2024: Μπροστά σε κρίσιμες μάχες
1. Η Νέα Χρονιά, το 2024, μεταμορφώνεται σε πεδίο μάχης. Μάχη για την ίδια την ζωή που απειλείται σε όλο τον κόσμο, στη φλεγόμενη περιοχή μας, στην ίδια την καθημαγμένη Ελλάδα, κάτω από την μπότα της πιο ανάλγητης και αλαζονικής Δεξιάς, τυφλού οργάνου (με το αζημίωτο) του ληστρικού κεφαλαίου και του πολεμοχαρούς ιμπεριαλισμού.
Η χρονιά που πέρασε ήδη, άνοιξε όλα τα μέτωπα με την δραματική κλιμάκωση της άλυτης από το 2008 παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Με ιμπεριαλιστικούς πολέμους στην καρδιά της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής που φέρνουν την ανθρωπότητα στο χείλος της αβύσσου. Με φασιστικές απειλές από την Μελόνι ως τον Μιλέι και τον επανερχόμενο Τραμπ. Με αισθητή την κλιματική καταστροφή. Με κοινωνική πόλωση και συσσωρευμένη λαϊκή οργή, ταξικές συγκρούσεις, μαζικές κινητοποιήσεις και εργατικές απεργίες σε Αμερική κι Ευρώπη, με αντι-ιμπεριαλιστικές εξεγέρσεις στον παγκόσμιο Νότο.
Η εργατική τάξη κι ο φτωχός λαός πρέπει επειγόντως και έγκαιρα, μέσα στη φλόγα και την πείρα της μάχης, να επανεξοπλιστεί πολιτικά και οργανωτικά, θεωρητικά και πρακτικά, για μια σοσιαλιστική διέξοδο από το αδιέξοδο της συστημικής κρίσης. Χρειάζεται τώρα περισσότερο παρά ποτέ, η ίδια η μαχόμενη εμπροσθοφυλακή να οργανωθεί και να εκπαιδευτεί με νέα επαναστατική οργάνωση και Διεθνή, με προοπτική, σχέδιο και πρόγραμμα αντεπίθεσης και νίκης της διεθνούς κοινωνικής επανάστασης. Στον διαρκή πόλεμο των “από πάνω” που μας κυβερνούν να αντιπαρατάξουμε την διαρκή επανάσταση των “από κάτω” που νοιώθουν πως δεν πάει άλλο!
2. Η αυγή του 2024 βρίσκει μπροστά στα μάτια της ανθρωπότητας να συντελείται η χειρότερη γενοκτονία των αρχών του 21ου αιώνα με θύμα τον λαό της Γάζας και της κατεχόμενης Παλαιστίνης.
Η Δεύτερη Νάκμπα (Καταστροφή) του παλαιστινιακού λαού είναι συνέχεια αλλά και ασύγκριτα χειρότερη από εκείνη πριν 75 χρόνια. Το 1948, στην πρώτη Νάκμπα από την βίαιη ιδρυτική πράξη του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ, 750 χιλιάδες Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν με άγρια τρομοκρατία από τις εστίες τους. Στα τέλη του 2023 – αρχές του 2024, σε τρεις μήνες, πάνω από 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι της Γάζας, της μεγαλύτερης υπαίθριας φυλακής στον κόσμο, εκδιώχθηκαν από τα κατεστραμμένα από τους Ισραηλινούς εισβολείς σπίτια τους, δεκάδες χιλιάδες μέχρι τώρα σκοτώθηκαν ή θάφτηκαν στα ερείπια – ανάμεσά τους χιλιάδες παιδιά και γυναίκες. Ο πόλεμος μαίνεται στην προσπάθεια να καμφθεί η ηρωική παλαιστινιακή αντίσταση, ενώ δηλωμένος στόχος του ακροδεξιού σιωνιστικού καθεστώτος είναι η εκδίωξη των επιζώντων Παλαιστινίων. Αρχικά μίλησαν για την έρημο του Σινά. Στη συνέχεια, οι φασίστες υπουργοί Μπεν Γκβιρ και Σμότριτς διαπραγματεύονται με αφρικανικές χώρες να εκτοπίσουν τους Παλαιστίνιους στο Κονγκό ή τη Ρουάντα, ενώ ο υπουργός Ισραηλινής Κληρονομιάς, Αμιτσάι Ελιγιάχου δεν δίστασε να ζητήσει τη ρίψη πυρηνικής βόμβας στη Γάζα! Ταυτόχρονα, ένοπλοι φασίστες σιωνιστές έποικοι μαζί με τον στρατό έχουν εξαπολύσει άγρια εκστρατεία σφαγών στην Δυτική Όχθη ενάντια στον παλαιστινιακό πληθυσμό, αχαλίνωτη τρομοκρατία στους Παλαιστίνιους πολίτες τρίτης κατηγορίας μέσα στο Ισραήλ, μαζί και σε όσους Ισραηλινούς Εβραίους τολμούν, αντιτάσσονται ή και διαδηλώνουν ενάντια στον πόλεμο, την εθνοκάθαρση και την κυβέρνηση Νετανιάχου.
Οι άμεσοι εγκληματίες πολέμου είναι το σιωνιστικό κράτος της 75χρονης κατοχής και του απαρτχάιντ, η ακροδεξιά κυβέρνηση του Νετανιάχου με τους φασίστες συμμάχους του, τον Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ και τον Μπεζαλέλ Σμότριτς. Αυτοί είναι ένοχοι και για τα θύματα μεταξύ των αμάχων στην παλαιστινιακή επίθεση υπό την ηγεσία της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου. Το ΕΕΚ επισημαίνει και επαναβεβαιώνει την υποστήριξή του στην ορθή απόφαση του Διεθνούς Σοσιαλιστικού Κέντρου “Κριστιάν Ρακόφσκυ” στις 15 Οκτωβρίου: «Χωρίς να δίνουμε πολιτική υποστήριξη στην Χαμάς, τις αντιδραστικές της μεθόδους, την τακτική και την στρατηγική της (ή την έλλειψή της) δεν είμαστε ουδέτεροι στην σύγκρουση ανάμεσα σε εξεγερμένους σκλάβους και τους καταπιεστές τους[…] Στεκόμαστε στο πλευρό της Παλαιστινιακής αντίστασης, στον δίκαιο αγώνα της ενάντια στην σιωνιστική Κατοχή και τους διεθνείς ιμπεριαλιστές της “συλλογικής Δύσης” που την στηρίζουν.” (Βλ. RedMed.org και neaprooptiki.gr).
Συνένοχοι των σιωνιστών εγκληματιών πολέμου είναι πρώτα-πρώτα οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, της Βρετανίας, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ που τους στηρίζουν, χρηματοδοτούν, εξοπλίζουν, συμμετέχουν στον γενοκτονικό πόλεμο.
