Αργεντινή: ένα γιγάντιο κενό εξουσίας
των Μέρτ Κρούκερ και Σουνγκούρ Σαβράν*
Οι προκριματικές εκλογές (PASO) της 11ης Αυγούστου έχουν δημιουργήσει μια χωρίς προηγούμενο κατάσταση στην Αργεντινή. Σε μια χώρα που έχει καταστραφεί από μια βαθειά οικονομική κρίση, για περισσότερο από ένα χρόνο τώρα, η κυβέρνηση Μάκρι αναζητούσε μια δεύτερη θητεία με σκοπό την συνέχιση της συνεργασίας της με το ΔΝΤ προκειμένου να φορτώσει ολόκληρο το βάρος της κρίσης στους ώμους των εργατικών μαζών, εκπληρώνοντας έτσι τις υποσχέσεις της στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και την εγχώρια μπουρζουαζία. Ο κύριος αντίπαλός της ήταν η Κιρχνερική πτέρυγα του ιστορικού Περονικού κινήματος. Η Κριστίνα Φερνάντες Κίρχνερ, δύο φορές πρόεδρος έως ότου ο Μάκρι ανέλαβε το 2015, ήταν o αποδιοπομπαίος τράγος για τη διεθνή μπουρζουαζία, υποτίθεται εξαιτίας της αριστερής της τοποθέτησης. Υπολογίζοντας τις συγκεκριμένες περιστάσεις της ημέρας, αυτή η αστή πολιτικός τοποθέτησε ένα λακέ του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, τον συνώνυμό της Αλμπέρτο Φερνάντες, ως υποψήφιό της. Το “Frente de Todos” (Μέτωπο για Όλους), έτσι έγινε ο κύριος αντίπαλος στο “Cambiemos” (Ας Αλλάξουμε) του Μάκρι.
Υπήρξαν διαφορετικές γνώμες όσον αφορά στις ευκαιρίες του Frente de Todos, αλλά στην αντίληψή μας δεν υπέπεσε ούτε μια ψυχή που θα μπορούσε να έχει έστω και την υπόνοια αυτού που τώρα έχουμε ως το τελικό αποτέλεσμα. Αν και οι PASO είναι προκριματικές, επίσης υποδηλώνουν την ισχυρή υποστήριξη που κάθε κόμμα έχει για τις επερχόμενες εκλογές τον Οκτώβριο. Έναντι της δυσπιστίας και της έκπληξης όλων, το λεγόμενο «εισιτήριο Φερνάντες-Φερνάντες» (ή F-F) ξεπέρασε το μέτωπο του Μάκρι με ένα εύρος περισσότερο των 15 εκατοστιαίων μονάδων (κοντά στο 47% έναντι σε 31). Από την στιγμή που ο κανόνας του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών στην Αργεντινή είναι 45% συν ένα για την εκλογή προέδρου (έναντι του ορίου των 50% για την πλειοψηφία σε άλλες χώρες), αν αυτές ήταν οι επίσημες εκλογές, το δίδυμο F-F, με άλλα λόγια ο Αλμπέρτο Φερνάντες, θα ήταν τώρα στο προεδρικό μέγαρο.
Τα εκλογικά αποτελέσματα έχουν έτσι παίξει ένα άσχημο παιχνίδι για την Αργεντίνικη μπουρζουαζία και όχι μόνο. Τα αποτελέσματα έχουν θέσει την Αργεντίνικη μπουρζουαζία σε ένα δίλημμα: η Αργεντινή έχει τώρα δύο κεφαλές κυβέρνησης, τη μία, τον Μάκρι, χωρίς καμία λαϊκή εντολή και την άλλη, τον Φερνάντεζ, χωρίς καμιά επίσημη εξουσία. Ο ένας που δεν έχει εντολή επιμένει να παραμείνει στην εξουσία και ο άλλος που έχει την εντολή από τον λαό την αποφεύγει.
