[1952 – 2021]
Την Τρίτη, 21 Δεκέμβρη στις 11:30, συγγενείς, σύντροφοι και φίλοι αποχαιρέτησαν την Αλεξάνδρα Φελέκη στο Νεκροταφείο του Χαλανδρίου.
Ο αδελφός της, σύντροφος Γιάννης Φελέκης έγραψε τον παρακάτω αποχαιρετισμό. Το ΕΕΚ εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στον Γιάννη, την οικογένειά της και σ’ όλους τους συντρόφους για την απώλεια της συντρόφισσας Αλεξάνδρας.
Γιάννης Φελέκης
Στις 18 Δεκέμβρη μάς άφησε μετά από μακροχρόνια ασθένεια η συντρόφισσά μας και αδερφή μου Αλεξάνδρα Φελέκη.
Η Αλέκα μας γεννήθηκε στο Δημαριό Άρτας, πέμπτη στη σειρά από έναν αδερφό και έξι αδερφές.
Τελειώνοντας το δημοτικό στο χωριό μας, η Αλέκα κατέβηκε στην πόλη της Άρτας για το γυμνάσιο. Το ’67 που τελείωσα με τον στρατό, επέστρεψα στο χωριό για λίγες μέρες και επέστρεψα στην Αθήνα μαζί με την Αλέκα. Αμέσως με συνέλαβε το Λιμεναρχείο Πειραιά από το οποίο ήμουν καταζητούμενος, και μετά από ένα μήνα ανακρίσεων για να ομολογήσω που έκρυβα τον Αμπατιέλο, εγκατασταθήκαμε στο Χαλάνδρι όπου η Αλέκα γράφτηκε στο γυμνάσιο για να βγάλει τις τρεις τελευταίες τάξεις (το σημερινό λύκειο).
Από την πρώτη μέρα της στην Αθήνα οι ασφαλίτες έγιναν σκιά της. Άλλοτε παρακολουθώντας το σπίτι, άλλοτε για την παραλαβή του “δελτίου ενημέρωσης” από τον περιπτερά, άλλοτε ακολουθώντας την στα τέσσερα μέτρα μέχρι το Λιμεναρχείο του Πειραιά, την ΕΣΑ ακόμα και μέχρι το Γυμνάσιο. Πέρα από αυτά δεν έλλειπαν και οι ξαφνικές νυχτερινές επισκέψεις για έρευνα και συλλήψεις.
Τελειώνοντας το γυμνάσιο, μπήκε στο Πανεπιστήμιο Πειραιά (τότε Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς), ενώ απτόητη συνέχιζε τις Κυριακάτικες επισκέψεις της στις φυλακές Αβέρωφ, Κορυδαλλού, Αίγινας, κ.τ.λ., ως ο βασικός μας σύνδεσμος τόσο με το άμεσο περιβάλλον μας όσο και ως ταχυδρόμος μας για τα έντυπα –ευρωπαϊκά και αμερικάνικα– της 4ης Διεθνούς.
Ως φοιτήτρια, από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησαν οι ψίθυροι για συγκρότηση εθνοτοπικών φοιτητικών συλλόγων, συμμετείχε στην παρέα των Ηπειρωτών που έστησαν τον σύλλογο, και συμμετείχε σε όλες τις διαδικασίες της φοιτητικής αντίστασης που οδήγησαν στο πρώτο Πολυτεχνείο, στη Νομική, και στο Πολυτεχνείο του Νοέμβρη του ΄73. Ήταν η Αλέκα που μας τηλεφώνησε, ξεκινώντας η συνέλευση από τη Νομική για το Πολυτεχνείο. Και ενώ είμαστε έτοιμοι ο σ. Κώστας Αμπάβης και εγώ να ανεβούμε στα μηχανάκια μας να πάμε για απογευματινή βάρδια στο εργοστάσιο του Τερζόπουλου, βρεθήκαμε στο Πολυτεχνείο αμέσως μόλις είχαν μπει όσοι κατέβηκαν από τη Νομική.
Στην πύλη του Πολυτεχνείου συναντήσαμε πρώτη φορά τα μπλόκα της Αντι-ΕΦΕΕ, που απαγόρευαν τις είσοδο σε όσους δεν είχαν φοιτητική ταυτότητα. Παρά τα εμπόδια, συνεχίσαμε τη δουλειά μας εντός και εκτός του Πολυτεχνείου σε 24ωρη βάση για όλο το τριήμερο μέχρι που μπήκε το τανκ.
Την ίδια εποχή, η Αλέκα παντρεύτηκε τον σ. Κώστα Αμπάβη, με τον οποίον το 1975 απέκτησαν έναν και μοναδικό γιο, τον Γιώργο Αμπάβη.
Μετά την 24ωρη απεργιακή εξέγερση στις 25 Μάη του ’76 ενάντια στο νόμο 330 του Καραμανλή και του Λάσκαρη, η Αλέκα παραπέμφθηκε σε δίκη μαζί μου ως εκπρόσωποι της ΟΚΔΕ, όπως και με άλλους δέκα, αν δεν κάνω λάθος, εκ μέρους άλλων οργανώσεων, με την κατηγορία της υποκίνησης ταραχών, της καταστροφής δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, μέχρι και για τον θάνατο μιας άτυχης ηλικιωμένης γυναίκας που την πάτησε το θωρακισμένο αυτοκίνητο της Αστυνομίας που κυνηγούσε οικοδόμους στην Πλατεία Κοτζιά.
Οι σπουδές της Αλέκας έμειναν στα αζήτητα, και βιοποριστικά ασχολήθηκε με την ηλεκτρονική στοιχειοθεσία. Αφού έμαθε τη δουλειά ξεκινώντας από τις ανάγκες για τα έντυπά μας, το έκανε επάγγελμα ξεκινώντας από τις φωτοσυνθέσεις του ’80, μέχρι τα πιο σύγχρονα ηλεκτρονικά συστήματα, δουλεύοντας για αρκετά χρόνια στην εφημερίδα Εξόρμηση του ΠΑΣΟΚ, και στη συνέχεια στην τηλεόραση του ΑΛΦΑ μέχρι που βγήκε στη σύνταξη.
Πολιτικά ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή – από το ΚΔΚΕ και τις πρώτες φεμινιστικές παρέες στη δικτατορία, την ΟΚΔΕ, τη Μαρξιστική Συσπείρωση, την επανενωμένη ΟΚΔΕ Σπάρτακος, και την φεμινιστική Λάμια στις δεκαετίες ’80 και ’90 μέχρι τα εξήντα της, όπου μαζί με την σύνταξη ήρθε και η καλπάζουσα σκλήρυνση κατά πλάκας –αρχικά με σοβαρά κινητικά προβλήματα και τα τελευταία χρόνια με ολοκληρωτική παράλυση– ένα ανυπόφορο μακροχρόνιο μαρτύριο.
Την Τρίτη, 21 Δεκέμβρη στις 11:30 θα την αποχαιρετίσουμε στο Νεκροταφείο του Χαλανδρίου και θα αναχωρήσει μόνη της για την Ριτσώνα, όπως η ίδια είχε αποφασίσει.
