Η Γάζα με τα μάτια ενός επιζήσαντα του Ολοκαυτώματος

Εσείς, κόσμε, που υψώσατε μνημεία τού Ολοκαυτώματος σε όλες τις πρωτεύουσες, πού είστε τώρα;

του Σαλάχ Μούσα

Είμαι Εβραίος.

Κάποτε ήμουν ένας αριθμός στο μπράτσο, ένα αναμενόμενο πτώμα σε ένα τρένο χωρίς προορισμό, είδα τους θαλάμους αερίων, άκουσα τις κραυγές των μητέρων, μύρισα τη σάρκα να καίγεται· ήμουν εκεί, στο Άουσβιτς, στο Μπούχενβαλντ, στο γκέτο της Βαρσοβίας, στο σκοτάδι όπου δεν υπήρχε ήλιος, ούτε έλεος, ούτε γλώσσα, παρά μόνο ο θάνατος.

Και όταν βγήκα ζωντανός, μου είπαν: «Επιβίωσες», αλλά σήμερα, καθώς βλέπω τη Γάζα να εξοντώνεται, καταλαβαίνω την πιο πικρή αλήθεια: δεν επέζησα.

Έσωσα το σώμα μου, ναι. Αλλά η ψυχή μου έμεινε κρεμασμένη σε εκείνο το στρατόπεδο, και σήμερα τη βλέπω να συνθλίβεται ξανά – όχι από τα χέρια των ναζί, αλλά από χέρια που μοιάζουν με τα δικά μου, που φέρουν το όνομά μου και μιλούν τη γλώσσα μου.

Μεγαλώσαμε πιστεύοντας ότι το Ολοκαύτωμα είναι η ύψιστη τραγωδία, η εμπειρία που δεν συγκρίνεται με τίποτα. Μα τι γίνεται αν την ξεπερνάει η πραγματικότητα;

Τι γίνεται αν η Γάζα, με όλο τον θάνατο, την πείνα, τον αποκλεισμό, τους βομβαρδισμούς και την καταστροφή, αναδιατυπώνει την έννοια της κόλασης;

Νόμιζα ότι το Ολοκαύτωμα ήταν ο βυθός της ηθικής ανθρωπότητας, αλλά σήμερα βλέπω στη Γάζα ό,τι δεν είδα εκεί:

Εξόντωση που μεταδίδεται ζωντανά, με χειροκροτήματα, με εθνική υπερηφάνεια και με διεθνή στήριξη.

Ναι, εκεί υπήρχαν οι φούρνοι· αλλά εδώ καίγονται ζωντανοί οι άνθρωποι, όχι μόνο τα σώματα· εδώ, ένα εκατομμύριο παιδιά τελούν υπό πολιορκία, χιλιάδες θάβονται κάτω από τα συντρίμμια, βομβαρδίζονται νοσοκομεία, στερείται το νερό, κόβεται το ψωμί – εδώ εξοντώνεται η ζωή, όχι μόνον τα σώματα.

Έχουμε χτίσει φυλακές και στρατόπεδα που στην αηδία τους ξεπερνούν τις ναζιστικές· όχι επειδή είμαστε πιο «προχωρημένοι», αλλά επειδή έχουμε αφαιρέσει ακόμη περισσότερο την ανθρώπινη υπόσταση· βασανίζουμε, ξεσκίζουμε, βιάζουμε, υποβάλλουμε σε πείνα· και μας οδηγεί ένας που μοιάζει με τον Χίτλερ, ονόματι Μπεν Γκβίρ, και η Τορά παρουσιάζεται ως ανεκτική στο φόνο παιδιών και γυναικών και στην εξάλειψη των Παλαιστινίων — στο όνομα της οποίας ονομάζουμε ολόκληρες γειτονιές «ζώνες επιχειρήσεων» και μετά τις ισοπεδώνουμε, όπως οι ναζί μάς ισοπέδωναν· για ποιον θεό μιλάμε που κατοικεί στο Τελ Αβίβ και όχι στον ουρανό;

Είμαι Εβραίος, επιζήσας του Ολοκαυτώματος· οι ναζί έκαιγαν τα πτώματα στους φούρνους, κι εμείς κατακαίμε έναν ολόκληρο λαό μπροστά στα μάτια του κόσμου, με ήχο και εικόνα, και το ξέρουμε, το δικαιολογούμε, το χειροκροτούμε και το απολαμβάνουμε σαν διεστραμμένοι.

Ακόμα και οι νόμοι μας -για τους οποίους κομπάζουμε- είναι σκληρότεροι από τους νόμους της Νυρεμβέργης· νομοθετούμε τη διάκριση, νομιμοποιούμε τον αποκλεισμό, νομιμοποιούμε τη μαζική δολοφονία υπό την κάλυψη της ασφάλειας και της αυτοάμυνας, και μετατρέπουμε τη δικαιοσύνη σε εργαλείο καταπίεσης.