Για να το βάλουμε με άλλο τρόπο, το νόημα της λαϊκής ψήφου είναι όσο πιο δυνατό και καθαρό γίνεται: αυτές οι PASO είναι το Ελληνικό δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 σε μια άλλη ήπειρο και με άλλη όψη. Σε αυτήν την περίσταση ο Ελληνικός λαός αρνήθηκε τον τρίτο γύρο της λιτότητας που επιβλήθηκε από την Τρόικα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ. Τώρα, ο λαός της Αργεντινής είπε ένα ηχηρό “Νο” (ένα ισχυρό “Όχι” (ελληνικά στο πρωτότυπο, Σ.τ.M., για να γίνει η αναφορά στο Ελληνικό δημοψήφισμα) στο ΔΝΤ και τις πολιτικές λιτότητας του Μάκρι σε συνεργασία με αυτό. Αλλά το θεσμικό καθεστώς είναι τέτοιο που αυτός ο ηττημένος πρόεδρος, ένας αληθινός πιστός στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και την νεοφιλελεύθερη στρατηγική της επίθεσης στην εργατική τάξη, έχει το νόμιμο δικαίωμα να μείνει στην εξουσία μέχρι τις 10 Δεκέμβρη, δηλαδή για μια πλήρη τετράμηνη περίοδο μετά από την ημερομηνία των PASO! Αν η λέξη δημοκρατία έχει οποιοδήποτε νόημα, αυτός ο πρόεδρος πρέπει να φύγει γιατί δεν έχει άλλο την λαϊκή εντολή να περάσει τις τύπου ΔΝΤ πολιτικές του. Αλλά έχει γραπωθεί από την εξουσία και λέει ότι θα παλέψει μέχρι τέλους. Υποψιάζεται κανείς ότι αυτό το “τέλος”, είναι το τέλος της Αργεντίνικης οικονομίας, όπως αμέσως μετά τις PASO, φάνηκε με την φυγή κεφαλαίων που συνοδεύτηκε από μια βουτιά του πέσο και άλλα νοσηρά συμπτώματα.
Για να το θέσουμε διαφορετικά, το νόημα της λαϊκής ψήφου είναι δυνατό και καθαρό όσο τίποτε: από την μία πλευρά της εξίσωσης είναι ο Αλμπέρτο Φερνάντες και η φαιά εξοχότητα του Frente de Todos, Κριστίνα Φερνάντες. Έχουν την ηθική υποστήριξη και την λαϊκή εντολή να κυβερνήσουν την χώρα, αλλά αποφεύγουν την εξουσία όπως την πανούκλα. Ο Αλμπέρτο Φερνάντες πιέζεται από την Αργεντίνικη μπουρζουαζία να πει δυνατά ότι θα διαχειριστεί την οικονομία της Αργεντινής “λογικά”, δηλαδή σε συμφωνία με την καπιταλιστική “ορθολογικότητα”, ή τουλάχιστον να συμπεριλάβει την υποψήφιά του “οικονομική ομάδα”, που σημαίνει, φυσικά, ότι αναμένεται να βάλει μια λίστα λακέδων των “χρηματιστικών αγορών”, ή, με άλλα λόγια της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας. Ωστόσο, αυτό θα γίνει προφανώς ένα μειονέκτημα για τον Φερνάντες, για να μην χάσει κάποια από την λαϊκή υποστήριξη προς τις δυνάμεις στα αριστερά του (περισσότερο από όσο σε μια στιγμή), θέλοντας επίσης από τον Μάκρι να καθαρίσει το χάος που προκύπτει από την συνολική αποκήρυξη της θητείας του από τις μάζες, πριν ο τελευταίος φύγει, έτσι ώστε αυτός, να μπορεί να αρχίσει μια πολύ πιο εύκολη δουλειά και όχι με το καθάρισμα του ναυαγίου.
Έτσι η εξουσία στην Αργεντινή έχει γίνει μία φλεγόμενη μπάλα για τις κύριες αντιμαχόμενες αστικές δυνάμεις. Υπάρχει ένα κενό εξουσίας γιατί κανείς άλλο πια δεν αναγνωρίζει καμιά αξιοπιστία στον Μάκρι και εξαιτίας του ότι ο ίδιος ο Φερνάντεζ φοβάται του θανατά να κρατήσει τους μοχλούς της εξουσίας, ακόμα και εν μέρει. Αυτή είναι μια εθνική κρίση με την έννοια με την οποία ο Λένιν χρησιμοποίησε τον όρο.
