Εργοστάσιο Aλουμίνιον Eλλάδος – πρώην Πεσινέ
Ζητούν θυσία:
Την ζωή και το μέλλον των εργατών,
για το αμφίβολο «Μέλλον» των κερδών
Στο εργοστάσιο του Αλουμινίου στον Άγιο Νικόλαο Βοιωτίας, πραγματοποιήθηκε στις 6 και 7/4/12 νέα 48ωρη απεργιακή κινητοποίηση.
Η απεργία αυτή έρχεται σαν συνέχεια δύο 24ωρων που προηγήθηκαν και αφού ενδιάμεσα, το προεδρείο του ΔΣ του σωματείου αποδέχτηκε την πρόταση της εργοδοσίας, να ακούσει την παρουσίαση του προγράμματος «Μέλλον» με το οποίο η εταιρία φιλοδοξεί, κατά τα λεγόμενά της, να δώσει ζωή στο εργοστάσιο περικόβοντας τα μεροκάματα αλλά και την ζωή των εργατών.
Το πρόγραμμα «μέλλον» αποτελείται από ένα πλέγμα μέτρων για εξοικονόμηση 50 εκατ. ευρώ το χρόνο. Εξοικονόμηση 3 εκατ. ευρώ από την καλύτερη διαχείριση αγοράς και μεταφοράς του τοπικού βωξίτη. Εξοικονόμηση από την φτηνότερη αγορά κωκ, πίσσας, φθοριούχου αλουμίνιου και σόδας, 7 εκατ. ευρώ. Εξοικονόμηση από την ενσωμάτωση της νέας εταιρίας Ελληνικοί Βωξίτες, 10 εκατ. ευρώ. Η παραγωγικότητα από την εφαρμογή των προτάσεων που το ίδιο το προσωπικό έχει κάνει στις αυτο-διαχειριζόμενες ομάδες παραγωγής ΛΟΜ “δίνει” 7 εκατ. ευρώ, και 3 εκατ. από τις προτάσεις των στελεχών, σύνολο 10 εκατ. ευρώ. Εξοικονόμηση από την οικονομία ρύπων που θα προκύψει από την αντικατάσταση του μαζούτ από φυσικό αέριο. Και τέλος το εργατικό κόστος θα περιοριστεί κατά 12 εκατ. ευρώ (!) από τα 55 εκατ. που είναι σήμερα.
Οι προτάσεις που έχει κάνει το προσωπικό στις αυτο-διαχειριζόμενες ομάδες παραγωγής με τις οποίες λειτουργεί το διοικητικό μάνατζμεντ της εταιρίας, δίνουν συμμετοχή κατά 7 εκατ. ευρώ στην αύξηση της παραγωγικότητας. Ταυτόχρονα ζητείται από τους εργαζόμενους, να συναινέσουν σε μια περικοπή κατά 12 εκατ. ευρώ από τις αποδοχές τους. Το τελευταίο είναι σίγουρα η επιβράβευση για την παραπάνω συμμετοχή των εργατών στο πρόγραμμα για περιορισμό του κόστους και γεμίζει με ιδιαίτερη ανησυχία αλλά και οργή τους εργαζόμενους.
Στο εργοστάσιο εφαρμόζεται ένα προωθημένο συμμετοχικό μάνατζμεντ με αυτο-διαχειριζόμενες ομάδες παραγωγής, που έχει οικοδομηθεί εδώ και πολλά χρόνια και το οποίο καθ’ ομολογία ακόμα και της διεύθυνσης βασίζεται στον υψηλό βαθμό τεχνογνωσίας και εξειδίκευσης των εργαζόμενων και στην «εμπιστοσύνη» που υπάρχει γιά την αποδοτικότητα αυτής της εξειδίκευσης. Η επίθεση στο εισόδημα των εργατών και ιδιαίτερα το μέγεθος αυτής, κάνει τους εργάτες να καταλαβαίνουν πως η εταιρία δεν έχει πια την θέληση να συνεχίσει να επενδύει σ’ αυτό. Αυτό όμως είναι απειλή για το μέλλον του εργοστασίου. Μιας και το συμμετοχικό μάνατζμεντ χρειάζεται, για να λειτουργεί, σχέσεις που προσφέρουν έναν ελάχιστο βαθμό εμπιστοσύνης και το να γυρίσουν σε ένα μάνατζμεντ με περισσότερο έλεγχο απαιτεί να γίνουν νέες προσλήψεις, κάτι που θα μειώνει σταδιακά και την εξάρτηση της παραγωγής από τον ιδιαίτερο ρόλο των εργαζόμενων.
