ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ!
ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΟΡΣΙ! ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ!
Πριν από δύο χρόνια, μετά την επαναστατική εξέγερση στην Τυνησία τον Δεκέμβριο του 2010 – Ιανουάριο του 2011, στις 25 Ιανουαρίου, ο Αιγυπτιακός λαός εξεγέρθηκε εναντίον της 30χρονης δικτατορίας που εξουσίαζε τη χώρα υπό την σιδηρά πυγμή του Χόσνι Μουμπάρακ. Επί 18 ημέρες μαχόταν για ψωμί, δουλειά, ελευθερία και αξιοπρέπεια. Κατέλαβε την πλατεία Ταχρίρ, αυτήν την πλατεία με το εύστοχο όνομα, «Απελευθέρωση» στα Αραβικά, όνομα που στη συνέχεια αντήχησε σε όλη την υφήλιο συμβολίζοντας την πάλη των μαζών σ’ όλον τον κόσμο. Πάλεψε στη «Μάχη της Καμήλας» εναντίον των πληρωμένων μαχαιροβγαλτών των καθεστώτος, των περιβόητων «Μπαλντατζί». Από τις 7 Φεβρουαρίου και μετά η εργατική τάξη οργάνωσε ένα ισχυρό απεργιακό κίνημα στη βιομηχανία, στις μεταφορές, κατά μήκος της Διώρυγας του Σουέζ και αλλού. Το σύστημα τώρα έπρεπε να θυσιάσει τον δικτάτορα. Ο Μουμπάρακ κατέρρευσε. Έτσι οι Αιγυπτιακές μάζες απέδειξαν στον κόσμο ότι η θέληση και το κουράγιο των απλών ανθρώπων, αν ενωθούν κατά εκατομμύρια, μπορεί να νικήσει και την πιο ισχυρή δικτατορία.
Μετά την Τυνησία που εγκαινίασε την επαναστατική Αραβική Άνοιξη, η Αίγυπτος ήταν αυτή που, εξαιτίας του κεντρικού ρόλου της για όλο τον Αραβικό κόσμο, έδωσε την ώθηση στην επαναστατική παλίρροια, η οποία αγκάλιασε τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, από το Μαρόκο ως την Ιορδανία, το Μπαχρέιν και την Υεμένη και μετατράπηκε σε πηγή έμπνευσης για τα κινήματα που παλεύουν για ψωμί, κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία ανά τον κόσμο. Η Συντονιστική Επιτροπή για την Eπανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς (ΕΕΤΔ) χαιρετίζει την αφοσίωση, τοκουράγιο και την εμμονή των εργατών, της νεολαίας και των φτωχών αλλά περήφανων Αιγυπτιακών μαζών που ρίχτηκαν στην εκπληκτική πάλη που ανέτρεψε τον Μουμπάρακ και άλλαξε την Ιστορία.
Η Αιγυπτιακή Επανάσταση δεν περιορίζεται σε εκείνες τις 18 Μέρες: ολόκληρο το 2011 αποτέλεσε το θέατρο πολύ ισχυρών μαζικών κινημάτων και πυρετώδους εργατικής δραστηριότητας. Το μαζικό κίνημα είχε ως καθαρό σκοπό του την εξάλειψη της εξουσίας του στρατού. «Γιασκούτ γιασκούτ χουκμ ουλ ασκάρ!» – «Κάτω η στρατιωτική εξουσία!» ήταν το κύριο σύνθημα όλων των διαδηλώσεων και ο Στρατάρχης Τανταβί, επικεφαλής του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου, έχει σήμερα μετατραπεί στο νέο στόχο του κινήματος.
Η εμφάνιση των Λαϊκών Επιτροπών σε εργατικές και λαϊκές γειτονιές μετά την αποχώρηση του Μουμπάρακ αποτελεί ξεκάθαρο σημάδι λαϊκής αυτο-οργάνωσης, δημιουργίας λαϊκών οργάνων πάλης, που ακόμα και στην εμβρυακή μορφή τους, δείχνουν τη δυνατότητα μεταμόρφωσής τους σε αυθεντικά όργανα πάλης των ίδιων των μαζών. Ο αστικός κρατικός μηχανισμός είδε τον κίνδυνο και προσπάθησε, σε μερικές περιπτώσεις πετυχημένα, είτε να ενσωματώσει τις λαϊκές επιτροπές είτε να τις υποβιβάσει σε Μ.Κ.Ο. εξουδετερώνοντας την επαναστατική δυναμική τους. Η αναβίωση και επέκταση των λαϊκών επιτροπών εξαρτάται από τον κεντρικό ρόλο που πρέπει να καταλάβει η ίδια η εργατική τάξη και οι απαιτήσεις της για απόρριψη του νεοφιλελευθερισμού και των δρακόντειων μέτρων του ΔΝΤ, για ψωμί και δουλειά, για αποποίηση του εξωτερικού χρέους, εθνικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση και υπό εργατικό έλεγχο όλων των επιχειρήσεων που ιδιωτικοποιήθηκαν από το καθεστώς κλεπτοκρατίας του Μουμπάρακ.
