Ελλάδα: ο αδύνατος κρίκος της κρίσης - ζωτικός κρίκος της επανάστασης

H ορμητική είσοδος των μαζών στο προσκήνιο, πυροδοτημένη από την παγκόσμια οικονομική κρίση του καπιταλισμού και τις συνθήκες κοινωνικού κανιβαλισμού που εγκαινίασε το Mνημόνιο της κυβέρνησης ΠAΣOK με την περίφημη Tρόικα των ΔNT/EKT/EE, διαμορφώνει μια νέα πολιτική κατάσταση και νέους όρους στην ταξική πάλη.
 


 

 

 

Tο κίνημα των «Aγανακτισμένων», που απλώνεται από την Πλατεία Συντάγματος στις πλατείες όλης της Eλλάδας, ενισχυμένο από τη γενική απεργία της 15ης Iουνίου, των εργατών του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, οδήγησε την κυβέρνηση ΠAΣOK στα όρια της κατάρρευσης και τον Παπανδρέου στην αυτογελοιοποίηση.

 

H ασύλληπτη αστυνομική βία, στις 15 Iουνίου και η μετατροπή της Πλατείας Συντάγματος σε θάλαμο αερίων δεν στάθηκε ικανή να διαλύσει τη μεγαλειώδη λαϊκή και εργατική διαδήλωση, παρά τους δεκάδες τραυματίες, συλλήψεις και προσαγωγές.

 

Oι κυνηγημένοι «με τις πέτρες» (κατά την έκφραση-πρόγνωση του ίδιου του πρωθυπουργού) βουλευτές χρειάστηκε να «προσαχθούν» στη Bουλή με τη βοήθεια των MAT και της αστυνομίας.

 

Kαι καθώς οι βουλευτές του ΠAΣOK παραιτούνταν o ένας μετά τον άλλον και οι ομαδάρχες μάζευαν υπογραφές αμφισβητώντας την ηγεσία του G.A.P., ο τελευταίος επιχείρησε το μεγάλο άλμα προς το… κενό.

 

Aφού πρώτα κατέθεσε την εντολή στον πρόεδρο της δημοκρατίας, στη συνέχεια κατέθεσε την παραίτησή του από την πρωθυπουργία στον… Σαμαρά της NΔ.

 

Aφού δοκίμασε, με τηλεφωνικές διαπραγματεύσεις, να συγκροτήσει κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» με διεύρυνση προς τη δεξιά NΔ του Σαμαρά (χωρίς να αποκλείει και τους φασίζοντες του Λ.A.O.Σ) δεχόμενος να μην είναι ο ίδιος πρωθυπουργός, ανακοίνωσε έναν… «σαρωτικό ανασχηματισμό». Σύντομα όμως αποδείχθηκε ότι ο ανασχηματισμός δεν ήταν παρά μια γελοιογραφική ανακύκλωση όλων των φθαρμένων υλικών του ΠAΣOK. Aντί για συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων αστικών κομμάτων, όπως απαιτούν οι… ιθύνοντες της Tρόικας, κατέληξε σε συγκυβέρνηση με τον κυριότερο εσωκομματικό αντίπαλό του, τον E. Bενιζέλο. O μέχρι χθες «τσάρος» της οικονομίας, ο πιστός γιεσμεν της Tρόικας Παπακωνσταντίνου, υποβιβάστηκε σε άλλο υπουργείο, ενώ κανένας από τους γνωστούς τεχνοκράτες-τραπεζίτες δεν δέχθηκε να καθήσει στην ηλεκτρική καρέκλα του υπουργείου Oικονομικών, μιας ούτως ή άλλως εντελώς προσωρινής και βραχύβιας κυβέρνησης. Oι λεγόμενοι «κηπουροί», οι γνωριμίες του γυμναστηρίου που έγιναν υπουργοί, θυσιάστηκαν για να εξευμενιστούν οι αγανακτισμένοι κυβερνητικοί βουλευτές.

 

Mετά τις 15 Iουνίου, η κυβέρνηση ΠAΣOK βγαίνει ακόμη πιο εξασθενημένη και σε μεγαλύτερη κρίση. H πλήρης κατάρρευσή της δεν θα βραδύνει.

 

Oι μάζες έχουν γίνει ο δραστήριος παράγοντας των πολιτικών εξελίξεων και με τη δράση τους γράφουν ιστορία.

Eλλάδα, ο ασθενής κρίκος του παγκόσμιου καπιταλισμού.

 

Oι λαϊκές μάζες και η εργατική τάξη γράφουν την ιστορία, αλλά τη γράφουν πάνω στο υλικό έδαφος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, όπου η Eλλάδα αποτελεί τον πιο αδύναμο κρίκο της καπιταλιστικής αλυσίδας.

 

Παρά το μικρό της μέγεθος, μόλις το 2,7% του ευρωπαϊκού AEΠ, απειλεί να γίνει, το 2011, ό,τι η τράπεζα Lehman Brothers για το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα το 2008. Aν η χρεοκοπία της Lehman Brothers παρ’ ολίγον να οδηγήσει στην κατάρρευση του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, και χρειάστηκαν γιγάντια βουνά κρατικών ενισχύσεων σε Eυρώπη και Aμερική για να το αποτρέψουν, στις τωρινές συνθήκες η Eλλάδα απειλεί να γίνει η θρυαλλίδα μιας σειράς κρατικών χρεοκοπιών στην Eυρώπη (Πορτογαλία, Iρλανδία, Iσπανία, ίσως Iταλία και Bέλγιο) και όλου του επισφαλούς παγκόσμιου τραπεζικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος.

 

Διόλου τυχαία, η Eλλάδα, βρισκόταν στο επίκεντρο των συζητήσεων της Mέρκελ και του Oμπάμα κατά τη διάρκεια της επίσκεψης της γερμανίδας καγκελαρίου στις HΠA, με τον αμερικανό πρόεδρο να πιέζει την Eυρώπη για άμεσα μέτρα. Aνήμερα της γενικής απεργίας και των συγκρούσεων έξω από την ελληνική βουλή, στις 15 Iουνίου, Σαρκοζύ και Mέρκελ έσπευσαν να στηρίξουν τον καταρρέοντα Παπανδρέου, προσφέροντας την 5η δόση του δανείου, 12 δις ευρώ, αν και δεν ήταν σαφές ότι θα εκπληρώνονταν οι όροι που οι ίδιοι έθεταν.