Μαζί και οι “πρόθυμοι σύμμαχοί τους”, όπως είναι το αστικό κράτος – προπύργιο του ΝΑΤΟ που λέγεται “Ελλάδα”, η άρχουσα τάξη της, οι εφοπλιστές της, οι στρατοκράτες της, τα αστικά κόμματα, όλοι οι υποτακτικοί του ιμπεριαλισμού με επικεφαλής την “προβλέψιμη” κυβέρνηση Μητσοτάκη που στέλνει φρεγάτες να συμμετάσχουν στην αμερικανική πολεμική αρμάδα μπροστά στη μαρτυρική κι αντιστεκόμενη Γάζα, απειλώντας τη Χεζμπολάχ και τον Λίβανο, όπως και τους ηρωικούς Χούτι της πάμφτωχης Υεμένης στην Ερυθρά Θάλασσα, μένοντας σταθερά στο πλευρό του σιωνιστικού καθεστώτος του μακελάρη Νετανιάχου, και φέρνοντας σε κίνδυνο άμεσα και τον ελληνικό λαό.
Δεν πρόκειται για περιορισμένη στρατιωτική “εμπλοκή”. Είναι ενεργή και κλιμακούμενη σύμπραξη σε ένα παρατεταμένο και προπαντός διευρυνόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο ενάντια σε όλους τους λαούς της περιοχής, στην Ανατολική Μεσόγειο, την Μέση Ανατολή, το Ιράν. Η διεύρυνση είναι ήδη ορατή με την δολοφονία του υπαρχηγού της Χαμάς αλ Αρούρι στην Βηρυτό και τις συνεχιζόμενες συγκρούσεις με την Χεζμπολάχ στον Λίβανο. Η επέκταση της σύρραξης δεν περιορίζεται στο Λίβανο. Συμπεριλαμβάνει την σύγκρουση με τους Χούτι της Υεμένης στην Ερυθρά Θάλασσα, τους ισραηλινούς και αμερικανικούς βομβαρδισμούς σε σιιτικές πολιτοφυλακές στη Συρία και το Ιράκ στην τρομοκρατική βομβιστική εκατόμβη στο μνημόσυνο του Σουλεϊμανί στο Ιράν, την μεγαλύτερη δύναμη του “άξονα της Αντίστασης” στην περιοχή και μόνιμο εφιάλτη του Νετανιάχου.
Στρατηγικός στόχος της ισραηλινής πολεμικής εκστρατείας είναι ο άξονας της αντίστασης με κέντρο το Ιράν, όπως φαίνεται και στις κυνικές δηλώσεις του ρατσιστή Υπουργού Άμυνας του Ισραήλ Γιοάβ Γκάλαντ: “η βασική μου άποψη είναι ότι πολεμάμε έναν άξονα, όχι μόνον ένα εχθρό”, την Χαμάς. “Η Χεζμπολάχ βλέπει το τι συμβαίνει στη Γάζα και ξέρει ότι μπορούμε να κάνουμε το ίδιο, copy / paste, στη Βηρυτό” (Wall Street Journal, 7 Ιανουαρίου 2024).
Σε αυτόν τον πολεμικό Αρμαγεδδώνα, στο όνομα “εθνικών συμφερόντων” κι ενάντια στην βούληση του ελληνικού λαού, μας ρίχνει ο “προβλέψιμος” υπηρέτης της Ουάσιγκτον Μητσοτάκης, ο συνδαιτυμόνας του Μπλίνκεν στα Χανιά, δίπλα από την αμερικανική βάση της Σούδας.
Όπως στον Νατοϊκό πόλεμο δια πληρεξουσίου στην Ουκρανία αρνηθήκαμε να κρατήσουμε υποκριτικές “ίσες αποστάσεις”, όπως κάνανε άλλες δυνάμεις της ελληνικής και διεθνούς Αριστεράς, έτσι και τώρα, στη νέα πολεμική πυρκαγιά στη Μέση Ανατολή, διατηρώντας πάντα την πολιτική μας ανεξαρτησία και κριτική, το ΕΕΚ δηλώνει κατηγορηματικά την αλληλεγγύη του στον αντιιμπεριαλιστικό “άξονα της Αντίστασης” στη γειτονική μας Μέση Ανατολή.
Παλεύουμε και καλούμε τις λαϊκές μάζες της χώραςμας σε αλληλεγγύη με τον παλαιστινιακό λαό και τους άλλους λαούς της περιοχής μας, για αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για να βγούμε από την λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ και να ξηλωθούν όλες οι αμερικανονατοϊκές βάσεις του θανάτου.
3. Η νέα έκρηξη στην περιοχή μας δεν είναι απλώς ένα ακόμα επεισόδιο στην διαχρονική μεσανατολική κρίση. Πρόκειται για ποιοτική ρήξη, ιστορική τομή, μια νέα στροφή στην σπειροειδή ανέλιξη της άλυτης μετά το 2008 παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, ένα καινούργιο Zeitenwende – μια καμπή των ιστορικών καιρών, όπως ονόμασε ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς την έκρηξη του πολέμου στην Ουκρανία το 2022. Τίποτα δεν είναι ίδιο στην διεθνή σκηνή μετά την 7η Οκτωβρίου 2023.
Ο αμερικανονατοϊκός πόλεμος δια πληρεξουσίου στην καρδιά της Ευρώπης κι ο γενοκτονικός πόλεμος στη καρδιά της Μέσης Ανατολής είναι διαφορετικές στιγμές της ίδιας σεισμογενούς παγκόσμιας ιστορικής διαδικασίας. Ζούμε την βίαιη επιστροφή της ζωντανής Ιστορίας μετά το οικτρό τέλος της φενάκης του “τέλους της Ιστορίας”, για το οποίο πανηγύριζαν τα φερέφωνα του φιλελεύθερου καπιταλισμού μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991. Ζούμε το τέλος της περιβόητης μεταψυχροπολεμικής, “μονοπολικής” στιγμής, την Άτη και τη Νέμεση μετά την Ύβρη μιας αιώνιας τάχα αμερικανικής παγκόσμιας ηγεμονίας της αμερικανικής “Αυτοκρατορίας”. Σύμμαχοι κι εχθροί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού αναγνωρίζουν την ιστορική παρακμή της ισχυρότερης μέχρι τώρα καπιταλιστικής χώρας στον κόσμο. Η παρακμή δεν αφορά απλώς μια ακόμα ηγεμονική υπερδύναμη, αλλά τον παγκόσμιο καπιταλισμό, μια και ο αμερικανικός καπιταλισμός αποτελεί το υψηλότερο επίπεδο που έφτασε ιστορικά και παγκόσμια ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής.
