Καταδίκη της Ελλάδας για την Διαπόμπευση των οροθετικών εξαρτημένων Γυναικών από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο
της Κατερίνας Μάτσα
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με απόφασή του, της 23/1/2024, καταδίκασε ομόφωνα την Ελλάδα για την υπόθεση της διαπόμπευσης των οροθετικών, εξαρτημένων γυναικών το 2012. Είναι η υπόθεση που είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο εξ αιτίας της βαρβαρότητά της.
Ήταν άνοιξη του 2012, όταν όλα τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ δημοσίευαν τα προσωπικά δεδομένα, ονόματα, διευθύνσεις, φωτογραφίες 32 εξαρτημένων γυναικών, που ήταν φορείς του aids, είχαν συλληφθεί και βρίσκονταν στη φυλακή με την κατηγορία της «βαριάς, σκοπούμενης, σωματικής βλάβης». Ήταν τα θύματα μιας εκτεταμένης επιχείρησης, οργανωμένης από τον τότε υπουργό υγείας Ανδρέα Λοβέρδο με τη σύμπραξη του υπουργού δημόσιας τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.
Με μια αιφνίδια επιχείρηση-σκούπα της αστυνομίας στο κέντρο της Αθήνας, με τους αστυνομικούς ακολουθούμενους από τις κάμερες των ΜΜΕ να κυνηγούν τις τρομοκρατημένες γυναίκες, συνελήφθησαν 32 εξαρτημένες γυναίκες με βάση την υγειονομική διάταξη 39Α, που εξέδωσε ο Λοβέρδος και βασιζόταν σε αναγκαστικό νόμο του 1940!
Οι εξαρτημένες γυναίκες που βρίσκονταν στο σημείο που έγινε η επιχείρηση-σκούπα ψάχνοντας τη δόση τους στοχοποιήθηκαν ρατσιστικά και ξενοφοβικά σαν τάχα “εκδιδόμενες μετανάστριες”, με στόχο τη μετάδοση του ιού του aids στους Έλληνες οικογενειάρχες(!) και τη διάλυση της “αγίας” ελληνικής οικογένειας!
Με απόφαση του εισαγγελέα τούς έγινε, εντελώς παράνομα και αντιδεοντολογικά, αναγκαστική αιμοληψία από γιατρούς του ΚΕΕΛΠΝΟ μέσα στο κρατητήριο, τους ανακοινώθηκε επιτόπου, επίσης αντιδεοντολογικά, ότι ήταν φορείς του aids και στη συνέχεια οδηγήθηκαν στη φυλακή με την στημένη κακουργηματικού χαρακτήρα κατηγορία της «βαριάς, σκοπούμενης σωματικής βλάβης». Βέβαια, από τις 32 γυναίκες μόνο μία ήταν Ρωσίδα μετανάστρια! Οι υπόλοιπες ήταν απλά Ελληνίδες τοξικομανείς.
Η κατάπτυστη αυτή επιχείρηση των Λοβέρδου-Χρυσοχοίδη δεν απέβλεπε μόνο σε πολιτικά κέρδη εν όψει των επικείμενων εκλογών. Δημιουργούσε ένα κλίμα τρόμου, και ανασφάλειας μέσα στην κοινωνία, στοχοποιώντας τα πιο ευάλωτα κοινωνικά στοιχεία, τοξικομανείς και μετανάστες, για να εμφανισθούν ο Λοβέρδος κι ο Βεληγκέκας Χρυσοχοΐδης σαν εγγυητές της ασφάλειας της κοινωνίας, ικανοί να εξοντώσουν την αιτία του κακού. Ήταν μέρος της κατασταλτικής βιοπολιτικής του συστήματος, που κλυδωνιζόταν από την οικονομική χρεοκοπία, την κοινωνική-πολιτική κρίση και τους λαϊκούς αγώνες των μνημονιακών χρόνων.
Οι 32 γυναίκες που κλείστηκαν στη φυλακή αθωώθηκαν όλες στα ελληνικά δικαστήρια, που έγιναν αργότερα. Κάποιες από αυτές πέθαναν στη φυλακή, άλλες αυτοκτόνησαν, τσακισμένες από την καταισχύνη της διαπόμπευσης, τόσο οι ίδιες, όσο και οι οικογένειές τους. Ζωές που έγιναν ερείπια… Η βιοπολιτική που υπηρέτησαν πιστά οι Λοβέρδος – Χρυσοχοϊδης δεν ήταν παρά μια άγρια θανατοπολιτική.
Δέκα από τις οροθετικές γυναίκες συνέχισαν το δικαστικό αγώνα της δικαίωσής τους προσφεύγοντας και στα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Με τη νομική συνδρομή της « Ομάδας Δικηγόρων για τα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών» κατέφυγαν στο Δικαστήριο του Στρασβούργου.
Η απόφαση, που βγήκε 12 χρόνια μετά, δικαιώνει όλες τις γυναίκες, καταδικάζει την Ελλάδα να τις αποζημιώσει για ηθική βλάβη (70.000 ευρώ συνολικά), λόγω εξαναγκαστικής εξέτασης αίματος και αδικαιολόγητης διάδοσης προσωπικών δεδομένων. Όπως αναφέρει η Ελένη Σπαθανά, μέλος της Ομάδας Δικηγόρων, «η απόφαση του ΕΔΔΑ καταδικάζει στην ουσία τις παράνομες και απάνθρωπες πρακτικές που υπέστησαν εκατοντάδες γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ πρόσωπα, οι οποίες ενορχηστρώθηκαν για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας από τους τότε υπουργούς Υγείας και Δημόσιας Τάξης, Λοβέρδο και Χρυσοχοΐδη και εφαρμόστηκαν από τη Διοίκηση και γιατρούς του ΚΕΕΛΠΝΟ, από αστυνομικούς, αλλά και από λειτουργούς της Δικαιοσύνης που διέταξαν την κατάφωρα δυσανάλογη δημοσιοποίηση ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων, ενώ παρέπεμψαν και προφυλάκισαν δεκάδες γυναίκες με έωλα κατηγορητήρια τα οποία κατέπεσαν στα ακροατήρια με την πανηγυρική αθώωση όλων των κατηγορουμένων. Είναι μια σημαντική απόφαση που καταδικάζει τη βαρβαρότητα και δικαιώνει, έστω και καθυστερημένα, τα θύματα που συνεχίζουν τη ζωή τους, αλλά και τη μνήμη των γυναικών, δυστυχώς πολλών, που δεν κατάφεραν να επιβιώσουν»
Πρόκειται πραγματικά για μια μεγάλη νίκη του κινήματος, ένα πολιτικό χαστούκι σε Λοβέρδο και Χρυσοχοΐδη, μια μεγάλη ρωγμή στη βάρβαρη βιοπολιτική του καπιταλιστικού συστήματος.