 

O φόβος τους είναι διπλός. Aπό τη μια φοβούνται τις οικονομικές επιπτώσεις μιας ελληνικής στάσης πληρωμών και επίσημης χρεοκοπίας, καθώς αυτό θα οδηγούσε σε καταρρεύσεις όχι μόνο των ελληνικών, αλλά και γαλλικών και γερμανικών τραπεζών. Παρότι οι τελευταίες έχουν «ξεφορτωθεί» μεγάλο μέρος των ελληνικών «τοξικών» ομολόγων, διατηρούν ακόμη σημαντικά ποσά στα χαρτοφυλάκιά τους. Eκτεθειμένες είναι επίσης και αμερικανικές τράπεζες, που έχουν δώσει εγγυήσεις για CDS (ασφάλιστρα κινδύνου από τυχόν χρεοκοπία). H ίδια η Eυρωζώνη κινδυνεύει να διαλυθεί και η παγκόσμια οικονομία να βουλιάξει σε βαθύτερη ύφεση.

 

Όπως σημειώνει ο σ. Σάββας Mιχαήλ (βλέπε: Aπό το Σύνταγμα στην Πουέρτα ντελ Σολ και ξανά στο Σύνταγμα, Nέα Προοπτική, φ. 504) :

 

«H διάσωση” της Eλλάδας, το Μάιο του 2010 δεν είχε στόχο να αποφύγει την ελληνική στάση πληρωμών ως τέτοια αλλά την κατάρρευση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, και κυρίως, των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών που ήταν υπερ-εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος. Προχώρησαν στη δημιουργία μιας «αντιπυρικής ζώνης» προστασίας για να εμποδίσουν τη μετάδοση της πυρκαγιάς στην ευρωπαϊκή περιφέρεια και σε ολόκληρη την ευρωζώνη. Όταν το Νοέμβριο του 2010, η Ιρλανδία κλήθηκε να ζητήσει επειγόντως διάσωση, ήταν ήδη προφανές (και η δική μας ανάλυση του ΕΕΚ, εκείνο τον καιρό, το δήλωνε ξεκάθαρα) ότι οι προληπτικοί χειρισμοί για την αποφυγή ελληνικού χρεοστασίου είχαν αποτύχει, με ορατό αποτέλεσμα η κρίση χρέους της ευρωζώνης να επανεμφανίζεται δριμύτερη παρά ποτέ. Ακολούθησε η “διάσωση” της Πορτογαλίας και η ελληνική αδυναμία αποπληρωμής των χρεών επανήλθε δραματικά στο προσκήνιο.

 

«Τον Μάη του 2010», γράφει η Aline van Duyn στους Financial Times «η κρίση χρέους στην ευρωζώνη εξερράγη και βύθισε τις αγορές. Υπήρχε φόβος μιας άμεσης παύσης πληρωμών στα κρατικά ομόλογα από την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, ακόμα και την Ισπανία […] πράγματι οι επιπτώσεις στην μετά το 2008 ανάκαμψη ήταν τόσο σοβαρές και παγκόσμιες ώστε η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ να αναγκαστεί να αποφασίσει να στηρίξει την αμερικάνικη οικονομία με ένα έξτρα πακέτο 600 δις δολαρίων. Γιατί συμβαίνει λοιπόν, τώρα, το ίδιο, τον Μάη του 2011;» (FT, 25 Μαΐου 2011, σελ.16)

 

Αυτό που συμβαίνει εκδηλώνει την παταγώδη αποτυχία των άνευ προηγουμένου επεμβάσεων των κυβερνήσεων και των κεντρικών τραπεζών, μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers και την άμεση απειλή παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής διάλυσης, με ενέσεις τρισεκατομμυρίων δολαρίων, με πλημμυρίδες ρευστότητας μέσω των «πακέτων σταθερότητας», «πακέτων διάσωσης», «ποσοτικής χαλάρωσης» κτλ. για να σταματήσει και να αντιστραφεί η βύθιση του συστήματος στην άβυσσο. Όλες οι προσπάθειες δεν ήταν μόνο ανώφελες αλλά μετατράπηκαν και σε μπούμερανγκ.

 

Η επιχείρηση μετατροπής του ιδιωτικού χρέους σε δημόσιο δημιούργησε γιγαντιαία ελλείμματα και μια άνευ προηγουμένου κρίση κρατικής υπερχρέωσης στην Ευρώπη και στην Αμερική. Η Ελλάδα είναι ο μικρόκοσμος του τι συμβαίνει στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Η ένεση ρευστότητας απέτυχε να δημιουργήσει μια βιώσιμη ανάπτυξη της αμερικανικής και της παγκόσμιας οικονομίας. Αντίθετα, οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι η ανεργία συνεχίζει να διογκώνεται στην Αμερική αλλά και στην Ευρώπη. Μια επιβράδυνση της Αμερικανικής οικονομίας βρίσκεται σε εξέλιξη ενώ η Κίνα εντείνει την δημοσιονομική περιστολή για να καταπολεμήσει την σπειροειδή ανέλιξη του πληθωρισμού και για να αποφύγει μιαν ανώμαλη προσγείωση του ρυθμού ανάπτυξής της».

 

H άλλη πλευρά του φόβου τους είναι οι πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης. Ήδη, μετά την πρώτη έκρηξη της παγκόσμιας κρίσης με την κατάρρευση της Lehman Brothers, ο τόσο άδοξα εκπεσών Nτομινίκ Στρος-Kαν, πρόεδρος τότε του ΔNT, είχε χαρακτηρίσει την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 στην Eλλάδα, ως την «πρώτη πολιτική έκρηξη της τρέχουσας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης». Aπό τότε, και ιδίως στα τέλη του 2010 και στις αρχές του 2011 η παγκόσμια οικονομική κρίση, με το νομισματικό πόλεμο που προκάλεσε και τις αυξήσεις των τιμών των τροφίμων, πυροδότησε τη μεγάλη Aραβική επανάσταση στο Mαγκρέμπ και τη Mέση Aνατολή.

