόνισε την Αθήνα, την Ελλάδα και τον κόσμο, την πιο μεγάλη κοινωνική έκρηξη σε ευρωπαϊκή χώρα στον 21ο αιώνα.
Σε αυτό το σημείο οι φίλοι του Αλέξανδρου, ο Νίκος Ρωμανός και άλλοι σύντροφοι της Πρωτοβουλίας αναρχικών ενάντια στις κρατικές δολοφονίες οργάνωσαν εβδομάδα εκδηλώσεων μνήμης και τιμής στον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο με μια σειρά εκδηλώσεων που περιλάμβαναν τη διαμόρφωση–ανακατασκευή του μνημείου. Γιατί, όπως έγραφαν σε ένα σημείωμά τους:
«Τα μνημεία των δικών μας νεκρών, είναι τα δικά μας σύμβολα που κωδικοποιούν ιστορικές περιόδους αμετανόητου αγώνα, επαναστατικές θυσίες, ανθρώπινες ελπίδες, απογοητεύσεις και οράματα. Νίκες και ήττες ενός κόσμου που μπαίνει κάτω από την σημαία του αγώνα για να κερδίσει πίσω την ζωή του. Η φροντίδα τους, η προστασία τους, η ανάδειξη τους είναι πολιτικό καθήκον περιφρούρησης της ιστορίας μας. Είναι όμως και κάτι πολύ παραπάνω, η διεκδίκηση εδαφικής–υλικής ύπαρξης τους είναι πόλεμος υπέρ της μνήμης και της ταυτότητας μας. Πόλεμος κατά της αλλοτρίωσης, του εκφυλισμού, της παραίτησης, όλα τους χαρακτηριστικά της μνήμης που δημιουργεί η εξουσία».
Στη διάρκεια της εβδομάδας μνήμης υπήρξαν πλήθος εκδηλώσεων και συζητήσεων, ανάμεσά τους η εκδήλωση της Παρασκευής 10/6 για τον μικρό Τούρκο «Αλέξη», τον 15χρονο Berkin Elvan, θύμα της αστυνομικής βίας. Στην εκδήλωση το Λαϊκό Μέτωπο παρουσίασε βίντεο με δράσεις για την απόδοση λαϊκής δικαιοσύνης για τα θύματα των κρατικών δολοφονιών. Στην εκδήλωση μίλησε μέσω skype η μητέρα του Μπερκίν.
Το Σάββατο 11 Ιουνίου, τελευταία μέρα της εβδομάδας τιμής και μνήμης για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, έγιναν τα αποκαλυπτήρια του ανακατασκευασμένου μνημείου για τον Αλέξανδρο. Λίγο πιο πέρα, μια τεράστια τοιχογραφία του Αλέξανδρου ζωγραφισμένη από ομάδα political stencil κοσμεί τον τοίχο πολυκατοικίας στην οδό Τζαβέλα.
Στην εκδήλωση του Σαββάτου μίλησαν:
Η Αγγελική Κουτσουμπού, της γενιάς του Πολυτεχνείου, φυλακισμένη και βασανισμένη τον καιρό της χούντας. Η Αγγελική παρά τρίχα να χάσει τη ζωή της όταν οι ομάδες Δέλτα της αστυνομίας διεμβόλισαν το μπλοκ του ΕΕΚ, μέλος του οποίου είναι, στην μεγάλη διαδήλωση μνήμης και αγώνα, ένα χρόνο μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, στις 6 Δεκεμβρίου 2009. Η ανάπτυξη της ιστορικής μνήμης, της μαχόμενης εργατικής τάξης ως εκδικήτριας τάξης, είναι αναγκαία για να πάρουν εκδίκηση τα όνειρα, για να αποδοθεί δικαιοσύνη στους αδικοσκοτωμένους, όπως ο Αλέξανδρος, στους αδικημένους και εκμεταλλευόμενους, είπε η Αγγελική Κουτσουμπού.
Η εμβληματική Μάγδα Φύσσα, εκτός Αθηνών λόγω συμμετοχής σε πολιτική εκδήλωση εν όψει της δίκης σε δεύτερο βαθμό της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης (15 Ιουνίου) μίλησε τηλεφωνικά. Εξέφρασε τις ευχαριστίες της για την πρωτοβουλία ανακατασκευής του μνημείου. Και ζήτησε συγγνώμη γιατί δεν μπορέσαμε, εμείς οι μεγαλύτεροι, να διαφυλάξουμε τις ζωές των παιδιών. Τις ζωές που τις θέρισε το όπλο και η βία του αστυνομικού ή το μαχαίρι του φασίστα. Τις ζωές του Αλέξανδρου, του Παύλου, του Βασίλειου και τόσων άλλων παιδιών. Ήταν πολύ συγκινητική. “Ο Παύλος ζει, τσακίστε τους ναζί”, ήταν η μαχητική απόκριση από εκατοντάδες στόματα.
Ο γυμνασιάρχης του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και του Νίκου Ρωμανού, Γιώργος Θαλάσσης, με ένα προσκλητήριο θυμάτων της κρατικής βίας και δολοφονιών κατήγγειλε την ατιμωρησία των αστυνομικών και την έλλειψη δικαιοσύνης. Η μόνη δικαιοσύνη που απονέμει πραγματικά δικαιοσύνη είναι η δικαιοσύνη των δρόμων, όταν οι μαχόμενοι άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους και διεκδικούν, είπε.
