Celia Hart: Υπάρχει κίνδυνος καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην Κούβα;

Από το μπλογκ των Κουβανών Κομμουνιστών
δημοσίευση της 26ης Ιουλίου

H Celia María Hart Σανταμαρία ήταν η τροτσκίστρια κόρη που η Κουβανική Επανάσταση δεν θάθελε ποτέ να αποκτήσει. Γεννήθηκε το 1962 από γονείς που ήταν ηγέτες και θεμελιωτές της Κουβανικής Επανάστασης, την Haydee Santamaría και τον Armando Hart [και πέθανε πολύ νέα σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, σε ηλικία 46 ετών, το 2008 – Σ.τ.Μ].

Η Σέλια είχε κάτι παραπάνω από την πολιτική καθαρότητα και το θάρρος να πει ανοιχτά στην Κούβα ότι η Κίνα είχε κυλήσει στον καπιταλισμό. Αυτό δεν ήταν κάποιο σχόλιο που έκανε στους διαδρόμους, αλλά το διατύπωσε δημοσίως σε διεθνείς εκδηλώσεις. Αν αυτή η αλήθεια σήμερα μπορεί να φαίνεται ασήμαντη, στην Κούβα, όπου η επίσημη πολιτική προπαγάνδα παρουσιάζει την Κίνα ως σοσιαλιστική -και κάτω από τις σημερινές άκαμπτες συνθήκες η πρόταση της Celia θα ήταν παραπάνω από αιρετική, ήταν επαναστατική.

 Δυστυχώς, στην Κούβα, η πρόσβαση στο Διαδίκτυο την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα ήταν ένα όνειρο σχεδόν αδύνατο να εκπληρωθεί και τα κριτικά άρθρα της Celia Hart παρέμειναν αποκλειστικά στους κύκλους των διεθνών Τροτσκιστών αγωνιστών ή των τελευταίων μελών του Partido Obrero Revolucionario (T) (Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος – Τροτσκιστικό) της Κούβας, που διαλύθηκε το 1973 – των Idalberto Ferrera και Juan León Ferrera. Αυτό ήταν άλλο ένα από τα πλεονεκτήματα της Σέλια Χαρτ: διέσωσε τα τελευταία μέλη του POR(t) από τη λήθη. Είναι καθήκον κάθε μαρξιστή αγωνιστή -είτε θεωρεί τον εαυτό του τροτσκιστή είτε όχι, αλλά ακόμη περισσότερο για όσους θεωρούν τους εαυτούς τους συντρόφους του Τρότσκι- να είναι αλληλέγγυος και να δώσει τη θέση που του αξίζει στον Χουάν Λεόν Φερέρα : το τελευταίο μέλος αυτού του τροτσκιστικού κόμματος που υπέστη την καταστολή του σταλινισμού στις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70. 

Αν και η Celia Hart πίστευε ότι η Μπολιβαριανή Επανάσταση στη Βενεζουέλα θα μπορούσε να εξελιχθεί σε σοσιαλιστική -ασκώντας ένα είδος εισοδισμού ατομικά, παρόμοιο με αυτό που έκαναν οργανικά σημαντικές τροτσκιστικές τάσεις-, η δέσμευσή της στα συμφέροντα της εργατικής τάξης την οδήγησε να αντιμετωπίσει τη γραφειοκρατική ηγεσία του Τσαβισμού, ζητώντας μάλιστα την απελευθέρωση του συνδικαλιστή Ορλάντο Τσιρίνο. Ήταν πολύ εύκολο να υπάρχουν πολιτικές διαφορές με τη Σέλια, αλλά ο αντιδογματισμός της έκανε τις διαφορές μεταξύ των μαρξιστών επαναστατικές.

Οι επαναστάσεις δεν γίνονται από τους ηγέτες, αλλά ο θάνατος σοσιαλιστών στελεχών σε συγκεκριμένες στιγμές συνιστά ανεπανόρθωτο πλήγμα στις πολιτικές διαδικασίες. Ο θάνατος της Σέλια Χαρτ είναι ένα από αυτά τα θλιβερά παραδείγματα.