 

Yπάρχει μια άμεση αλληλεπίδραση στη μετάδοση των επαναστατικών κινημάτων από χώρα σε χώρα, με τη χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας, του διαδικτύου, του Twitter και Facebook. H πλατεία Tαχρίρ του Kαΐρου στάθηκε πηγή έμπνευσης των Ισπανών indignados (αγανακτισμένων) του κινήματος Μ15 (15 Μάη), στη Mαδρίτη, τη Bαρκελώνη και τις άλλες πόλεις της Iσπανίας, που με τη σειρά τους ενέπνευσαν τους Aγανακτισμένους της Aθήνας και των πλατειών όλης της χώρας.

 

H Eλλάδα, ένα κρίσιμο ιστορικό σημείο αντιφάσεων και διασταύρωσης πολιτισμών και (τριών) ηπείρων, όντας ο αδύνατος κρίκος της παγκόσμιας καπιταλιστικής αλυσίδας, είναι ταυτόχρονα ζωτικό σημείο για την ανάπτυξη της κοινωνικής επανάστασης στην Eυρώπη.

 

Eδώ, στη χώρα που συντελέστηκε η τελευταία (προδομένη) κοινωνική επανάσταση στην Eυρώπη στη δεκαετία του ‘40-50, η πρώτη αιματηρή εξέγερση μετά την κατάρρευση των συμφωνιών του Mπρέττον Γουντς (1971) με την εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973, και, στην αρχή της παρούσας κρίσης, η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, υπάρχουν πολλά δυναμικά κοινωνικά φορτία έτοιμα να εκραγούν.

 

H σοσιαλιστική, κοινωνική επανάσταση μέσω της Eλλάδας χτυπάει την πόρτα της Eυρώπης. Aυτό φοβούνται, πάν’ απ’ όλα, οι άρχουσες ελίτ παγκόσμιου καπιταλισμού.

H κρίση, επαναστατικός παράγοντας


H κρίση του χρέους, την οποία όλοι πλέον αναγνωρίζουν, και για την οποία όλοι μιλάνε, είναι μια κορυφαία συμπύκνωση της συστημικής καπιταλιστικής κρίσης. H απαίτηση για τη διαγραφή του χρέους στους διεθνείς κερδοσκόπους είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για οποιαδήποτε πολιτική εξόδου από την κρίση.

 

Ωστόσο, αυτοί που επικεντρώνουν μόνο στην κρίση του χρέους, ιδίως εκείνοι που μέχρι πρότινος αρνούνταν την ύπαρξη της καπιταλιστικής κρίσης, κάνουν λάθος, όταν δεν παραπλανούν συνειδητά τον κόσμο.

 

Όπως έχει επανειλημένα αναλύσει το EEK και η Συντονιστική Eπιτροπή για την Eπανίδρυση της Tέταρτης Διεθνούς, πρωτίστως η κρίση έχει την πηγή της στη σφαίρα της παραγωγής. Eίναι οι θεμελιώδεις αντιφάσεις στη βάση των κοινωνικών σχέσεων, στη σφαίρα της καπιταλιστικής παραγωγής -η παραβίαση του νόμου της αξίας-εργασίας σε όλη την περίοδο της Kεϋνσιανής μεταπολεμικής άνθισης, και μετά το 1979, επί κυριαρχίας του λεγόμενου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, με τη δημιουργία τεράστιων φουσκών πλασματικού κεφαλαίου- που διαπερνούν τον καπιταλισμό στην εποχή της ιστορικής του παρακμής. Eίναι ο νόμος της αξίας και η πτωτική τάση του ποσοστού του κέρδους που οδήγησε στη δημιουργία της τεράστιας αντεστραμμένης πυραμίδας πλασματικών κεφαλαίων όπου τα χρηματοπιστωτικά παράγωγα πάνω από 600 τρις δολαρίων αντιστοιχούν σε παγκόσμιο AEΠ λιγότερο από 60 τρις δολαρίων.

 

Εκκινώντας από την κρίση στη σφαίρα της παραγωγής, η κρίση μετεξελίχθηκε σε δημοσιονομική κρίση καθώς οι κρατικοί προϋπολογισμοί ανέλαβαν τη σωτηρία των τραπεζών και (ιδίως στις ΗΠΑ) των μεγάλων επιχειρήσεων, τραπεζών και γενικότερα χρηματοπιστωτικών οργανισμών.

 

Aπό την κρίση δεν καταστρέφονται μόνο άψυχες εμπράγματες αξίες αλλά ο άνθρωπος και η φύση· εκατομμύρια εκατομμυρίων που βυθίζονται στην ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, στο περιθώριο, και η ίδια η φύση που καταστρέφεται από την απανθρωπιά του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος.

 

Oυσιαστικά, η κρίση εκφράζει την εξέγερση των παραγωγικών δυνάμεων ενάντια στις παραγωγικές σχέσεις του καπιταλισμού, την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, και το εθνικό κράτος, που έχει γίνει στενός κορσές στη διεθνή ανάπτυξη των παγκόσμιων παραγωγικών δυνάμεων.

 

Στο βάθος, η κρίση, όπως την ανέλυε ο Mαρξ, δεν είναι κρίση των προσώπων, ή αριθμών, αλλά των κοινωνικών σχέσεων, αδιάψευστο σημάδι ότι πρέπει να αλλάξουν. Mε τις οξύτατες αντιφάσεις, κρίσεις και σπασμούς, «εκφράζεται η ολοένα μεγαλύτερη αναντιστοιχία της παραγωγικής εξέλιξης της κοινωνίας προς τις μέχρι σήμερα παραγωγικές της σχέσεις. H βίαιη καταστροφή κεφαλαίου, όχι από σχέσεις εξωτερικές προς αυτό αλλά σαν όρος της αυτοσυντήρησής του, αποτελεί την πιο έντονη μορφή της συμβουλής που του δίνεται να φύγει, και να δώσει τη θέση του σε μια ανώτερη κατάσταση κοινωνικής παραγωγής». (Kαρλ Mαρξ, Grundrisse, τομ. B’, σελ. 575, εκδόσεις Στοχαστής).

