Η ηρωική απεργία διαρκείας των εργατών στην Ελληνική Χαλυβουργία, από τις 31 του Οκτώβρη, έχει ήδη σπάσει το φράγμα του ενός μήνα και προσπερνάει τις μέρες την μια μετά την άλλη χωρίς οι χαλυβουργοί να λυγίζουν, χωρίς να κάνουν ούτε σπιθαμή πίσω.
Δεν έχουν μείνει πολλά που δεν έχουν γραφτεί ή δεν έχουν ειπωθεί γι’ αυτή την τεράστια ταξική μάχη που κάνει κάθε εργάτη από όλες τις γωνιές της χώρας να λάμπει από περηφάνια. Αγώνας υπόδειγμα, σε όλα του τα στοιχεία. Αγώνας ενάντια στην εξαθλίωση και την φτώχεια που θέλησε να επιβάλλει η εργοδοσία με την διάλυση των εργασιακών σχέσεων στην επιχείρηση, αγώνας αλληλεγγύης για να παρθούν πίσω οι πρώτες απολύσεις των 34 συναδέλφων τους που «δεν συμμορφώθηκαν με τας υποδείξεις» του αφεντικού, αποδεχόμενοι την καταδίκη τους. Και να που ο βιομήχανος Μάνεσης, όπως το αγρίμι που έχει στριμωχτεί στον τοίχο και αμύνεται σαν λυσσασμένο, με το εργοστάσιο κλειστό και με τα κέρδη του παγωμένα, προχωράει σε άλλες 16 απολύσεις, ανεβάζοντας τον αριθμό των απολυμένων στους 50! 50 άνθρωποι που κατά τον «κύριο» Μάνεση θα έπρεπε να πεταχτούν στον δρόμο και μέσα στην κόλαση της ανεργίας να ζήσουν αυτοί και τα παιδιά τους.
Την απάντηση όμως την παίρνει από τους ίδιους τους εργάτες «του», που δεν σκιάζονται από τέτοιους λεονταρισμούς: «Έλα εσύ μέσα στη φωτιά και το σίδερο για 500 ευρώ!»
Οι χαλυβουργοί δεν είναι μόνοι τους – γι’ αυτό και θα νικήσουν: εξ αρχής ζήτησαν και δέχτηκαν την πιο πλατιά αλληλεγγύη από όλο το λαό. Σωματεία, φορείς, σύλλογοι, λαϊκές συνελεύσεις, επιτροπές, σχολεία, οργανώσεις, η τοπική κοινωνία, κάθε καταπιεσμένος άνθρωπος αυτής της χώρας έκανε αυτό τον αγώνα δικό του. Σε κάθε συναυλία αλληλεγγύης, που οργανώνεται σχεδόν σε εβδομαδιαία βάση, γεμίζει απ’ άκρη σε άκρη ο χώρος του εργοστασίου. Μεγάλες μοτοπορείες οργανώνονται από την Αθήνα, από λαϊκές συνελεύσεις κάθε συνοικίας αλλά και από άλλες κινήσεις, σχηματίζοντας ποτάμια ταξικής συντροφικότητας που «κλείνουν» τον δρόμο προς τον Ασπρόπυργο. Όλοι δίνουν ό,τι έχουν από το υστέρημά τους. Τα ταμεία των σωματείων ανοίγουν για να ενισχύσουν με χρήματα, τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης τους απεργούς. Απλοί άνθρωποι αναποδογυρίζουν τις τσέπες τους για να προσφέρουν ό,τι μπορούν, για να δώσουν δύναμη στους χαλυβουργούς, για να συνεχίσουν να πολεμούν κατά μέτωπο με το ίδιο σθένος τον ανεκδιήγητο Μάνεση. Ψηφίσματα αλληλεγγύης και ανακοινώσεις υποστήριξης στους συναδέλφους χαλυβουργούς υπογράφονται από εκατοντάδες σωματεία κι εργατικές κινήσεις. Μια από τις οποίες είναι και η ανακοίνωση των συναδέλφων τους εργατών στο χώρο του μετάλλου, που συσπειρώνονται στο Ανεξάρτητο Συνδικαλιστικό Κίνημα Εργαζόμενων στη ΛΑΡΚΟ, που δημοσιεύεται σε διπλανή στήλη.
Αλλά η αλληλεγγύη δεν είναι φιλανθρωπία, είναι πριν απ’ όλα ταξικό καθήκον που παίρνει και αγωνιστικές μορφές, κάτι που γνωρίζουν πολύ καλά οι ίδιοι οι απεργοί. Σε σύσκεψη που έγινε στην Ελευσίνα με πρωτοβουλία του Σωματείου Εργαζομένων της Χαλυβουργίας Ελλάδος, με την συμμετοχή δεκάδων σωματείων, αποφασίστηκε από το Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας για την Τρίτη 13 Δεκέμβρη απεργία, για να παραλύσει για ένα 24ωρο όλο το Θριάσιο Πεδίο.
Αυτό το πλατύ δίκτυο αλληλεγγύης, ενότητας και κοινής δράσης ανάμεσα στα διάφορα τμήματα της εργατικής τάξης κι όλων των καταπιεσμένων είναι μονόδρομος για την νίκη των Χαλυβουργών. Είναι επίσης μονόδρομος και για όλη την εργατική τάξη, που πρέπει να χτίσει το ενιαίο μέτωπό της και να στείλει στα σκουπίδια της Ιστορίας τα αφεντικά σε όλον τον πλανήτη.