Γι’ αυτό και η Αμερική είναι το κέντρο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, μετά την κατάρρευση της μεταπολεμικής 30χρονης κεϋνσιανής επέκτασης το 1971 και την ενδόρρηξη της χρηματοοικονομικής παγκοσμιοποίησης στο κραχ του 2008 και την χρεοκοπία του νεοφιλελευθερισμού. Η διπλή εξάντληση των οικονομικών διεξόδων των πολιτικών του κεϋνσιανισμού και του νεοφιλελευθερισμού, σε όλες τις εκδοχές τους, δημιουργεί το στρατηγικό αδιέξοδο που πυροδοτεί τις γεωπολιτικές κρίσεις και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, σπρώχνοντας την ανθρωπότητα στο χείλος της αβύσσου ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου.
4. Η ίδια αδιέξοδη παγκόσμια κρίση και παρακμή του καπιταλισμού, η ορατή πια κατολίσθηση στον γκρεμό, φουντώνει τους εθνικισμούς και την άνοδο του φασισμού. Στο ρατσιστικό “Φρούριο- Ευρώπη” σε διαρκή βάρβαρο πόλεμο κατά των μεταναστών, η άρχουσα τάξη δίνει τα κλειδιά και την περιφρούρησή του στους φασίστες. Η Δεξιά και το “ακραίο Κέντρο” συμμαχούν, στηρίζονται ή και συγχωνεύονται με την Ακροδεξιά, από την άλλοτε προνομιούχα Βόρεια, στην Κεντρική και την φτωχή Νότια Ευρώπη. Διεθνώς, η φασιστική βία εκδηλώνεται προκλητικά από την επιδρομή των οπαδών του Τραμπ στο αμερικάνικο Καπιτώλιο ως την αντίστοιχη επιχείριση των οπαδών του Μπολσονάρο στην Μπραζίλια, κι από την Ινδία του Μόντι μέχρι την Λατινική Αμερική και την Αργεντινή του πριονοφόρου Μιλέι. Φασισμός και ιμπεριαλιστικός πόλεμος πάνε χέρι-χέρι και είναι αδιάψευστα σημάδια της εποχής καπιταλιστικής παρακμής.
5. Απόπειρα ανάσχεσης της παρακμής και αποκατάστασης της κλονισμένης παγκόσμιας ηγεμονίας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι και ο Νατοϊκός πόλεμος δια πληρεξουσίου στην Ουκρανία, ενάντια στην μετασοβιετική Ρωσία για την ολοκλήρωση της καταστροφής του 1991, τον κατακερματισμό και αποικιοποίηση του πρώην σοβιετικού χώρου, σύμφωνα με το δόγμα Μπρεζίνσκι.
Μαζί με την Ρωσία, βασικός στόχος είναι η Κίνα, ο μεγαλύτερος και ανερχόμενος οικονομικός ανταγωνιστής των ΗΠΑ παγκόσμια. Από τον καιρό της προεδρίας Ομπάμα σε αυτήν του Τραμπ και μετά του Μπάιντεν, κοινό στοιχείο διεθνούς στρατηγικής της ιμπεριαλιστικής Αμερικής ήταν η λεγόμενη “στροφή στην Ασία” (pivot to Asia), που απαιτούσε και την απαγκίστρωση των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων από τον απύθμενο βάλτο της Μέσης Ανατολής, μετά το φιάσκο των 20χρονων τρομοκρατικών πολέμων ενάντια στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής στροφής της απαγκίστρωσης, φτιάχτηκαν τα σχέδια ΗΠΑ και Ισραήλ για την τάχα “Νέα Μέση Ανατολή” με την “εξομάλυνση των σχέσεων” της Σαουδικής Αραβίας, και των αραβικών καθεστώτων με το Ισραήλ, σβήνοντας κυριολεκτικά από τον χάρτη τον Παλαιστινιακό λαό. Η “εξομάλυνση” ήταν και είναι απαραίτητη για να διαμορφωθεί ο λεγόμενος Διάδρομος Ινδίας – Μέσης Ανατολής – Ισραήλ Ευρώπης (India – Middle East – Europe Corridor) ενάντια στον νέο “Δρόμο του Mεταξιού” (Belt and Road Initiative – BRI) της Κίνας.
Τα γεωπολιτικά αυτά στρατηγικά σχέδια γνωρίζουν το 2023 καταλυτικά πλήγματα σε Ουκρανία και Παλαιστίνη.
Η πολυδιαφημισμένη κι ακριβοπληρωμένη σε όπλα και ζωές “ουκρανική αντεπίθεση” απέτυχε οικτρά ενώ οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας δεν φαίνεται να επηρεάζουν σοβαρά την οικονομία της. Αντίθετα φουντώνει ο σκεπτικισμός στο αμερικανονατοϊκό στρατόπεδο. Η “ουκρανική κόπωση” είναι εμφανής στην γερασμένη καπιταλιστική Ευρώπη, που πληρώνει δυσανάλογο βάρος από τα βάρη του πολέμου, σε συνθήκες επιδεινούμενης κρίσης και ύφεσης, με την Γερμανία να έχει μετατραπεί από βιομηχανική ατμομηχανή της ΕΕ στον “μεγάλο ασθενή” της. Κάθε άλλο παρά πολεμικός ενθουσιασμός επικρατεί και στην παρακμασμένη Αμερική που κλυδωνίζεται οικονομικά, και βρίσκεται, διασπασμένη κοινωνικά και πολιτικά, το 2024 σε κρίσιμη εκλογική χρονιά με τους Ρεπουμπλικάνους και τον Τραμπ ξανά προ των πυλών.
Από την άλλη, ο πόλεμος που φουντώνει στη Μέση Ανατολή, η γενοκτονία στην Γάζα, η ηρωική κι αδάμαστη αντίσταση στο μακελειό, ο αναβρασμός σε όλο τον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο, οι μαζικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις σε Ευρώπη και Αμερική, τινάζουν στο αέρα την φενάκη της “Νέας Μέσης Ανατολής”. Ακόμα κι ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας στρατηγός Λόιντ Ώστιν προειδοποίησε ότι μια υποτιθέμενη ισραηλινή “τακτική νίκη”στη Γάζα θα επιφέρει στρατηγική ήττα του Ισραήλ – και της Αμερικής.Ο βασικός φόβος του Αμερικανού υπουργού Άμυνας, αλλά και των αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων από την Σαουδική Αραβία και τον Κόλπο ως την Ιορδανία, την Αίγυπτο και το Μαρόκο, είναι η ηφαιστειακή έκρηξη της οργής των αραβικών λαϊκών μαζών μπροστά στη γενοκτονία των Παλαιστινίων – μια νέα ορμητική άνοδος της Αραβικής Επανάστασης που μπροστά της θα ωχριά η “Αραβική Άνοιξη”. Την ίδια στιγμή, μέσα στο Ισραήλ, ο πόλεμος, παρά την όποια αρχική “εθνική συσπείρωση” έχει πήλινα πόδια στην κοινωνία. Μεγαλώνει η μαζική κατακραυγή και απόρριψη του Νετανιάχου και των φασιστών εποίκων. Πληθαίνουν οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας και απαίτησης να ανταλλαχθούν όλοι οι όμηροι με όλους τους Παλαιστίνιους κρατούμενους. Βαθαίνει συνολικά η κρίση του ίδιου του σιωνισμού, ο έλεγχός του στον εβραϊκό πληθυσμό στο Ισραήλ και την Διασπορά, στην ίδια την Αμερική, όπως δείχνουν οι κινητοποιήσεις Εβραίων στην Ουάσιγκτον, τη Νέα Υόρκη, το Σικάγο.
