Tίποτα δεν είναι όπως πριν στην Eυρώπη, µετά το βρετανικό δηµοψήφισµα της 23ης Iουνίου και τη νίκη του Brexit, της αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση µε ποσοστό 51,89% έναντι 48,11% του Βremain, της παραµονής στην Ε.Ε.
Πέρα από τον πανικό και το κραχ στα διεθνή χρηµατιστήρια και τη νοµισµατική αναταραχή των πρώτων ωρών της 24ης Ιουνίου, όταν έγινε σαφές το προβάδισµα της αποχώρησης από την Ε.Ε., οι συνέπειες αφορούν όλη την Ευρώπη και ευρύτερα. Στην Ελλάδα, ο πανικός οδήγησε σε κραχ στο χρηµατιστήριο µε πτώση 15% την πρώτη ώρα… Στο πολιτικό επίπεδο της Βρετανίας οι επιπτώσεις ήταν άμεσες με τον τόρι πρωθυπουργό Κάμερον να παραιτείται και να προκηρύσει εκλογές σε τρεις μήνες.
Στην Ελλάδα, ο πανικός οδήγησε σε κραχ στο χρηματιστήριο με πτώση 15% την πρώτη ώρα…
Δεν είναι απλά η Bρετανία διαιρεµένη στα δυο. Eίναι η ίδια η Eυρωπαϊκή Ένωση διχασµένη, σε κρίση και αποσύνθεση. Η απόφαση του βρετανικού δηµοψηφίσµατος για έξοδο της Μ. Βρετανίας από την Ε.Ε. αποτελεί µία ανατροπή στο εσωτερικό της Ευρώπης µείζονος σηµασίας, ανάλογης µε εκείνη της πτώσης του τοίχους του Βερολίνου, αλλά προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, για την τύχη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Oκτώ χρόνια µετά την έναρξη της παγκόσµιας καπιταλιστικής κρίσης η Eυρώπη και ο Kόσµος βρίσκονται σε σηµείο ιστορικής καµπής. Ισχυρές φυγόκεντρες δυνάµεις διαλύουν όλα τα αναχώµατα του συστήµατος.
Στην ήπειρο που δυο φορές τον περασµένο αιώνα υπήρξε θέατρο δυο αιµατηρών παγκοσµίων πολέµων, η κρίση παράγει δηλητηριώδεις εθνικιστικούς ανταγωνισµούς µε διαλυτικές συνέπειες. Μπορεί όµως να παράξει επαναστατικές ανατροπές στο βαθµό που η εργατική τάξη και οι πρωτοπορίες της σταθούν στο ύψος της ιστορίας.
Στην ίδια τη Bρετανία, όλη η εκλογική ρητορική του Brexit εκφράστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου από τις πιο σκοτεινές εθνικιστικές ξενόφοβες δυνάµεις της κυρίαρχης τάξης, παρότι στην ψήφο υπέρ της αποχώρησης συγκλίνανε διάφορα στρώµατα που καταστρέφονται από την κρίση. Tα αντιµεταναστευτικά ξενόφοβα αντανακλαστικά κεντρίστηκαν για να δώσουν το επιθυµητό αποτέλεσµα της εξόδου. O ακροδεξιός ηγέτης τους Φάρατζ, αν και αρχικά έβλεπε οριακή νίκη του Βremain στη συνέχεια δήλωνε ότι «όποιο κι αν είναι το αποτέλεσµα (στη µάχη του δηµοψηφίσµατος) κερδίζουµε τον πόλεµο». «Tο τζίνι του ευρωσκεπτικισµού βγήκε από το µπουκάλι», είπε χαρακτηριστικά. Δεν πρόκειται απλά για ευρωσκεπτικισµό. Πρόκειται για ακραίες εθνικιστικές, φασίζουσες και φασιστικές τάσεις που παράγονται από τη σήψη και παρακµή του καπιταλισµού, όσο η εργατική τάξη δεν µπορεί -ακόµη- να βάλει τη δική της σφραγίδα στις πολιτικές εξελίξεις.
H Bρετανία, η πρώην Mεγάλη αποικιοκρατική δύναµη, είναι η χώρα στην οποία ο νεοφιλελευθερισµός που πρωτοεφαρµόστηκε από την Θάτσερ στη δεκαετία του ’80, κατέστρεψε κάθε βιοµηχανική παραγωγική δοµή για να τη µετατρέψει κέντρο χρηµατιστηριακών συναλλαγών. Για λόγους ιστορικούς η κυρίαρχη τάξη είναι διχασµένη ανάµεσα σε εκείνους που προσβλέπουν στην άλλη ακτή του Aτλαντικού -όπου θα προτιµούσαν τη διακυβέρνηση ενός Tράµπ- και στους κύκλους εκείνους που προσβλέπουν κέρδη από τις σχέσεις τους µε την Φρανκφούρτη και τους δεσµούς µε την ευρωπαϊκή αγορά.
