του Θόδωρου Κουτσουμπού
Μια νέα γενική απεργία, η δεύτερη μέσα σε 14 ημέρες, την Τρίτη 14 Οκτωβρίου, ήλθε να “σπάσει” τη ρουτίνα της κοινωνικο-οικονομικής ζωής και να (ξανα)φέρει στο προσκήνιο το εργατικό κίνημα. Αν η Κεραμέως κι ο Μητσοτάκης νομίζουν ότι θα μπορέσουν να υποβιβάσουν τις συνθήκες της μισθωτής εργασίας σε συνθήκες απροκάλυπτης δουλείας, θα διαπιστώσουν ότι δεν είναι τόσο εύκολο – για την ακρίβεια θα βρεθούν προ εκπλήξεων…
Η απεργία, όπως και την 1η Οκτωβρίου παρέλυσε την κοινωνικο-οικονομική ζωή, αφού οι συγκοινωνίες της πρωτεύουσας (Μετρό, Ηλεκτρικός, Λεωφορεία) παρέμειναν στα αμαξοστάσια για πολλές ώρες και λειτούργησαν κυρίως για να μεταφέρουν τους διαδηλωτές στους τόπους συγκεντρώσεων. Προαστιακός, τρένα έμειναν σταματημένα, ενώ στα λιμάνια τα πλοία έμειναν δεμένα στους κάβους. Τα νοσοκομεία υπολειτούργησαν, όπως και τα σχολεία, όπου οι διευθυντές/τριες αντιμετώπισαν την απεργία με… εκδρομές. Προβλήματα υπήρξαν και στις δημόσιες υπηρεσίες. Αλλά αυτό γίνεται εδώ και καιρό, και έχει σχεδόν γίνει συνείδηση ότι οι εργαζόμενοι έλκονται από την προοπτική μιας καλά οργανωμένης γενικής απεργίας διαρκείας παρά από τι 24ωρες “τουφεκιές”.
Το σημαντικό όμως με την απεργία της 14ης Οκτώβρη 2025 είναι ότι πραγματοποιήθηκε χωρίς τη συμμετοχή της ΓΣΕΕ – η διοίκηση της ΓΣΕΕ αρνήθηκε να κηρύξει απεργία παρότι το νομοσχέδιο για την καθιέρωση της 13ωρης εργασίας εισήχθη στη Βουλή την Τρίτη14/10 και εισάγεται στην Ολομέλεια για συζήτηση και ψήφιση…
Η απεργία στην Αθήνα καλύφθηκε από το ΕΚΑ, το μεγαλύτερο εργατικό κέντρο της χώρας, και συνολικά από 38 εργατικά κέντρα και μερικές ομοσπονδίες προσκείμενες στο ΠΑΜΕ. Η κρατική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ έδειξε με τη στάση της την αντιπαλότητά της με το εργατικό κίνημα και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης – σιγά το νέο, θα πείτε. Εκ του αποτελέσματος, όμως φάνηκε και κάτι άλλο. Αυτή η γραφειοκρατική μηχανή, στην οποία έχει εξελιχθεί η ανώτατη εργατική συνομοσπονδία της χώρας, αποτελεί ένα εμπόδιο για την εργατική τάξη και τις ταξικές διεκδικήσεις της – έχει μετατραπεί σε μηχανισμό του αστικού κράτους και του κεφαλαίου μέσα στο εργατικό κίνημα. Το εργατικό κίνημα πρέπει να απεξαρτηθεί από τη γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ (και της ΑΔΕΔΥ με άλλους όρους) και να οργανώσει την ανεξάρτητη ταξική του πάλη. Από εκεί και πέρα, η πορεία σε μια νέα, ανεξάρτητη από το κράτος ΓΣΕΕ (ανεξάρτητη πολιτικά, οικονομικά και θεσμικά) -όπως συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες- ή η διαμόρφωση ενός ταξικού μαχητικού εργατικού πόλου, μιας ένωσης συνδικάτων βάσης είναι ένα ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει τους αγωνιστές της εργατικής τάξης.
Δεν μπορεί σήμερα να γίνονται δεκτοί ισχυρισμοί και δικαιολογίες ορισμένων αριστερών οργανώσεων, συμπόρευσης με την κρατική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ στη βάση της λογικής ότι «πάμε με τα συνδικάτα». Από αυτήν την άποψη έχει τη σημασία το πού τα συνδικάτα και οι αριστερές πολιτικές οργανώσεις και κόμματα ορίζουν τους τόπους των απεργιακών προσυγκεντρώσεων.