Ο Γιάννης Μάγγος, πατέρας του Βασίλειου Μάγγου, θύματος βασανισμού από αστυνομικούς στο Βόλο, κατήγγειλε τις μεθοδεύσεις των κρατικών και των εισαγγελικών αρχών για τη συγκάλυψη των ευθυνών του θανάτου του Βασίλειου.
Ο Νίκος Ρωμανός και σύντροφοι από συλλογικότητες της αναρχίας μίλησαν για τον Αλέξη, για την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, για την ανάγκη νέων Δεκέμβρηδων.
Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ζει! Τα θύματα της κρατικής βίας, οι αγωνιστές της πάλης κατά του καπιταλισμού και του κράτους ζουν! Στις καρδιές, στα όνειρα, στα προτάγματα μάχης. Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη.
Παρακάτω δημοσιεύουμε το κείμενο ομιλίας της Αγγελικής Κουτσουμπού και του Γιώργου Θαλάσση. Ελπίζουμε σύντομα να έχουμε την απομαγνητοφώνηση της ομιλίας της Μάγδας Φύσσα, του Γιάννη Μάγγου και όλων των συντρόφων που μίλησαν.
Αγγελική Κουτσουμπού
Δεν ξεχνάμε τους νεκρούς μας
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Χαιρετίζω τις πολύ σημαντικές εκδηλώσεις που οργανώνει η Πρωτοβουλία αναρχικών ενάντια στις κρατικές δολοφονίες στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Σύντροφοι/σες ευχαριστώ επίσης για την ιδιαίτερη τιμή να με καλέσετε να μιλήσω σήμερα. Στο σκεπτικό της η Πρωτοβουλία αναφέρει:
«Τα μνημεία των δικών μας νεκρών είναι τα δικά μας σύμβολα που κωδικοποιούν ιστορικές περιόδους αμετανόητου αγώνα, επαναστατικές θυσίες, ελπίδες, απογοητεύσεις, οράματα, νίκες και ήττες ενός κόσμου που μπαίνει στον αγώνα για τη ζωή».
Αντίστοιχα, ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, στη δωδέκατη θέση του έργου του “Θέσεις για τη φιλοσοφία της ιστορίας”, γράφει:
«Υποκείμενο της ιστορικής γνώσης είναι η μαχόμενη, καταπιεσμένη τάξη. Στον Marx εμφανίζεται σαν η τελευταία υποδουλωμένη, σαν η εκδικήτρια τάξη, που ολοκληρώνει το έργο της απελευθέρωσης στο όνομα γενεών ηττημένων. Αυτή η συνείδηση, που είχε μια σύντομη αναβίωση στον “Σπάρτακο” (της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λήμπκνεχτ, εννοεί), ήταν ανέκαθεν απορριπτέα από τους σοσιαλδημοκράτες (του τότε και του τώρα). Κατόρθωσαν αυτοί μέσα σε τρεις δεκαετίες να εξαλείψουν σχεδόν το όνομα ενός Blanqui, που είχε συγκλονίσει με τον μεταλλικό ήχο του τον περασμένο αιώνα. Κολάκευαν τον εαυτό τους αποδίδοντας στην εργατική τάξη το ρόλο ενός λυτρωτή των μελλουσών γενεών, ακρωτηριάζοντας έτσι να νεύρα της πιο πολύτιμης δύναμής της. Με μια τέτοια διδασκαλία η τάξη ξέχασε το μίσος όσο και το πνεύμα θυσίας. Γιατί τρέφονται και τα δύο από την εικόνα των υποδουλωμένων προγόνων και όχι από το ιδανικό των απελευθερωμένων εγγονών.»
Ακριβώς: ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ!
Ο Αλέξανδρος δολοφονήθηκε άνανδρα στα 15 του χρόνια από έναν μπάτσο που θεωρούσε ότι ως εξουσία έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου.
Αμέσως μετά η κοινωνία εξερράγη απ’ άκρου σ’ άκρο στην Ελλάδα με πρωτοπόρους τους νεολαίους και μάλιστα τους εφήβους, τους συμμαθητές του Αλέξανδρου απ’ το Διδυμότειχο μέχρι τη Λακωνία και την Κρήτη.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 είναι ένα κομβικό σημείο στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας.
Τέτοια σημεία είναι επίσης ο Δεκέμβρης του 1944. Το Πολυτεχνείο του 1973 και βέβαια ο Δεκέμβρης του 2008.
Αυτό δεν είναι μόνο δική μου άποψη. Φαντάζομαι πολλοί θυμόμαστε το σύνθημα γραμμένο σε τοίχο της Αθήνας: «Βάρκιζα τέλος».
Η αστική τάξη τρομοκρατήθηκε, είδε τον Δεκέμβρη να ξαναζωντανεύει, και οργανώνει την αντεπίθεσή της.
Πρώτο το κράτος, οι ομάδες ΔΕΛΤΑ. Δεύτερο το φασιστικό παρακράτος, η Χρυσή Αυγή.