Επαναλαμβάνουμε: τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Το 2024 βρισκόμαστε σε μια δραματικά αλλαγμένη σκηνή της Ιστορίας. Ή διαρκής ιμπεριαλιστικός πόλεμος και βαρβαρότητα μέχρι την καταστροφή ή Διαρκής Επανάσταση! Νέοι δρόμοι της καθολικής ανθρώπινης χειραφέτησης, του κομμουνισμού, πρέπει και μπορούν να ανοιχθούν.
6. Η Ελλάδα βρίσκεται ξανά στο σταυροδρόμι όλων των διεθνών αντιφάσεων: στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, στα αποσταθεροποιημένα Βαλκάνια, την Ανατολική Μεσόγειο, τον ελληνοτουρκικό αντιδραστικό ανταγωνισμό σε Αιγαίο και την διχοτομημένη Κύπρο, στις πύλες της φλεγόμενης Μέσης Ανατολής. Μεταξύ των δύο πολέμων σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή, γίνεται, με την συνεργασία της αστικής τάξης της χώρας, των κυβερνήσεων και των κομμάτων της, πρόθυμο υποχείριο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και βασικό αμερικανονατοϊκό πολεμικό ορμητήριο.
Παρά τις φανφάρες της υπεραντιδραστικής κυβέρνησης Μητσοτάκη και τα χειροκροτήματα των διεθνών Τραπεζών και του Economist, δεν μπορούν να κρυφτούν οι σκοτεινές πλευρές του πλαστού success story, ακόμα και από επίσημες εκθέσεις.
Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ οι Έλληνες είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι στην Ευρώπη με 1886 ώρες εργασίας ανά εργαζόμενο το 2022. Την ίδια χρονιά ο μέσος μεικτός ονομαστικός μισθός αυξήθηκε κατά 1,5% ενώ ο μέσος πραγματικός μισθός μειώθηκε κατά 7,4% λόγω του πληθωρισμού 9,7%. Σύμφωνα με τη Eurostat, η Ελλάδα βρίσκεται στην κορυφή της Ευρώπης σε ανεργία γυναικών και σε δεύτερη θέση στην ανεργία νέων, πίσω μόνο από την Ισπανία.
Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ σχεδόν το 26,3% του πληθυσμού βρίσκεται στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, πίσω μόνο από την Βουλγαρία.
Σύμφωνα με την Έκθεση Οικονομικής Συγκυρίας του ΙΟΒΕ (Νοέμβριος 2023) το 61% των νοικοκυριών μόλις που τα βγάζει πέρα.
Οι πληγές στο κοινωνικό σώμα από τις μνημονιακές καταστροφές δεν έχουν κλείσει αλλά συνεχίζουν να πυορροούν και νέες ανοίγουν με την αντιλαϊκή πολιτική της κυβερνώσας Δεξιάς, το τσουνάμι της ακρίβειας, την εργασιακή ζούγκλα, την ιδιωτικοποίηση Υγείας και Παιδείας, την επιδρομή των διεθνών όρνιων στη στέγη και σε ό,τι απέμεινε κερδοφόρο κι αντικείμενο υπερεκμετάλλευσης, μετατρέποντας την Ελλάδα σε τουριστική Ταϊλάνδη για πλούσιους.
Τα νέα φορομπηχτικά μέτρα του 2024, όπως παραδέχτηκε και ο Γ. Στουρνάρας διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, αφορούν βασικά τους μικροαστούς, τους “αυτοαπασχολούμενους και τις πολύ μικρές επιχειρήσεις” ενώ “πολίτες με πολύ υψηλά εισοδήματα έχουν στη διάθεσή τους μια σειρά εργαλείων φοροαποφυγής, όπως την ίδρυση offshore εταιρειών ”. Τα “πρωτογενή πλεονάσματα” που προβλέπονται για το 2024-25 για χάρη της ΕΕ και του διεθνούς χρηματοοικονομικού κεφαλαίου είναι εξοντωτικά για τον εργαζόμενο λαό. Γενικά, γίνεται μια βίαιη αναδιανομή του πλεονάσματος της υπερεργασίας των πολλών για τους ελάχιστους, από τα κάτω προς τα πάνω, με την επιβολή αυταρχικών κρατικών-πολιτικών μέτρων.
Αυτό το νόημα έχει και ο πρόσφατος μίνι ανασχηματισμός με την επιστροφή των εγκληματιών στον υπουργικό τόπο του εγκλήματος, του Βεληγκέκα Χρυσοχοΐδη στο υπουργείο αστυνομικής καταστολής και του Άδωνη στο υπουργικό έργο διάλυσης – ιδιωτικοποίησης σε ό,τι απέμεινε από την δημόσια Υγεία. Η κυβέρνηση βιάζεται να περάσει το συντομότερο δυνατό τις καταστροφικές αντιμεταρρυθμίσεις της, όπως την ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ ποδοπατώντας το άρθρο 16 του Συντάγματος και την γραφειοκρατική διάλυση της δημόσιας απεξάρτησης, πριν αρχίσει η προεκλογική εκστρατεία των κρίσιμων πολιτικά Ευρωεκλογών του Ιουνίου 2024.
Ουσιαστικά, το πλαστό success story της κυβερνώσας μαύρης Δεξιάς οφείλεται πολύ λιγότερο σε οικονομικά μέσα, στα διάφορα επιδόματα και τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης, από τον καιρό της πανδημίας, όσο, πρωταρχικά, στα πολιτικά εφόδια που τις χάρισε η συνθηκολόγηση στην τρόικα του ΣΥΡΙΖΑ, η “κωλοτούμπα” Τσίπρα το 2015, το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο της “Κυβερνώσας Αριστεράς”. Αυτά οδήγησαν στις αλλεπάλληλες συντριπτικές εκλογικές ήττες τού ΣΥΡΙΖΑ, με αποκορύφωμα το 2023 και την μετεκλογική διάλυση υπό τον ουρανοκατέβατο εξ Αμερικής νέο Πρόεδρο, τον πρώην υπάλληλο της Γκόλντμαν Ζακς κι επιχειρηματία, Κασσελάκη.
7. Το περιβόητο 41%, για το οποίο επαίρεται η κυβερνώσα Δεξιά με την ακροδεξιά πολιτική, δεν είναι κατάκτηση δική της. Είναι δώρο της πρώην κυβερνώσας Αριστεράς αλλά και αποτέλεσμα της απουσίας μιας ορατής και πειστικής εναλλακτικής λύσης στην κυβερνητική κορυφή της κρατικής εξουσίας.
