Με εντολή των γενικών τους συνελεύσεων, τα σωματεία συγκοινωνιών σταθερής τροχιάς (τραμ, Mετρό, HΣAΠ) προχώρησαν σε συντονισμένες στάσεις εργασίας από τη Δευτέρα 6 Iουνίου, σε όλα τα μέσα, και με ορίζοντα δύο εβδομάδων. Στα τέλη της ερχόμενης εβδομάδας οι γενικές συνελεύσεις των σωματείων θα αποφασίσουν εκ νέου για τη συνέχεια και τον σχεδιασμό των κινητοποιήσεων που πιθανότατα θα κινηθούν στο ίδιο πλαίσιο των συντονισμένων δράσεων.
Είναι φανερό ότι συνδικάτα και εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, έχουν επιλέξει να απαντήσουν στην ιδιωτικοποίηση όχι με μια άμεση επίθεση αλλά με ένα πόλεμο τακτικής. Ένα πόλεμο χαρακωμάτων κατά κάποιο τρόπο, που δεν διασφαλίζει μια γρήγορη νίκη αλλά δεν ρισκάρει μια γρήγορη ήττα επίσης. Οι αιτίες που οδηγούν τις συγκοινωνίες σ’ αυτήν την τακτική είναι τόσο συγκυριακοί λόγοι της απεργιακής δράσης όσο και γενικότερα πολιτικοί.
Η αποχή προς το παρόν, των 6500 εργαζόμενων της ΕΘΕΛ από τον συντονισμό των συγκοινωνιών, αδυνατίζει το απεργιακό μέτωπο οδηγώντας μοιραία σε “οικονομία δυνάμεων” τους υπόλοιπους φορείς. Η συνέλευση της ΕΘΕΛ δεν κατάφερε να πιάσει τον απαιτούμενο αριθμό απαρτίας και αναβλήθηκε χωρίς να πάρει αποφάσεις. Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ και η ΠΟΣ, αναγκαστικά βηματίζουν γρηγορότερα λόγω του ανοίγματος των προσφορών για την 100% ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και ΕΕΣΣΤΥ στις 22 Ιουνίου. Μέχρι τώρα δεν υπάρχουν αποφάσεις παρά την προσπάθεια σε κοινές συναντήσεις από τα συνδικάτα των ΕΛΤΑ και του οργανισμού διαχείρισης του Ολυμπιακού Σταδίου.
Η μεγαλύτερη αδυναμία όμως είναι η δραματική έλλειψη μιας επαναστατικής ηγεσίας που θα μπορέσει να δώσει στον αγώνα των συγκοινωνιών τις πραγματικές του κοινωνικές διαστάσεις. Όχι μόνο οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν ανταποκρίνονται στις πραγματικές διαθέσεις των εργαζόμενων όπως εκφράστηκαν στις γενικές τους συνελεύσεις αλλά και οι ηγεσίες της αριστεράς αδυνατούν να αναλύσουν πού βρίσκεται η πολιτική κατάσταση σήμερα, πού βρίσκεται η διάθεση των εργαζόμενων να αγωνιστούν, με ποιο πρόγραμμα, με ποιες προοπτικές, με ποιες συμμαχίες. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δέχθηκαν με ανακούφιση τις προτάσεις του ΠΑΜΕ και ενός κομματιού της επαναστατικής αριστεράς για ένα σχεδιασμό συνδικαλιστικών δράσεων σε βάθος χρόνου αντί μιας κατά μέτωπο επίθεσης. Το λάθος βέβαια δεν βρίσκεται στην αναγκαιότητα του σχεδιασμού αλλά στην πεποίθηση ότι το εργατικό κίνημα είναι ήδη ηττημένο και μάλιστα πριν δώσει την μάχη. Είναι η ίδια πεποίθηση που στραγγάλισε την ορμή των εργατών του μετρό, που ζητούσαν απεργία διαρκείας αμέσως, για χάρη της συνεννόησης με τα άλλα σωματεία. Είναι η ίδια πεποίθηση που εμπόδισε το σύνολο σχεδόν της αριστεράς, να δει τη στροφή στην ταξική πάλη όταν ήδη από την ψήφιση του ασφαλιστικού μεγάλες ομοσπονδίες και συνδικάτα έπαιρναν το δρόμο του αγώνα.
Οι δύο εβδομάδες που μεσολάβησαν μέχρι να υπάρξει η πρώτη συντονισμένη στάση εργασίας την Δευτέρα 6/6 στις συγκοινωνίες, ήταν αρκετές για να αρχίσουν να φαίνονται κάποια σημάδια απογοήτευσης. Όμως δεν είναι καθόλου αρκετές για να καμφθεί το ηθικό των εργαζόμενων ή να προδικάσει αρνητικές εξελίξεις. Την Τετάρτη 8/6 τα σωματεία της ΣΤΑΣΥ προκήρυξαν νέα στάση εργασίας μαζί με τους εργάτες των λιμανιών και τους υγειονομικούς. Την Πέμπτη 9/6 απεργεί η ΤΡΑΙΝΟΣΕ και την Παρασκευή 10/6 και πάλι στάση εργασίας από τα σωματεία της ΣΤΑΣΥ που ήδη έχουν ανακοινώσει άλλες τρεις στάσεις εργασίας για την επόμενη εβδομάδα. Είναι φανερό ότι οι συγκοινωνίες είναι ο συνδετικός κρίκος των εργατικών αγώνων σήμερα και ο βασικός συντελεστής της διαμόρφωσης ενός κινήματος καθολικής κινητοποίησης εργατικών και λαϊκών μαζών κάτω από την ηγεμονία της εργατικής τάξης. Είναι η ηγεμονία του βιομηχανικού προλεταριάτου, του πιο μάχιμου κομματιού της εργατικής τάξης που αλλάζει όλους τους όρους της σημερινής ταξικής αναμέτρησης με την κυβέρνηση, το κράτος και τους ευρωπαίους συμμάχους τους, δίνοντας εξαιρετική σημασία και προοπτική σε κάθε στιγμή αυτής της μάχης.
Η συνέχιση του αγώνα στις συγκοινωνίες είναι το πιο κρίσιμο σημείο και θα καθορίσει τελικά το αποτέλεσμα για όλο το εργατικό κίνημα. Η συνέχειά του πρέπει να κρατηθεί με κάθε τρόπο και μέσον τουλάχιστον μέχρι την ανακοίνωση της ένταξης στο υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων της δεύτερης λίστας επιχειρήσεων του δημοσίου. Η ανακοίνωση θα φέρει δίπλα στα συνδικάτα των συγκοινωνιών, των σιδηροδρομικών και των λιμενεργατών μεγάλες εργατικές ομοσπονδίες, ΔΕΗ, ΕΛΠΕ, ΕΛΒΟ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΔΕΠΑ που θα αλλάξει τον συσχετισμό υπέρ των εργατών, θα δώσει ηθικό και μαχητικό προβάδισμα, θα δημιουργήσει ένα πόλο αγωνιστικής συσπείρωσης όλου του λαού. Είναι αυτό που φοβάται η κυβέρνηση και κρατά κρυφή την δεύτερη λίστα αποκρατικοποιήσεων, που λέει ψέματα ότι τάχα είναι ακόμη υπό διαπραγμάτευση με τους δανειστές και καθυστερεί ελπίζοντας να φθείρει τον αγώνα των συγκοινωνιών.
Αλεξόπουλος Παναγιώτης
Συνδικαλιστής στο μετρό