Η ομάδα ΔΕΛΤΑ δημιουργήθηκε την επομένη της δολοφονίας του Αλέξανδρου από τη Νέα Δημοκρατία ως ομάδα πιο ευέλικτη για τη νεολαία που έμενε στους δρόμους πάνω από ένα μήνα. Τους επέλεξαν όλους και του εκπαίδευσαν και τους χρησιμοποίησαν. Τους ίδρυσε η ΝΔ και τους χρησιμοποίησε το ΠΑΣΟΚ, γιατί είχε ήδη ηττηθεί η ΝΔ στις εκλογές του 2009. Το κράτος έχει πάντα συνέχεια, πραγματικά.
Λίγες ημέρες πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου του 2009, ο γνωστός Χρυσοχουντίδης, ο υπουργός της Αστυνομίας και ο Σπέκχαρντ, πρεσβευτής τότε της Αμερικής συζητούσαν. Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ έλεγε ότι ανησυχούσε για την εκδήλωση του Πολυτεχνείου. Και ο Χρυσοχοΐδης απάντησε: «Αυτό το έχουμε τακτοποιήσει. Δεν μας ανησυχεί. Αυτό που μας ανησυχεί είναι η επέτειος του θανάτου ενός παιδιού»…
Σ’ αυτή την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου έδρασε για πρώτη φορά η ομάδα ΔΕΛΤΑ, για να διαλύσει τη συγκέντρωση.
Η συγκέντρωση ήταν μαχητική, ζωντανή και πολυπληθής. Εντελώς απρόκλητα η ομάδα ΔΕΛΤΑ επιτέθηκε και ανοίγοντας σαν βεντάλια έπεσε πάνω στο μπλοκ του ΕΕΚ, στο οποίο συμμετείχα, τραυματίζοντας πολύ βαριά εμένα και πολλούς άλλους συντρόφους. Αυτό που ακολούθησε ίσως είναι γνωστό. Καταθέσαμε μήνυση για βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη. Η δικηγόρος μου, η συντρόφισσα Δάφνη Βαγιανού, ένα σύμβολο της μαχόμενης δικηγορίας την οποία χάσαμε πριν λίγες βδομάδες με είχε πείσει ότι δεν είναι δυνατό να καταθέσουμε μήνυση για απόπειρα ανθρωποκτονίας, διότι απλώς θα απορρίπτονταν ακαριαία. Έτσι καταθέσαμε μήνυση για βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη. Απορρίφθηκε. Και εγκρίθηκε η μήνυση της αστυνομίας για τροχαίο ατύχημα. Ήταν τροχαίο ατύχημα, παράβαση του Κ.Ο.Κ. Ως τέτοιο εκδικάστηκε κιόλας, ως τροχαίο. Δεν έγινε δυνατό οι δικηγόροι μου, η Δάφνη Βαγιανού, ο Σπύρος Φυτράκης και ο Βαγγέλης Κουρής να μετατρέψουν την κατηγορία σε βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη και έτσι ο μπάτσος, που παρ’ ολίγο να με δολοφονήσει, καταδικάστηκε για τροχαίο. Η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης! Η δικαιοσύνη τους είναι τελείως ανεξάρτητη από τη δικαιοσύνη. Πραγματικά!
Ενώ γίνονται τα αποκαλυπτήρια του μνημείου του Αλέξανδρου, ο Κορκονέας αναμένει την απόφαση που ελπίζω ότι θα απορρίπτει την αποφυλάκισή του για δήθεν σύννομο βίο και θα παραμείνουν τα ισόβια.
Μόλις μαθαίνουμε επίσης ότι ένας εισαγγελέας στο Βόλο κατέθεσε μία μήνυση ενάντια σε τρεις μπάτσους που θα εκδικαστεί στις 21 Οκτωβρίου στο μονομελές Πρωτοδικείο για τη δολοφονία του Βασίλειου Μάγγου. Αυτή η μήνυση έχει σκοπό να μη δικαστεί η υπόθεση δολοφονίας σύμφωνα με όλα τα στοιχεία που έχουν συγκεντρώσει οι γονείς και οι δικηγόροι του Βασίλη. Γιατί αν δικαστεί η μήνυση του εισαγγελέα δεν θα δικαστεί η μήνυση της οικογένειας για τη δολοφονία του Βασίλη.
Αποφυλακίστηκαν επίσης οι χρυσαυγίτες. Ο Πατέλης του τάγματος της Νίκαιας που οργάνωσε τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα αποφυλακίστηκε.
Ο Γιάννης Μιχαηλίδης όμως, ένα αναρχικός νέος που έχει εκτίσει την ποινή του και είναι σε απεργία πείνας από τις 23/5 δεν αποφυλακίζεται βέβαια…
Αυτή ήταν/είναι η δράση του κράτους μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου. Μετά/παράλληλα είναι η δράση του φασιστικού παρακράτους, της Χρυσής Αυγής. Αμέσως μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη διώξανε, σπρώξανε τους πρόσφυγες και μετανάστες από την Μενάνδρου στην πλατεία Αγίου Παντελεήμονα. Σε μια περιοχή κατοικίας, σε άθλιες συνθήκες για να κατορθώσουν με αυτόν τον τρόπο να στρέψουν τους κατοίκους ενάντια στους μετανάστες.