Η Αργεντίνικη αριστερά
Αυτή η μοναδική κατάσταση δεν έχει διαμορφωθεί σε οποιαδήποτε χώρα. Αν ήταν σε μια χώρα χωρίς μαχητική εργατική παράδοση, με έλλειψη σοσιαλιστικού κινήματος σημαντικών διαστάσεων ή ενός που είναι συγγενικά δεμένου με το καπιταλιστικό καθεστώς, η μπουρζουαζία, τόσο η διεθνής όσο και η εγχώρια, ίσως να μην είχαν ανησυχήσει υπερβολικά. Η Αργεντινή είναι, εντούτοις, μια χώρα με μια ιστορία εκρηκτικών ταξικών αγώνων, ακόμα και για τα δεδομένα της Λατινικής Αμερικής. Το τελευταίο αξιομνημόνευτο γεγονός ήταν το Αργεντινάζο του 2001-2002, κατά τη διάρκεια του οποίου μια λαϊκή εξέγερση μπροστά σε μια άγρια οικονομική κρίση έριξε τέσσερις προέδρους μέσα σε διάστημα εβδομάδων, πριν ο πέμπτος γίνει ικανός να διατηρήσει την εξουσία μέχρι τις πρόωρες εκλογές. Είναι αυτό το φάντασμα που στοιχειώνει την Αργεντίνικη ντόπια μπουρζουαζία, όπως και ο εφιάλτης της χρηματιστικής χρεοκοπίας.
Η Αργεντινή είναι επίσης μία από τις λίγες χώρες στον σημερινό κόσμο, αν όχι η μοναδική, στην οποία η επαναστατική αριστερά (μαζί με τα κεντριστικά μορφώματα) κυριαρχεί στην αριστερή σκηνή περισσότερο από ό,τι η σοσιαλδημοκρατία ή τα μετά-Λενινιστικά (ή πλατειά μέτωπα) ρεύματα. Το Frente de Izquierda y de los Tarabajadores (FIT – Μέτωπο της Αριστεράς και των Εργατών) αποτελεί έναν σημαντικό παράγοντα της εκλογικής και (μόνο στοιχειωδώς) εικόνας της ταξικής πάλης από το 2011. Αυθεντικά αποτελούμενο από τρία κόμματα, αυτή τη χρονιά διεύρυνε τους ορίζοντές του σε επιπλέον κόμματα και σχημάτισε το πλατύτερο επονομαζόμενο FIT-Unidad (FIT-Ενότητα). Σχεδόν όλες οι δυνάμεις που έχουν συμμετάσχει στο FIT-Ενότητα είναι Τροτσκιστικής προέλευσης και υποστηρίζουν τουλάχιστον λεκτικά την επαναστατική αναδιοργάνωση του κράτους και της κοινωνίας. Η πιο σημαντική ανάμεσα σε αυτές, είναι, κατά τη γνώμη μας, το αδελφό μας κόμμα, το Partido Obrero, με την καθαρή προγραμματική θεώρηση του κόσμου του 21ου αιώνα και την θέση της Λατινικής Αμερικής και ιδιαίτερα της Αργεντινής σε αυτόν τον κόσμο και την ισχυρή και μαχητική οργάνωση και την παρεμβολή του μέσα στο εργατικό κίνημα. Είναι αλήθεια ότι αυτήν την στιγμή το Partido Obrero, συνταράσσεται από μια φραξιονιστική μάχη ανάμεσα στην πλειοψηφία και την μειοψηφία. Εντούτοις, είμαστε πεπεισμένοι ότι αυτό το ρήγμα μπορεί να ξεπεραστεί, αν χειριστεί κατάλληλα όχι μόνο από τις αντίπαλες πλευρές στην Αργεντινή αλλά επίσης από το διεθνές μας ρεύμα, που βασίζει τον εαυτό του στο πρόγραμμα του 2004 της Συντονιστικής Επιτροπής για την Επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς.
