ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟΝ ΟΜΙΛΟ ALAPIS

Οι αγώνες των εργαζομένων στην Alapis, που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις τουλάχιστον 3 μήνες, ζητούν την δικαίωσή τους για να πάψει η ανασφάλεια για το εργασιακό τους μέλλον. Ένα μέλλον που τα αφεντικά, σαν τον γνωστό και μη εξαιρετέο Λαυρεντιάδη, ζωγραφίζουν με τα πιο μελανά χρώματα.

Από τα μεγαθήρια του χώρου του φαρμάκου, ο Όμιλος Alapis μέσα από διαδοχικές αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου και έναν ασύλληπτο υπερδανεισμό όλα τα προηγούμενα χρόνια, εμφάνιζε οργασμό παραγωγικής δραστηριότητας. Όταν όμως τα μεγαλεπήβολα κερδοσκοπικά ανοίγματα των αφεντικών και η οικονομική κρίση, ρίχνουν τα πάλαι πότε μεγαθήρια σε «ξέρες», αυτοί που καλούνται να πληρώσουν το μάρμαρο είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.

Από τον περασμένο Οκτώβριο λοιπόν που έγινε η αίτηση υπαγωγής του Ομίλου στο πτωχευτικό άρθρο 99, κανείς εργαζόμενος δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Ακολούθησαν πιέσεις για μειώσεις μισθών ως και 30% και απολύσεις. Στην αγωνία τους ήρθε να προστεθεί και το βάρος της εξαγγελίας της διοίκησης από τα μέσα Νοέμβρη, ότι προτίθεται να θέσει σε διαθεσιμότητα μέχρι και το 45-50% των εργαζομένων. Μια απόφαση που τελικά εφαρμόστηκε στα τέλη Ιανουαρίου, πετώντας στο δρόμο πάνω από 1000 εργαζόμενους!

Φυσικά, η αγωνία των εργαζομένων δεν μετατρέπεται σε αδράνεια και μοιρολατρία. Από την πρώτη στιγμή οι εργαζόμενοι προχωρούν σε κινητοποιήσεις, όπως 24ωρες απεργίες σε όλον τον όμιλο, διαδηλώσεις, παρεμβάσεις και αποκλεισμούς γραφείων της εταιρείας, ενώ πρόσφατα συμμετείχαν και στην Παναττική απεργία σε συμπαράσταση στους χαλυβουργούς. Ήδη οι εργαζόμενοι ετοιμάζουν νέες αγωνιστικές απαντήσεις και κινητοποιήσεις ενάντια στη διαθεσιμότητα των συναδέλφων τους.

Αυτή η αγωνιστική στάση είναι που πρέπει να συνεχιστεί, να κλιμακωθεί και να αναβαθμιστεί, για να μπορέσει τελικά να νικήσει. Σε συντονισμό με τους εργαζόμενους από όλο το χώρο του φαρμάκου και της παραϊατρικής, που διαλύεται στα εξ ων συνετέθη ελέω καπιταλιστικής κρίσης, απειλώντας τους εργάτες με ανεργία κι εξαθλίωση: στη ΦΑΜΑΡ, στη CLEVA, στη LAVIPHARM, στη PHIZER, στη SANOFI, στη NOVO κ.α. Καταλήψεις εργασιακών χώρων, συνεχής απεργιακή δράση, και πάλη για οργάνωση γενικής πολιτικής διαρκείας, είναι ο μόνος δρόμος για την δικαίωση των αγώνων όλων των εργαζομένων.