Όταν η Celia άρχισε να έχει ισχυρή παρουσία τόσο στο διεθνές τροτσκιστικό κίνημα όσο και στη δημόσια σφαίρα της Κούβας, στην Κούβα η φιλοκινεζική πτέρυγα ήταν πρακτικά ασήμαντη και ο Φιντέλ Κάστρο είχε σταματήσει κάθε προσπάθεια επέκτασης του ιδιωτικού οικονομικού τομέα, μειώνοντάς τον σημαντικά. Ωστόσο, όταν το 2007 κανείς στην Κούβα δεν τολμούσε να μιλήσει για την πιθανότητα η κουβανική γραφειοκρατία να πραγματοποιήσει μια μετάβαση στον καπιταλισμό χρησιμοποιώντας το κινεζικό μοντέλο, η Σέλια Χαρτ προειδοποιούσε για τον κίνδυνο εμφατικά.

Όταν πέθανε το 2008 σε ηλικία μόλις 46 ετών, η Σέλια δεν μπόρεσε να δει την αρχή των οικονομικών μεταρρυθμίσεων στο πνεύμα του Ντενγκ χσιάο πίγκ που πραγματοποιήθηκαν από τον Ραούλ Κάστρο. Όταν γινόμασταν μάρτυρες σε γεγονότα όπως η αποτυχημένη προσπάθεια να αφαιρεθεί ο κομμουνισμός ως τελικός στόχος από το κουβανικό Σύνταγμα. Ή το χειρότερο, την εφαρμογή του αντεργατικού Νόμου, συν τα τρέχοντα οικονομικά μέτρα που συνεπάγονται περισσότερες περικοπές στις κοινωνικές πολιτικές. Μαζί με την έστω συμβολική εγκατάλειψη του Μαρξ και του Λένιν -όπως η απουσία των εικόνων τους στα δύο τελευταία συνέδρια του ΚΚ Κούβας- είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι ότι η Σέλια Χαρτ θα ηγείτο μιας κομμουνιστικής αντιπολίτευσης και θα ντρεπόταν για όσους έγιναν συνεργάτες αυτών των αντεργατικών μέτρων. Με τη Σέλια Χαρτ ζωντανή, οι διαδηλώσεις της 11ης Ιουλίου θα είχαν καθοδηγηθεί από κόκκινες σημαίες.

Στις 26 Ιουλίου, οι Comunistas αποφάσισαν να τιμήσουν την Σέλια Χαρτ αναδημοσιεύοντας αποσπάσματα από μια συνέντευξη που είχε δώσει στην τροτσκιστική [μορενική – Σ.τ.Μ.] Εl Militante κατά τη διάρκεια της επίσκεψής της στην Αργεντινή. Αυτή η έκδοση δεν χρησιμεύει μόνο ως φόρος τιμής στην αρχική σπίθα της Κουβανικής Eπανάστασης ή στην ίδια τη Σέλια Χαρτ, αλλά ως μια προσπάθεια ανάκτησης, πολλαπλασιασμού και διάδοσης των ιδεών αυτής της επικίνδυνης τροτσκίστριας, φόβητρου της γραφειοκρατίας του ΚΚ Κούβας.

Η προειδοποίηση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην Κούβα από τον κινεζικό δρόμο έγινε το 2007!

***

El Militante : Μετά την ασθένεια του Φιντέλ, έγινε πολύς λόγος για το τι θα συμβεί στην Κούβα όταν δεν θα είναι πλέον σωματικά παρών. Κάποιοι μιλούν για την ανάγκη μιας μετάβασης σύμφωνα με το μοντέλο της Κίνας. Τι πιστεύετε για όλα αυτά;

Celia Hart : Από τις 31 Ιουλίου του περασμένου έτους [2006], όταν ανακοινώθηκε η προσωρινή παύση της θητείας του Φιντέλ, ο κόσμος κατέρρευσε στιγμιαία πάνω μας. Για πρώτη φορά καταλάβαμε ότι ο Φιντέλ κάποια στιγμή θα πέθαινε. Σε όσους μας κατηγορούν για προσωπολατρεία κ.λπ., απαντώ ότι πάντα οι ηγέτες παίζουν κρίσιμο ρόλο στην ιστορία των γεγονότων.