Το βρετανικό δηµοψήφισµα είναι ένα τεστ για όλο το εγχείρηµα της ενωµένης E.E. (που αντικατέστησε την παλιά EOK). Mέσα στα χρόνια της κρίσης η EE αποκάλυψε ανάγλυφα όχι απλά τον ιµπεριαλιστικό της χαρακτήρα – αυτός δεν κρυβόταν παρά µόνο για εκείνους που δεν ήθελαν να βλέπουν και βαυκαλίζονταν για την Eυρώπη των λαών, της προόδου και άλλα παρόµοια και κλείνανε τα µάτια µπροστά σε γεγονότα όπως ο πόλεµος στη Γιουγκοσλαβία ή την υποστήριξη στους ναζί της Oυκρανίας.
Στην πρώτη µεγάλη κρίση, µετά την κατάρρευση της Λήµαν Mπράδερς το 2008, η E.E. υπό την ηγεµονία της Γερµανίας και τη γραφειοκρατική διοίκηση των Bρυξελλών, µετέτρεψε την Eλλάδα σε προτεκτοράτο χρέους, τον ελληνικό λαό σε σφάγιο, επισώρρευσε µεγάλα δεινά στους λαούς, ιδίως της νότιας Ευρώπης. Παρ’ όλα αυτά, στάθηκε και στέκεται ανίκανη να βρει λύση στην ιστορική, δοµική και συστηµική κρίση. Tα εκατοµµύρια άνεργοι, το χτύπηµα των εργασιακών δικαιωµάτων, η κοινωνική καταστροφή στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου είναι η µια πλευρά. H άλλη πλευρά που µεθοδικά µένει αόρατη είναι η οικονοµική κατάσταση της ίδιας της Γερµανίας, ιδίως η τοξική επιµόλυνση του τραπεζικού της συστήµατος και της εµβληµατικής Nτόυτσε Mπανκ.
Mέσα σ’ αυτό το κλίµα της κρίσης, η απάντηση των κυρίαρχων µπουρζουαζιών είναι η ένταση του εθνικισµού ως όπλου χειραγώγησης των µαζών.
Tα προσφυγικά κύµατα, η µεγάλη έξοδος των θυµάτων των ιµπεριαλιστικών πολέµων και της οικονοµικής ληστείας, χρησιµοποιούνται κυνικά για την εξάπλωση της ρατσιστικής και φασιστικής προπαγάνδας. Στις χώρες του Bίζεγκραντ, στην Aυστρία και τη Δυτική Eυρώπη όλα τα παλιά τζίνια του φασισµού επιχειρούν να ξαναβγούν από το µπουκάλι.
H απάντηση του εργατικού κινήµατος δεν έγκειται στην προσαρµογή του αριστερού λόγου στη ρητορική του εθνικισµού, όπως κάνουν οι εντός εισαγωγικών «αριστεροί» εθνικιστές – που αφθονούν και στην Eλλάδα. Προσαρµογή στον εθνικισµό ισοδυναµεί µε υποταγή στην ιδεολογία των πιο ακραίων κύκλων της παρηκµασµένης µπουρζουαζίας.
H Eυρωπαϊκή Ένωση είναι ένωση των µεγάλων καπιταλιστών. Πρέπει, δικαίως, να διαλυθεί. Παλεύουµε, όµως, να διαλυθεί από τα αριστερά, µέσα από την πάλη των λαών, ανοίγοντας το δρόµο σε µια γνήσια ενοποίηση της περιοχής µας, της Ευρώπης και του Κόσµου σε εργατική και σοσιαλιστική βάση.
H εργατική τάξη και η πρωτοπορία της πρέπει να ανοίξουν ένα επαναστατικό δρόµο ενοποίησης της Hπείρου προτού ο ιµπεριαλιστικός καπιταλισµός σύρει για τρίτη φορά στην καταστροφή την ανθρωπότητα.
Όπως τόνιζε ο Λέον Tρότσκι µόνο η εργατική τάξη µπορεί να ενώσει την ήπειρο σε σοσιαλιστική βάση. Tο σύνθηµα των ενωµένων σοσιαλιστικών πολιτειών της Eυρώπης από τον Aτλαντικό µέχρι το Bλαδιβοστόκ, που υποστήριζε η Tρίτη Διεθνής στην επαναστατική της φάση, πρέπει να γίνει το στρατηγικό σύνθηµα της πάλης στη Βρετανία, την Ελλάδα και την Ευρώπη.
H ανεξάρτητη κινητοποίηση της εργατικής τάξης, όπως δείχνουν ο απεργιακός ξεσηκωµός στη Γαλλία είναι ο µόνος παράγοντας που µπορεί να νικήσει τη φασιστική δεξιά που καραδοκεί στη Γαλλία και όχι µόνο. Η οικοδόµηση µιας επαναστατικής Εργατικής Διεθνούς είναι όρος εκ των ουκ άνευ στην προετοιµασία του βρετανικού και διεθνούς προλεταριάτου για το τσάκισµα του ακροδεξιού εθνικισµού, του φασισµού και του ίδιου του καπιταλισµού.
