ΓΑΛΛΙΑ
ΜΠΛΑΚ ΑΟΥΤ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΕΛ ΚΟΜΡΙ
Αντιμέτωπη –κυριολεκτικά– με ένα μπλακ άουτ βρίσκεται η κυβέρνηση Ολάντ-Βαλς στη Γαλλία. Τα πρατήρια καυσίμων αδειάζουν. Αεροπορικές πτήσεις ακυρώνονται. Η βιομηχανική παραγωγή αναγκάζεται να μειωθεί. Οι απεργίες και οι καταλήψεις στα διυλιστήρια, στις αποθήκες καυσίμων, ακόμα και στους πυρηνικούς αντιδραστήρες, την τελευταία εβδομάδα έχουν γίνει σημείο αναφοράς του αγώνα της εργατικής τάξης ενάντια στον αντεργατικό νόμο Ελ Κομρί. Οι απόπειρες αστυνομικής καταστολής για το σπάσιμο των απεργιακών περιφρουρήσεων απέτυχαν.
Η Γαλλία, η Ευρώπη και ολόκληρος ο καπιταλιστικός κόσμος αγανακτούν μπροστά στις συνέπειες της απεργίας στο χώρο της ενέργειας και της επέκτασης στους σιδηροδρόμους. Η δύναμη της εργατικής τάξης φαίνεται από τη μήνη του ταξικού εχθρού ενάντια σε μια «πρόβα» Γενικής Απεργίας στη Γαλλία. Η ανάπτυξη του αγώνα σε μια Πολιτική Γενική Απεργία Διαρκείας είναι το αναγκαίο επόμενο βήμα για την ανατροπή της κυβέρνησης Ολάντ-Βαλς και την οριστική απόσυρση του νόμου Ελ Κομρί.
«Η συνέχιση των δράσεων με στόχο την απόσυρση του νομοσχεδίου, αυτό δεν είναι δημοκρατικό», δηλώνει ο Μανουέλ Βαλς από το Ισραήλ όπου βρίσκεται για να προωθήσει το γαλλικό «σχέδιο προσέγγισης της Μέσης Ανατολής». Ο Γάλλος πρωθυπουργός μετά το πέρασμα του νόμου Ελ Κομρί από την Εθνοσυνέλευση με Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ), την παράταση του κράτους σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για άλλους δύο μήνες και την κατασταλτική βία ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό εκτιμά πως είναι σε θέση να κάνει μαθήματα «δημοκρατίας» ενώ ταυτόχρονα συνομιλεί με τους σφαγείς του παλαιστινιακού λαού.
Όταν το 2006 η κυβέρνηση Ντε Βιλπέν-Σιράκ αποφάσισε να επιβάλει το CPE με ΠΔ και το διαβόητο άρθρο 49 παράγραφος 3 του Γαλλικού Συντάγματος, ο Ολάντ έλεγε πως πρόκειται για πραξικόπημα και ο Βαλς είχε συμμετάσχει σε κίνηση βουλευτών για την τροποποίηση του άρθρου του Συντάγματος που επιτρέπει την επιβολή νόμων μέσω ΠΔ μόλις το 2009. Οι υποκριτές «δημοκράτες» του Σοσιαλιστικού Κόμματος θα δουν το νόμο Ελ Κομρί να έχει την ίδια τύχη με το CPE, να αποσυρθεί ακόμα και μετά την έγκριση του.
Η απόφαση της κυβέρνησης να προωθήσει τώρα το νόμο διάλυσης των δικαιωμάτων των εργαζομένων μέσα από ΠΔ για να παρακάμψει τις αντιδράσεις στο κοινοβούλιο πέτυχε τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδίωκε. Η οργή των εργαζομένων, της νεολαίας και του φτωχού λαού οι οποίοι βρίσκονται στους δρόμους ενάντια στο νόμο από τις αρχές Μαρτίου εντάθηκε και έχει μετατρέψει τη Γαλλία σε ένα καζάνι που βράζει.
