Αλληλεγγύη στους απολυμένους
Στις 31/03/2021 πέντε εργαζόμενοι από τον χώρο της εστίασης δικάζονται στο Δ’ τριμελές πλημμελειοδικείο Αθηνών, αντιμετωπίζοντας τις κατηγορίες του εκβιασμού, της απειλής και της συκοφαντίας. Είναι η απόδειξη πως όταν διεκδικείς τα αυτονόητα, τα αφεντικά απαντούν όχι μόνο με απολύσεις, αλλά και με την προσπάθεια ποινικοποίησης του αγώνα, σε αγαστή συνεργασία με τους μηχανισμούς της αστικής δικαιοσύνης.
* Στο εστιατόριο Anadolu δουλεύαμε οχτώ συνάδελφοι διαφόρων ειδικοτήτων. Οι συμβάσεις που είχαμε υπογράψει ήταν ψεύτικες, διότι δεν ανταποκρίνονταν ούτε στις πραγματικές μέρες και ώρες εργασίας ούτε στις ειδικότητες της πραγματικής μας απασχόλησης.
Όλα ήταν μια χαρά, έως ότου αποφασίσαμε, από κοινού οι εργαζόμενοι, να διεκδικήσουμε συλλογικά τα νόμιμα και αυτονόητα δικαιώματά μας. Το φιλικό κλίμα από μεριάς εργοδοτών μετατράπηκε σε πόλεμο, προσωπικές επιθέσεις, προσπάθεια διάσπασης της μεταξύ μας ενότητας, προσβολές και κατηγορηματική άρνηση να δεχτούν, έστω να συζητήσουν, αυτά που διεκδικούσαμε. Το αποτέλεσμα ήταν δυο παραιτήσεις συναδέλφων, που δεν άντεξαν άλλο αυτές τις συνθήκες και έξι απολύσεις. Γενική εκκαθάριση, δηλαδή, των ενοχλητικών στοιχείων.
Αυτό που έγινε στο συγκεκριμένο εστιατόριο περιγράφει τις συνθήκες που επικρατούσαν στο χώρο της εστίασης και που δυστυχώς εξακολουθούν και επικρατούν και σήμερα, επιδεινωμένες, μάλιστα, από την πανδημία: υπερεκμετάλλευση, υπερεντατικοποίηση (οχτάωρο δεν υφίσταται, καθώς ξεκινάς με βάση το εννιάωρο) υποαμοιβή, υποασφάλιση. Η απάντηση των εργοδοτών, φυσικά η ίδια πάντα “μα κάναμε συμφωνία”. Συμφωνία, όπου ο εργαζόμενος είναι με το πιστόλι στον κρόταφο και η ανάγκη της επιβίωσης είναι επιτακτική δεν είναι συμφωνία, είναι εκβιασμός .
Έχει σημασία, δε, να ειπωθεί πως στο συγκεκριμένο εστιατόριο οι εργαζόμενοι βάλαμε πλάτη και με το παραπάνω να στηρίξουμε, σεβόμενοι ότι οι εργοδότες ήταν Τούρκοι και Κούρδοι πρόσφυγες. Όμως αυτό που έχει σημασία δεν είναι το αν δηλώνεις αγωνιστής, αλλά το τι πράττεις όταν γίνεσαι και εσύ ένας εργοδότης. Το απέδειξαν λοιπόν με τις πράξεις τους. ΕΙΝΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΤΙΠΟΤΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΤΙΠΟΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ.
Εμείς, λοιπόν, οι απολυμένοι πλέον, εργαζόμενοι κάναμε αυτό που έπρεπε να κάνουμε. Το πρώτο ήταν καταγγελία στο ΣΕΠΕ και επιπλέον οργανώθηκαν δυο παρεμβάσεις έξω από το εστιατόριο από το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων. Τις παρεμβάσεις στήριξε και η ΛΑΝΤΖΑ, σχήμα που συμμετέχει στο συνδικάτο επισιτισμού τουρισμού, καθώς, επίσης και άλλες συλλογικότητες. Τα αφεντικά, ονομάζουν αυτές τις παρεμβάσεις εκβιασμό και δυσφήμιση και αντί να κρυφτούν στις τρύπες τους, κατέθεσαν μήνυση εναντίον μας, με μόνο αποδεικτικό στοιχείο τα λεγόμενα του ενός από αυτούς και τις προκηρύξεις και τα τρικάκια που μοιράσαμε κατά την διάρκεια των παρεμβάσεων μας.
Με λίγα λόγια, τολμάς να σηκώσεις κεφάλι; Απολύεσαι! Τολμάς να παρέμβεις κινηματικά και συλλογικά; Μηνύεσαι! Είναι όμως γελασμένοι, αν νομίζουν ότι θα τους φοβηθούμε, γιατί πολύ απλά εμείς δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα απολύτως, αυτοί όμως έχουν.
Μαρίζα Βαφειάδου
