Αναβαθμίζοντας τη «δούλα» σε «κυρά»

Έλληνας, αντιπτέραρχος, 87 ετών πυροβόλησε και σκότωσε στις 21/3/2019 την 59χρονη Βουλγάρα σύζυγό του και στη συνέχεια αυτοκτόνησε. Αν και απόστρατος, κατείχε όπλο και ως έμπειρος χρήστης δεν αστόχησε. Πέτυχε, ακριβώς, αυτό που ήθελε. Τραυμάτισε θανάσιμα τη γυναίκα του και μετά αυτοπυροβολήθηκε. Η γυναίκα βγήκε αιμόφυρτη, πανικόβλητη σε κεντρική λεωφόρο, μπήκε σε ένα ταξί φωνάζοντας «με σκότωσε» για να εισπράξει από τον ταξιτζή το «περάστε έξω κυρία μου».
Στην περίπτωση της συγκεκριμένης γυναικοκτονίας αναφερόμαστε σε ένα νόμισμα με δύο πανομοιότυπες όψεις. Από τη μία, ο κοινωνικά αποδεκτός χήρος που παντρεύτηκε την 59χρονη μετανάστρια την οποία είχε προσλάβει ως οικιακή βοηθό, για να βοηθά την πρώτη του γυναίκα. Όταν εκείνη πέθανε, ανίκανος να μείνει μόνος του, αποφάσισε να μην πληρώνει άλλο την βοηθό, αλλά να την αποκαταστήσει κοινωνικά, αναβαθμίζοντάς την «από δούλα σε κυρά». Φυσικά, αυτό συνέβη τύποις μόνο. Γιατί, ο αντιπτέραρχος παντρεύτηκε, για να εξασφαλίσει δωρεάν οικιακές και ατομικές υπηρεσίες από μια γυναίκα που ήδη γνώριζε. Μια γυναίκα – μετανάστρια, γιατί κυρίως εκείνες εργάζονται σε αυτόν τον τομέα, που θα τον φροντίζει, όπως έκανε ως εργαζόμενη στο σπίτι του, με αντάλλαγμα μια νομική πράξη γάμου. Εκείνη όμως, αντί να τον ευγνωμονεί γι’ αυτό, είχε «απαιτήσεις», όπως αναφέρουν άτομα που «γνώριζαν» το ζευγάρι, σε μια προσπάθεια να ενοχοποιήσουν το θύμα, επιθυμώντας να δικαιολογήσουν την πράξη του θύτη. Κανείς όμως, δεν ανέφερε πως οι «απαιτήσεις» της, ίσως να αφορούσαν τη συμπεριφορά του συζύγου προς εκείνη, το να της φέρεται ως σύντροφο, ως ίση και όχι σαν υπηρέτρια, όπως εκείνος ήθελε. Και το ήθελε γιατί θεωρούσε, όπως και τόσοι άλλοι, πως, είτε ως υπηρέτρια είτε ως σύζυγος, αποτελεί κτήμα και ιδιοκτησία του.
Από την άλλη, ο ταξιτζής, ο τύπος του μάτσο αρσενικού που αντιμετώπισε τη γυναίκα ως αυτό που είναι: γυναίκα, άρα φύσει υποδεέστερη. Μείζον θέμα, ανώτερο από την ίδια την ανθρώπινη ζωή, αναδύθηκε το καθάρισμα του ταξί από τα αίματα. Αλλά για ποιά αξία, ποιάς ζωής μιλάμε; Αυτή της γυναίκας μετανάστριας; Μετά το συμβάν, έδωσε συνέντευξη στα κανάλια και στους δημοσιογράφους. Ήταν η εικόνα του άντρα που κέρδισε τα λίγα λεπτά δημοσιότητας που του αναλογούν σε αυτήν τη ζωή. Και έτσι, σιχαμένα ευχαριστημένος που όλα τα Μ.Μ.Ε. θα αναπαράγουν την εικόνα του, χαμογελούσε. Παραδεχόταν ότι, όχι μόνο δεν βοήθησε έναν συνάνθρωπό του, αλλά αυτή τη γυναίκα που μόλις είχε πυροβοληθεί και ήταν γεμάτη αίματα την έβγαλε από το ταξί του με απαράμιλλα «ευγενικό» τρόπο. «Εσύ τι θα έκανες;» είπε απευθυνόμενος προς τους δημοσιογράφους… και κανείς δεν μίλησε… κανείς δεν απάντησε!
Ο ένας δολοφόνησε και αυτοκτόνησε. Ο άλλος την πέταξε αβοήθητη στο δρόμο να πεθάνει. Και η κοινωνία εστιάζει ξανά στο θύμα συζητώντας και αναλύοντας τις «απαιτήσεις» της γυναίκας, της Βουλγάρας υπηρέτριας.
Οι γυναικοκτονίες, οι βιασμοί, οι κακοποιήσεις συνεχίζονται ακάθεκτα όσο παραμένουμε σιωπηλοί, επιβραβεύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την πατριαρχική αντιμετώπιση των γυναικών και των πάσης φύσεως διαφορετικών πλασμάτων. Είναι επιτέλους η ώρα να εντείνουμε και να συλλογικοποιήσουμε την προσπάθειά μας για το ανάχωμα ενάντια στην κυρίαρχη πατριαρχική βία, στους μηχανισμούς που την προασπίζουν και στη σιωπή που την περιβάλλει.
Σ. Ι.