Το λαϊκό αίτημα για μια πραγματική Συντακτική Συνέλευση κλάπηκε από το καθεστώς, σε συνεργασία με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Το χαρτί του αστικού κοινοβουλευτισμού χρησιμοποιήθηκε εναντίον της επανάστασης. Παρά την ενεργητική δράση που επέδειξαν οι μάζες όλο το 2011, το δεύτερο κύμα της επανάστασης τον Νοέμβριο του 2011 ήταν διακριτό από το υπόλοιπο, όχι μόνο στις διαστάσεις του αλλά επίσης επειδή αψήφησε τις νόρμες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που τόσο οι φιλελεύθερες όσο και οι Ισλαμικές δυνάμεις επιθυμούν να επιβάλλουν εναντίον της Αιγυπτιακής Επανάστασης. Θα θυμόμαστε ότι ο βρυχηθμός και οι βροντές του Νοεμβρίου κράτησαν μόνο μια βδομάδα μπροστά στις πρώτες ελεύθερες κοινοβουλευτικές εκλογές που η χώρα θα είχε εδώ και δεκαετίες. Οι μέρες του Νοεμβρίου έδειξαν για μια ακόμα φορά στην πράξη ότι η δυναμική της Αιγυπτιακής Επανάστασης με κανένα τρόπο δεν περιορίζεται στο ζουρλομανδύα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας αλλά εκτείνεται προς την κατάληψη της εξουσίας από τις ίδιες τις μάζες.
Με το τέλος των κοινοβουλευτικών εκλογών και με τους Ισλαμιστές φαινομενικά ασφαλείς στην εξουσία, η «διεθνής κοινότητα» των καπιταλιστών ληστών και η Αιγυπτιακή μπουρζουαζία ανακουφίστηκε και ηρέμησε, πιστεύοντας ότι ο λαός τελικά επέστρεψε στα σπίτια του. Ότι η Επανάσταση είχε τελειώσει. Το μόνο ζήτημα τώρα ήταν η χαλιναγώγηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στο διπλό καθήκον της μεγαλύτερης διείσδυσης του Αιγυπτιακού καπιταλισμού στο διεθνή καταμερισμό εργασίας και τη διατήρηση της φιλο-ιμπεριαλιστικής τάξης στη Μέση Ανατολή, ξεκινώντας με τον απαραίτητο ρόλο της Αιγύπτου στις συμφωνίες του Καμπ Ντέϊβιντ του 1978 ως εγγυητή της ασφάλειας του Ισραήλ. Αυτό, η Χίλαρι Κλίντον προσπάθησε να το πετύχει συνάπτοντας ιστορική ειρήνη μεταξύ στρατού και Αδελφότητας. Η συνεργασία μεταξύ του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και της Μουσουλμανικής αδελφότητας αποδείχθηκε τόσο στον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία όσο και στο ρόλο του Μόρσι για την παύση πυρός κατά τη διάρκεια της ηρωικής αντίστασης του Παλαιστινιακού λαού που πολιορκούνταν στη Γάζα από τη νέα Σιωνιστική επίθεση.
Οι προεδρικές εκλογές του Μαΐου και Ιουνίου του 2012, με τον Μόρσι της Μουσουλμανικής Αδελφότητας να εκλέγεται, φάνηκε να επιβεβαιώνουν τον συσχετισμό δυνάμεων που γεννήθηκε από τις κοινοβουλευτικές εκλογές. Παρόλ’ αυτά όμως, απογοήτευση περίμενε τους ιμπεριαλιστές. Πρώτον, ο Μόρσι προσπάθησε να ελιχθεί για να κερδίσει τη συμπάθεια των μαζών υποκύπτοντας στο κεντρικό τους αίτημα από την πτώση του Μουμπάρακ: απέλυσε τον Στρατάρχη Τανταβί και σία. Στη συνέχεια, μέσω της περιβόητης Συνταγματικής Διακήρυξης στις 22 Νοέμβρη του 2012, έκανε στροφή και ιδιοποιήθηκε τις ίδιες δικτατορικές εξουσίες που είχαν συσσωρεύσει στο παρελθόν οι πρόεδροι του μισητού στρατιωτικού καθεστώτος. Το γεγονός αυτό απελευθέρωσε το τρίτο κύμα της Αιγυπτιακής Επανάστασης και τερμάτισε τις ψευδαισθήσεις ότι η επανάσταση είχε τελειώσει και ότι οι μάζες είχαν επιστρέψει οριστικά στα σπίτια τους.