Ακριβώς επειδή είναι επαναστάτες και ζουν αιώνια στον αγώνα, είναι γενικά οι πρώτοι που πεθαίνουν, ο στόχος του εχθρού: η Ρόζα, ο Λένιν, ο Μέλλα [από τους θεμελιωτές του κομμουνισμού και του τροτσκιστικού κινήματος στην Κούβα προπολεμικά – Σ.τ.Μ], ο Τσε κ.λπ. Ο ο Φιντέλ είναι εκείνος ο άνθρωπος στην ιστορία που έχει υποστεί τις περισσότερες επιθέσεις… πάνω από 600. Επομένως θα ήταν παράλογο για τους επαναστάτες να μην εκτιμήσουν το θαύμα ότι είναι ζωντανός χωρίς να έχει χάσει ούτε μια στιγμή της επανάστασης σε όλα τα μέρη του κόσμου.

Αυτοί οι πρώτοι μήνες ήταν επίπονοι (τους συλλογίστηκα στο άρθρο μου Ο Φιντέλ από το Μπαλκόνι μου). Ήταν πολύ δύσκολοι μήνες για τους επαναστάτες. Αν και δεν ήταν δύσκολο για τη διοίκηση της κυβέρνησης της χώρας μου, η οποία κόντρα σε όλες τις πιθανότητες λειτούργησε σαν ρολόι. Η κουβανική διοίκηση δεν διατρέχει τον παραμικρό κίνδυνο: η οικονομία αναπτύχθηκε κατά 12,5% πέρυσι [2006], η βρεφική θνησιμότητα μειώθηκε στο 5,3 τοις χιλίοις, η Σύνοδος Κορυφής των Αδεσμεύτων Χωρών προχώρησε κανονικά, τα βασικά προβλήματα στην οικονομία αντιμετωπίζονται, ακόμα και παλιά προβλήματα, το κοινοβούλιο λειτουργεί ομαλά και πολλά ακόμη.

Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Στο σπίτι υπάρχουν καλοί διαχειριστές και ταλαντούχοι άνθρωποι. Δεν υπάρχει επίσης κανένας κίνδυνος να έρθουν οι Ηνωμένες Πολιτείες να εισβάλουν. Μπορούμε να το αποκλείσουμε. Ακόμα κι αν το κάνουν, θα είναι χειρότερα γι’ αυτούς αυτή τη φορά. Οι Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι πιο προετοιμασμένες από ποτέ και ακόμη και τα παιδιά ξέρουν τι να κάνουν. Φανταστείτε πώς είναι ένα Ιράκ πολλαπλασιασμένο επί ένα εκατομμύριο φορές, με μια ασυναγώνιστη ενότητα πεποιθήσεων. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα είναι σε θέση να πληρώσουν αυτό το τίμημα.

Η δυσκολία είναι ότι αυτό που έκανε ο Φιντέλ, η φωνή του, ο προφορικός λόγος του ήταν ένα από τα πιο αποτελεσματικά όπλα της επανάστασης. Ο Φιντέλ σήμαινε πολλά με τον προφορικό λόγο και με τη μάχη των ιδεών, από τότε που γεννηθήκαμε. Ο ίδιος το έχει αντιληφθεί (νομίζω) και μας κρατάει σε επαγρύπνηση με τους καθημερινούς προβληματισμούς του,¹Από τότε που ο Φιντέλ Κάστρο έφυγε από την κυβέρνηση, το 2006, μέχρι μέρες πριν από τον θάνατό του, διατηρούσε μια στήλη στην εφημερίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας, με την ονομασία Reflectiones. δεν παύει να είναι στον αγώνα. Προφανώς δεν μπορεί να διατηρήσει την ίδια δημόσια παρουσία όπως πριν. Είναι ήδη κάτι, αλλά δεν αντικαθιστά τη φωνή του, την εκφορά του λόγου του, το βλέμμα του. Οι δημοσιογράφοι που τον διαβάζουν δεν μπορούν να τον μιμηθούν.

