Η Σορός μου εκφωνεί λόγο στα Ηνωμένα Έθνη

Η Παλαιστίνη δεν είναι παράγραφος σε ατζέντα· είναι πληγή στην καρδιά του κόσμου.

του Σαλάχ Μούσα

Κυρίες και κύριοι,

Δεν ξέρω αν με ακούτε τώρα, αλλά θα μιλήσω – έστω με τη φωνή της σορού μου.

Δεν είμαι διπλωματική αντιπροσωπεία ούτε εκπρόσωπος ανεξάρτητου κράτους.

Είμαι ένα εύθραυστο σώμα, ραγισμένο από τους βομβαρδισμούς, σφιγμένο κάτω από τα ερείπια.

Είμαι ένα θύμα που βγήκε από τα χαλάσματα πριν δύο μέρες – ή ίσως πριν μια εβδομάδα… δεν θυμάμαι πια.

Στέκομαι μπροστά σας σήμερα ως σορός, γιατί ο ζωντανός στη χώρα μου δεν ακούγεται, και γιατί ο νεκρός, όταν δεν μένει τίποτα άλλο στον κόσμο, αποκτά επιτέλους βήμα.

Το τίμημα της Αναγνώρισης

Είναι αυτό το τίμημα της αναγνώρισης; Να πεθαίνουμε πρώτα και μετά να μας επιτρέπεται να μιλήσουμε;

Στέκομαι εδώ για να μιλήσω στο όνομα όλων των σωμάτων που συνέθλιψε η συνεχιζόμενη γενοκτονία από τη Νάκμπα ως σήμερα· στο όνομα μιας ανθρωπιάς που αιμορραγεί, στο όνομα των μαρτύρων που αιωρούνται στη σκόνη.

Χάρτης βαμμένος με αίμα

Αυτό το συνέδριο δεν διεξάγεται στο κενό· διεξάγεται πάνω σε χάρτη βαμμένο με αίμα, πάνω σε ιστορία φορτωμένη σφαγές.

Και όλα αυτά τα χρόνια, ενώ εσείς συνεδριάζετε και αποφασίζετε, κάθε απόφαση αυξάνει τον αριθμό μας κάτω από το χώμα.

Αυτή τη φορά, ακούστε τους νεκρούς και όχι τους ζωντανούς.

Πού είναι το Κράτος;

Ρωτάτε για το παλαιστινιακό κράτος. Να το, ολοκάθαρα:

 • σε κάθε σπίτι που βομβαρδίστηκε,

 • σε κάθε μνήμη που σβήστηκε,

 • σε κάθε ελιά που ξεριζώθηκε,

 • σε κάθε παιδί που πέθανε πριν προφέρει το όνομά του,

 • σε κάθε μάνα που έθαψε τα παιδιά της χωρίς σάβανα,

 • σε κάθε οικογένεια που σβήστηκε από τον χάρτη και συγκεντρώθηκε στον ουρανό,

 • σε κάθε σκηνή που στήνουμε στην άμμο και δεν φεύγουμε,

 • σε κάθε κελί βασανιστηρίων και εκτελέσεων,

 • σε κάθε αυγή που ακούγεται η προσευχή και χτυπούν οι καμπάνες.

Η Μαύρη Ειρωνεία

Μιλάτε για «αναγνώριση». Μα τι αναγνωρίζετε;

Έναν λαό που εξοντώνεται; Ένα κράτος που σφαγιάζεται καθημερινά;

Ξέρετε τι είναι τρομακτικό;

Ότι ο δολοφόνος δεν φοβάται τις καταδίκες σας, αλλά τρέμει μια μικρή κάμερα κινητού στο χέρι ενός παιδιού που ξεψυχά.

Γιατί αυτή αποκαλύπτει περισσότερα απ’ όσα κάνουν οι μακροσκελείς σας λόγοι.

Δεν χρειαζόμαστε συνέδρια

Το λέω τώρα, από τη σορό μου:

Δεν χρειαζόμαστε συνέδρια που απλώς εκτονώνουν την οργή των λαών σας.

Χρειαζόμαστε ζωή που δεν ζητά άδεια από κανέναν.

Δεν θέλουμε κράτος που θα γεννηθεί πάνω στη σορό μας· ούτε σημαία να υψωθεί πάνω σε ομαδικό τάφο.

Δεν είμαστε φύλλο στα τετράδιά σας ούτε διαπραγματευτικό υλικό.

Είμαστε λαός.

Δικαιοσύνη, όχι Σιωπή

Κυρίες και κύριοι, πώς μιλάτε για αξίες;

Πώς εκδίδετε καταδικαστικές δηλώσεις τη μέρα και στέλνετε βόμβες τη νύχτα;

Όποιος δεν μπορεί να βάλει ένα σακί αλεύρι στη Γάζα, μπορεί να μου δώσει κράτος;

Είμαι νεκρός. Η διαφορά ανάμεσά μας: εγώ μιλώ με τη γλώσσα του θανάτου, εσείς με τη γλώσσα της σιωπής.

Η Σορός μου Σας Λέει

 • Δεν θέλουμε κράτος φυλακή, δεμένο με εποικισμούς και στρατόπεδα.

 • Θέλουμε κράτος αληθινό, από σάρκα, αίμα, κυριαρχία και χώμα.

 • Κράτος που θα αποδομεί την αποικιοκρατία, που δεν θα παζαρεύει το δικαίωμα της επιστροφής.

Τελευταία Λέξη

Η σορός μου λέει:

Αν σωπάσει ο κόσμος, αν οι φασίστες μάς θάψουν στη λήθη, η Παλαιστίνη θα συνεχίσει να μιλά – στη ζωή και στον θάνατο, ακόμη κι αν η γλώσσα της είναι πέτρα.

Η απανθρακωμένη σορός μου λέει:

Η Παλαιστίνη δεν είναι παράγραφος σε ατζέντα· είναι πληγή στην καρδιά του κόσμου.

Επίλογος

Δεν ζητάμε νέες λέξεις.

Ζητάμε πρόσωπα που να μην σπάνε μπροστά στον καθρέφτη.

Ζητάμε αναγνώριση με στέγη που να προστατεύει, με γη που να χτίζεται, με δικαιοσύνη που να αποδίδεται.

Σας ευχαριστώ – από τα ερείπια, από το πληγωμένο μου σώμα, από τη σορό που σας στέλνει χαιρετισμό και παίρνει για τον εαυτό της το πένθος.