Αν και δεν είναι μια δύναμη που μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία, το FIT παρόλα αυτά λαμβάνει έναν ευμεγέθη αριθμό ψήφων και έχει στείλει έναν αριθμό βουλευτών τόσο στην ομοσπονδιακή όσο και την κρατική αντιπροσωπεία. Έλαβε περίπου 700 χιλιάδες ψήφους στις PASO της 11 Αυγούστου (περισσότερο από 3% της λαϊκής ψήφου). Από την στιγμή που τα διαφορετικά κόμματα που έχουν την θέση τους σε αυτό το μέτωπο έχουν αληθινούς δεσμούς στο οργανωμένο κίνημα της εργατικής τάξης, το λεγόμενο κίνημα πικετέρος των άνεργων και των φτωχών της πόλης, το κίνημα των γυναικών που έχει πρόσφατα παλέψει γενναία ενάντια στις γυναικοκτονίες και για νόμιμη και ελεύθερη έκτρωση, το καλά οργανωμένο φοιτητικό κίνημα κτλ. το Μέτωπο έχει μια σημαντική ικανότητα κινητοποίησης που φτάνει πέραν της περιορισμένης εκλογικής του επιρροής, που σημαίνει ότι αν εδώ θα εμφανιστεί ένα νέο Αργεντινάζο, τα πράγματα θα γίνουν πολύ πιο δύσκολα για το αστικό κράτος.
Δεδομένων των ισχυρών παραδόσεων της Αργεντίνικης εργατικής τάξης και τις περιορισμένες αλλά σημαντικές δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς, το κενό εξουσίας που γεννήθηκε στην Αργεντινή ίσως, σε ένα ορισμένο σημείο και κάτω από ορισμένες συνθήκες, μπορεί ακόμα και να γίνει μια σοβαρή απειλή για το αστικό καθεστώς. Δεν μπορούμε να μπούμε εδώ σε μια κριτική για τις διαφορετικές θέσεις των αντιμαχόμενων δυνάμεων του FIT-Ενότητα μπροστά στο κενό εξουσίας. Θα θέσουμε αντ’ αυτού τη δική μας οπτική σε σχέση με την τακτική γραμμή που θα δυναμώσει τις πιθανότητες της εργατικής τάξης και της επαναστατικής αριστεράς στους ερχόμενους μήνες και χρόνια.
Μάκρι, πάρε το ΔΝΤ και φύγε!
Αρχίζουμε από το προφανές: η κυβερνητική εξουσία στην Αργεντινή είναι, τώρα, μια φλεγόμενη μπάλα για όλα τα αστικά κόμματα στην Αργεντινή. Ο μόνος πολιτικός που αξίζει να αναφερθεί και θέλει να κρατήσει είναι ο Μάκρι, γιατί χωρίς την εξουσία θα χάσει τις τελευταίες, αν και πολύ αδύναμες, ευκαιρίες πολιτικής αναγέννησης. Αλλά δεν έχει πλέον τη λαϊκή εντολή, καθώς είναι μια πολιτική φιγούρα φριχτά ηττημένη στις κάλπες. Επειδή είναι ο μόνος που κρατιέται στην εξουσία, από την σκοπιά της επαναστατικής αριστεράς, θα πρέπει να σπρωχτεί να φύγει όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Αυτό θα κάνει το κενό εξουσίας ακόμα πιο απόλυτο. Με αυτόν να είναι ένας βαριά τραυματισμένος ηγέτης που κρατάει τους μοχλούς της κυβέρνησης, το κράτος μοιάζει με κενό εξουσίας, αλλά όχι ακριβώς. Με αυτόν να φεύγει, το κενό θα είναι απόλυτο.
Ας πούμε σε ένα πρώιμο στάδιο ότι το αίτημα που προτείνουμε, “Μάκρι, πάρε το ΔΝΤ και φύγε!” αναπόφευκτα θα συνοδευτεί από συνθήματα που προσδιορίζουν μια εργατική έξοδο από την κρίση, όπως “Εθνικοποίηση των τραπεζών και δημιουργία μιας και μόνης κρατικής τράπεζας, με ιδιαίτερη προσοχή στους μικροκαταθέτες”, “Κρατικός έλεγχος του ξένου εμπορίου”, “Επέκταση της μετατρεψιμότητας του πέσο” και “Πλήρης διαγραφή του επαχθούς εξωτερικού χρέους”. Δεν χρειάζεται ακόμα να πούμε, ότι μια σειρά από αιτήματα σε σχέση με τις συγκεκριμένες καθημερινές ανάγκες των μαζών για την δουλειά, μισθούς, κρατικές δαπάνες στις κοινωνικές υπηρεσίες όλων των ειδών κτλ, είναι το άλφα-βήτα της επαναστατικής σοσιαλιστικής πολιτικής μπροστά σε μια τέτοια βαθειά κρίση. Όλο αυτό θα διαχωρίσει, στα μάτια των μαζών, την πολιτική γραμμή των σοσιαλιστών από τους Κιρχνερικούς (το δίδυμο F-F). Όλο αυτό φυσικά θα πρέπει να ολοκληρωθεί με μια συνεχή, άμεση, μαζική δράση, δεδομένης της σοβαρότητας της κρίσης και της απειλής για τις συνθήκες ζωής των μαζών.
