Τρίτη, 30 Ιούνη από έναρξη ωραρίου έως 11 π.μ.
του Γιάννη Χατζηγιάννη
Ως ευχάριστη έκπληξη θα πρέπει να δεχτούν οι εργαζόμενοι στα ασφαλιστικά ταμεία την προκήρυξη στάσης εργασίας για ζητήματα που αφορούν απολύσεις, την οργάνωση και λειτουργία του υπερταμείου ΕΦΚΑ, τα μέτρα για την πανδημία και την κατάργηση των ΒΑΕ για ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων.
Αφορμή είναι οι απολύσεις 13 εργαζομένων αφού κρίθηκε οριστικά με δικαστική απόφαση η μη παραμονή τους στον ΕΦΚΑ. Υπάρχουν δεκάδες εργαζόμενοι που αναμένουν σχετικές αποφάσεις και μόνο η γενική κατακραυγή ανάγκασε τις συνδικαλιστικές μας ηγεσίες, απρόθυμα, να κηρύξουν πρωινή στάση εργασίας αντί της συνηθισμένης που είναι πάντα προς τη λήξη του ωραρίου και που γενικά διευκολύνει τη μαζικότητα.
Η διαμαρτυρία είναι στο Υπουργείο Εργασίας και μάλλον έχει προηγηθεί συνεννόηση με τον Υπουργό για να συζητηθεί εκ του σύνεγγυς το ζήτημα. Η υπόθεση αυτή βασίζεται στο γεγονός ότι αρκετά συνδικαλιστικά στελέχη του ΕΦΚΑ που πρόσκεινται στη ΝΔ αντιγράφουν τα δελτία τύπου του υπουργού για να μας ανακοινώσουν, θριαμβολογώντας, τις καινοτομίες του ΕΦΚΑ.
Για να σκεφτούμε τι θα ήταν καλύτερο για τους εργαζόμενους του ΕΦΚΑ, πρέπει να απορρίψουμε όλα εκείνα που δεν εμπόδισαν με κανένα τρόπο την καταβαράθρωση εργασιακών δικαιωμάτων, μισθών, συντάξεων, συνολικά της ζωή μας τα τελευταία δέκα χρόνια.
Μπορούν συνδικαλιστές που ψήφισαν τα μνημόνια να υπερασπιστούν τα συμφέροντά μας; Η απάντηση είναι προφανής.
Μπορεί ένας κλάδος να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των εργαζομένων που εκπροσωπεί μέσα σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης; Η απάντηση είναι προφανής. Παρόλα αυτά οι ομοσπονδίες μας, ειδικά η ΠΟΣΕ-ΙΚΑ (η ΠΟΠΟΚΠ διατηρεί ένα πιο μαχητικό προσανατολισμό) έχουν άγνοια της εποχής που διανύουμε και της εμπειρίας δέκα χρόνων μνημονίων. Η τύχη όλων των εργαζομένων είναι τόσο σφιχτά δεμένη έτσι ώστε ο θάνατος ή ζωή ενός να είναι όλων.
Μπορούμε ως εργαζόμενοι να προβάλλουμε οικονομικά και θεσμικά αιτήματα; Η απάντηση είναι προφανής. Μόνο αυτά προβάλλονται και παλεύονται, έστω και με καθυστέρηση. Η προβολή οικονομικών και θεσμικών αιτημάτων και η διεκδίκησή τους είναι άτοπη αν δεν συνοδεύονται από την πολιτική διεκδίκηση που η σύνοψή της είναι ποιος κάνει κουμάντο στη χώρα, στον ΕΦΚΑ, σε κάθε χώρο δουλειάς κι άρα ποιος θα πληρώσει και θα πληρώνει το μάρμαρο της κρίσης.
