Συλλογικες Δράσεις Κοινωνικής Αλληλεγγύης για το 18 Άνω
Στις 6 Δεκέμβρη 2008, ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από το χέρι του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια. Ένας φόνος που δεν ήταν τυχαίος, ούτε ένα «μεμονωμένο περιστατικό», όπως προσπάθησε το κράτος και οι θεσμοί του να μας πείσουν. Ήταν η αποτύπωση της κρατικής καταστολής, της αυθαιρεσίας και της βίας που κυριαρχεί σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Ήταν η αποκορύφωση μιας πολιτικής που στοχεύει στη διατήρηση της εξουσίας μέσα από τον φόβο, τη βία και την ποινικοποίηση κάθε φωνής αντίστασης.
Η δολοφονία του Αλέξη αποτέλεσε την σπίθα που άναψε τη φωτιά μιας γενικευμένης εξέγερσης. Μιας εξέγερσης που ξεπέρασε τα όρια της μεμονωμένης αντίδρασης και έγινε σύμβολο της οργής μιας ολόκληρης γενιάς απέναντι στην αδικία, την καταπίεση, την ανισότητα και τον αυταρχισμό. Από εκείνη τη μέρα, ο Δεκέμβρης του 2008 χαράχτηκε ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη ως στιγμή αφύπνισης, αγώνα και αντίστασης.
Σήμερα, 16 χρόνια μετά, ο αγώνας παραμένει επίκαιρος. Το κράτος συνεχίζει να επενδύει στην καταστολή και την τρομοκράτηση της κοινωνίας, ενισχύοντας τους μηχανισμούς ελέγχου και ποινικοποιώντας κάθε μορφή αντίστασης. Η πρόσφατη σύλληψη του Νίκου Ρωμανού, του φίλου τού Αλέξη και αγωνιστή της ελευθερίας, αποτελεί άλλη μια απόδειξη πως το κράτος δεν ξεχνά να εκδικείται. Ο Νίκος, που το 2008 είδε τον φίλο του να πέφτει νεκρός, υπήρξε φάρος αγώνα και διεκδίκησης, τόσο μέσα από τις φυλακές όσο και έξω από αυτές. Η σύλληψή του δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια προσπάθεια φίμωσης, ένα μήνυμα προς όλους όσους επιλέγουν να αντισταθούν.
Από την ημέρα που ο Αλέξης έπεσε νεκρός, το κράτος έχει επιδοθεί σε μια συστηματική προσπάθεια αναδιάρθρωσης της καταστολής. Οι αστυνομικές δυνάμεις έχουν ενισχυθεί και στρατιωτικοποιηθεί, ενώ περιοχές όπως τα Εξάρχεια βρίσκονται σε διαρκή πολιορκία. Τα ΜΜΕ συνεχίζουν να δαιμονοποιούν κάθε φωνή αντίστασης, παρουσιάζοντας τους αγωνιστές ως «τρομοκράτες» και τους δρόμους μας ως «εστίες ανομίας».
Παράλληλα, το κράτος επιχειρεί να ξαναγράψει την ιστορία του Δεκέμβρη. Θέλει να μας κάνει να ξεχάσουμε, να σβήσει από τη συλλογική μας μνήμη την αλήθεια για εκείνες τις μέρες της εξέγερσης. Θέλει να εξαλείψει κάθε υπόνοια ότι μπορούμε να αντισταθούμε, να ονειρευτούμε έναν κόσμο χωρίς καταπίεση, χωρίς εξουσία.
Όμως εμείς δεν ξεχνάμε. Δεν ξεχνάμε τη δολοφονία του Αλέξη, ούτε τις εκατοντάδες κραυγές ελευθερίας που γέμισαν τους δρόμους εκείνον τον Δεκέμβρη. Δεν ξεχνάμε τον αγώνα του Νίκου Ρωμανού και κάθε αγωνιστή που συνεχίζει να παλεύει για έναν κόσμο χωρίς δεσμά.
Γι’ αυτό άλλωστε και η πρόσφατη σύλληψή του αποτελεί άλλη μια κίνηση στο σκάκι της κρατικής καταστολής. Ο Νίκος, που υπέστη βασανιστήρια και φυλακίστηκε για την επιλογή του να αντισταθεί, υπήρξε πάντα στόχος του κράτους. Οι διεκδικήσεις του μέσα στις φυλακές, όπως η απεργία πείνας του το 2014 για το δικαίωμα στην εκπαίδευση, αποτέλεσαν σύμβολο ανυποχώρητης αντίστασης.
Και τώρα το κράτος στέλνει ένα ακόμα μήνυμα. Είναι ένα μήνυμα προς όλους μας: ότι ο αγώνας έχει κόστος. Είναι η εκδικητική μανία ενός συστήματος που νιώθει να απειλείται από τη δύναμη της αλληλεγγύης και της αντίστασης. Εμείς, όμως, απαντάμε: δεν θα λυγίσουμε. Δεν θα υποταχθούμε.
Ο αγώνας μας δεν είναι μόνο για να τιμήσουμε τη μνήμη του Αλέξη. Είναι ένας αγώνας για έναν κόσμο ελεύθερο από εξουσία, καταπίεση και ανισότητα. Είναι ένας αγώνας που ενώνει κάθε φωνή αντίστασης απέναντι στην κρατική καταστολή, τον καπιταλισμό και τον φασισμό.
Αγωνιζόμαστε για:
- Μνήμη: Για να μην ξεχάσουμε ποτέ το έγκλημα του κράτους.
- Δικαιοσύνη: Όχι τη δικαιοσύνη των δικαστηρίων, αλλά τη δικαιοσύνη των δρόμων και των συλλογικών αγώνων.
- Ελευθερία: Για να σπάσουμε τα δεσμά που μας επιβάλλει το σύστημα.
- Αλληλεγγύη: Για να στηρίξουμε κάθε αγωνιστή που διώκεται, όπως ο Νίκος Ρωμανός και κάθε κρατούμενος της εξουσίας.
Η 6η Δεκέμβρη δεν είναι μια μέρα πένθους, αλλά μια μέρα αγώνα. Καλούμε κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο, κάθε συλλογικότητα, κάθε κοινότητα αντίστασης να βγει στους δρόμους. Να γεμίσουμε τις πλατείες, τα σοκάκια και τις λεωφόρους με τη φωνή μας. Να δείξουμε ότι δεν φοβόμαστε, ότι είμαστε εδώ, ενωμένοι, αποφασισμένοι.
Να τιμήσουμε τη μνήμη του Αλέξη, όχι με σιωπή, αλλά με κραυγές. Να φωνάξουμε για κάθε θύμα της καταστολής, για κάθε έναν που παλεύει για ελευθερία. Να απαιτήσουμε την απελευθέρωση του Νίκου Ρωμανού και όλων των πολιτικών κρατουμένων.
Ο αγώνας συνεχίζεται. Ο Αλέξης ζει μέσα από τις πράξεις μας. Ο Νίκος δεν είναι μόνος.
Να σπάσουμε τον φόβο, να χτίσουμε την αντίσταση.
Συλλογικες Δράσεις Κοινωνικής Αλληλεγγύης για το 18 Άνω