Και αμέσως εμφανίστηκε η “Eπιτροπή Κατοίκων” που τη δέχθηκαν και στη Βουλή. Αυτοί οι καλοί πολίτες που ενδιαφέρονταν για τη ζωή των συμπολιτών τους. Γνωρίζουμε πως ήταν επιτροπές της ναζιστικής Χρυσής Αυγής με επικεφαλής, στον Άγιο Παντελεήμονα, κάποια Σκορδέλη που χρειάστηκαν πάρα πολλές αναβολές για να δικαστεί τελικά για επίθεση ενάντια σε μετανάστη, και δεν θυμάμαι αν τελικά καταδικάστηκε. Σε όλη αυτή την περίοδο οι Χρυσαυγίτες οργάνωναν επιθέσεις ενάντια σε πρόσφυγες, μετανάστες, αριστερούς και αναρχικούς, και κατέληξαν στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Από τότε ένα ισχυρό αντιφασιστικό κίνημα αναπτύσσεται, στο οποίο η Μάγδα Φύσσα, η μητέρα του Παύλου έχει παίξει τον κομβικό ρόλο, που όλοι γνωρίζουμε. Αμέσως μετά τη δολοφονία, πλημμυρίζει το Κερατσίνι από δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές. Οι μπάτσοι κάνουν φραγμό για να μας εμποδίσουν να προχωρήσουμε και πίσω από τους μπάτσους οι χρυσαυγίτες μας πετούσαν πέτρες.
Κατόρθωσε το κίνημα το αντιφασιστικό να οργανωθεί, να μαζικοποιηθεί, να προχωρήσει και να φθάσουμε τον Οκτώβρη του 2020 στην καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης. Και πριν περάσει ένα (1) λεπτό από την ανακοίνωση της απόφασης η αστυνομία εξαπέλυσε μια φοβερή επίθεση εναντίον 40.000 και πλέον συγκεντρωμένων με το ψευδές πρόσχημα ότι είχαν πέσει 150 βόμβες μολότοφ.
Η δίκη αυτή έχει τη συνέχειά της την Τετάρτη 15 Ιουνίου στο εφετείο και πρέπει να είμαστε όλοι εκεί.
- Δεν ξεχνάμε του αγώνες μας, ακόμη και τους αποτυχημένους.
- Δεν ξεχνάμε τους νεκρούς μας, θύματα της κρατικής βίας και καταστολής ενός βάρβαρου συστήματος ταξικής κυριαρχίας που απειλεί τη ζωή, όπως δείχνει η διασύνδεση της οικονομικής, υγειονομικής και ενεργειακής κρίσης.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ τους
- Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο
- Μπερκίν Ελβάν
- Παύλο Φύσσα
- Σαχζάτ Λουκμάν
- Βασίλειο Μάγγο
- Μιχάλη Καλτεζά και τόσους άλλους.
Ο Τζον Ριντ στο εξαίρετο έργο του “Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο” γράφει για την πρώτη απόφαση που παίρνει το Σοβιέτ μετά την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων:
“Έκκληση για την Ειρήνη”
Oι σύνεδροι χειροκροτούν ενθουσιασμένοι, “κάτω ο πόλεμος” και τραγουδούν τη Διεθνή.
«Τότε μια φωνή ακούγεται από τις πίσω γραμμές.
“Σύντροφοι μην ξεχνάμε τ’ αδέλφια μας που πέσαν για τη λευτεριά”. Και τραγουδήσαμε το αργό, λυπητερό μα νικηφόρο τραγούδι, το Πένθιμο Εμβατήριο». Το Πένθιμο Εμβατήριο που τελειώνει έτσι:
Αιώνια η μνήμη σε σας αδελφοί στον τίμιο που πέσατε αγώνα!
Γιώργος Θαλάσσης
Η δικαιοσύνη του δρόμου
Ομιλία του Γιώργου Θαλάσση στην εκδήλωση στο ανακαινισμένο μνημείο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου
Στις 9 Φεβρουαρίου 1986 ο 17χρονος Μανώλης Κανδανολέων επέβαινε σε κλεμμένο αυτοκίνητο. Τρεις αστυνομικοί τον πυροβόλησαν στο κεφάλι. Τα ονόματα των δραστών δεν έγιναν ποτέ γνωστά και δεν επακολούθησε δίκη. Υπουργός αστυνομικής βίας τότε ο Μένιος Κουτσόγιωργας.
Στις 22 Οκτωβρίου του 2021 ο Νίκος Σαμπάνης, επιβάτης σε κλεμμένο αυτοκίνητο δολοφονείται από τα πυρά 7 αστυνομικών. Επτά αστυνομικοί έριξαν 36 σφαίρες, κατασκεύασαν ψευδή σενάρια και αλλοίωσαν επιβαρυντικά στοιχεία. Η ΕΛΑΣ έσπευσε αμέσως να διαλύσει το μοναδικό πειστήριο, το αυτοκίνητο, και να το μετατρέψει σε παλιοσίδερα. Ο κυβερνητικός κολαούζος Άδωνις Γεωργιάδης έσπευσε να συγχαρεί τους αστυνομικούς και ο υπουργός αστυνομικής βίας Τάκης Θεοδωρικάκος επισκέφτηκε τους δολοφόνους στη ΓΑΔΑ και πανηγύρισε όταν με δικαστική απόφαση οι δολοφόνοι αφέθηκαν ελεύθεροι.