Το γιγάντιο μαζικό κίνημα που η Συνταγματική Διακήρυξη έθεσε σε κίνηση οδήγησε σε τέσσερις μέρες διαδηλώσεων στην Πλατεία Ταχρίρ, συνοδευμένες από δράσεις σε άλλες πόλεις, την εκδίωξη του τοπικού διοικητικού άρχοντα από την πόλη -εργατικό φρούριο- της Μαχάλα, και κατέληξε σε κάτι που δεν είχαμε δει ούτε στο κορύφωμα της επανάστασης στις αρχές του 2011: την πολιορκία του Προεδρικού Παλατιού, με χιλιάδες και δεκάδες χιλιάδες να απαιτούν καθημερινά τίποτα λιγότερο από την πτώση του Μόρσι.
Ο Μόρσι αναγκάστηκε να πραγματοποιήσει μια εμφανή προσωρινή υποχώρηση αναφορικά με τη Συνταγματική Διακήρυξη της 22ης Νοέμβρη και υποχρεώθηκε να «παγώσει» προσωρινά το σχέδιο λιτότητας που είχε συμφωνηθεί για ένα δάνειο από το ΔΝΤ, φοβούμενος ότι αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα, ιδιαίτερα η αύξηση των τιμών των τροφίμων, θα προκαλέσουν ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη, με την εργατική τάξη επικεφαλής της λαϊκής εξέγερσης.
Το να πιστεύει κανείς ότι το συνταγματικό δημοψήφισμα στα μέσα Δεκεμβρίου έλυσε τα προβλήματα των κυρίαρχων τάξεων της Αιγύπτου θα ήταν απερισκεψία. Το νέο σύνταγμα συνολικά στερείται νομιμότητας, καθώς εγκρίθηκε από μια «πλειοψηφία» του 20% του εμπλεκόμενου πληθυσμού! Μόνο το 1/3 του εκλογικού σώματος συμμετείχε στην ψηφοφορία. Από τα 50 και πλέον εκατομμύρια ψηφοφόρους, το σύνταγμα ψηφίστηκε από τα 10 εκατομμύρια! Το 2013 ξεκινά με τα άλυτα προβλήματα των πρώτων φάσεων της επανάστασης μέσα σε ένα περιβάλλον όπου η Αιγυπτιακή οικονομία καταρρέει, με την Αιγυπτιακή λίρα σε συνεχή πτώση και ένα σε αναμονή πρόγραμμα του ΔΝΤ που υπόσχεται στην εργατική τάξη και τις μάζες των φτωχών και των ανέργων ακόμα μεγαλύτερες οικονομικές κακουχίες.