Το κενό εναλλακτικής το πληρώνει μεν ο λαός, ό,τι κι αν ψήφισε πέρσι, αλλά, από την άλλη, είναι πηγή αποσταθεροποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος και συνεπώς παράγοντας κρίσης εξουσίας.
Το αναγνωρίζουν ακόμα και οι αναλυτές στην υπηρεσία της Νέας Δημοκρατίας και της αυταρχικής μονοκρατορίας της στα ΜΜΕ. Η χριστουγεννιάτικη Καθημερινήεπισημαίνει την απειλή, “το παράδοξο: από την μια μεριά, μια κυβέρνηση που πριν από έξι μήνες υπερψηφίστηκε από το 41 %. Από την άλλη, η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών αποδοκιμάζει το κυβερνητικό έργο σε ζωτικής σημασίας πεδία[…] όπερ υποδηλώνει ότι η κυριαρχία της σημερινής κυβέρνησης είναι ανάπηρη. Δεν προκύπτει από μια θετική εκτίμηση των επιμέρους πολιτικών, δεν στηρίζεται σε μια κοινωνική πλειοψηφία που πιστεύει ότι αυτές οι πολιτικές είναι κατάλληλες να λύνουν προβλήματα […]Στηρίζεται σε μια αντίληψη ότι δεν υπάρχει άλλος που να μπορεί σήμερα να κυβερνήσει, να προσδώσει στο πολιτικό σύστημα σταθερότητα” (Κώστα Καλλίτση, Κυριαρχία και αστάθεια, Καθημερινή, 24 Δεκεμβρίου 2023)
Ο κίνδυνος για την αστική εξουσίααπό την πλήρη κατάρρευση του αστικού δικομματισμού σε όλες του τις μορφές, η απειλή από το κενό εναλλακτικής, η πηγή αστάθειας στο πολιτικό σύστημα που βλέπουν οι διορατικοί στο αστικό στρατόπεδο, πρέπει να μετατραπεί σε ανατρεπτική ευκαιρία στο στρατόπεδο της εργατικής τάξης και των φτωχών συμμαχικών της στρωμάτων.
Καμιά υποχώρηση, κανένας συμβιβασμός με την αντιλαϊκή κυβέρνηση! Να συγκεντρώσουμε όλα τα ρυάκια της δυσαρέσκειας, να τα κάνουμε ορμητικό ποτάμι για την ανατροπή της!
Το κυριότερο είναι να αντιμετωπίσουμε μαζί με την μαχόμενη εργατική τάξη την πρόκληση της απουσίας μιας ορατής και πειστικής εναλλακτικής πρότασης στο ζήτημα της εξουσίας. Να παλέψουμε να αναδειχθεί και να συνειδητοποιηθεί, μέσα από την πείρα των αγωνιζόμενων μαζών, πως η λύση δεν υπάρχει μέσα στο τωρινό σάπιο αστικό καθεστώς και τους πολιτικάντηδες που το υπηρετούν αλλά με την ανατροπή του, την συντριβή των μηχανισμών του, με όλη την εξουσία στα χέρια των εργατών στηριγμένων στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Για την εργατική Δημοκρατία των Συμβουλίων και των λαϊκών συνελεύσεων! Για τον Σοσιαλισμό!
Για να γίνει μια τέτοια ριζική ανατροπή, για να υπάρξει και να νικήσει μια αληθινή, απελευθερωτική εναλλακτική εξουσίας, για την σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση με την εργατική τάξη επικεφαλής είναι άχρηστα τα ευχολόγια. Απαιτείται συνειδητή προετοιμασία, σκληρή και υπομονετική δουλειά από την μαχόμενη διεθνιστική μαρξιστική πρωτοπορία, συγκεκριμένη διαλεκτική ανάλυση της γοργά μεταβαλλόμενης συγκεκριμένης κατάστασης, επαναστατική προοπτική, πρόγραμμα, οργάνωση, συνεχής δράση μέσα στις μάζες και με τις μάζες, σε όλα τα μέτωπα, για όλα τα καυτά ζητήματα, χωρίς τελεσίγραφα και χωρίς καιροσκοπισμούς.
8. Ένα πρώτο, αναγκαίο βήμα της συνειδητής προετοιμασίας είναι να βγουν τα μαθήματα όλης της περιόδου ταξικών κοινωνικών και πολιτικών αγώνων μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης – που στην Ελλάδα συμπίπτει και σημαδεύεται από την επαναστατική εξέγερση της νεολαίας τον Δεκέμβρη του 2008. Το ζήτημα δεν είναι να κάνουμε έναν τυπικό κατάλογο των συγκρούσεων, των νικών και ηττών, αλλά να δούμε συνολικά την περίοδο με όλες τις αντιφάσεις της σαν αυτό που ο Τρότσκι ονόμαζε “στρατηγική εμπειρία”: μια εμπειρία πουστην πάλη για διέξοδο από την συστημική κρίση θέτει το ζήτημα του κράτους, της πολιτικής εξουσίας, της ταξικής κυριαρχίας.
Το ζήτημα αυτό τέθηκε μετά την παγκόσμια κρίση, ιδιαίτερα την περίοδο 2008-2015, μπροστά στο μαζικό κίνημα, χωρίς να το λύνει, ξανά και ξανά, στη μια χώρα μετά την άλλη, στη νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, στο κίνημα των πλατειών σε Ισπανία και Ελλάδα, στην Αραβική Άνοιξη σε Αίγυπτο και Τυνησία, στη μαχητική κατάληψη του Γκεζί Παρκ στην Τουρκία, σε μαζικές κινητοποιήσεις στη Λατινική Αμερική και αλλού.
Χωρίς το κίνημα, το καίριο αυτό ζήτημα δεν μπορεί να μπει ούτε να λυθεί. Αλλά την λύση δεν θα την δώσει ο απλός ακτιβισμός και κινηματισμός. Αυτό είναι ένα πρώτο μάθημα από το πρώτο κύμα αγώνων που ακολούθησε το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης και που έχει πια κλείσει.
Η άνοδος και η πτώση του ΣΥΡΙΖΑ είναι αναπόσπαστο μέρος αυτού του διεθνούς στη φύση του και την δυναμική του ανισόμετρου και συνδυασμένου πρώτου κύματος αγώνων που από μέσα του, στο πλάι του ή “σερφάροντας” πάνω του εμφανίστηκαν σχηματισμοί, όπως οι Ποδέμος ή ο ΣΥΡΙΖΑ. ή και διάφορα “μέτωπα ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς” που καταποντίζονται τώρα μαζί τους.