Στις 10 Ιανουαρίου 1991, μία ημέρα μετά τη δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα, στη διάρκεια των διαδηλώσεων έπεσαν 4.000 δακρυγόνα. Ένα από αυτά προκάλεσε πυρκαγιά στο βιβλιοχαρτοπωλείο Λίβα και στο κτίριο «Κ. Μαρούση». Νεκροί από ασφυξία ανασύρθηκαν ο Περικλής Ρεπάκης, ο Μανόλης Κοντόπουλος, ο Ιωάννης Νεμετζίδης κι ένα -αγνώστων στοιχείων- νεαρό άτομο. Παρά την ύπαρξη πλήθους μαρτύρων για τα αίτια της πυρκαγιάς, η αστυνομία έκλεισε την υπόθεση κάνοντας λόγο για «εμπρησμό του κτιρίου από αναρχικούς». Υπουργός αστυνομικής βίας τότε ο Ιωάννης Βασιλειάδης.
Στις 10 Μαΐου του 2010, στη διάρκεια διαδηλώσεων για την οικονομική σύμβαση που υπογράφηκε, φλέγεται από βόμβα μολότοφ η τράπεζα Marfin. Από τις αναθυμιάσεις ανασύρονται νεκρά 3 άτομα: η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, έγκυος 4 μηνών, ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης και η Παρασκευή Ζούλια. Η αστυνομία αποφάνθηκε ότι τη βόμβα έριξαν αντιεξουσιαστές. Η ιστορία όμως καταδεικνύει ότι η αστυνομία αμέσως ανακαλύπτει τους αντιεξουσιαστές δράστες. Δεν ανακαλύπτει τους δράστες μόνον όταν αυτοί είναι αστυνομικοί ή παρακρατικοί συνεργάτες της αστυνομίας. Υπουργός αστυνομικής βίας τότε ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης.
Στις 17 Νοεμβρίου 1985 ο 15χρονος Μιχάλης Καλτεζάς λίγες ώρες μετά την πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου δολοφονείται στη Στουρνάρη από σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του από τον αστυνομικό Αθανάσιο Μελίστα. Ο Μελίστας καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 2 χρόνια φυλάκιση με αναστολή και σε δεύτερο βαθμό αθωώθηκε από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο. Συνήγορος υπεράσπισης του Μελίστα ήταν ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος. Μετά τη δολοφονία του Καλτεζά, ο υπουργός αστυνομικής βίας Μένιος Κουτσόγιωργας υπέβαλε την παραίτησή του, αλλά δεν έγινε δεκτή από τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 δολοφονείται από τον Επαμεινώνδα Κορκονέα και τον συνεργό του Βασίλη Σαραλιώτη ο δικός μας Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, 15 ετών, με σφαίρα στην καρδιά, σε ευθεία βολή, σε ήρεμη ψυχική κατάσταση και με άμεσο δόλο. Οι συνένοχοι κατασκευάζουν την άμυνά τους, κινδύνευε η ζωή τους, είπαν, από τον Αλέξανδρο, και ολόκληρο το αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων επιδόθηκε στην αλλοίωση των ενοχοποιητικών στοιχείων, στην κατασκευή ψευδομάρτυρα, στη μετατόπιση του σημείου βολής. Το σενάριο έτοιμο. Ο Κορκονέας, από φόβο για τη ζωή του πυροβόλησε στον αέρα για εκφοβισμό, η σφαίρα εξοστρακίστηκε και στη διαδρομή της αναζήτησε την καρδιά του Αλέξανδρου. Ατύχημα ήταν. Κι ο Κορκονέας τηλεφώνησε στη γυναίκα του και της είπε: «Μαρία, θα αργήσω, γιατί κάτι έτυχε στη δουλειά». Χρειαζόταν μόνο ένας δικαστικός λειτουργός, να δεχθεί κι αυτός ότι ήταν ατύχημα, να θέσει την υπόθεση στο αρχείο και Κορκονέας και Σαραλιώτης να γυρίσουν στα σπίτια τους. Όμως δεν έγινε έτσι. Και δεν έγινε, γιατί αυτό το κατασκευασμένο σενάριο το ανέτρεψε η δικαιοσύνη του δρόμου. Η τρανταχτή δικαιοσύνη του δρόμου που κατέκλυσε το κέντρο της Αθήνας, με τρόπο μοναδικό. Αυτή η δικαιοσύνη του δρόμου τρύπωσε μέσα στα υπουργεία, στα ανακριτικά γραφεία, στις αίθουσες των δικαστηρίων και επέβαλε τη θέλησή της. Και επέβαλε την δική της οπτική. Ας φωνασκούσε ο Κούγιας «αυτά τα παιδιά δεν είναι σαν τα δικά σας και σαν τα δικά μας». Οι περισσότεροι άνθρωποι έβλεπαν τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους ως άλλους Αλέξανδρους δολοφονημένους από εκπρόσωπο του κράτους, που δήθεν εγγυάται για την ασφάλειά τους.