Οι εργαζόμενοι του ΕΦΚΑ έχουν δύναμη να παλέψουν τη κυβέρνηση και τη διοίκηση; Η απάντηση είναι προφανής. Ποτέ οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν αντιμετώπισαν αυτό το ερώτημα για να δοθεί μια απάντηση. Αν το δημοσιονομικό κόστος συντάξεων και παροχών ήταν εξαρχής στο στόχαστρο των μνημονιακών κυβερνήσεων, ουδέποτε οι Ομοσπονδίες θέλησαν να απευθυνθούν και να συσπειρώσουν σε μια μάχη τους εργαζόμενους, τους άνεργους και τους απόμαχους της δουλειάς σε ένα κεντρικό καθήκον που να ξεπερνά τα όρια του οικονομισμού και της κλαδικότητας των μεμονωμένων αγώνων.
Οκτώμισι χιλιάδες (8.500) εργαζόμενοι μπορούν να τινάξουν στον αέρα τα μνημόνια και τη σημερινή κυβέρνηση.
Οι Ομοσπονδίες μας έχουν ιδέα πού βάδιζε ο καπιταλισμός πριν και πού βαδίζει μετά την πανδημία; Η απάντηση είναι προφανής. Δεν θέλουν να σκέφτονται τι συμβαίνει στην αρένα της διεθνούς ταξικής πάλης. Αυτό στερεί την ικανότητα της πρόβλεψης, της εκτίμησης της δύναμης και των αδυναμιών του καπιταλισμού για έναν αγωνιστικό σχεδιασμό που να εκμεταλλευτεί την ιστορική συγκυρία. Ο χρόνος για να κάνεις κάτι δεν είναι απεριόριστος.
Έχει κανείς εμπιστοσύνη στην τελευταία παράγραφο που αναφέρεται στο κοινό δελτίο τύπου των δύο Ομοσπονδιών για την προκήρυξη της στάσης εργασίας; “ Συνεχίζουμε το δίκαιο αγώνα μας, χωρίς συμβιβασμούς και συναλλαγές, ανυποχώρητοι ενάντια στην υποβάθμιση των εργασιακών συνθηκών & της Δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης”. Η απάντηση είναι προφανής.
Η κριτική μας δεν είναι μόνο για τις ομοσπονδίες ή τα πρωτοβάθμια σωματεία μας (που δεν έχουν φωνή αν δεν μιλήσουν οι “ηγέτες”), ώστε μην γίνει η στάση εργασίας. Τότε θα είχαμε θέσει τον εαυτό μας εκτός των σωματείων μας.
H κριτική μας απευθύνεται και προς εκείνους που διαφωνούν με την ακροτελεύτια παράγραφο της κοινής ανακοίνωσης, αλλά αδυνατούν να θέσουν στον εαυτό τους τα ορθά ερωτήματα κι έτσι να διατυπώσουν μια σωστή πρόταση αγώνα.
Με έκπληξη διαπιστώνει κάποιος ότι αρκετοί προτείνουν το αίτημα που έχουμε παλέψει αρκετό καιρό τώρα, να γίνει απεργία διαρκείας, ένα αίτημα σωστό κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις: Να δοθούν απαντήσεις στις προφανείς ερωτήσεις. Η απεργία διαρκείας δεν είναι βόλτα στα υπουργεία. Η πραγματοποίησή της και η επιτυχία είναι αποτέλεσμα ταξικών εμπειριών και κυρίως πολιτικών συνθηκών που δημιουργούνται και ωριμάζουν.
Μέχρι τότε καλό είναι να μάθουμε πώς οργανώνεται αποτελεσματικά μια τρίωρη-τετράωρη στάση εργασίας (ομολογουμένως too late, too little), αλλά όσοι έχουν ένα διαφορετικό πολιτικό σχέδιο εκμεταλλεύονται το χρόνο για να το προωθήσουν.
Συνάδελφοι και Συναδέλφισες, η απάντηση είναι προφανής: Απεργούμε γιατί έχουμε πολλά να πούμε και πολύ περισσότερα να κάνουμε!
28/6/2020
Γιάννης Χατζηγιάννης
Εργαζόμενος στον ΕΦΚΑ Μισθωτών Μαγνησίας
μέλος της Ενωτικής Αγωνιστικής Κίνησης