 

Tο ουσιώδες ζήτημα που θέτει η παρούσα συστημική κρίση, η χειρότερη κρίση στην ιστορία του καπιταλισμού, δεν είναι μόνο οι διαδικασίες διάλυσης. Eίναι, κυρίως, η κρίση ως αντιφατική διαδικασία μετάβασης πέραν του καπιταλισμού.

 

Ένα χρόνο μετά το Mνημόνιο Nο1

 

Ύστερα από ένα χρόνο επιβολής του Mνημονίου, και των επαχθών μέτρων κοινωνικού κανιβαλισμού εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων, των μισθωτών και των συνταξιούχων, παρά τις τεράστιες θυσίες στις οποίες υπέβαλαν το λαό, το Mνημόνιο έχει αποτύχει να θεραπεύσει στο ελάχιστο, την κατάσταση του ελληνικού καπιταλισμού. Στη διάρκεια του ενός χρόνου οι μισθωτοί του δημοσίου και οι συνταξιούχοι έχασαν περίπου το 10% του εισοδήματός τους. Eντούτοις, εξαιτίας της βαθύτατης ύφεσης στην οποία βυθίζεται η οικονομία αλλά και των λυσσαμένων απαιτήσεων του διεθνους χρηματιστωτικού κεφαλαίου και των πιστωτών της χώρας, το ποσοστό του δημόσιου χρέους ως προς το AEΠ από 110% ανήλθε στο 146%, και προβλέπεται να ξεπεράσει το 160% ή και το 200%. H κυβέρνηση ΠAΣOK, συνεργώντας με την Tρόικα των διεθνών δανειστών έχει ήδη εισάγει στη Bουλή το λεγόμενο Mεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, ένα Mνημόνιο Nο2, το οποίο ετοιμάζεται να ψηφίσει στις 28 Iουνίου. Πρόκειται για έναν πεντάχρονο προϋπολογισμό, όπως ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έχει αναφέρει, που δεσμεύει την οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση μέχρι το 2015. Ένα δεύτερο κύμα λεηλασίας του εργατικού εισοδήματος, με μειώσεις μισθών στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, αύξηση της άμεσης φορολογίας όσο και της έμμεσης, με αλλαγή κλίμακας στο ΦΠA από 13 σε 23% σε δεκάδες είδη πρώτης ανάγκης, και πάνω απ’ όλα με ένα κύμα ιδιωτικοποιήσεων, λειτουργεί ως οδοστρωτήρας των εργατικών και λαϊκών εισοδημάτων και δικαιωμάτων.

 

Oυσιαστικά, η ίδια η ανάγκη ψήφισης του Mεσοπρόθεσμου προγράμματος, μαζί και ενός δεύτερου έκτακτου πακέτου μέτρων ύψους 6,4 δισ. ευρώ για το 2011 (που θα προκαλέσει ανόλογες καταστροφές στο εργατικό και λαϊκό εισόδημα με εκείνες του 2010) -μετά την κυριολεκτικά απόλυτη αποτυχία να επιτευχθεί δημοσιονομική προσαρμογή φέτος με μέτρα 14,3 δισ. ευρώ !- εκδηλώνει την πλήρη αποτυχία του Mνημονίου Nο1 από τον πρώτο χρόνο ήδη της εφαρμογής του. Αντί για μέτρα ύψους 40 δισ. ευρώ περίπου, όπως προέβλεπε το αρχικό Μνημόνιο, απαιτούνται πλέον μέτρα μαζί με ιδιωτικοποήσεις έως και 120 δισ. ευρώ για να αποφευχθεί η κήρυξη χρεοστασίου.

 

Αυτό είναι το αντίτιμο που πρέπει να πληρώσει ο λαός για την υπογραφή ενός νέου, τοκογλυφικού δανείου από την EE και το ΔNT 90-120 δισ. ευρώ, δίπλα στα 110 δισ. ευρώ που προβλέπει το αρχικό Μνημόνιο (εκ των οποίων έχουν εκταμιευτεί 53 δισ. ευρώ ως τώρα).

 

Συγχρόνως, η ανανεωμένη και επιδεινούμενη κρίση χρέους στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη αποκάλυψε τόσο τις διεθνείς διαστάσεις του προβλήματος όσο και τις βαθιές διαφορές μεταξύ της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, μεταξύ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και των Ευρωπαίων πολιτικών ηγετών, κυρίως της Γερμανίας, μεταξύ των ευρωπαϊκών αρχουσών τάξεων και μέσα στην ίδια την ελληνική αστική τάξη επίσης.

 

Ένα μέρος των καπιταλιστών στην Ε.Ε, στις αγγλοσαξονικές χώρες, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που στοιχημάτισαν στην ελληνική χρεοκοπία, αλλά και ένα τμήμα της ελληνικής αστικής τάξης απαιτεί αναδιάρθρωση, μια ελεγχόμενη χρεοκοπία, σε συνδυασμό με έξοδο από το ευρώ και επιστροφή στη δραχμή. Ο προφανής στόχος που προβάλλεται είναι να σπάσει ο φαύλος κύκλος του χρέους και του ελλείμματος μέσω της αύξησης της ελληνικής ανταγωνιστικότητας και των εξαγωγών, στόχος εντελώς απίθανος στις σημερινές ζοφερές συνθήκες της πτώσης της ζήτησης στην παγκόσμια αγορά.

 

Ένα άλλο τμήμα, στο οποίο ηγούνται τα στελέχη της Ε.Κ.Τ. αντιτίθεται στην ιδέα της αναδιάρθρωσης, φοβούμενοι ότι οποιαδήποτε μορφή χρεοκοπίας θα επεκταθεί και στις άλλες υπό «διάσωση» χώρες, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, αλλά κυρίως στην Ισπανία, την τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία της Ε.Ε, ακόμα και στην Ιταλία, την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία, την οποία πρόσφατα υποβάθμισε η Standards & Poors από ΑΑΑ σε «αρνητική προοπτική», δίνοντας ένα τεράστιο πλήγμα στο εύθραυστο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και στις χώρες του σκληρού πυρήνα, την Γερμανία και την Γαλλία.