Όμως αν ψάξει κανείς τους εκατοντάδες δολοφονημένους και βαριά τραυματισμένους με μόνιμες βλάβες, όχι μόνο διαδηλωτές, αλλά και πρόσφυγες, κρατούμενους, άτομα με αναπηρία που βρέθηκαν στο δρόμο τους, θα δει πόσο επικίνδυνο είναι να βρίσκεσαι κοντά σε αστυνομικό. Οι αστυνομικοί έχουν πρόβλημα ισορροπίας και κατά κανόνα παραπατούν και πέφτουν. Και καθώς πέφτουν εκπυρσοκροτεί το όπλο τους και η σφαίρα βρίσκει αυτόν που είναι κοντά τους στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Αυτό είναι το μέρος του σώματος που κατεξοχήν προτιμούν οι σφαίρες των όπλων που εκπυρσοκροτούν. Μπορεί να υπάρχουν μάρτυρες που καταθέτουν ότι ο αστυνομικός άνοιξε τα πόδια του, έπιασε το όπλο με τα δυο του χέρια και σημάδεψε, αλλά αυτές οι μαρτυρίες, χωρίς τη δικαιοσύνη του δρόμου, δεν είναι σε θέση να κάμψουν το δικαστικό δόγμα ότι δολοφονία από αστυνομικό σε ώρα υπηρεσίας ποτέ δεν τιμωρείται, δεν διώκεται ο δολοφόνος, και η υπόθεση μπαίνει στο αρχείο. Και τους δολοφόνους αστυνομικούς τους προστατεύει, τους επιδοκιμάζει και τους ενθαρρύνει το δικαστικό κατεστημένο μαζί με τους κυβερνητικούς κολαούζους. Η πρόεδρος της δημοκρατίας, ως πρώην δικαστικός, και αυτό το χούι δεν κόβεται, επιλέγει κάθε χρόνο να εκφωνεί λόγο και να καταθέτει στεφάνι στο μνημείο των αδικοχαμένων θυμάτων της Marfin, αλλά δεν διανοήθηκε ποτέ να εκφωνήσει λόγο για τον Αλέξανδρο ή να καταθέσει στεφάνι στο μνημείο του. Γιατί τα θύματα της Marfin τα φόρτωσαν σε αναρχικούς, τους οποίους απεχθάνονται οι δικαστές, ενώ τον Αλέξανδρο τον δολοφόνησε αστυνομικός και οι δικαστές προστατεύουν με κάθε μέσο τους ομοϊδεάτες τους αστυνομικούς και πασχίζουν με κάθε μέσο να μας κάνουν να ξεχάσουμε.
Ας επιστρέψουμε όμως στις 6 Δεκεμβρίου του 2008. Με θαυμαστή ταχύτητα αντέδρασε ο κόσμος, παρά τα παραπλανητικά μηνύματα των καναλιών, και αμέσως άρχισε να λειτουργεί η δικαιοσύνη του δρόμου. Ο Κορκονέας κι ο Σαραλιώτης προφυλακίστηκαν και τους απαγγέλθηκαν βαρύτατες κατηγορίες. Όταν ξεκίνησε το δικαστήριο στην Άμφισσα μεγάλες δυνάμεις της αστυνομίας παρατάχθηκαν στην είσοδο της πόλης και εμπόδιζαν τους νέους με τα πανό να μπουν μέσα στην πόλη. Αλλά η δικαιοσύνη του δρόμου λειτουργούσε και μέσα στην Άμφισσα. Όταν κατέθετα στο δικαστήριο ως μάρτυρας, στο διάλειμμα της δίκης πέρασα στο απέναντι πεζοδρόμιο, όπου ήταν ένα καφενείο και παράγγειλα καφέ και τυρόπιτα. Μέχρι να πιω τον καφέ και να φάω την τυρόπιτα ο καφετζής είχε πληροφορηθεί ποιος ήμουν και αρνήθηκε να πάρει χρήματα: «Ήρθες να καταθέσεις μάρτυρας για αυτό το παιδί, είπε, κι εγώ θα πάρω λεφτά για έναν καφέ και μια τυρόπιτα; Αλλά και η γραμματέας του δικαστηρίου, κάτοικος της περιοχής, έγινε κατόπιν πολύ καλή φίλη μου».
Η δικαιοσύνη του δρόμου ανάγκασε το δικαστήριο να αναγνωρίσει την ενοχή του Κορκονέα για ανθρωποκτονία με άμεσο δόλο σε ευθεία βολή και ήρεμη ψυχική κατάσταση, χωρίς ελαφρυντικό και να του επιβάλει ισόβια κάθειρξη, ενώ στον συνεργό του Βασίλη Σαραλιώτη επέβαλε ποινή κάθειρξης 10 ετών.