Δεν υπάρχει κανείς αγώνας χωρίς τέτοια οικονομικά αιτήματα. Αυτή είναι η αλήθεια. Εντούτοις, τμήματα της Αργεντίνικης επαναστατικής αριστεράς φαίνεται να πιστεύουν ότι η πάλη για οικονομικά αιτήματα είναι αναγκαία προϋπόθεση για την ανάπτυξη μιας πολιτικής συνείδησης στις μάζες. Επισημαίνουμε την λέξη αναγκαία, γιατί παρόλο που είναι αλήθεια ότι οι μάζες μαθαίνουν διαμέσου της πάλης και η πάλη συνήθως αρχίζει με την πάλη για τις άμεσες υλικές ανάγκες των μαζών, αυτή δεν είναι η αναπόφευκτη πορεία των πραγμάτων και κάτω υπό τέτοιες συνθήκες, η πολιτική μπορεί να έρθει στο προσκήνιο στο διαλεκτικό σχήμα των πραγμάτων. Αυτή είναι ακριβώς η κατάσταση στην Αργεντινή σήμερα. Το κενό εξουσίας έχει αλλάξει την συνήθη τάξη των πραγμάτων. Η πολιτική και η οικονομία έχουν κινηθεί με έναν ανισομερή τρόπο εξαιτίας αυτής της κατάστασης. Συνεπώς, η Αργεντίνικη επαναστατική αριστερά πρέπει να κινηθεί μπροστά παίρνοντας υπόψη της τις συγκεκριμένες συνθήκες που δημιουργήθηκαν, από αυτό το κενό εξουσίας. Οι επαναστατικές δυνάμεις του προλεταριάτου δεν μπορούν να προχωρήσουν σαν να ήταν “δουλειές ως συνήθως” σε μια κατάσταση εθνικής κρίσης.
Η πάλη για την ανατροπή του Μάκρι θα αντηχήσει με δύναμη στις μάζες. Ο άνθρωπος είναι, επί του παρόντος, o κατεξοχήν ένοχος στα μάτια τους όσον αφορά τα βάσανά τους και την φτωχοποίησή τους. Όχι μόνο το “Μάκρι, πάρε το ΔΝΤ και φύγε!” δεν θα παίξει προς όφελος του Frente de Todos, αντίθετα θα κάνει τα κεφάλια των ψηφοφόρων για το Κιρχνερικό «εισιτήριο» να στραφούν προς το FIT-Ενότητα. Η ειρωνεία είναι εκθαμβωτική. To F-F δεν εύχεται να ανατρέψει τον Μάκρι αν και θεωρητικά θα είναι ο κύριος κερδισμένος της πτώσης του! Αυτό θα σημειωθεί με μια μνησικακία τουλάχιστον από ένα μείζον τμήμα των ψηφοφόρων τους, ιδιαίτερα αν το επαναστατικό κίνημα είναι αρκετά ικανό να φτάσει σε αυτούς. Και αν σαν αποτέλεσμα αυτής της πάλης ο Μάκρι αποτελεσματικά πέσει, αυτό αναμφισβήτητα θα φανεί στις μάζες, συμπεριλαμβανομένων των ψηφοφόρων του F-F, μια μεγάλη νίκη και θα αυξήσει αλματωδώς το ενδιαφέρον και την συμπάθεια για τα κόμματα του FIT-Ενότητα.