Έτσι, στην γενική απεργία της 14ης Οκτωβρίου, στην Αθήνα πραγματοποιήθηκαν τρεις χωριστές συγκεντρώσεις και πορείες στο ίδιο σημείο, τη Βουλή.
● Τα συνδικάτα και ομοσπονδίες του ΠΑΜΕ στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, όπου και το μεγαλύτερο πλήθος διαδηλωτών.
● Το ΕΚΑ και η ΑΔΕΔΥ στην πλατεία Συντάγματος απέναντι από τη Βουλή, όπου μαζί τους συντάχθηκαν αριστερές οργανώσεις και κόμματα: ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, ΜΕΡΑ25 και ΣΕΚ, Μ-ΛΚΚΕ, ΟΚΔΕ, ΟΡΜΑ, ΔΕΑ κ.λπ. – ως συνήθως.
● Στα Χαυτεία συγκεντρώθηκαν τα πρωτοβάθμια σωματεία, ανάμεσά τους πολλά σωματεία εκπαιδευτικών, φοιτητές και αριστερές οργανώσεις – Κομμουνιστική Απελευθέρωση, ΚΚΕ(μ-λ), ΟΚΔΕ- Σπάρτακος, Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ-Τροτσκιστές), Ρουβίκωνας, Αναρχικές συλλογικότητες. Συνολικά ήταν αρκετές χιλιάδες διαδηλωτών γεγονός που εκφράζει ένα ισχυρό εργατικό δυναμικό που μπορεί να διαμορφώνει μια διαφορετική μαχητική ταξική παρέμβαση στους χώρους δουλειάς. Σχεδόν όλο αυτό το πλήθος βάδισε από τη Σταδίου στη Βουλή, και μετά στην Πατησίων, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη βίαιη εισβολή της αστυνομίας στην κατάληψη που αποφάσισε ο σύλλογος φοιτητών Αρχιτεκτονικής. Οι φοιτητές της κατάληψης συνελήφθησαν στις 2:30 μετά τα μεσάνυκτα και οδηγούνται στον ανακριτή, ενώ οι αλληλέγγυοι που προσέτρεξαν στη ΓΑΔΑ συνελήφθησαν στις 3:30, οδηγήθηκαν στο Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη, για να αφεθούν ελεύθεροι στις 7:00 το πρωί.
Μέσα στις συνθήκες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, του παγκόσμιου χάους και των πολέμων -όπως ο γενοκτονικός πόλεμος στη Γάζα-, με το βιοτικό επίπεδο των εργατών και του λαού να καταβαραθρώνεται από την καλπάζουσα ακρίβεια, και τα εργατικά-εργασιακά δικαιώματα να δέχονται την βίαιη επίθεση του κράτους και των αφεντικών, η αναδιαμόρφωση του εργατικού κινήματος σε ταξική βάση, με διαδικασίες συνελεύσεων βάσης και εργατικής δημοκρατίας, είναι απολύτως αναγκαία. Η πρόκληση είναι μεγάλη – και κάθε αγωνιστής, κάθε σωματείο και κάθε αριστερή συλλογικότητα πρέπει να αναλάβει τις πολιτικές ευθύνες του. Δεν πάνε «με τα συνδικάτα» και την εργατική τάξη αυτοί που στοιχίζονται πίσω και γίνονται βαστάζοι της γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ και των συνοδών της. Όσο για τα σωματεία που έχουν ωριμάσει αρκετά στην πολιτικοσυνδικαλιστική τους συνείδηση, ώστε να κάνουν τις αναγκαίες διακρίσεις και να συντάσσονται στις γραμμές τού ανεξάρτητου, αντιγραφειοκρατικού συνδικαλισμού, πρέπει και αυτά με τη σειρά τους να δουλέψουν συστηματικά ώστε να αναβαθμίσουν το ρόλο τους, εγκαταλείποντας ενίοτε διάφορες «βεβαιότητες» οι οποίες έχουν ξεπεραστεί από τις αντικειμενικές συνθήκες και φυσικά πολιτικές περιχαρακώσεις, οι οποίες γίνονται βαρίδια στην ενιαιομετωπική δράση που αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη για νικηφόρους εργατικούς αγώνες.