Παράλληλα η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και η ύφεση καταστρέφει οικονομικές δραστηριότητες με αποτέλεσμα να μειώνεται η ζήτηση και στην αγορά των μετάλλων. Αυτό σε συνδυασμό με τις ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες ύφεσης, που επικρατούν στην Ελλάδα, επιδεινώνει πάρα πέρα τους όρους της βιομηχανικής δραστηριότητας μέσα στη χώρα και εντείνει την έλλειψη ρευστότητας.
Η διεύθυνση του εργοστασίου ανακοίνωσε την πρόθεσή της να εφαρμόσει τους εργασιακούς νόμους, που συνοδεύουν την συμφωνία «κουρέματος» του ελληνικού χρέους. Τα μέτρα που συνοδεύουν το «κούρεμα» είναι οι νόμοι που εγγυώνται τα νέα δάνεια που στηρίζουν αυτό το «κούρεμα» και ταυτόχρονα ένα από τα πολλαπλά ανταλλάγματα που δίνει η ελληνική κυβέρνηση των τρικολόρε, στον επιχειρηματία για την επιβάρυνση που του επέφερε η αύξηση του ΦΠΑ στο ρεύμα και το φυσικό αέριο, που έγινε για να βρει άμεσα χρήματα για τους τοκογλύφους. Δηλαδή η κυβέρνηση αύξησε τον ΦΠΑ στον εργοδότη και σε αντάλλαγμα του έδωσε νόμους για να μας μειώσει τους μισθούς και να πάρει πίσω την ζημιά από εμάς !
Επιβεβαιώνοντας έτσι για άλλη μια φορά ότι αυτοί που θα πληρώσουν τελικά το μάρμαρο από τις συνέπειες της κρίσης, στους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους αλλά και στον επιχειρηματία, είναι οι εργάτες.
Η άρνηση και η αγωνιστική απάντηση από την μεριά των εργατών είναι η πρώτη προϋπόθεση για να μην μετατραπούν σε θύματα μιας κρίσης που δεν προκάλεσαν οι ίδιοι. Ταυτόχρονα όμως στον αγώνα αυτό δεν πρέπει να μείνουν μόνοι, γιατί δεν είναι διεκδίκηση που μπορεί να λυθεί ανάμεσα σε έναν εργοδότη και τους επιμέρους εργαζομένους. Δεν μπορεί να διευθετηθεί με τους παλιούς τρόπους, όπου συνδικαλιστικές ηγεσίες στηριζόμενες στα «κονέ» του υπουργείου έφερναν «λύσεις». Η ανάγκη ο αγώνας αυτός να πάρει διαστάσεις και να βγει από τα στενά όρια της περιοχής Αγίου Νικολάου και Άσπρων Σπιτιών είναι βασική προϋπόθεση για να αποκτήσει αξιόμαχες προοπτικές.
Πρέπει τώρα να συσπειρώσει όλους τους εργαζόμενους του ομίλου ξεκινώντας από αυτούς που εργάζονται στον χώρο του Αλουμινίου ανεξάρτητα της σχέσης εργασίας (μόνιμοι, εργολαβικοί με μπλοκάκι, συμβασιούχοι), που θα αντιμετωπίσουν άμεσα την ίδια πολιτική περιορισμού του κόστους. Περνώντας ενωμένα στην διεκδίκηση της συμπαράστασης, από τους κατοίκους της γύρω περιοχής, που τους αφορούν άμεσα οι εξελίξεις. Και πρέπει να συνδεθεί με κάθε αγώνα εργατικό που δίνεται στη χώρα σε μια προοπτική να δημιουργηθούν προϋποθέσεις, με την ενότητα των αγώνων αυτών, κηρύσσοντας πόλεμο στην σημερινή ηγεσία της ΓΣΕΕ και την πολιτική της προδοσίας που υλοποιεί, για να σφυρηλατηθούν νέα ανεξάρτητα από εργοδότες και κυβέρνηση κέντρα αγώνα που θα οργανώσουν την Γενική απεργία διαρκείας, για την ανατροπή της κυβέρνησης, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την εργατική εξουσία που θα πραγματοποιήσει την διαγραφή του χρέους και θα προστατέψει το εργατικό εισόδημα.
Σωτήρης Παπαδημητρίου
εργάτης, μέλος της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Λειβαδιάς
Νέα Προοπτική τεύχος #524# Σάββατο 14 Απριλίου 2012
