Η αλήθεια είναι ότι το μπέιζμπολ δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στην Ελλάδα, αλλά κάπως το ξέρουμε βλέποντας… κινηματογραφικές ταινίες. Ωστόσο δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε σε ένα μεγάλο παίχτη του μπέιζμπολ, ιδιαίτερα μισητό ακόμα και σήμερα για όλους τους υποστηρικτές της… κυρίαρχης λευκής φυλής και ο οποίος «έφυγε» πριν λίγες μέρες.
Ο κόσμος έχασε, στις 21 Ιανουαρίου 2021, έναν σεβαστό ήρωα του μπέιζμπολ, αλλά επίσης μια μορφή του αγώνα για την απελευθέρωση των Μαύρων: τον Χάνκ Άαρον. Το 1974, ο Άαρον έσπασε το ρεκόρ του περιβόητου για το μπέιζμπολ Μπέιμπ Ρουθ, ο οποίος είχε πετύχει 714 πόντους στην καριέρα του. Εκείνη την εποχή, το ρεκόρ του Ρουθ ήταν το ιερό δισκοπότηρο του μπέιζμπολ. Ωστόσο, ένας μαύρος, ο Άαρον που μεγάλωσε στο Νότο υπό το ρατσιστικό καθεστώς του Τζιμ Κρόου, «τόλμησε» να το σπάσει.
Το 1974 ο Άαρον ήταν ήδη από τους πιο γνωστούς αθλητές στο συγκεκριμένο αγώνισμα. Ήταν ήδη πολυτιμότερος παίκτης 18 φορές. Παρ’ όλα αυτά, τα προβλήματα του Άαρον ξεκίνησαν καθώς πλησίαζε όλο και πιο κοντά το ρεκόρ του… λευκού Ρουθ. Τότε γνώρισε το ρατσισμό σε όλο του το μεγαλείο. Η ρατσιστική βία που αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου μπορεί να περιγραφεί καλύτερα με τα δικά του λόγια:
«Πραγματικά με έκανε να έχω για πρώτη φορά μια σαφή εικόνα για το τι είναι αυτή η χώρα. Τα παιδιά μου έπρεπε να ζουν σαν να ήταν στη φυλακή εξαιτίας απειλών απαγωγής, και εγώ έπρεπε να ζω σαν γουρούνι σε στρατόπεδο σφαγής. Έπρεπε να σκύβω. Έπρεπε να βγαίνω από την πίσω πόρτα των γηπέδων. Έπρεπε να έχω μια αστυνομική συνοδεία μαζί μου όλη την ώρα», είπε ο Άαρον σε με μια συνέντευξή του 1994. «Λάμβανα απειλητικά γράμματα κάθε μέρα. Όλα αυτά τα πράγματα άφησαν μια άσχημη γεύση… και δεν φεύγει. Χάραξαν ένα κομμάτι της ψυχής μου».
Το 1973, ο Άαρον έλαβε 930.000 γράμματα. Τα περισσότερα από αυτά τα γράμματα ήταν γράμματα μίσους, ρατσιστικές ρητορείες και απειλές θανάτου. Ακόμη και οι δημοσιογράφοι που κάλυπταν θετικά τον Άαρον αντιμετώπισαν τη ρατσιστική οργή.
Παρόλα αυτά ο Άαρον συνέχισε. Ο «Hammerin Hank», όπως ήταν το παρατσούκλι του, έσπασε τελικά το ρεκόρ του Ρουθ στις 8 Απριλίου του 1974 και συνέχισε πετυχαίνοντας τελικά 755 πόντους στην καριέρα του. Παρόλα αυτά, η εμπειρία του με τον ρατσισμό ήταν τόσο απαίσια που τον οδήγησε να αγνοήσει μετά τη συνταξιοδότησή του το παιχνίδι που αγαπούσε πολύ επί δεκαετίες. Αξίζει να τον θυμόμαστε.
Aρ. Μα.