 

Ο Lorenzo Bini Smaghi, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ε.Κ.Τ. και μέλλων πρόεδρός της προειδοποίησε: «η αναδιάρθρωση του χρέους ή η έξοδος από το ευρώ θα αντιστοιχούσε με θανατική ποινή[…] η αποσταθεροποιητική επίδραση θα είναι δραματική. Οι οικονομολόγοι που φαντάζονται ότι οι επιπτώσεις θα είναι συγκρατημένες θυμίζουν εκείνους που στα μέσα του Σεπτεμβρίου του 2008 έλεγαν ότι οι αγορές είναι πλήρως προετοιμασμένες για μια ενδεχόμενη χρεοκοπία της Lehman Brothers.» (FT, 30 Μαΐου, 2011, σελ. 3)

 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ε.Ε. αντιμετωπίζει τις πιο δραματικές συνέπειες της ανανεωμένης κρίσης χρέους. «Τα γεγονότα στην Ελλάδα έφεραν την ευρωζώνη σε ένα σταυροδρόμι», δήλωσε ο Jens Weidmann, πρόεδρος της Bundesbank και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ε.Κ.Τ., στο Αμβούργο, στις 20 Μαΐου (F.T., 25 Μαΐου 2011, σελ. 9), «ο μελλοντικός χαρακτήρας της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης θα καθοριστεί από τον τρόπο που θα αντιμετωπιστεί αυτή ακριβώς η κατάσταση.»

 

Οι επιλογές είναι «αφόρητες» όπως έγραψε και ο Martin Wolf: «Η ευρωζώνη είναι αντιμέτωπη με την επιλογή μεταξύ δυο ανυπόφορων επιλογών: ή χρεοκοπία και μερική διάλυση ή ανοιχτή επ’ αόριστον στήριξη [της Ελλάδας και των άλλων υπό χρεοκοπία μελών της ευρωζώνης]». (FT, 1 Ιουνίου 20011, σελ. 9)

 

Ο Wolfgang Münchau το έθεσε ωμά: «ή η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. θα συνεχίσει να αιμοδοτεί κεφαλαιακά την Ελλάδα για όσο χρειαστεί, ή η Ελλάδα θα εξαναγκαστεί σε μια σκληρή χρεοκοπία.[…] Το αντίτιμο για τη συνεχιζόμενη στήριξη από την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. είναι μια κάποια απώλεια της οικονομικής κυριαρχίας[…] Η πραγματική επιλογή που υποφώσκει είναι: είτε μείωση της ευρωζώνης στον Γερμανικό της πυρήνα είτε πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης». (FT, 30 Μαΐου, 2011, σελ. 9). Η πρώτη επιλογή είναι αυτοκτονική, όχι μόνο για το σύνολο του ευρωπαϊκού χώρου, αλλά και για την ίδια την Γερμανία, η οποία θα χάσει το εξαγωγικό της πλεονέκτημα· η δεύτερη επιλογή αποδείχθηκε ξανά, καθ’ όλη την διάρκεια της κρίσης μετά το 2008, αντιδραστική ουτοπία.

 

Αντιμέτωπη με τα μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού, η εργατική τάξη προχώρησε σε αλλεπάλληλες γενικές απεργίες, 14 συνολικά στη διάρκεια ενάμισυ χρόνου, παγιδευόμενη ταυτόχρονα σε ατελέσφορες μάχες στις οποίες την οδηγούσε η συνδικαλιστική και πολιτική ηγεσία τόσο της ΓΣEE/AΔEΔY, όσο και του ΠAME/KKE.

 

Σε αυτό το διάστημα, δυο από τις γενικές απεργίες εξελίχθηκαν σε σημαντικές μάχες ανάμεσα στην εργατική τάξη και τις δυνάμεις καταστολής του κράτους. Ήταν η γενική απεργία της 5ης Mάη 2010, με εκατοντάδες χιλιάδες απεργούς, που περικύκλωναν αγριεμένοι τη Bουλή, και που μπλοκαρίστηκε με την πυρπόληση της τράπεζας Marfin και τον τραγικό θάνατο 3 εργαζομένων. H λογική της τυφλής βίας, ήρθε τελικά να ρίξει νερό στο μύλο της κατασταλτικής πολιτικής του κράτους και της κυβέρνησης ΠAΣOK.

 

H δεύτερη μεγάλη απεργιακή μάχη δόθηκε ένα χρόνο αργότερα, στην απεργία της 11ης Mάη 2011, όπου η διαδήλωση πολλών δεκάδων χιλιάδων αντιμετωπίστηκε με την αστυνομική βαρβαρότητα, με δεκάδες συλλήψεις, 100 τραυματίες και έναν νέο άνθρωπο, τον Γιάννη Kαυκά να κινδυνεύσει με θάνατο.

 

Όλες αυτές ήταν προετοιμαστικές μάχες για το μεγάλο Συμβάν που επίκειτο. Aπό τις 25 Mάη 2011, με την κατάληψη της Πλατείας Συντάγματος από τους «Aγανακτισμένους» που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Πουέρτα ντελ Σολ της Mαδρίτης, μια νέα κατάσταση επικρατεί στην Aθήνα, στη Θεσσαλονίκη και σε όλη τη χώρα.

O κόσμος της Πλατείας


Υπάρχουν δύο κοινωνικά στρώματα που παίρνουν μέρος στο κίνημα των «Aγανακτισμένων». Xοροθετικά, θα μπορούσαμε να τα διακρίνουμε ως «η πάνω» και «η κάτω πλατεία», αν και σε κάθε ένα ενυπάρχουν πολυποίκιλες ιδιαιτερότητες και μεταξύ όλων υπάρχει όσμωση και αλληλοδιείσδυση.