Μετά από αυτή την απόφαση εκτονώθηκε η οργή του κόσμου. Τα πράγματα ησύχασαν και οι δρόμοι ερήμωσαν. Οπότε λίγους μήνες αργότερα ο Σαραλιώτης υποβάλλει αίτημα αποφυλάκισης στο πενταμελές Εφετείο Λαμίας. Χωρίς να το πληροφορηθεί κανείς, χωρίς να κληθεί η οικογένεια του Αλέξανδρου και η πολιτική αγωγή, το Εφετείο τον αποφυλακίζει με το σκεπτικό ότι αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες και είναι άρρωστος ο μπαμπάς του. Και ερωτώ: Ο Γιάννης Μιχαηλίδης, απεργός πείνας, που έχει εκτίσει την αυστηρότατη και γεμάτη προκατάληψη ποινή του και παρανόμως δεν αποφυλακίζεται, μπορεί να πει ότι έχει οικονομικές δυσκολίες και είναι άρρωστος ο μπαμπάς του και να τον βγάλουν από τη φυλακή αμέσως; Κατά τα άλλα πολλές άρρωστες συνειδήσεις επικαλούνται την ισονομία και απορούν γιατί εμείς δεν πιστεύουμε σε αυτήν.
Και φτάνουμε κάποτε στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο, στο επονείδιστο Εφετείο Λαμίας, που έστω και μία συνεδρίασή του να παρακολουθούσε κανείς καταλάβαινε από την πρώτη στιγμή πως το δικαστήριο αυτό είχε μοναδικό σκοπό, να αποφυλακίσει τον Κορκονέα και να αθωώσει τον Σαραλιώτη. Γιατί η δικαιοσύνη του δρόμου δεν λειτουργεί πλέον. Οι δρόμοι είναι άδειοι, η αίθουσα του δικαστηρίου είναι άδεια. Η λάσπη ορισμένων δημοσιογράφων έχει κάνει δουλειά. Είναι χαρακτηριστικό ότι μια φορά που καθυστερούσε να αρχίσει το δικαστήριο κάποια μαυροφορεμένη γυναίκα περαστική με ρωτάει τι γίνεται εδώ. Της εξηγώ και μου απαντάει: «Α, για αυτό το βρομόπαιδο;» Προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Μου λέει ότι φοράει μαύρα γιατί σκοτώθηκε ο γιος της 18 ετών. Της λέω πως και μια άλλη μάνα φοράει μαύρα, γιατί τον γιο της δολοφόνησε αυτός εκεί μέσα. Απομακρύνθηκε δακρυσμένη. Σε όσες συνεντεύξεις έδωσα εκείνη την εποχή τόνιζα ότι θα έχουμε επανάληψη της δίκης Μελίστα. Και πράγματι. Την υπεράσπιση του Σαραλιώτη ανέλαβε ο Θύμιος Καραΐσκος, αντιπεριφερειάρχης Φθιώτιδας υπό τον Κώστα Μπακογιάννη και μέχρι να τελειώσει η δίκη είχε εκλεγεί δήμαρχος της Λαμίας υποστηριζόμενος από τη Νέα Δημοκρατία. Η Νέα Δημοκρατία δεν δρούσε παρασκηνιακά πλέον, αλλά βρισκόταν στο προσκήνιο. Το δικαστήριο αθώωσε τον Σαραλιώτη και του εξασφάλισε το δικαίωμα να επιστρέψει στην ενεργό υπηρεσία, να πάρει όλους τους μισθούς από το 2008 και τις προαγωγές που του αναλογούσαν.
Ως προς τον Κορκονέα, του αναγνώρισε το ελαφρυντικό του πρότερου σύννομου βίου και τον αποφυλάκισε την επόμενη ημέρα. Ο εισαγγελέας στην αγόρευσή του υπέρ του ελαφρυντικού είπε ότι ο χαρακτηρισμός Ράμπο που του είχαν αποδώσει οι συνάδελφοί του για τη στάση του απέναντι στους πολίτες έπρεπε να λειτουργήσει υπέρ του, γιατί ο χαρακτηρισμός Ράμπο σημαίνει ότι έκανε τα καθήκοντά του σωστά και με ζήλο.