Η πάλη ενάντια στον Μάκρι είναι επίσης και πάλη ενάντια στον Φερνάντες
Φυσικά, ούσα μια κυρίαρχη τάξη που βιώνει μια κρίση διαχείρισης (και με αυτό δεν εννοούμε μια διαχείριση οικονομικής κρίσης μόνο), η Αργεντίνικη μπουρζουαζία και οι διεθνείς της μέντορες θα προσπαθούν πάντα να βρουν μια υποκατάστατη κυβέρνηση μέχρι τον Δεκέμβρη. Θα μπορούσε να είναι μια κυβέρνηση τεχνοκρατών του είδους που η Ευρωπαϊκή μπουρζουαζία έδωσε στο πρώτο μισό αυτής της δεκαετίας στην Ελλάδα και την Ιταλία. Αλλά αυτός ο τύπος της κυβέρνησης θα είναι ακόμα πιο αδύναμος από αυτόν της κυβέρνησης Μάκρι, που στο κάτω-κάτω κυβέρνησε την χώρα για τέσσερα χρόνια. Μια ενδιάμεση κυβέρνηση στο μέσο μιας εκλογικής διαδικασίας είναι μια πολύ ασυνήθιστη κατάσταση που θα δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα εξαιρετικής πολιτικής κρίσης δεδομένου επίσης του πλαισίου της βαθειάς οικονομικής κρίσης.
Η ώθηση να παραιτηθεί ο Μάκρι θα υπηρετήσει επίσης την δυσφήμιση του Φερνάντες στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό στα μάτια των μαζών που υποφέρουν από τον πολιτικό προσανατολισμό της εισαγόμενης από το ΔΝΤ λιτότητας. Γιατί όποιος και να αντικαταστήσει τον Μάκρι δεν θα είναι ικανός να δώσει ώθηση της εμπιστοσύνης του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου μόνος του και ο Φερνάντες θα βουλιάζει όλο και πιο βαθιά στην διαχείριση της κρίσης, δρώντας ως ο άνθρωπος εμπιστοσύνης του διεθνούς κεφαλαίου. Υπάρχει ένα είδος αδιεξόδου εδώ για την Αργεντίνικη μπουρζουαζία: είτε ο Φερνάντες θα εμπλέκεται όλο και περισσότερο με την από μέρα σε μέρα δουλειά της διαχείρισης της κρίσης, που θα ρίξει την δημοφιλία του στα μάτια των μαζών κάτι που εξαρτάται από τον μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό στον οποίο εμπλέκεται, είτε κρατάει απόσταση από τους μοχλούς διαχείρισης της κρίσης, γεγονός που θα βαθύνει την κρίση.
Έτσι, ως αποτέλεσμα, η φύση της πολιτικής κατάστασης, δηλαδή ο χαρακτήρας του κενού εξουσίας, είναι τέτοιος που λέγοντας “Φύγε” στον Μάκρι δεν θα βοηθήσει τον Φερνάντες, αλλά σαν αποτέλεσμα θα τον αδυνατίσει. Προσθέστε σε αυτό τον ακόλουθο συλλογισμό: Αν ο Μάκρι μπορούσε να παραιτηθεί άμεσα ή στο κοντινό μέλλον, ένα μέτωπο της μπουρζουαζίας θα είχε καταρρεύσει ολοκληρωτικά. Δεν γνωρίζουμε αυτό που το θεσμικό καθεστώς στον εκλογικό νόμο της Αργεντινής θα δρομολογήσει σε περίπτωση που ένας υποψήφιος εκλεγμένος στις PASO φύγει, αλλά μοιάζει σίγουρο ότι αυτό θα μετρήσει για “σφύριγμα της λήξης” για τους Cambiemos. Αυτό θα αφήσει το «εισιτήριο των F-F» να φαίνεται μόνο του στην εκλογική αρένα. Εντούτοις, το FIT-Ενότητα που θα έχει το κύρος και την δύναμη από την πάλη ενάντια στον Μάκρι θα είναι σε καλύτερη θέση να παλέψει ενάντια στο F-F. Πιο σημαντικό, οι εκλογές θα γίνουν όλο και λιγότερο η αποφασιστική αρένα καθώς οι πολιτικές των επαναστατικών σοσιαλιστικών δυνάμεων θα βρουν ένα μεγαλύτερο ακροατήριο μέσα στην εργατική τάξη, διαμέσου άμεσης μαζικής δράσης αλλά επίσης διαμέσου αυτού του τύπου τις τακτικές όσον αφορά στην εθνική κρίση.