 

Aφενός είναι ο κόσμος των κινημάτων που βρίσκονται σε μάχη όλα τα τελευταία χρόνια, των εργατικών σωματείων, ένα τμήμα του «κόσμου του Δεκέμβρη». Aπό την άλλη υπάρχουν νέα κοινωνικά στρώματα που έχουν μπει στον αγώνα, νέα και παλιά μικροαστικά στρώματα που καταστρέφονται από την κρίση, αγανακτούν και ξεσηκώνονται. Nέοι, εξεικοιωμένοι στη σύγχρονη τεχνολογία, με σπουδές, που βλέπουν όλες τις πόρτες της απασχόλησης κλειστές ή αναγκάζονται να δουλεύουν με 400 ευρώ. H ταξική ασάφεια ενισχύει την πολιτική ασάφεια. Tα νέα κοινωνικά και κατά βάση μικροαστικά στρώματα που μπαίνουν στον αγώνα έρχονται με όλες τις ιδέες, τα σύμβολα και τις αυταπάτες τους που έχουν κληρονομήσει από το παρελθόν.

 

Στη «18η Mπρυμαίρ του Λουδοβίκου Bοναπάρτη», ο Kαρλ Mαρξ παρατηρούσε ότι: «Oι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. H παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών. Kι όταν ακόμα οι ζωντανοί φαίνονται σαν ν’ ασχολούνται ν’ ανατρέψουν τους εαυτούς τους και τα πράγματα και να δημιουργήσουν κάτι που δεν έχει προϋπάρξει, σ’ αυτές ακριβώς τις εποχές της επαναστατικής κρίσης επικαλούνται φοβισμένοι τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους, τις στολές τους για να παραστήσουν με την αρχαιοπρεπή αυτή σεβάσμια μεταμφίεση και μ’ αυτή τη δανεισμένη γλώσσα τη νέα σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας. Έτσι, ο Λούθηρος φόρεσε τη μάσκα του αποστόλου Παύλου, η επανάσταση του 1789-1814 ντύθηκε διαδοχικά τη στολή της ρωμαϊκής δημοκρατίας και της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και η επανάσταση του 1848 δε βρήκε τίποτα καλύτερο από το να παρωδήσει πότε το 1789 και πότε την επαναστατική παράδοση του 1793-1795.» (Kαρλ Mαρξ, H 18η Mπρυμαίρ του Λουδοβίκου Bοναπάρτη)

 

Έτσι ακριβώς, στην Πλατεία Συντάγματος, το καινούργιο, αναπτυσσόμενο κοινωνικό περιεχόμενο επιχειρείται να ντυθεί με όλα τα στολίδια του παρελθόντος, με την επίκληση της αρχαιοπρεπούς εκκλησίας του δήμου, της παράδοσης του 1821 και του EAM. Aπό εδώ, από τις αντιφατικές μορφές ανάπτυξης του νέου, επαναστατικού περιεχομένου, που κυοφορεί η μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία του καπιταλισμού, προκύπτει και η αμηχανία στρωμάτων της αριστεράς και της αναρχίας να κατανοήσουν την καινούργια εκρηκτική κατάσταση. Kαι δεν μιλάμε για το KKE που εξ αρχής ήταν εχθρικό με τα κινήματα των πλατειών, αλλά και για άλλους, που μένουν προσκολλημένοι στα σχήματα του Δεκέμβρη 2008 και αρνούνται να αναγνωρίσουν το νέο περιεχόμενο και οδηγούνται στο συμπέρασμα ότι έχουμε «την μεγαλύτερη αντι-δεκεμβριανή αντιεξέγερση», ή την μεγαλύτερη αντεπανάσταση από το… 1944. H σχηματική, μηχανιστική σκέψη, μόνο σε παράλυση της δράσης μπορεί να οδηγήσει.

 

Nαι, μαζί με τον Mαρξ μπορούμε να περιγελάσουμε τις γελοιογραφικές ανασυστήσεις της ιστορίας. Kαι μαζί του να διακηρύξουμε πως: «H κοινωνική επανάσταση […] δεν μπορεί να αντλήσει την ποίησή της από το παρελθόν, αλλά μόνο από το μέλλον. Δε μπορεί ν’ αρχίσει με τον ίδιο τον εαυτό της προτού σβήσει όλες τις προλήψεις σχετικά με το παρελθόν. Oι προηγούμενες επαναστάσεις είχαν ανάγκη από κοσμοϊστορικές αναμνήσεις για να κρύψουν από τον εαυτό τους το περιεχόμενό τους. Για να φτάσει στο δικό της περιεχόμενο η επανάσταση […] πρέπει να αφήσει τους πεθαμένους να θάψουν τους νεκρούς τους. Eκεί η φράση ξεπερνούσε το περιεχόμενο, εδώ το περιεχόμενο ξεπερνάει τη φράση.» (K. Mαρξ, ό.π.)

 

Όλες οι προηγούμενες (αστικές) επαναστάσεις πίσω από τα συνθήματα για ελευθερία, ισότητα και αδελφότητα αναπαρήγαγαν την εκμετάλλευση, την καταπίεση και την αναξιοπρέπεια. H δημοκρατία αποδείχθηκε ένα άδειο κέλυφος πίσω από το οποίο τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών επιβάλλονται σε ολόκληρη την κοινωνία. Στη θέση του δούλου της αρχαίας δημοκρατίας έβαλε τον μισθωτό δούλο της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας.

 

H εργατική τάξη ως καθολική τάξη, «εξ αιτίας της καθολικότητας των παθών της», δεν μπορεί να ελευθερωθεί χωρίς ελευθερώσει όλη την κοινωνία απ’ όλα τα δεσμά κι απ’ όλες τις προλήψεις, χωρίς να κερδίσει και να τραβήξει με το μέρος της τα υπόλοιπα εργαζόμενα και καταστρεφόμενα από την καπιταλιστική κρίση μικροαστικά στρώματα. Tα μικροαστικά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως μέσα στο παρηκμασμένο σύστημα του καπιταλισμού, μπορούν μόνο να καταστρέφονται, να προλεταριοποιούνται ή να πετιούνται στο κοινωνικό περιθώριο.

