Photo credits: The Left

του Ερνέστο Αγγελή

Για δύο μήνες, από τις 21 Μάη του 2021, τουλάχιστον 478 μετανάστες “χωρίς χαρτιά” στο Βέλγιο, έχουν προχωρήσει σε απεργία πείνας, απαιτώντας την νομιμοποίησή τους. Τις τελευταίες ημέρες, σχεδόν όλοι οι απεργοί πείνας, έχουν αρχίσει και απεργία δίψας, ράβοντας τα στόματά τους, ώστε να δείξουν την αποφασιστικότητά τους απέναντι στην βελγική κυβέρνηση, που επιδεικνύει μια ταξικά λυσσαλέα στάση άρνησης ικανοποίησης του αιτήματός τους. Η απειλή για τη ζωή των απεργών, είναι κάθε ώρα που περνάει όλο και μεγαλύτερη.

Οι απεργοί πείνας, είναι ως επί το πλείστον εργάτες ηλικίας 30-37 ετών, σκελετωμένοι από την απεργία και την πολύμηνη εξαθλίωση. Η κατάστασή τους απεικονίζει δραματικά, την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ένα τεράστιο κομμάτι της εργατικής τάξης στην “πολιτισμένη” Ευρώπη. Πολλοί από αυτούς, δούλευαν σε περιστασιακές εργασίες, πάντα με το άγχος της φυλάκισης και της εκτόπισης, έχοντας μετά από χρόνια παραμονής στο Βέλγιο κάνει οικογένειες, οι οποίες αδυνατούν να επιβιώσουν, ιδιαίτερα μετά το ξέσπασμα της πανδημίας, των μέτρων προστασίας και την κρίση που σαρώνει το Βέλγιο.

Η απεργία πείνας, είναι ένα σημαντικό πολιτικό γεγονός για ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς πέραν του ότι λαμβάνει χώρα στην πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις Βρυξέλλες, θέτει στο προσκήνιο της πολιτικής κατάστασης, το οριακό σημείο στο οποίο βρίσκεται το ευρωπαϊκό κεφάλαιο απέναντι κι ενάντια στους μετανάστες. 

Οι μετανάστες απεργοί πείνας, με καταγωγή από την Ασία και την Αφρική ζουν για τουλάχιστον 10 χρόνια στο Βέλγιο. Τυπικά δεν δικαιούνται άσυλο, εξ ου και χαρακτηρίζονται από τις αρχές “παράνομοι μετανάστες”, οι οποίοι στο Βέλγιο φτάνουν και ξεπερνούν τους 150.000.

Η κινητοποίηση που γίνεται τώρα, είναι το αποκορύφωμα κινητοποιήσεων που έλαβαν χώρα στις αρχές του 2021, όταν το αδιέξοδο της επιβίωσης έκανε αδύνατη την ίδια τη ζωή, οδηγώντας εκατοντάδες ανθρώπους στον αγώνα για τροφή και στέγη, απαιτώντας μέτρα κοινωνικής προστασίας, που προϋποθέτουν την νομιμοποίησή τους. Με την πανδημία στο Βέλγιο να καλπάζει (ξεπερνώντας τους 10.000 νεκρούς, όπως στην σχεδόν ισοπληθή Ελλάδα), οι μετανάστες, έγιναν άνεργοι, άστεγοι, εξαθλιωμένοι, μη δικαιούμενοι καμία κοινωνική παροχή και στερούμενοι οποιασδήποτε πρόνοιας, εξαιτίας της έλλειψης νομιμοποιητικών χαρτιών διαμονής.

Εν ολίγοις η ουσία της κατάστασης αυτής, αφορά ολόκληρη την εργατική τάξη και πρώτα από όλα το πιο καταπιεσμένο και εξαθλιωμένο στρώμα του, το νομαδικό προλεταριάτο, ανεξαρτήτως νομικού χαρακτηρισμού στρωμάτων του από το κράτος ως “προσφύγων ή μεταναστών”.