Είναι αλήθεια ότι στην Κούβα υπάρχουν άνθρωποι και τομείς που μπορεί να πιστεύουν ότι μπορούμε να κάνουμε μια μετάβαση κινεζικού τύπου στον καπιταλισμό. Πάνω απ’ όλα γιατί ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να χαρακτηρίσουμε την Κίνα εδώ ως ένα συγκεντρωτικό καπιταλιστικό μοντέλο και σε ορισμένους τομείς του Κόμματος την αποκαλούν “σοσιαλιστική”.²Τα πλάγια γράμματα είναι από τους Comunistas. Αν και όταν συνάδελφοι όπως ο Ricardo Alarcón (Πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης της Λαϊκής Εξουσίας) ή ο Υπουργός Οικονομικών ρωτήθηκαν σχετικά, απάντησαν ότι δεν θα υπήρχε αυτό το είδος μετάβασης, όχι επειδή η Κίνα, όπως νομίζω, έχει γίνει χώρα καπιταλιστική (που προκαλεί σοβαρά κοινωνικά προβλήματα εκεί), αλλά επειδή είμαστε δύο χώρες με διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες.

Αλλά πιστεύω ότι υπάρχει ένας τομέας του Κόμματος στην Κούβα που υπερασπίζεται τώρα αυτή την προοπτική με περισσότερη ηρεμία και αυτοπεποίθηση. Αυτό από μόνο του είναι ένας κίνδυνος, το να μην το αναγνωρίσουμε θα ήταν πολιτική αφέλεια. Αν και δεν υπάρχει Στάλιν στην Κούβα, ο κίνδυνος να υπάρξει μια τάση προς την καπιταλιστική παλινόρθωση, όσο αργή κι αν είναι, υπάρχει. Μάλιστα ο Φιντέλ το εξέφρασε λίγο πριν αρρωστήσει, τον Νοέμβριο του 2005.³Ωστόσο, ο Φιντέλ δεν διευκρίνισε ότι η γραφειοκρατία θα μπορούσε να αποκαταστήσει τον καπιταλισμό στην Κούβα, αφήνοντας μόνο μια προειδοποίηση ανοιχτή σε ερμηνεία.

Είναι επίσης αλήθεια ότι υπάρχουν εκδηλώσεις αντίθετων τάσεων, για παράδειγμα η συγκεντροποίηση της αγοράς συναλλάγματος, το δολάριο που δεν κυκλοφορεί πλέον στην Κούβα. Αλλά, ευτυχώς, το θεμελιώδες αντίβαρο σε μια κινεζική εκδοχή της επανάστασής μας είναι η ύπαρξη της επαναστατικής διαδικασίας της Βενεζουέλας, η οποία γίνεται ολοένα και πιο ριζοσπαστική προς τα αριστερά, και αυτό επιδρά στις διαδικασίες στην Κούβα με έναν συγκεκριμένο τρόπο, καθώς πολλοί από τους επαναστάτες στην Κούβα που είχαν σταματήσει να μιλάνε για σοσιαλισμό, για να τον αντικαταστήσουν με οικουμενικούς όρους όπως «κοινωνική δικαιοσύνη», «ένας καλύτερος κόσμος», όλα προερχόμενα από το κίνημα για μια εναλλακτική παγκοσμιοποίηση, τώρα βλέπουν ότι στη Βενεζουέλα μιλούν για σοσιαλισμό με μεγάλη φυσικότητα, και έτσι θέλουνε κι αυτοί να μιλούν για σοσιαλισμό, πέρα από τα περίεργα επίθετα που κάποιοι θέλουν να δώσουν στον σοσιαλισμό: σαν τον “σοσιαλισμό του 21ου αιώνα”, που τάχα είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί χωρίς να απαλλοτριωθούν οι ντόπιοι καπιταλιστές κ.λπ.