Χωρίς την αναγνώριση και ανάλυση του διεθνούς χαρακτήρα της στρατηγικής εμπειρίας των τελευταίων 15 χρόνων κανένα μάθημα δεν μπορεί να βγει, με βαριές συνέπειες. Το τέλος του πρώτου κύκλου δεν είναι και τέλος της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που τον πυροδότησε και η οποία αντίθετα επιδεινώνεται, με διαδοχικά, ολοένα χειρότερα οικονομικά, πολιτικά, γεωπολιτικά και γεωοικονομικά σοκ – κραχ 2008, διεθνής ύφεση, πανδημία, σύγκρουση Αμερικής-Κίνας, επανεμφάνιση του πληθωρισμού σε συνδυασμό με ύφεση, παγκόσμια κρίση χρέους, αποτυχία πρωτοφανών νομισματικών και δημοσιονομικών επεμβάσεων από κεντρικές τράπεζες και κυβερνήσεις, γιγάντια κύματα μετανάστευσης, πολεμικές συρράξεις σε Ευρώπη, Καύκασο και Μέση Ανατολή, κλιματική καταστροφή…
Ένας νέος κύκλος πολιτικών αναταραχών και εξεγέρσεων αρχίζει. Έχει καίρια σημασία να βγουν όλα τα μαθήματα του πρώτου κύκλου μαζί και της χρεοκοπίας του ΣΥΡΙΖΑ που δεν αφορά μονάχα αυτόν τον σχηματισμό. Την συνθηκολόγηση του 2015 δεν την πλήρωσε μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά όλο το κίνημα και όλη η Αριστερά, ακόμα και στις πιο αντιΣΥΡΙΖΑ, ριζοσπαστικές ή και επαναστατικές της οργανωμένες μορφές.
Η συνθηκολόγηση είχε προηγηθεί πολύ πριν και προετοίμασε την “κωλοτούμπα”: ήταν η συνεχώς επαναλαμβανόμενη διαβεβαίωση του Τσίπρα και όλης της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στην τρόικα, στις Βρυξέλες και στην Ουάσιγκτον, στους διεθνείς δυνάστες αλλά και στη ντόπια άρχουσα τάξη για “σεβασμό στην συνέχεια του Κράτους”. Έξοδος από τον κλοιό της τρόικας και την δομική κρίση του χρεοκοπημένου καπιταλισμού είναι αδύνατη χωρίς την ρήξη της συνέχειας, χωρίς να σπάσουν τα όρια που βάζει το Κράτος-Κέρβερος του χρεοκοπημένου συστήματος, προπαντός σε καιρούς κρίσης.
Μια διέξοδος από την δομική-συστημική κρίση δεν είναι εφικτή χωρίς ρήξη επαναστατική, χωρίς ανατροπή της αστικής ταξικής κυριαρχίας και κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη, χωρίς την απαρχή μιας σοσιαλιστικής ανοικοδόμησης, χωρίς την διεθνή επέκταση της κοινωνικής επανάστασης στην περιοχή, στην Ευρώπη, και διεθνώς, χωρίς υπέρβαση του ίδιου του Κράτους-Λεβιάθαν, στην πορεία προς ένα πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό.
9. “Ουτοπία”, θα πουν οι αμετανόητοι ρεφορμιστές, οι αιώνιοι σκεπτικιστές κι οι σταλινικοί οπαδοί των “σταδίων”. Αν η επαναστατική σοσιαλιστική διέξοδος είναι ουτοπία, ζήσαμε και το αντίθετό της, το πώς ο “ρεαλισμός” του μικρότερου κακού μας οδήγησε στα χειρότερα δεινά και στην δυστοπία.
Από μιαν άποψη, ο ΣΥΡΙΖΑ επανέλαβε στα λόγια και στην πράξη την δήλωση του σοσιαλδημοκράτη Λέον Μπλουμ όταν ήταν στην Γαλλία το 1936 επικεφαλής του “Λαϊκού Μετώπου” ταξικής συνεργασίας των σοσιαλιστών και του γαλλικού ΚΚ με τους αστούς Ριζοσπάστες: “Επιδιώκουμε την ανάληψη της εξουσίας. Η κατάληψη της εξουσίας είναι αδύνατη”. Η ανάληψη της κυβέρνησης της αστικής εξουσίας από ρεφορμιστές και σταλινικούς μαζί με Ριζοσπάστες στην Γαλλία, και στην Ελλάδα από τον ΣΥΡΙΖΑ (μαζί με ΑΝΕΛ!!) την περιφρούρησε και την διέσωσε από την απειλή μιας κατάληψης της εξουσίας από την εργατική τάξη και τον κινητοποιημένο, βίαια φτωχοποιημένο λαό. Το αποτέλεσμα, στη συνέχεια, ήταν να έρθει το καθεστώς του Πεταίν στην Γαλλία και του Μητσοτάκη στην Ελλάδα…
Κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να μην βλέπει ή να εξωραΐζει τα έργα και ημέρες της “κυβερνώσας Αριστεράς” ή να τα κριτικάρει εκ των υστέρων και επιλεκτικά, όπως ο Βαρουφάκης ή οι όψιμα αποσχισθέντες της “Νέας(;) Αριστεράς”, ανακυκλώνοντας τα υλικά των ερειπίων της με ελπίδες φρούδες για επιστροφή στην ανάληψη εξουσίας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι σνομπάρουμε αλαζονικά ή στήνουμε σεχταριστικά “υγειονομικές ζώνες” σε λαϊκό κόσμο και αγωνιστές που είχαν συστρατευτεί μαζί του στο παρελθόν. Στις σημερινές ρευστές, μεταβατικές συνθήκες είναι αναγκαίος και ο διάλογος μέσα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα και κοινές δράσεις σε ταξικά ζητήματα· αλλά χωρίς ιστορική αμνησία, χωρίς άρνηση να μάθουμε από την πιο σημαντική στρατηγική εμπειρία του τέλους της Μεταπολίτευσης, χωρίς πολιτική αποσαφήνιση και προσανατολισμό, χωρίς γνώση από πού ερχόμαστε, πού βρισκόμαστε, πού βαδίζουμε, πού θέλουμε και πρέπει να πάμε.
Η αλήθεια είναι συγκεκριμένη και επαναστατική. Απαιτεί έρευνα και δεν ανέχεται μονοπώλια ούτε δόγματα, ούτε αγνωστικισμούς. Η ευθύνη δεν σταματάει στην Κουμουνδούρου. Ποια πειστική αριστερή ανατρεπτική εναλλακτική υπήρξε;
Η σταλινική γραφειοκρατική ηγεσία του ΚΚΕ που πρωτοστάτησε σε καταγγελίες κατά του Δεκέμβρη 2008, στράφηκε κατά του αντιμνημονιακού κινήματος των “πλατειών” και κάθε μορφής λαϊκής αυτο-οργάνωσης, με αποκορύφωμα το αντιδραστικό μποϋκοτάζ του Δημοψηφίσματος όπου θριάμβευσε το ΟΧΙ του λαού στα τελεσίγραφα της τρόικας. Η ηγεσία Τσίπρα στο Μαξίμου το πρόδωσε, η γραφειοκρατία του Περισσού το σαμπόταρε.