Μια νέα ημέρα πανεθνικής δράσης και απεργιών είναι προγραμματισμένη για την 26η Μαΐου, η 8η από τα τέλη Μαρτίου, με απόφαση του διασυνδικαλιστικού συντονισμού 4 εργατικών ομοσπονδιών (CGT, FO, Solidaires, FSU), της φοιτητικής ένωσης UNEF και δύο ενώσεων των μαθητών λυκείου (UNEL, FIDL).
Ο αγώνας των εργαζομένων στα διυλιστήρια, στα λιμάνια, στους σιδηροδρόμους δεν χρειάζεται απλώς πολιτική υποστήριξη με ανακοινώσεις, αλλά απαιτεί συσπείρωση και κοινή απεργιακή πάλη ενάντια στο κοινό πρόβλημα, στον κοινό εχθρό. Μια τέτοια πάλη ούτε θέλει ούτε μπορεί να την διοργανώσει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Δεν αναφερόμαστε εδώ στην ελεγχόμενη από το κυβερνόν Σοσιαλιστικό Κόμμα CFDT, η οποία έχει επιλέξει να βρεθεί από την άλλη πλευρά του ταξικού οδοφράγματος υποστηρίζοντας το νόμο ως «προοδευτικό» και απέχοντας από τις κινητοποιήσεις. Έχουμε τα μάτια στραμμένα στις αγωνιζόμενες ομοσπονδίες οι οποίες σύρθηκαν στον αγώνα όμως από την πίεση των εργαζομένων. Η ηττοπάθειά τους δεν οφείλεται σίγουρα στην έλλειψη αγωνιστικής διάθεσης από την εργατική τάξη. Οφείλεται στην απουσία πίστης στη δύναμη της εργατικής τάξης να δώσει διέξοδο στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση στη Γαλλία.
Το Γαλλικό ΚΚ το οποίο ελέγχει τη μεγαλύτερη εργατική συνομοσπονδία, την CGT, ανακοίνωσε τον Απρίλιο, εν τω μέσω του αγώνα ενάντια στον αντεργατικό νόμο, την πρόθεσή του να συνεργαστεί με το Σοσιαλιστικό Κόμμα για κοινό υποψήφιο στις προεδρικές εκλογές του 2017 στην υπεράσπιση της δημοκρατίας. Σε καμία νίκη δεν μπορεί να οδηγήσει τους εργαζόμενους η πολιτική μιας αριστεράς η οποία έχει δώσει τα χέρια με την αστική τάξη συμμαχώντας με τους πολιτικούς της εκπροσώπους. Ελπιδοφόρο είναι πως δεν μπορεί πια να οδηγήσει στην οπισθοχώρηση τις μάζες, όπως προδοτικά έκανε το Μάη του 1968 εξυπηρετώντας τις ανάγκες της διπλωματίας του Κρεμλίνου.
Οι σημαντικές δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς στη Γαλλία (NPA, LO κ.λπ.) δεν έχουν κανένα έλλειμμα αγωνιστικότητας, αλλά πρέπει να επιχειρήσουν ένα πολιτικό άλμα για να απαντήσουν στην παρούσα πρόκληση. Η επαναστατική αριστερά είναι αναγκαίο σήμερα να δώσει προοπτική, κατεύθυνση και σχέδιο νίκης σε ένα πρωτοφανές κίνημα αντίστασης, να ενώσει τον κόσμο της αντίστασης από τις απεργίες και τα εργοστάσια, τις πλατείες και το Nuit Debout, τα κατειλημμένα λύκεια και τα πανεπιστήμια σε μια κοινή δύναμη ικανή να ανατρέψει όχι απλά ένα νόμο, αλλά την κυβέρνηση Ολάντ-Βαλς και να ανοίξει το δρόμο για την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη.