Αυτές τις μέρες και πάλι τα πράγματα πάνε προς το καλύτερο. Μετά την αναίρεση του ελαφρυντικού του Κορκονέα από τον Άρειο Πάγο συνεδρίασε και πάλι το μεικτό ορκωτό Εφετείο Λαμίας με άλλη σύνθεση. Αλλά η εικόνα μέσα κι έξω από το δικαστήριο είναι διαφορετική. Άρχισε και πάλι να λειτουργεί η δικαιοσύνη του δρόμου. Η αίθουσα του δικαστηρίου ήταν γεμάτη από φίλους που κινητοποιήθηκαν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ταξίδεψαν μάλιστα από μακριά. Μεταξύ αυτών και ο Γιάννης Μάγγος. Έξω από την αίθουσα υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που δεν χωρούσαν μέσα και μαζί τους τα παλικάρια από το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Λαμίας με πανό και τρικάκια. Και συγχρόνως οι δικές μας εκδηλώσεις εδώ έστειλαν πολύ ηχηρό μήνυμα. Τόσο ηχηρό που ο εισαγγελέας απέρριψε την πρόταση της υπεράσπισης λέγοντας πως δεν αξίζει στον Κορκονέα το ελαφρυντικό, τονίζοντας μεταξύ άλλων πως το δικαστήριο πρέπει να λαμβάνει υπόψη του το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Αλλά ποιος εκφράζει το κοινό περί δικαίου αίσθημα; Ο Άδωνις Γεωργιάδης που έχει μιλήσει υπέρ του Κορκονέα και εναντίον του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου; Ο Τάκης Θεοδωρικάκος που πανηγύριζε όταν αθωώθηκαν οι δολοφόνοι του Ζακ ή μήπως η τηλεόραση του σκάι και των υπολοίπων; Το κοινό περί δικαίου αίσθημα εκφράζετε εσείς. Γιατί μόνο εσείς διατηρείτε ζωντανή τη μνήμη του Αλέξανδρου και των υπολοίπων δολοφονημένων και βασανισμένων. Αλλά το κοινό περί δικαίου αίσθημα δεν γίνεται γνωστό όταν είναι κουκουλωμένο με παπλώματα. Το κοινό περί δικαίου αίσθημα γίνεται γνωστό όταν δημοσιοποιείται έξω στο δρόμο. Το κοινό περί δικαίου αίσθημα με άλλα λόγια είναι η δικαιοσύνη του δρόμου. Στη δικαιοσύνη του δρόμου εσείς είστε οι δικαστές. Εσείς είστε το ανώτατο δικαστήριο της χώρας και στις δικές σας ετυμηγορίες έχω εμπιστοσύνη.
Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, παρών
Νίκος Σαμπάνης, παρών
Βασίλειος Μάγγος, παρών
Ζακ Κωστόπουλος, παρών
Νίκος Σακελλίων, παρών
Αναστασία Τσιβίκα, παρούσα
Τάσος Μαγλαρίδης, παρών
Σταματίνα Κανελλοπούλου, παρούσα
Ιάκωβος Κουμής, παρών
Κάθριν Τζον Μπούλ, παρούσα
Μανώλης Κανδανολέων, παρών
Άγγελος Μαυροειδής, παρών
Λουκάς Γράψας, παρών
Μιχάλης Πρέκας, παρών
Δημήτρης Κίκερης, παρών
Περικλής Ρεπάκης, παρών
Μανώλης Κοντόπουλος, παρών
Ιωάννης Νεμετζίδης, παρών
Σουλεϊμάν Ανκιάρ, παρών
Γιάννης Τζίτζης, παρών
Αναστάσιος Κωσταράκης, παρών
Θοδωρής Γιάκας, παρών
Άλμπερτ Κούκας, παρών
Λούτφη Οσμαντζέ, παρών
Αποστόλης Κεραμιδάς, παρών
Φαντίλ Ναμπούζι, παρών
Χριστόφορος Μαρίνος, παρών
Παύλος Κερεμίδης, παρών
Στέφανος Σαπουνάς, παρών
Γιάννης Νόκα, παρών
Τάσος Μουράτης, παρών
Φίλιππος Παπαδόπουλος, παρών
Ηλίας Μέξης, παρών
Κώστας Βλαστός, παρών
Ιωάννης Κεχαΐτης, παρών
Άγγελος Τζελάλ, παρών
Καλιόπη Κόκκου, παρούσα
Ευστράτιος Κυρέλης, παρών
Μπόκαρι Μπάχο, παρών
Αμαλία Γκινάκη, παρούσα
Σμπόμπεκ Μιέσιτς, παρών
Μάρκος Μπουλάτοβιτς, παρών
Χάρης Τεμπερεκίδης, παρών
Αντώνης Φρατζής, παρών
Αρμπέν Βεζί, παρών
Λάντι Πέπα, παρών
Αγγελική Ρουσόγλου, παρούσα
Αρμπέν Σούφα, παρών
Αναστασία Ζουμπουρλή, παρούσα
Θ. Βασιλόπουλος, παρών
Βασίλιε Ιόν, παρών
Σωτήρης Καρτσιώτης, παρών
Νικολάι Γκορέα, παρών
Νικόλαος Λεωνίδης, παρών
Κονσταντίν Κατούρ, παρών
Μαρίνος Χριστόπουλος, παρών
Σεντγκάκ Σελνίκου, παρών
Αριστείδης Νεοφώτιστος, παρών
Βούλνετ Μπίτιτσι, παρών
Ηρακλής Μαραγκάκης, παρών
Μοχάμετ Χαμούτ, παρών
Γιαντέους Κότσεβα, παρών
Αναστάσιος Τσεχελίδης, παρών
Ζωή Ντόντου, παρούσα
Βασίλης Καραλευθέρης, παρών
Τόνυ Ονούοχα, παρών,
Μονταζέρ Μοχάμετ Ασράφ, παρών
Χουσεΐν Ζαχιντούλ, παρών
Αγγελική Παπαθανασοπούλου, παρούσα
Επαμεινώνδας Τσάκαλης, παρών
Παρασκευή Ζούλια, παρούσα
Μιχάλης Καλτεζάς, παρών
Φωτογραφίες: Θόδωρος Κουτσουμπός