Photo credits: The Left

Στα πρόθυρα της πτώσης η δεξιά Κυβέρνηση 

Ο επτακομματικός(!) κυβερνητικός συνασπισμός, αποτελούμενος από τους συντηρητικούς της Φλαμανδίας, τους Σοσιαλιστές και τους Πράσινους των Γαλλόφωνων περιοχών και τους χριστιανοδημοκράτες, έχει επικεφαλής του τον δεξιό Ντε Κρου. Έχει πάρει την ονομασία “Βιβάλντι” (θα τρίζουν τα κόκκαλα του μεγάλου μουσουργού του 17ου – 18ου αιώνα, ο οποίος έχει μείνει στα χρονικά για τις δικαίως πασίγνωστες και παν-δημοφιλείς “Τέσσερις Εποχές” για ορχήστρα εγχόρδων) εξαιτίας της υποτιθέμενης αντιπροσώπευσης σε αυτήν σχηματισμών που συμβολίζονται με τα χρώματα των 4 εποχών. Πρόκειται για δεξιά κυβέρνηση κρίσης, που σχηματίστηκε μετά από πολιτική κρίση της προηγούμενης κυβέρνησης το 2020, στην αρχή της πανδημίας. Σημειωτέον ότι το Βέλγιο, την διετία 2010-2011 είχε μείνει χωρίς κυβέρνηση, για περισσότερο χρονικό διάστημα παρά οποιαδήποτε άλλη χώρα έχει γνωρίσει πολιτική κρίση (πάνω από 650 μέρες ακυβερνησίας). Τα τελευταία χρόνια έχει σημαδευτεί από σημαντικές εργατικές απεργίες που σχεδόν πάντα καταλήγουν σε συγκρούσεις με την αστυνομία.

Ο ταξικός χαρακτήρας της πολιτικής κρίση εξουσίας στο Βέλγιο, εκδηλώνεται ανάγλυφα στην περίπτωση της απεργίας πείνας των μεταναστών, μπροστά στην οποία ο υπουργός Ασύλου και Μετανάστευσης Σαμί Μαχντί, διαμηνύει σε όλους τους τόνους ότι δεν θα ικανοποιηθεί το αίτημά τους, γιατί θα ήταν “άδικο” για τους υπόλοιπους 150.000 χωρίς χαρτιά1Η όλη κατάσταση, παρόλη την σαφώς μεγαλύτερη κρισιμότητά της, φέρνει στο νου τις πρόσφατες εξώσεις των προσφύγων στην Ελλάδα που πρόκειται να κλιμακωθούν το επόμενο διάστημα, με δημοτικούς παραγοντίσκους, απέναντι σε οποιοδήποτε πρόσφυγα απαιτεί προστασία στέγης από τις εξώσεις των ΜΚΟ και της Κυβέρνησης, να απαντάει ότι “χιλιάδες είναι αυτοί σαν κι εσένα που δεν έχουν σπίτι, δεν θα σου κάνουμε εξαίρεση”.

Τις τελευταίες μέρες, δύο από τα μέρη αυτής της κυβέρνησης, οι Σοσιαλιστές και οι Πράσινοι, δηλώνουν ότι σε περίπτωση που οποιοσδήποτε απεργός πείνας χάσει τη ζωή του, θα παραιτηθούν ρίχνοντας την κυβέρνηση. Και πλέον ο κίνδυνος για τη ζωή των απεργών πείνας και δίψας, είναι τεράστιος.  

Οι βελγικές αρχές δηλώνουν με αυτήν την στάση τους, ότι σε οποιοδήποτε βήμα πίσω κάνουν στους 470 απεργούς πείνας, οι ορέξεις των 150.000 και όλων των εργατών του Βελγίου, θα εκδηλωθούν ανοιχτά. Εν ολίγοις αποδεικνύουν με τον τρόπο τους ότι η απεργία πείνας είναι ένας ταξικός αγώνας που μπορεί να λειτουργήσει σα θρυαλλίδα για όλη την εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους αυτής της χώρας και παραπέρα. Και για να το εμποδίσουν θα κάνουν τα πάντα τις επόμενες μέρες.

Στην πραγματικότητα, ακόμα και αυτό το αίτημα “νομιμοποίησης” δείχνει το ασύμβατο της ζωής με το παρηκμασμένο καπιταλιστικό σύστημα που τονίζει το ΕΕΚ-Τροτσκιστές. Και το ασύμβατο αυτό δεν αφορά μόνο το Βέλγιο, όπου η υπαλληλική γραφειοκρατία της Ε.Ε. διαβιεί σε σκανδαλωδώς προνομιούχες συνθήκες. Μια χώρα σε μια πολιτική κρίση εξουσίας διαρκείας, που μόλις πριν την πανδημία, συγκλονίστηκε από κινητοποιήσεις στις οποίες γκρεμίζονταν τα αγάλματα των αποικιοκρατών δουλεμπόρων. Αφορά σε όλο τον σαπισμένο καπιταλιστικό κόσμο και την πάλη για την ανατροπή του.

Αλληλεγγύη ως τη νίκη στους απεργούς πείνας και δίψας μετανάστες στο Βέλγιο! 

Υποσημειώσεις[+]