Και οι 62 της 6ης Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς
του Θόδωρου Κουτσουμπού
4,5 χρόνια μετά την εργατική μοτοπορεία στις γειτονιές της Νίκαιας, Κορυδαλλού και Αγίας Βαρβάρας, το 2020, οι 46 διωκόμενοι/ες αγωνιστές και αγωνίστριες αθωώθηκαν πανηγυρικά από το δικαστήριο.
Επί 4,5 χρόνια σέρνονταν στα δικαστήρια για την επιλογή τους να υπερασπίσουν το δικαίωμα στην πορεία, την κοινωνική/πολιτική διαμαρτυρία και να μη νομιμοποιήσουν την αστυνομική απαγόρευση της κοινωνικής – ταξικής δράσης.
23 εκ των κατηγορουμένων κάθισαν στο εδώλιο, την Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου (οι υπόλοιποι είχαν εξουσιοδοτήσει τους συνηγόρους τους). Η πρόεδρος του δικαστηρίου έβγαλε έξω από την αίθουσα τους διαδίκους των άλλων υποθέσεων για να καθίσουν οι κατηγορούμενοι/ες στις θέσεις που συνήθως καταλαμβάνονται από το ακροατήριο.
Ο συνήγοροι υπεράσπισης (Λαδής, συνήγορος του ΣΒΕΟΔ και Γιαννακοπούλου, του Πασαμοντάνια και άλλων συλλογικοτήτων) εξ αρχής ανέδειξαν το δικονομικά διάτρητο του κατηγορητηρίου, ιδίως για το αδίκημα της άρνησης δακτυλοσκόπησης όσο και της απείθειας. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια επιχείρηση αστυνομικής καταστολής και τρομοκρατίας, απαγόρευσης μιας κοινωνικής- ταξικής δράσης με κεντρικό ζήτημα να μην πληρώσουν την πανδημία οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι. Ήταν 11 Ιουνίου 2020, όταν είχε λήξει το πρώτο λοκντάουν με δραματικά αποτελέσματα, όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη ετοίμαζε ακόμη χειρότερα, και την επιβολή απαγόρευσης των πολιτικών και κοινωνικών εργατικών δράσεων κάθε μορφής και θα νομοθετούσε ένα μήνα αργότερα την απαγόρευσή τους. Το μπλοκάρισμα της μοτοπορείας 1,5 ώρα από την έναρξη της κινητοποίησης, προφανώς ήταν “προπόνηση”, όπως είπε ένας εκ των κατηγορουμένων, για την απαγόρευση των διαδηλώσεων και του γελοιοδέστατου μέτρου απαγόρευσης του συνέρχεσται σε πάνω από 4 άτομα!
Υπέρ της αθώωσης των κατηγορουμένων δεκάδες εργατικά σωματεία και συλλογικότητες είχαν βγάλει ψηφίσματα.
Η αθωωτική απόφαση ήρθε να επικυρώσει το λογικά αυτονόητο, που όμως, υπό το καθεστώς Μητσοτάκη και επί υπουργίας του Χρυσοχοῒδη δεν είναι τόσο αυτονόητο, αλλά πολιτικά / κοινωνικά και ταξικά διεκδικούμενο.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, η αθώωση των 46 κατηγορουμένων είναι μια νίκη του κινήματος.
Αθώοι και οι 62 της 6ης Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς
Αθώοι επίσης κηρύχθηκαν από το Εφετείο Αθήνας οι 62 συλληφθέντες της 6ης Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς (2020) για συμμετοχή τους ή την πρόθεση για συμμετοχή τους στη διαδήλωση στην 12η επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα τα μέτρα κατά της “διασποράς μολυσματικής νόσου” –κατηγορώντας ψευδώς τους διαδηλωτές της επετείου του Πολυτεχνείου γι’ αυτό, ενώ δεν ήταν στην Αθήνα, αλλά στη Θεσσαλονίκη και αλλού τα πολλά κρούσματα- συνέλαβε μαζικά αγωνιστές. Το εφετείο ήλθε να αθωώσει τους κατηγορούμενους. Υπέρ της αθώωσης των διωκόμενων αναπτύχθηκε ευρύ κίνημα αλληλεγγύης, υπήρξαν εκατοντάδες ψηφίσματα αλληλεγγύης και οργανώθηκαν πλήθος δράσεις σε πολλές περιοχές.
Βέβαια, και οι δύο αθωωτικές αποφάσεις, θέτουν ένα ερώτημα. Ποιος/ποιοι από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Προστασίας, της κυβέρνησης και τις κορυφές της αστυνομίας, είναι ένοχος; Ποιοι παραβιάζουν ωμά και κυνικά, ψευδόμενοι, και χρησιμοποιώντας ωμή αστυνομική βία, τα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα του εργαζόμενου λαού; Τι είδους δικαιοσύνη είναι αυτή που αφήνει στο απυρόβλητο όλους όσοι επιβουλεύονται και καταπατούν τα δημοκρατικά δικαιώματα που κέρδισε ο λαός ανατρέποντας -με αίμα- την στρατιωτικο-αστυνομική δικτατορία πριν 50 χρόνια;