Τελικά, όλο αυτό θα συνοδευτεί με έργο προπαγάνδας σε σχέση με τα όργανα δυαδικής εξουσίας της εργατικής τάξης. Μιλάμε για σοβιετικού τύπου όργανα. Εντούτοις, το σοβιέτ είναι η ανώτερη μορφή δυαδικής εξουσίας για την τάξη. Η Αργεντίνικη κατάσταση είναι πολύ μακριά από το να είναι ώριμη ακόμη, για ένα κάλεσμα για το σχηματισμό σοβιέτ. Αλλά διαφορετικές μορφές μαχητικών οργανώσεων μπορούν και πρέπει να προωθηθούν σε αυτό το πρώιμο στάδιο, όπως εργοστασιακές επιτροπές, απεργιακές επιτροπές, επιτροπές επιβίωσης γειτονιάς ή επιτροπές κόστους ζωής για να αναλάβουν τα ζητήματα της πάλης ενάντια στην φτώχεια κτλ. Αυτό θα συνοδευτεί από μια προσεχτική προετοιμασία για την ιδέα των σοβιέτ. Η οργάνωση των σοβιέτ (με ονομασίες κατάλληλες για τη εκάστοτε χώρα φυσικά) μπορεί να γίνει ένα ζήτημα για δουλειά αγκιτάτσιας μόνο όταν οι μάζες έχουν υψωθεί σε μια επαναστατική κρίση. Εντούτοις, η προπαγανδιστική δουλειά για τα σοβιέτ μπορεί και πρέπει να αρχίσει σε καταστάσεις όπου οι αντικειμενικές συνθήκες ωριμάζουν για μια καταμέτωπο σύγκρουση ανάμεσα στις τάξεις.
Η παγκόσμια κατάσταση δημιουργεί τεράστιες πιέσεις για την έκρηξη της επαναστατικής δραστηριότητας των εργατών και των φτωχότερων στρωμάτων της κοινωνίας σε όλο τον κόσμο, από την Αϊτή στο Ιράν και από την Ζιμπάμπουε στην Γαλλία των Κίτρινων Γιλέκων, με το Σουδάν και την Αλγερία να οδηγούνε τον δρόμο με τον επαναστατικό ηρωισμό και την επιμονή τους. Η Αργεντινή μπαίνει σε ταραχώδεις μέρες, εβδομάδες και μήνες κάτω από την ένταση μιας από τις πιο φριχτές οικονομικές κρίσεις στον πλανήτη. Σίγουρα οι πολιτικές δεν ακολουθούν τα οικονομικά πειθήνια και έχουν υπάρξει πολλά παραδείγματα στην ιστορία όπου οικονομικές κρίσεις οδηγούν ακόμα και σε απελπισία, απογοήτευση και ήττα για τις μάζες. Οι Αργεντίνικες μάζες δεν φαίνονται, από τις εξαιρετικές μέρες της αντίστασης τον Δεκέμβρη το 2017, προετοιμασμένες να παλέψουν ενεργά και μαζικά. Αυτό καταστρέφει σε μια ορισμένη έκταση τις πιθανότητες για επαναστατική δράση. Τώρα, εντούτοις, διαμέσου μιας από αυτές τις ειρωνικές περιστροφές της ιστορίας, μια εκλογική μικροβλάβη έχει διαμορφώσει ένα κενό εξουσίας και συνεπώς μια εθνική κρίση. Η επαναστατική αριστερά μπορεί, κατακτώντας αυτήν την πιθανότητα, να προκαλέσει την κυριαρχία της μπουρζουαζίας διαμέσου πιο επαναστατικών μεθόδων, συνδυάζοντας οικονομικά αιτήματα και πολιτικές τακτικές. Οι τέσσερις μήνες μπροστά θα είναι μια εκρηκτική περίοδος. Οι προλεταριακές δυνάμεις της Αργεντινής δεν θα μείνουν σε απόσταση από αυτές τις ευκαιρίες.
Μετάφραση Eρνέστο Aγγ.
• στελέχη του DIP, τουρκικού τμήματος της Συντονιστικής Επιτροπής για την Επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς
