Οπως ανακοίνωσε η ΑΔΕΔΥ μετα τη δημοσίευση του άρθρου,
η απεργια θα πραγματοποιηθεί ως εξής:
μονοήμερη στις 12 Μάρτη και 48ωρη στις 19-20 Μάρτη.
Στις 13 και 14 Μάρτη έχει προκηρυχθεί 48ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ. Είναι οι ημέρες ψήφισης των απολύσεων στο δημόσιο τομέα, και του κλεισίματος Οργανισμών του δημοσίου.
Στις 22 Μαρτίου 2014 οι εργαζόμενοι που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα πριν από 8 μήνες (σχολικοί φύλακες, καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης και εργαζόμενοι σε Υπουργεία) οδηγούνται σε απόλυση. Ταυτόχρονα 8.500 γιατροί, υγειονομικοί υπάλληλοι και διοικητικοί των πανεπιστημίων έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα.
Όλα αυτά είναι κομμάτια ενός παζλ, για ένα κράτος όλο και λιγότερο για τις κοινωνικές και εργατικές ανάγκες, όλο και περισσότερο αγοραίο. Τελικά ενός κράτους και μιας εξουσίας ενάντια στους εργαζόμενους.
Στην απεργία η ΑΔΕΔΥ προσέρχεται χωρίς προεδρείο, ένδειξη μιας κρίσης χρόνιας, προσανατολισμού, σχεδίου δράσης, ως τμήμα της ευρύτερης κρίσης του συνδικαλιστικού κινήματος. H απεργία δεν εντάσσεται σε κάποιο αγωνιστικό σχέδιο κλιμάκωσης στην προοπτική της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας, που όλο και μεγαλύτερο κομμάτι των εργαζομένων, και στο δημόσιο τομέα, το αντιλαμβάνονται ως επείγουσα ανάγκη. Η υιοθέτηση του κατακερματισμού, της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, της πολιτικής συνδιαχείρισης με την εκάστοτε κυβέρνηση, παρουσιάζουν περισσότερο από ποτέ τα αδιέξοδα της ΑΔΕΔΥ.
Για μας, η απεργία αυτή, είναι μια ευκαιρία να «συνομιλήσουν» οι αγώνες της προηγούμενης περιόδου, να επιδιώξουν να παλέψουν με κοινά διεκδικητικά πλαίσια, έχοντας ως αιχμή την ανατροπή της κυβέρνησης εντασσόμενη στην πάλη για την εργατική εξουσία, την προσπάθεια για την οργάνωση της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας, παρά και ενάντια στον αστικό γραφειοκρατικό συνδικαλισμό.
Η κατακρήμνιση των εργατικών και ευρύτερων δικαιωμάτων των καταπιεσμένων, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τη λογική που παλεύει ο αστικός συνδικαλισμός, ούτε με την αγωνιστική, αλλά ανεπαρκή και λαθεμένη λογική του αριστερού συνδικαλισμού, που χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί την ιστορικών διαστάσεων χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού, ενταγμένη φυσικά στην παγκόσμια κατάρρευση του εκμεταλλευτικού συστήματος, καταθέτει διεκδικήσεις μιας άλλης εποχής, που ακόμα και τότε φυσικά δεν μπορούσαν να απαντήσουν στα ζητήματα της εργατικής τάξης.
Οι ταξικές επαναστατικές δυνάμεις και στο δημόσιο τομέα, προσέρχονται στην απεργία, και σε κάθε αγωνιστική εκδήλωση των εργαζομένων, έχοντας επίγνωση πως τα ζητήματα της ύπαρξης του κράτους, με βάση και τις κυβερνητικές αποφάσεις, απαιτούν την ενιαία πάλη στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, κατοχυρωμένη με κοινές διεκδικήσεις, και ενιαίο στόχο για εργατική εξουσία.