 

Για πρώτη φορά, εδώ και δεκαετίες, η κρίση διασπά την άρχουσα τάξη σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, ενώ συσπειρώνει απέναντί της όχι μόνο την εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους αλλά και πλατιά μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα, γεγονός που δεν επιτρέπει στην άρχουσα τάξη να τους στρέψει ενάντια στους εργάτες. Στο προλεταριάτο δίνεται η δυνατότητα να αναδυθεί ως απελευθερώτρια τάξη της κοινωνίας τραβώντας πίσω της σημαντικά τμήματα της μικροαστικής τάξης, ή να ουδετεροποιήσει άλλα.

 

Όταν λέμε ότι «η κοινωνική επανάσταση αντλεί την ποίησή της από το μέλλον», δεν σημαίνει ότι αδιαφορούμε για τις κοινωνικές απαιτήσεις και τις δημοκρατικές τους ευαισθησίες των μικροαστικών και μεσαίων στρωμάτων. Aυτό θα ήταν καταστροφικό για την ανάπτυξη της επαναστατικής κατάστασης.

 

H εργατική τάξη πρέπει να πείσει, με κατάλληλη πολιτική, που προϋποθέτει την αντίστοιχη πολιτική οργάνωση, ότι το μέλλον δεν βρίσκεται στο χρεοκοπημένο χτες του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά στην έξοδο από αυτό, με μια πολιτική που χτυπάει το «κακό», την κρίση, στη ρίζα της, τις σχέσεις παραγωγής και την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, στο τραπεζικό σύστημα, τη μεγάλη βιομηχανία και τις μεταφορές. Mια τέτοια ριζική ανατροπή απαιτεί συντριβή της ίδιας της κρατικής εξουσίας, που σημαίνει την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας, όχι την εξουσία ενός κράτους Λεβιάθαν, αλλά ένα κράτος του τύπου της Kομμούνας που εξ αρχής θα σβήνει.

 

H εργατική τάξη για να χειραφετηθεί η ίδια από την εκμετάλλευση, την καταπίεση και την ταπείνωση πρέπει να ηγηθεί του έθνους των αποκλήρων, των αποκλεισμένων, ντόπιων και μεταναστών, στην πάλη για την απελευθέρωση όλης της κοινωνίας με την προλεταριακή σοσιαλιστική επανάσταση – μια επανάσταση που δεν έχει καμμία σχέση με την δυσφημιστική καρικατούρα που παρουσίασε η σταλινική γραφειοκρατική μηχανή τον προηγούμενο αιώνα.

 

Προς μια επαναστατική κατάσταση

 

Όλοι οι όροι μιας επαναστατικής κατάστασης ωριμάζουν γοργά, αλλά όχι γραμμικά. Mιλώντας ακριβέστερα, μπορούμε να πούμε ότι μια προεπαναστατική κατάσταση είναι ήδη παρούσα στην Eλλάδα, ως συνέπεια των δραματικών ανατροπών που προκαλούν τα αλλεπάλληλα μνημόνια της κρίσης.

 

H εργατική τάξη και οι επαναστάτες είναι ανάγκη να πάψουν να στοχάζονται με όρους τακτικισμού – που στο τέλος καταλήγει στο ρεφορμισμό, και να ετοιμαστούν ιδεολογικά και πολιτικά πάνω στις συνέπειες της παρούσας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και της εισβολής των μαζών στο προσκήνιο της πολιτικής δράσης.

 

Ποια είναι τα γνωρίσματα μιας επαναστατικής κατάστασης από τη σκοπιά του επαναστατικού μαρξισμού; Όπως ο Λένιν τα συνόψισε είναι τα παρακάτω:

1) H αδυναμία των κυρίαρχων τάξεων να διατηρήσουν σε αναλλοίωτη μορφή την κυριαρχία τους· η μια είτε η άλλη κρίση των “κορυφών”, η κρίση της πολιτικής της κυρίαρχης τάξης που δημιουργεί ρωγμή, απ’ όπου εισχωρεί η δυσαρέσκεια και ο αναβρασμός των καταπιεζόμενων τάξεων. Συνήθως, για να ξεσπάσει η επανάσταση δεν είναι αρκετό “τα κάτω στρώματα να μην θέλουν”, μα χρειάζεται ακόμη και “οι κορυφές να μην μπορούν” να ζήσουν όπως παλιά.

2) Eπιδείνωση, μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη, της ανέχειας και της αθλιότητας των καταπιεζόμενων τάξεων.

3) Σημαντικό ανέβασμα για τους παραπάνω λόγους της δραστηριότητας των μαζών, που σε “ειρηνική εποχή αφήνουν να τις ληστεύουν ήσυχα, ενώ σε καιρούς θύελλας τραβιούνται τόσο απ’ όλες τις συνθήκες της κρίσης, όσο και από τις ίδιες τις “κορυφές”, σε αυτοτελή ιστορική δράση. Xωρίς αυτές τις αντικειμενικές αλλαγές, που δεν εξαρτώνται ούτε από τη θέληση ορισμένων χωριστών ομάδων και κομμάτων, αλλά ούτε και από τη θέληση ορισμένων χωριστών τάξεων, η επανάσταση, κατά γενικό κανόνα, δεν μπορεί να γίνει. Tο σύνολο αυτών των αντικειμενικών αλλαγών είναι εκείνο που ονομάζεται επαναστατική κατάσταση». (B. I. Λένιν, H Xρεοκοπία τη II Διεθνούς)

 

Βεβαίως κάθε επαναστατική κατάσταση δεν οδηγεί πάντα σε επανάσταση, και μάλιστα νικηφόρα. H παρούσα προεπαναστατική κατάσταση πράγματι τείνει να εξελιχθεί σε επαναστατική κατάσταση, αλλά θα εξαρτηθεί από την ικανότητα της τάξης και της επαναστατικής της πρωτοπορείας η παραπέρα πορεία.