Η φράση του Τσε «καμιά παραχώρηση στον ιμπεριαλισμό» πρέπει να επεκταθεί στις ντόπιες αστικές τάξεις, ακολουθώντας το παράδειγμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ που πολέμησε τον Έντουαρντ Μπερνστάιν, ενάντια στην σημερινή Γερουσία της Βραζιλίας που αντιτίθεται στον Τσάβες στη ΜΕΡΚΟΣΟΥΡ (…).

Νταβίντ [απευθύνεται στον δημοσιογράφο που της έπαιρνε τη συνέντευξη], κανένας επαναστάτης στον κόσμο δεν είναι αδιάφορος απέναντι στην Κούβα. Η κουβανική επανάσταση είχε καλύτερη τύχη από άλλες επαναστάσεις, όπως ήταν η ρωσική. Όχι μόνο γιατί ο Φιντέλ είναι ακόμα ζωντανός, κάτι που θα ήταν το αντίστοιχο του Λένιν αν ήταν ζωντανός, με όλες τις ταλαντεύσεις του Φιντέλ που χαρακτηρίζουν έναν αρχηγό κράτους σε συνθήκες πρωτόγνωρης διεθνούς πίεσης, αλλά και επειδή η Αριστερά στις διάφορες παραλλαγές της, με τους καλύτερους διανοούμενους της χώρας, συνεχίσουν στην Κούβα να παλεύουν για το σοσιαλισμό, κάτι που δεν συνέβαινε στην ΕΣΣΔ όταν θριάμβευσε ο σταλινισμός ή όταν έπεσε το τείχος του Βερολίνου… Αυτό είναι ένα πλεονέκτημα που έχουμε. Ένα άλλο είναι ότι τα 70 χρόνια εμπειρίας στην Ανατολική Ευρώπη, τα προβλήματα στην Κίνα, ο θάνατος της επανάστασης της Νικαράγουας τη δεκαετία του 1990 κ.λπ., χρησιμεύουν ως εμπειρία… που είναι χρυσός. Αλλά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, λόγω του γεγονότος να βλέπουμε να υπάρχει μια αλληλοσύνδεση με (μη προδομένες) αναπτυσσόμενες επαναστάσεις. Η σχέση με τη νεαρή Μπολιβαριανή επανάσταση διευρύνει τον ορίζοντά μας και μας ωθεί να προχωρήσουμε όλο και πιο βαθιά.

Είναι μια αλληλοσύνδεση που, παρά την βραδύτητα που προχωρά η επανάσταση στη Μπολιβαριανή Βενεζουέλα, σε αντίθεση με το πώς συνέβαινε με την κουβανέζικη επανάσταση πριν από σχεδόν 50 χρόνια, εκφράζει ήδη αδιαμφισβήτητα τους δεσμούς της, τις αντιφάσεις της. Δεν έχουμε ξαναδεί παρόμοια διαδικασία. Τώρα επανεμφανίζονται όροι και συζητήσεις που δεν υπήρχαν πριν από πολύ καιρό, όπως το σύνθημα «Ή σοσιαλιστική επανάσταση ή καρικατούρα της επανάστασης» κ.λπ., παρά το γεγονός ότι όταν δημοσίευσα τα πρώτα μου γραπτά, πολλοί άνθρωποι με έκπληξη μου είπαν για ποιον σοσιαλισμό μιλούσα, ή ποια ήταν αυτή η διαρκής επανάσταση, ο Τρότσκι και τα τοιαύτα. Τώρα ανοίγει ξανά μια συζήτηση, ειδικά σε ορισμένα φόρουμ (όπως αυτό των οικονομολόγων, ή αυτό που έγινε πρόσφατα και ονομάστηκε “Από τον Μαρξ έως σήμερα”), που συνδέεται στενά με τη διανόηση της Βενεζουέλας, και νομίζω ότι υπάρχει μια ευκαιρία για την παγκόσμια αριστερά και τη ριζοσπαστική διανόηση να έρθει στην Κούβα και τη Βενεζουέλα, να συμμετάσχει σε αυτές τις συζητήσεις και να γνωρίσει την πραγματικότητα των χωρών μας. Όταν με ρωτούν πώς βλέπω το μέλλον της Κούβας, λέω το εξής: «Το μέλλον της Κούβας περνάει από τους δρόμους του Καράκας, και οι σύντροφοι της Βενεζουέλας υπερασπίζονται με την σειρά τους τη διάρκεια της Κουβανέζικης Επανάστασης». Έχουν τεράστια ευθύνη.