Το ρεύμα προσδοκιών συμπαρέσυρε όχι μόνο λαϊκό κόσμο προερχόμενο από πολλά σημεία τού ορίζοντα αλλά και από τον κεντριστικό χώρο της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Ένα άλλο τμήμα της έμεινε στην περιχαράκωση, τον αυτοπροσδιορισμό, τις από καθέδρας καταγγελίες, τις ρηχές κοινοτοπίες στις κριτικές και τα συνθήματα.
Κατόπιν εορτής, διάφοροι οπορτουνιστές και σεχταριστές τα ρίχνουν στον λαό που τάχα “έχει πάντα την κυβέρνηση που του αξίζει” είτε εκείνη του Τσίπρα-Καμμένου είτε αυτή του Μητσοτάκη-Άδωνη-Βορίδη. Το πιο εύκολο άλλοθι για πολιτικές ευθύνες είναι να τα ρίχνεις στους σκλάβους με υλικά δεσμά που είναι δέσμιοι και σε πνευματικά-υλικά δεσμά. Η αποστολή των επαναστατών κομμουνιστών είναι να σπάζουν όλα τα δεσμά.
Δεν είναι αλάθητοι. Πρέπει να μαθαίνουν από τα λάθη τους, χωρίς αυτομαστιγώματα, σταλινικού τύπου “αυτοκριτικές” ή αποδιοπομπαίους τράγους. Ο μαρξισμός δεν είναι λαθολογία.
Ούτε οι μεταβολές στη συνείδηση των μαζών ακολουθούν γραμμική εξέλιξη ή μοιραία πορεία από λάθος σε λάθος. Παραμένει πάντα επίκαιρη η επισήμανση του Τρότσκι στην αρχή της Ιστορίας της Ρωσικής Επανάστασης: “οι μάζες δεν ρίχνονται στην επανάσταση με ένα ολοέτοιμο σχέδιο κοινωνικής αλλαγής αλλά με το στυφό αίσθημα ότι δεν μπορούν πια να υποφέρουν άλλο το παλιό καθεστώς. Μόνον ο διευθυντικός κύκλος της τάξης τους κατέχει ένα πολιτικό πρόγραμμα που χρειάζεται ωστόσο να επαληθευτεί από τα γεγονότα και να επιδοκιμαστεί από τις μάζες. Το ουσιαστικό πολιτικό προτσέσο μιας επανάστασης βρίσκεται ίσα-ίσα σε τούτο, ότι η τάξη αποχτάει συνείδηση των προβλημάτων που βάζει η κοινωνική κρίση, και ότι οι μάζες προσανατολίζονται ενεργά σύμφωνα με την μέθοδο των διαδοχικών προσεγγίσεων…” (σελ. 10, εκδόσεις Αλλαγή). Από αυτήν τη σκοπιά μπορούμε να δούμε ότι η στρατηγική εμπειρία μετά το 2008, συμπεριλαμβανομένης της ανόδου και πτώσης του ΣΥΡΙΖΑ, δεν περιλαμβάνει μόνον αυταπάτες, λάθη, προδοσίες μέχρι την ήττα και την επακόλουθη οπισθοδρόμηση του κινήματος. Έχει αφήσει κι ένα βαθύ εντύπωμα. Τώρα η κυβερνώσα Δεξιά μαζί και οι φασίστες θέλουν να την σβήσουν, να την εμφανίσουν σαν “εφήμερη παρένθεση” μιας “παρωχημένης Αριστεράς που ηττήθηκε και στον εμφύλιο και στις κάλπες” (Βορίδης), να την χρησιμοποιήσουν σαν ρόπαλο της αντίδρασης. Την ίδια, όμως ιστορική εμπειρία και το εντύπωμά της, η επαναστατική μαρξιστική αριστερά μπορεί να την αξιοποιήσει σαν κόμβο στην ανάπτυξη της συνείδησης των μαζών στο νέο κύκλο που ανοίγει η συστημική κρίση, μέσα στο “παράδοξο” μιας δεξιάς κυβέρνησης που, όπως αναγνωρίζει και η δεξιά Καθημερινή, είναι ταυτόχρονα κυρίαρχη στο κοινοβουλευτικό επίπεδο και ανάπηρη στο κοινωνικό.
Η ιστορική αναμέτρηση βρίσκεται μπροστά μας, όχι πίσω μας, στο 2015, το 2019 ή το 2023. Αλλιώς δεν θα υπήρχε το παραπάνω “παράδοξο” που οι εκρηκτικές του αντιφάσεις θα ξεδιπλωθούν την επόμενη περίοδο.
10. Το 2024 είναι χρονιά κρίσιμων μαχών. Νέα καθήκοντα και μεγάλες ευθύνες πέφτουν στους ώμους των τροτσκιστών, στην ανεξάρτητη πολιτική παρουσία και πάλη του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος, ιδιαίτερα στις κεντρικές πολιτικές παρεμβάσεις του.
Δεν αρνούμαστε καθόλου την σημασία και την αναγκαιότητα της συσπείρωσης και ενιαίας δράσης με άλλες μαχόμενες δυνάμεις του αριστερού, εργατικού, λαϊκού, νεολαιίστικου κινήματος. Κοινή δράση δεν σημαίνει, όμως, διάλυση σε ένα κεντριστικό χυλό του “μέσου όρου”, υποταγή σε “καπελώματα” ή πολιτική ουράς στις γραφειοκρατίες. Ενιαίο Μέτωπο δεν σημαίνει στοίχιση πίσω από τον ισχυρότερο, αλλά να χτυπάμε μαζί τον ταξικό εχθρό διατηρώντας την πολιτική ανεξαρτησία της κάθε δύναμης. Την διαχωριστική γραμμή την χαράζουν τα ίδια τα οδοφράγματα της ταξικής πάλης.
Ήδη οι πρώτες μεγάλες μάχες άρχισαν ενάντια στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια και ενάντια στην ιδιωτικοποίηση-διάλυση της Δημόσιας Υγείας και απεξάρτησης. Και στις δύο μάχες οι σύντροφοι και συντρόφισσές μας παίρνουν μέρος και παίζουν ρόλο πρωτοποριακό.
Το 2024 το ΕΕΚ πρέπει να ρίξει βάρος στην πολιτική πάλη, οργάνωση της δράσης και εκπαίδευση των δυνάμεων του.
Αυτό αφορά όλες τις γενιές, με ιδιαίτερο και ζωτικό το άνοιγμά μας στη νεολαία, την εμπροσθοφυλακή της επανάστασης, στη στρατολόγηση και την μαρξιστική εκπαίδευση στελεχών.
Να οργανωθεί η συστηματική δουλειά μας στις γειτονιές, τους τόπους δουλειάς, τους τόπους σπουδών, στα κοινωνικά κινήματα, τον πολιτισμό.