Και αυτή η εργατική τάξη έχει παίξει ένα υπέρμετρα σημαντικό ρόλο στην επανάσταση. Η επανάσταση προετοιμάστηκε από τις ενέργειες των διαφορετικών τμημάτων της εργατικής τάξης που διεξήγαγαν απεργίες σε μια ολοένα και μεγαλύτερη κλίμακα από το 2004 και μετά. Η βιομηχανική πόλη της Μαχάλα έγινε σύμβολο από μόνη της αναφορικά με την εργατική πάλη στην Αίγυπτο πριν από την επανάσταση. Η ίδια η επανάσταση χαρακτηρίστηκε από ένα κίνημα που προσπάθησε να σπάσει τις δαγκάνες των επίσημων συνδικάτων, με δεκάδες νέα συνδικάτα να δημιουργούνται κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος της επανάστασης. Η δραστηριότητα αυτή, από τη μεριά της εργατικής τάξης συνεχίστηκε και αφότου υποχώρησαν οι ορμητικές μέρες της επανάστασης. Η μανιώδης δραστηριότητα από τη μεριά των εργατών όλων των τομέων, από τους βιομηχανικούς εργάτες έως τους εργαζόμενους των αστικών μέσων μεταφοράς, από τους δασκάλους ως τους υγειονομικούς εργάτες έχουν χαρακτηρίσει αυτά τα δυο χρόνια, με το 2012 να ξεπερνά ακόμα και το επίπεδο του 2011. Δυο ανεξάρτητες εργατικές συνομοσπονδίες δημιουργήθηκαν σε αντιπαράθεση με την επίσημη που είχε το μονοπώλιο της συνδικαλιστικής οργάνωσης στη χώρα από το 1957. Οι δυο αυτές συνομοσπονδίες έχουν οργανώσει έως τρία εκατομμύρια εργάτες μέσα σε μόνο δυο χρόνια, σε αντίθεση με τον παραφουσκωμένο αριθμό των 3,8 εκατομμυρίων μελών της επίσημης συνομοσπονδίας. Αυτή ακριβώς η εργατική τάξη πρόκειται να υποφέρει από την λιτότητα που το ΔΝΤ και η νέα αστική κυβέρνηση της Αιγύπτου με Ισλαμική περιβολή θα προσπαθήσει να της επιβάλλει βίαια. Έχει στηθεί το σκηνικό για μια ισχυρή σύγκρουση, αυτή τη φορά με καθαρότερους όρους, μεταξύ του νέου καθεστώτος και της εργατικής τάξης. Η δυναμική της διαρκούς επανάστασης της Αιγυπτιακής Επανάστασης θα βασιστεί πάνω στην κοινωνικο-οικονομική πάλη της εργατικής τάξης και των εργατικών μαζών.
Οι Ισλαμικές πολιτικές δυνάμεις, τόσο η Μουσουλμανική Αδελφότητα όσο και οι υπερσυντηρητικοί Σαλαφιστές που χρηματοδοτούνται από τη Σαουδική φιλοϊμπεριαλιστική μοναρχία, προασπίζουν ανοιχτά την οικονομία της «ελεύθερης αγοράς», όπως και οι φιλελεύθεροι καπιταλιστές. Ένα κοινό «Μέτωπο Σωτηρίας», στο όνομα της δημοκρατίας δεν είναι δυνατό, καθώς οι φιλελεύθεροι σε συμμαχία με το παγκόσμιο κεφάλαιο, θα προσπαθήσουν να επιβάλλουν, αν τους επιτραπεί, το ίδιο επιβαλλόμενο από ΔΝΤ-Ε.Ε. πρόγραμμα εξαθλίωσης εναντίον των ήδη φτωχών μαζών. Από την άλλη, κανένας συμβιβασμός με τους «προασπιστές της ελεύθερης αγοράς» της Αδελφότητας ή των Σαλαφιστών, στο όνομα της αντίθεσης στο απαρχαιωμένο καθεστώς είναι δυνατός ή επιθυμητός. Θα σημάνει τη θανατική καταδίκη της επανάστασης. Οι αριστεροί Νασερικοί του Σαμπάχι δοκιμάζοντας ένα εκλογικό μπλοκ με τους Ισλαμιστές στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2011 και στη συνέχεια κάνοντας μεταβολή, ενωμένοι σήμερα με τους αστούς φιλελεύθερους όπως τον Ελ Μπαραντέι και πρώην μισθοφόρους του Μουμπάρακ, όπως ο Αμρ Μούσα στο λεγόμενο Εθνικό Μέτωπο Σωτηρίας, απέδειξαν τους περιορισμούς του ίδιου του ιστορικά εξαντλημένου αριστερού εθνικισμού.
Δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος των διασκορπισμένων ομάδων της Αριστεράς πέφτει στις παγίδες αυτού του είδους πολιτικών συμμαχιών και ταξικής συνεργασίας, αφήνοντας την πλειοψηφία της μαχητικής πρωτοπορίας της νεολαίας και της εργατικής τάξης παγιδευμένη στην απομόνωση και το περιθώριο. Αυτή όμως η πρωτοπορία είναι η πρωτοπορία της ίδιας της επανάστασης. Απ’ αυτήν εξαρτάται το μέλλον. Υπάρχουν πολλές αριστερές ομάδες, αλλά οι περισσότερες παραμένουν μακριά από το απλό εργατικό κίνημα, ακολουθούν λανθασμένες τακτικές, αποτελούν ουρά των διάφορων πτερύγων της αστικής ηγεσίας, αμφιταλαντεύονται μεταξύ του Ισλαμικού στρατοπέδου και των δυνάμεων του παλιού καθεστώτοςσε διάφορες περιπτώσεις. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι δεν ακολουθούν μια ξεκάθαρη στρατηγική γραμμή δημιουργίας ενός ισχυρού κόμματος πρωτοπορίας που θα προσφέρει την ανεξαρτησία της εργατικής τάξης από όλες τις αστικές δυνάμεις και καταστήσει δυνατό το να κερδίσουμε άλλες καταπιεσμένες και εκμεταλλευόμενες τάξεις και στρώματα υπό την εργατική ηγεμονία. Αυτό που απαιτείται επειγόντως στην Αίγυπτο είναι ένα εργατικό κόμμα με σταθερές ρίζες στην επαναστατική Μαρξιστική παράδοση και που προοδευτικά θα κερδίζει τα πρωτοπόρα τμήματα της Αιγυπτιακής εργατικής τάξης μέσω των πολιτικών που απαντούν στις ανάγκες της επανάστασης. Η Αιγυπτιακή Επανάσταση έχει υποφέρει για πάρα πολύ καιρό από την απουσία ενός τέτοιου κόμματος.
Η Αιγυπτιακή Επανάσταση δεν έχει πετύχει ακόμα τους στόχους που έχει θέσει. Το παλαιό καθεστώςέχει ανατραπεί υπέρ ενός μεταβατικού καθεστώτος που παραχωρεί στις μάζες περιορισμένες πολιτικές ελευθερίες, αν και η κρατική καταστολή, οι πολιτικοί κρατούμενοι και τα βασανιστήρια συνεχίζουν να υπάρχουν. Πραγματική ελευθερία και αξιοπρέπεια θα υπάρξει μαζί με ψωμί και δουλειές, κάτι που δεν ισχύει σήμερα! Όχι μόνο αυτά αλλά η κυβέρνηση Μόρσι και οι Ισλαμιστές γενικά προσπαθούν να κλέψουν την επανάσταση που δεν δημιούργησαν, προωθώντας τη δική τους Ισλαμική ατζέντα, όπως αποδείχθηκε από το σύνταγμα που κοινοποίησαν και επεξεργάστηκαν μαζί με τα στοιχεία του πρώην καθεστώτος και του παλιού κρατικού μηχανισμού που υπάρχει ακόμα, για να σταματήσουν, προς το συμφέρον της μπουρζουαζίας, την κινητήρια δύναμη της επανάστασης. Τους πραγματικούς αφέντες των Μουμπάρακ και Μόρσι θα πρέπει τώρα οι εργατικές μάζες να κυνηγήσουν: την Αιγυπτιακή καπιταλιστική τάξη και πίσω απ’ αυτήν την υπερεξουσία της αστικής ιμπεριαλιστικής τάξης. Μόνο αν απορρίψει τις στενά πολιτικές μορφές της και λάβει ένα ταξικά επαναστατικό χαρακτήρα, με άλλα λόγια μόνο αν αναπτυχθεί σε διαρκή επανάσταση, μόνο τότε θα θριαμβεύσει η Αιγυπτιακή Επανάσταση με την πραγματική έννοια του όρου.
Οι δυνάμεις της πρωτοπορίας αντιμετωπίζουν το καθήκον της δημιουργίας ενός επαναστατικού κόμματος, που θα συγκεντρώσει τις διάφορες τάξεις και στρώματα που λαχταρούν την ταχρίρ, δηλαδή την απελευθέρωση γύρω από την εργατική τάξη και θα καταλάβουν την εξουσία. Μόνο τότε η μνήμη των χιλιάδων μαρτύρων που έδωσαν τις ζωές τους για την Επανάσταση θα τιμηθεί.
Η Αιγυπτιακή Επανάσταση παίζει σε αυτό το σημείο της ιστορίας κεντρικό ρόλο για την παγκόσμια επανάσταση. Όχι μόνο επειδή οι μάζες από την Αθήνα και τη Μαδρίτη ως τη Γουόλ Στριτ έχουν εμπνευστεί από την επαναστατική δύναμη των ημερών και των νυχτών της Ταχρίρ που ηλεκτρίζουν τη φαντασία όλων των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων αλλά επειδή επίσης αποτελεί την πρωτοπορία ενός ολόκληρου κύματος επαναστατικών αγώνων στον Αραβικό κόσμο και της ταξικής πάλης ως το τέλος στις χώρες της Νότιας Ευρώπης, Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία και Πορτογαλία πρώτα απ’ όλα.