Γι’ αυτό και η υποστήριξη, η απεριόριστη (αλλά πάντα κριτική) υποστήριξη στις θαυμάσιες προόδους που γίνονται στις ομιλίες του Τσάβες αποτελεί πλέον το κύριο όπλο μας… Χωρίς να εγκαταλείπουμε ό,τι έχουμε δικό μας… Πρέπει να δούμε λοιπόν πώς οι θέσεις της Διαρκούς Επανάστασης που εμφανίστηκαν στην Ρωσική Επανάσταση το 1905 εκδηλώνονται σήμερα, έναν αιώνα αργότερα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μια μετάβαση τύπου Κίνας, που είναι ο τρόμος μου, είναι σε πλήρη αντίφαση με την ολοένα και πιο ριζοσπαστική Βενεζουέλα. Ποιος θα νικήσει; Στους επαναστάτες δεν αρέσει να παίζουν ζάρια. Ενώ άλλοι σκέφτονται για το ένα και το άλλο, εμείς θα παλέψουμε ακούραστα για να νικήσει η μοναδική επιλογή που αξίζει στην σκανδαλωδώς όμορφη και συνεκτική επανάσταση του Φιντέλ Κάστρο.

Μετάφραση Ο.Κ.-Σ.Μ.

Σέλια Μαρία Χαρτ Σανταμαρία 

4 Ιανουαρίου 1962 – 7 Σεπτεμβρίου 2008

Κατεβάστε το θεωρητικό περιοδικό “La Commune” των ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ

Περισσότερα για την Σέλια Χαρτ από τη Νέα Προοπτική, 12/09/2008

Xάθηκε η μαχητική κουβανέζα τροτσκίστρια Σέλια Χαρτ

 Με μεγάλη θλίψη μάθαμε ότι η συντρόφισσα Σέλια Χαρτ, η παγκοσμίως γνωστή Κουβανέζα μαχητική τροτσκίστρια σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα την Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου, στην Αβάνα. Ήταν μόνον 45 χρονών. Μαζί της σκοτώθηκε και ο αδελφός της Άμπελ Χαρτ Σανταμαρία.

Ήταν κι οι δυο παιδιά του Αρμάνδο Χαρτ και της Χαϋντέ Σανταμαρία Κουαντράτο. Ο Αρμάνδο Χαρτ ανήκε στην ιστορική ηγεσία της Κουβανέζικης Επανάστασης από τον καιρό της επίθεσης στην Μονκάδα, μαζί με τον Φιντέλ και τον Ραούλ Κάστρο, τον Σιενφουέγκος και τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Ο Αρμάνδο Χαρτ ήταν και παρέμεινε πάντοτε τροτσκιστής και με τις αρχές του Τροτσκισμού διαπαιδαγώγησε τα παιδιά του. Η μητέρα της Χαϋντέ Σανταμαρία ήταν η μόνη γυναίκα που πήρε μέρος στην επίθεση στην Μονκάδα, πρώτη πράξη της Κουβανέζικης Επανάστασης.
Η συντρόφισσα Σέλια είχε ενεργό πολιτικό ρόλο μετά το 1985 παλεύοντας  για τις ιδέες του Τρότσκυ και την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση όχι μόνο στην Κούβα αλλά και στην Βενεζουέλα και σε όλη τη Λατινική Αμερική.
Hasta la Victoria siempre, companera!

Σάββας Μιχαήλ

ΣΕΛΙΑ ΧΑΡΤ ΣΑΝΤΑΜΑΡΙΑ (1962 – 2008)

Η Σέλια γεννήθηκε το 1962 από μια οικογένεια βετεράνων Κουβανών επαναστατών που πολέμησαν τη δικτατορία του Μπατίστα μαζί με τον Φιντέλ Κάστρο και τον Τσε.
Όταν ο Μπατίστα ανατράπηκε, ο Αρμάντο, ο πατέρας της έγινε ο πρώτος υπουργός παιδείας της Κουβανέζικης Επανάστασης. Η μητέρα της ήταν ένα ιδιαίτερο κριτικό πνεύμα και ήταν αντίθετη στις τάσεις γραφειοκρατικοποίησης και σταλινοποίησης της Κούβας.
Η Σέλια σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και στη συνέχεια ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο πανεπιστήμιο της Δρέσδης, της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Τελικά αποφοίτησε το 1987 και επέστρεψε στην Αβάνα. Ωστόσο, το ταξίδι της στον «υπαρκτό σοσιαλισμό» ήταν από πολλές απόψεις αποκαλυπτικό: εκεί είδε στην πράξη την αντίφαση, τη σύγκρουση του σοσιαλισμού, της ανιδιοτελούς πάλης για ένα κόσμο χωρίς καταπίεση και εξαθλίωση, με την πράξη και τα προνόμια της γραφειοκρατίας που έπνιγε τα πάντα και οδηγούσε τους ανθρώπους στην απάθεια. Αυτό μάλιστα που την απωθούσε ιδιαίτερα, όπως είχε πει και η ίδια ήταν οι τεράστιες και υπερβολικά πολλές φωτογραφίες του Χόνεκερ σε κάθε βιτρίνα και σε κάθε παράθυρο.
Την αρνητική της στάση για τον σταλινικό «υπαρκτό σοσιαλισμό» την εκμυστηρεύτηκε στον πατέρα της. Ο Αρμάντο Χαρτ, τότε της έδωσε την τρίτομη βιογραφία του Ντώϋτσερ για τον Τρότσκι καθώς και την Προδομένη Επανάσταση, βιβλία που όπως η ίδια έχει πει, τα καταβρόχθισε. Σιγά-σιγά τα κομμάτια του παζλ μπήκαν στη θέση τους. Κατάλαβε τι ήταν η Ρωσική Επανάσταση πραγματικά και γιατί κατέληξε εκεί που κατέληξε, γιατί προδόθηκε (αυτή αλλά και άλλες πολλές επαναστάσεις).
Μέχρι σήμερα πολύ λίγα γραπτά της κυκλοφορούν στην Κούβα και συνήθως τα κείμενα της εμφανίστηκαν αρχικά σε ιστοσελίδες ή περιοδικά εκτός Κούβας (η Νέα Προοπτική είχε στο παρελθόν δημοσιεύσει κείμενα της). Το 2005 διαγράφηκε από το ΚΚ Κούβας για τις τροτσκιστικές απόψεις της αλλά πολλά μέλη και στελέχη του Κόμματος συμφωνούσαν μαζί της. Ο ίδιος ο Φιντέλ Κάστρο ποτέ δεν έκρυψε την αγάπη του για την Σέλια και έκφραζε, μέχρι και πολύ πρόσφατα, δημόσια τον θαυμασμό του για την μαχητικότητά της.
Δεν πρέπει να αγνοηθεί, επίσης, ότι η Σέλια ήταν μαχητική αγωνίστρια των ιδεών του σοσιαλιστικού φεμινισμού ενάντια σε κάθε μορφή σεξισμού.

Η Σέλια Χαρτ, ακλόνητη στην υπεράσπιση της Κουβανέζικης Επανάστασης ενάντια στον ιμπεριαλισμό αλλά και τις τάσεις καπιταλιστικής παλινόρθωσης, επέμενε ότι το μέλλον της Κούβας ήταν δεμένο με την ύπαρξη μιας επαναστατικής Διεθνούς. Από αυτή τη σκοπιά συζητούσε χωρίς σεχταρισμούς με διάφορα τροτσκιστικά ρεύματα διεθνώς, μαζί και με την Συντονιστική για την Επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς.

Θα είναι πάντα για μας πηγή έμπνευσης στο δρόμο της Διαρκούς Επανάστασης.