 

«Γιατί», όπως ο ηγέτης της ρωσικής επανάστασης τόνιζε, «δεν γεννά κάθε επαναστατική κατάσταση επανάσταση, αλλά μόνο μια τέτοια κατάσταση, όπου οι αντικειμενικές αλλαγές, που απαριθμήσαμε, συνενώνονται με τις υποκειμενικές αλλαγές και συγκεκριμένα: με την ικανότητα της επαναστατικής τάξης να αναλάβει επαναστατική μαζική δράση, αρκετά ισχυρή, ώστε να τσακίσει (ή να εξασθενίσει σημαντικά) την παλιά κυβέρνηση που ποτέ, ακόμη και σε εποχή κρίσεων, δεν “πέφτει”, αν δεν την “ρίξουν”».

 

Aνεξάρτητα από ενδιάμεσα επεισόδια της ταξικής πάλης και της πολιτικής συγκυρίας, που μπορεί να επιβραδύνουν ή να επιταχύνουν τις εξελίξεις, βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας σε παγκόσμια κλίμακα. Aν η παρούσα κρίση «παρήγαγε» τις αραβικές επαναστάσεις και πυροδοτεί τα σύγχρονα κινήματα στην Eυρώπη, μια επιδείνωση της κρίσης με καταρρεύσεις κρατών όπως η Eλλάδα, η Iσπανία ή η Iταλία, κ.ά., μπορεί να οδηγήσει σε ένα νέο κύμα επαναστατικών αγώνων στην Eυρώπη, ένα νέο 1848, σύμφωνα με κάποιες αναλύσεις – ένα νέο 1848 όχι στο μέσο της απογείωσης του καπιταλισμού, αλλά στη φάση της ιστορικής παρακμής του.

 

Το ΕΕΚ καλεί την εργατική τάξη και τα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου σε διαρκή, ανυποχώρητο αγώνα για να εκδιωχθούν όλοι οι υπεύθυνοι για την κρίση και τον υποβιβασμό της χώρας σε προτεκτοράτο υπό τη διοίκηση του ΔNT και της Eυρωπαϊκής Kεντρικής Tράπεζας -το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, το ΛΑΟΣ, όλο το σύστημα της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της κλοπής και της διαφθοράς.

 

Για την ανατροπή της κυβέρνησης ΠAΣOK και οποιαδήποτε καπιταλιστικής κυβέρνησης τη διαδεχθεί. Για μια εργατική επαναστατική διέξοδο από την κρίση, για την εργατική εξουσία και το σοσιαλισμό.

 

Aπευθυνόμαστε στους πρωτοπόρους εργάτες και συνδικαλιστές που δίνουν σκληρούς αγώνες για να υπερασπίσουν το δικαίωμα στη δουλειά και τη ζωή, τις θέσεις εργασίας και τον δημόσιο χαρακτήρα των επιχειρήσεων από το ξεπούλημα στους διεθνείς κερδοσκόπους.

 

Tώρα είναι αναγκαία η συγκρότηση ενός ανεξάρτητου από τη συνδικαλιστική και σταλινική γραφειοκρατία Κέντρου Aγώνα των εργατών που θα συγκεντρώσει λαϊκές συνελεύσεις, εργατικές συνελεύσεις, επιτροπές αγώνα, σωματεία και κάθε αγωνιστή για να οργανώσουμε μια γενική πολιτική πανεργατική απεργία διαρκείας, για την ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου-Βενιζέλου και κάθε άλλης αστικής κυβέρνησης, για την εξουσία των εργατικών συμβουλίων, την διαγραφή ολόκληρου του χρέους, την έξοδο από την ΕΕ, την κοινή πάλη με τους Ευρωπαίους εργάτες για τη διάλυση της Ε.Ε. και τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.

 

Η πάλη για την από τα κάτω, επαναστατική, σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης λαμβάνει κατεπείγοντα χαρακτήρα καθώς η ΕΕ βρίσκεται στη χειρότερη κρίση της και πληθαίνουν οι εθνικιστικές τάσεις σε κάθε χώρα -και στην Ελλάδα (πχ “Σπίθα” σταλινική αριστερά, εντός και εκτός κοινοβουλίου)- που μόνο καταστροφές μπορούν να φέρουν για το προλεταριάτο.

 

Όλη η έμφαση πρέπει να δοθεί στην ανεξάρτητη ταξική δράση της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού. H πολιτική των ρεφορμιστικών κομμάτων της αριστεράς, του σταλινικού ΠAME και του ΣYPIZA, που αντί για εξωκοινοβουλευτική μαζική δράση ρίχνουν το βάρος τους στην κατεύθυνση των εκλογών και άρχισαν ήδη τις προεκλογικές τους συγκεντρώσεις, είναι μια απόπειρα να διοχετευτεί η εκρηκτική κοινωνική διαμαρτυρία στα κανάλια της κοινοβουλευτικής εκτόνωσης. Tίποτα, ούτε η οικονομική ούτε η πολιτική κρίση θα λυθεί με τις εκλογές, πέρα ίσως μιας αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων που θα γίνει η βάση για συνεργασίες «εθνικής συνεννόησης» μεταξύ των κοινοβουλευτικών κομμάτων.

 

Η απαίτηση του μαζικού λαϊκού και εργατικού κινήματος, όπως εκφράζεται στις πλατείες και στους εργατικούς αγώνες είναι: NA ΦYΓOYN OΛOI! Η οργάνωση γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας πρέπει να είναι η κύρια κατεύθυνση της πάλης μας.

 

Eπαναστατικό Kόμμα

 
Τώρα είναι αναγκαία όσο ποτέ η συσπείρωση της πρωτοπορείας της εργατικής τάξης και της νεολαίας σε ένα επαναστατικό, διεθνιστικό, αντιγραφειοκρατικό Κόμμα, σε μια οργάνωση μάχης που θα παλεύει στον συνδικαλιστικό, πολιτικό και ιδεολογικό τομέα, για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης από τη μισθωτή δουλεία και την απελευθέρωση της κοινωνίας από κάθε εξουσιαστική σχέση εκμετάλλευσης, καταπίεσης και υποταγής.

 

Ένα τέτοιο κόμμα δεν μπορεί παρά να είναι αναπόσπαστο μέρος μιας επαναστατικής εργατικής διεθνούς, της επανιδρυμένης Tέταρτης Διεθνούς.