Οι επιτροπές δράσης, οι απεργιακές επιτροπές, οι λαϊκές συνελεύσεις, κάθε μορφή αυτοοργάνωσης των από κάτω μαζί με τα μαχόμενα συνδικάτα πρέπει να παλέψουν για την κλιμάκωση του αγώνα. Η απόφαση της συντονιστικής επιτροπής των συνδικάτων για επόμενη ημέρα απεργιακής δράσης την 14η Ιουνίου, όταν δηλαδή θα κατατεθεί το νομοσχέδιο στη Γερουσία, είναι μια πολιτική εφησυχασμού μετά από μία εβδομάδα επιτυχημένων πανεθνικών απεργιακών δράσεων στις 17 και 19 Μάη. Καμία ανοχή στην κυβέρνηση Ολάντ-Βαλς! Καμιά αναμονή! Το σύνθημα «ο αγώνας στα χέρια των εργατών» είναι επίκαιρο όσο ποτέ.
Η 5η Γαλλική Δημοκρατία αποσυντίθεται σε μια Γαλλία όπου η ανεργία ξεπερνά το 10%, γιατί δεν υπάρχει τρόπος συμβιβασμού των συμφερόντων των αντίπαλων κοινωνικών τάξεων. Η πολιτική κρίση και οι επαπειλούμενες διασπάσεις στα δύο μεγάλα αστικά κόμματα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα και τους Ρεπουμπλικάνους του Σαρκοζί, δείχνουν πως η αστική τάξη δεν μπορεί να κυβερνήσει με τον παλιό τρόπο. Η άνοδος της άκρας δεξιάς της Μαρίν Λε Πεν, η οποία χαρακτηρίζει την πλατεία Δημοκρατίας και το Nuit Debout «επιχειρησιακό κέντρο λεηλασίας του Παρισιού» δείχνει πως μερίδες της αστικής τάξης αναζητούν νέα πολιτικά εργαλεία, προετοιμάζονται για μια νέα ταξική αναμέτρηση. Η επαναστατική αριστερά πρέπει να σηκώσει το γάντι των καιρών μας. Ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να είναι απλώς μια λέξη, αλλά ο ορατός πολιτικός στόχος των εκμεταλλευμένων και καταπιεσμένων μαζών που παλεύουν σήμερα όχι απλά ενάντια σε ένα νόμο, αλλά ενάντια σε ένα σύστημα που τους καταδικάζει στην απελπισία.
Νίκος Τζιρής
ΒΕΛΓΙΟ
Αντιδρώντας στη λιτότητα και την ελαστικοποίηση των ωραρίων εργασίας δεκάδες συνδικάτα στο Βέλγιο έχουν ξεκινήσει μαζικούς αγώνες ενώ έχουν εξαγγείλει πρόγραμμα γενικών απεργιών.
Σε μια πρόγευση 60.000 εργαζόμενοι πήραν μέρος την περασμένη Τρίτη 24 Μαΐου σε διαδηλώσεις που κατέληξαν σε συγκρούσεις με την αστυνομία στις οποίες τραυματίστηκαν διαδηλωτές αλλά και ο αρχηγός της αστυνομίας ο οποίος με υπερβάλλοντα ζήλο έρριχνε σπρέι πιπεργιού στα πρόσωπα διαδηλωτών, για να του ανταποδώσουν ένα ισχυρό κτύπημα στο κεφάλι.
Για τις 31 Μαΐου έχουν εξαγγείλει κινητοποιήσεις οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και οι σιδηροδρομικοί. Σε πανεθνική κλίμακα έχουν προγραμματιστεί γενικές απεργίες στις 4 Ιουνίου, στις 29 Σεπτεμβρίου και στις 7 Οκτωβρίου.
Οι εργαζόμενοι αντιδρούν στην ελαστικοποίηση της εργασίας που ανεβάζει την εργάσιμη εβδομάδα μέχρι και στις 45 ώρες (από 38) χωρίς πληρωμή υπερωριών, στο πάγωμα των μισθών και την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης.
Ο βέλγος πρωθυπουργός Σαρλ Μισέλ υποστήριξε ότι οι «μεταρρυθμίσεις» στα εργασιακά είναι αναγκαίες «για να καταστήσουν τη χώρα πιο ελκυστική στους επενδυτές»…