Αυτή η νέα κατάσταση είναι ένα από τα άμεσα αποτελέσματα της μεγαλύτερης παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που έχει γνωρίσει η υφήλιος από την εποχή της Μεγάλης Οικονομικής Κρίσης της δεκαετίας του 1930. Ο Καπιταλισμός για μια ακόμα φορά έχει δείξει ότι δεν μπορεί, με μια ιστορική έννοια, να υποσχεθεί στις εργατικές μάζες τίποτα άλλο πέρα από ανεργία, εξαθλίωση και πόλεμο. Εκδηλώσεις αυτής της καθόδου στην βαρβαρότητα είναι οι επιθετικοί πόλεμοι στη Λιβύη και τώρα στο Μαλί καθώς και οι συνεχιζόμενες απειλές για στρατιωτική επέμβαση από την Τουρκία και άλλες δυνάμεις με την υποστήριξη του ιμπεριαλισμού στη Συρία και μια Σιωνιστική επίθεση εναντίον του Ιράν.
Η Συντονιστική Επιτροπή για την Επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς τονίζει την επειγότητα της σημερινής κατάστασης. Έχει συγκαλέσει ήδη μια Διεθνή Συνδιάσκεψη για την κρίση στην Ευρώπη για τον προσεχή Ιούνη του 2013 στην Ιταλία. Αναπόσπαστο μέρος της προετοιμασίας της και των προοπτικών της είναι η οργάνωση μιας Διεθνούς Συνάντησης μαχητικών δυνάμεων στην περιοχή της Μεσογείου, τόσο στην Ευρώπη όσο και στη Μέση Ανατολή για να συζητήσουμε της αλληλένδετες κρίσεις και αγώνες στην Ευρώπη και Μέση Ανατολή και να επεξεργαστούμε ένα κοινό σχέδιο δράσεων.
Ήρθε η ώρα να αποτινάξουμε το ζυγό του Καπιταλισμού και να οικοδομήσουμε στη θέση του μια αταξική κοινωνία που θα ενώσει όλους τους λαούς της υφηλίου. Μόνο τότε η εκμετάλλευση και η καταπίεση θα χαθούν από προσώπου γης. Σ’ ένα τέτοιο κόσμο, τα αρχιτεκτονικά απομεινάρια της Γουόλ Στριτ, του Σίτυ του Λονδίνου και άλλα παρόμοια, θα μετατραπούν σε ιστορικά μνημεία που θα τα επισκέπτονται περίεργοι επισκέπτες, όπως βλέπουμε σήμερα τις πυραμίδες των Φαραώ σήμερα.
Η Συντονιστική Επιτροπή για την Επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς στέκεται απολύτως αλληλέγγυα με την Αιγυπτιακή επανάσταση. Κάνει έκκληση στα επαναστατικά ρεύματα και αγωνιστές που έχουν σφυρηλατηθεί από τη μαζική επαναστατική δράση αυτών των δύο χρόνων, να στρέψουν την προσοχή τους στις διεθνιστικές παραδόσεις του Μαρξισμού και να συμμετάσχουν στην οικοδόμηση μιας επαναστατικής εργατικής Διεθνούς, ένα παγκόσμιο κόμμα. Μόνο αυτό θα προσφέρει το αναγκαίο εργαλείο για μας για να ολοκληρώσουμε τη νίκη της επανάστασης, όχι μόνο στην Αίγυπτο αλλά στον Αραβικό κόσμο και και σ’ όλο τον κόσμο.
Εμπρός για τη διαρκή επανάσταση στην Αίγυπτο
Κάτω η κυβέρνηση Μόρσι! Για μια εργατική κυβέρνηση με την υποστήριξη των λαϊκών μαζών στις πόλεις και την ύπαιθρο! Για την εργατική εξουσία!
Επέκταση της επανάστασης σε όλες τις χώρες της Μέσης Ανατολής και Νότιας Αφρικής!
Αλληλεγγύη μεταξύ της Αιγυπτιακής Επανάστασης και της ταξικής πάλης στη Νότια Ευρώπη!
Κάτω ο ιμπεριαλισμός και ο Σιωνισμός! Για μια ελεύθερη, ενιαία, σοσιαλιστική Παλαιστίνη, όπου τόσο οι Παλαιστίνιοι Άραβες όσο και οι Εβραίοι θα μπορούν να ζουν με ειρήνη, δικαιοσύνη και ισότητα.
Για μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής!
Συντονιστική Επιτροπή για την Επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς – CRFI
24/1/2013/
Νέα Προοπτική τεύχος#543# Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013