11. Ιδιαίτερο βάρος στη συνειδητή προετοιμασία για τις επερχόμενες μάχες έχουν άμεσα οι εξής τρεις Συνδιασκέψεις:
- Η Διεθνής Συνδιάσκεψη του Διεθνούς Σοσιαλιστικού Κέντρου “Κριστιάν Ρακόφσκυ” για τα 100χρονα από τον θάνατο του Λένιν στις 21 Ιανουαρίου 2024 με δεκάδες σημαντικούς μαρξιστές θεωρητικούς, οργανώσεις και κινήματα από όλο τον κόσμο, από την Λατινική Αμερική, την Δυτική και Ανατολική Ευρώπη, την Ρωσία, την Νότια Αφρική, την Μέση Ανατολή και την Ασία ως την Αυστραλία. Το σημαντικό αυτό διεθνές γεγονός έχει ιδιαίτερη διεθνιστική βαρύτητα, όχι μόνο για να αναδειχθεί η επικαιρότητα της κληρονομιάς του Λένιν και της Οκτωβριανής Επανάστασης αλλά και για να προωθηθεί σήμερα η πάλη μας για την επαναστατική Διεθνή – που για το ΕΕΚ πρέπει να είναι η επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς. Στα πλαίσια αυτής της Συνδιάσκεψης θα υπάρξει και έκτακτη συνεδρία αφιερωμένη στην Παλαιστίνη, αναπόσπαστο μέρος της καμπάνιας αλληλεγγύης του ΕΕΚ και των διεθνών συντρόφων του.
- Η Συνδιάσκεψη για την επαναστατική εφημερίδα και τα μέσα προπαγάνδας και ζύμωσης του ΕΕΚ, βασικά όπλα πολιτικής-ιδεολογικής μάχης και οργάνωσης.
- Η Συνδιάσκεψη της Μαχόμενης Εργατικής Κίνησης (ΜΕΚ), για την συσπείρωση και προσανατολισμό των ταξικών αντιγραφειοκρατικών δυνάμεων του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος.
12. Το 2024, χρονιά κρίσιμων μαχών, προτεραιότητα πάντα έχουν για το ΕΕΚ οι κεντρικές πολιτικές επεμβάσεις.
Ανάμεσα σ’ αυτές, φέτος περιλαμβάνεται και η παρέμβασή μας στις Ευρωεκλογές του Ιουνίου 2024. Δεν έχουμε αυταπάτες για τις αστικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες και γνωρίζουμε ότι η αστική εθνική Βουλή και πολύ περισσότερο ο τυπικός ευρωενωσιακός θεσμός της Ευρωβουλής επισφραγίζει αποφάσεις που παίρνονται πίσω από τις πλάτες των λαών, πίσω από τις κλειστές πόρτες των γραφειοκρατικών κέντρων και στα μυστικοσυμβούλια του μεγάλου κεφαλαίου.
Αυτό δεν σημαίνει ότι, κάτω από ορισμένες συνθήκες, οι εκλογές σ’ αυτά τα αστικά όργανα δεν μπορούν να αξιοποιηθούν σαν βήμα για την παρέμβαση στο αυξημένο πολιτικό ενδιαφέρον των πλατύτερων μαζών.
Όλοι γνωρίζουμε την αποσυνθετική κρίση στην οποία βυθίζεται η ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση, ο ασθενέστερος κρίκος στην αλυσίδα των μητροπολιτικών κέντρων και ιμπεριαλιστικών συσπειρώσεων στον Παγκόσμιο Βορρά (Αμερική – ΕΕ – Ιαπωνία). Με την ύφεση να έχει χτυπήσει την οικονομία της, την βιομηχανική της καρδιά, τον ίδιο τον κεντρικό της γερμανογαλλικό άξονα, με την βόμβα του ιταλικού χρέους, με καθεστωτική κρίση στη μία ευρωπαϊκή χώρα μετά την άλλη, με το Φρούριο-Ευρώπη να δολοφονεί τους μετανάστες και να τροφοδοτεί τον φασισμό, με τον ατέρμονα Νατοϊκό πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης, είναι φανερό ότι η γηραιά ήπειρος μπαίνει πλέον στη “ζώνη των θυελλών”. Γι’ αυτό και οι Ευρωεκλογές του 2024 δεν είναι μία από τα ίδια.
Ειδικά, αποκτούν μεγάλο πολιτικό βάρος στις εξελίξεις για την Ελλάδα της “κυρίαρχης κι ανάπηρης” κυβέρνησης της Δεξιάς και της ανύπαρκτης αστικής αντιπολίτευσης με το ισχνό ΠΑΣΟΚ να διαγκωνίζεται για την δεύτερη θέση, τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη να πασκίζει για επιβίωση και το ΚΚΕ να φιλοδοξεί να γίνει η ισχυρή αντιπολίτευση με ρυθμιστικό ρόλο μέσα στο κλυδωνιζόμενο σύστημα και δικλείδα ασφαλείας του.
Πληθαίνουν και οι προτάσεις εκλογικής συσπείρωσης της διάσπαρτης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Παρόλη την ειλικρινή αγωνία πολλών αγωνιστών, δυστυχώς ξαναζεσταίνονται αθροίσματα στη βάση του ελάχιστου κοινού παρονομαστή, ανακύκλωση των ίδιων υλικών, πολιτικές προσαρμογής είτε στον “αριστερό ευρωπαϊσμό” είτε στον “αριστερό ευρωσκεπτικισμό”, με το σύνθημα “αριστερής αποδέσμευσης”.
Για το ΕΕΚ μια προωθητική για το χειραφετητικό κίνημα παρέμβαση δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια και το στόμα, πρώτα-πρώτα πάνω σε δύο καίρια για την ζωή των μαζών ζητήματα:
- το Νατοϊκό πόλεμο στην Ουρανία, την ανάγκη απόρριψης κάθε στάσης “ίσων αποστάσεων”, πάλη για την ήττα του ΝΑΤΟ, χωρίς υποταγή στην πολιτική του Κρεμλίνου.
- την στάση απέναντι στην ίδια την ΕΕ. Η ιμπεριαλιστική ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται, δεν μετασχηματίζεται σε “Ευρώπη των λαών”, ούτε αντιμετωπίζεται με εθνικιστική περιχαράκωση. Χρειάζεται διεθνιστική πάλη για την διάλυσή της και επαναστατική σοσιαλιστική ενοποίηση της ηπείρου από την Λισαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ.
Πάνω σ’ αυτήν την επαναστατική διεθνιστική βάση το ΕΕΚ θα παλέψει να συσπειρώσει δυνάμεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη για μια ανεξάρτητη, ανατρεπτική παρέμβαση – κάθοδο στις Ευρωεκλογές του Ιουνίου 2024.
Η Κεντρική Επιτροπή του ΕΕΚ- Τροτσκιστές
Ιανουάριος 2024
