της Armağan Tulunay
Συνεχίζοντας τις δημοσιεύσεις των κεντρικών εισηγήσεων στην 17η Διεθνή Μαρξιστική Κατασκήνωση του ΕΕΚ (Κάρυστος, 23 – 27 Ιουλίου 2025), δίνουμε εδώ, μεταφρασμένη στα ελληνικά, την ομιλία της συντρόφισσας Αρμαάν Τουλουνάι από την Τουρκία. Η σ. Αρμαάν Τουλουνάι είναι στέλεχος του DIP (Επαναστατικού Εργατικού Κόμματος της Τουρκίας), αδελφής οργάνωσης του ΕΕΚ.
Οικονομική κρίση και πολιτική καταστολή
Η Τουρκία βιώνει τη βαθύτερη οικονομική κρίση. Καθώς το δεσποτικό καθεστώς [Ερντογάν] αποδυναμώνεται, έχει στραφεί σε ριζοσπαστικά μέτρα για να καταστείλει και να διχάσει την αντιπολίτευση. Ο υπουργός Οικονομίας, Mehmet Şimşek, κοινώς και σκωπτικά αποκαλούμενος Mehmet ο Άγγλος, δεδομένου ότι είναι Βρετανός υπήκοος, έχει εφαρμόσει ένα αντεργατικό πρόγραμμα με στόχο να μεταφέρει το βάρος της κρίσης στην εργατική τάξη, καταργώντας τα κατακτημένα με σκληρούς αγώνες δικαιώματά της.
Αντιμέτωπη με μια μετατόπιση ακόμη και εντός της ίδιας της βάσης της και χάνοντας την υποστήριξη από τον ολοένα και πιο εξαθλιωμένο πληθυσμό, η κυβέρνηση κλιμάκωσε την πολιτική καταστολή, διατάζοντας τη σύλληψη του δημάρχου τής Κωνσταντινούπολης Ekrem İmamoğlu, εξέχοντος στελέχους της αντιπολίτευσης και ισχυρότερου υποψηφίου κατά του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στις προεδρικές εκλογές -με αρκετές πιθανότητες να τον νικήσει- με κατασκευασμένες κατηγορίες για διαφθορά. Η εργατική τάξη γνωρίζει την αστική πολιτική, οπότε κανείς δεν λέει ότι το CHP (Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα), στο οποίο ανήκουν ο İmamoğlu και οι περισσότεροι από τους άλλους συλληφθέντες δημάρχους, δεν έχει εμπλακεί σε πράξεις διαφθοράς. Ωστόσο, ενώ οι δήμοι που διοικούνται από το AKP (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, το κόμμα του Ερντογάν) με τεκμηριωμένη διαφθορά στις εκθέσεις ελέγχου του κράτους παραμένουν ανέγγιχτοι, αυτή η πολιτικά υποκινούμενη κίνηση προκάλεσε μαζικές διαμαρτυρίες στις 19 Μαρτίου.
Τα πολιτικά στρατόπεδα των κυρίαρχων τάξεων και η ευθυγράμμιση της Αριστεράς
Στην αστική πολιτική κυριαρχούν δύο στρατόπεδα: Ερντογάν και το CHP. Από τη μία πλευρά, ο Ερντογάν έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και από την άλλη πλευρά, το CHP κάνει κουμάντο. Το CHP χρησιμοποίησε την οργή του λαού και τη μαζική κινητοποίηση ως διαπραγματευτικό χαρτί για να αποτρέψει το διορισμό διαχειριστή στο δήμο της Κωνσταντινούπολης, ο οποίος αποτελεί απαραίτητη πηγή εσόδων γι’ αυτούς. Το κίνητρό τους είναι η προστασία των δημοτικών πόρων. Μεγάλο μέρος της τουρκικής αριστεράς ακολούθησε το παράδειγμά τους, ευθυγραμμιζόμενοι με τα συλλαλητήρια υπό την ηγεσία του CHP.
Το Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα (DIP), ωστόσο, αποκάλυψε την εργαλειοποίηση της δικαιοσύνης από την κυβέρνηση, ενώ αρνήθηκε να συρθεί στην τροχιά του CHP. Αντ’ αυτού, το κόμμα υποστήριξε τα μποϊκοτάζ της νεολαίας και τις διαδηλώσεις που ξεπέρασαν τα όρια του CHP. Υποστηρίξαμε τον αγώνα της νεολαίας που, από έλλειψη ελευθερίας, έδειξε μια τάση να ξεπεράσει τα όρια που χάραξε το CHP. Υποστηρίξαμε τα ταξικά τους μποϊκοτάζ, οι σύντροφοί μας στα πανεπιστήμια ηγήθηκαν των διαδηλώσεων λέγοντας «σήμερα η τάξη μας είναι αλληλέγγυα» και στο τέλος, ο σύντροφός μας Levent Dölek, ο αντιπρόεδρος του DIP, προσήχθη και συνελήφθη χωρίς καν να ανακριθεί και πέρασε 16 ημέρες στη φυλακή.
Η «Διαδικασία ανοίγματος»: Ένα ιμπεριαλιστικό σχέδιο
Πέρα από την καταστολή, το καθεστώς επιδιώκει να διχάσει την αντιπολίτευση μέσω της λεγόμενης «διαδικασίας ανοίγματος», η οποία ξεκίνησε με το κάλεσμα του ιστορικού ηγέτη της κουρδικής ένοπλης οργάνωσης PKK, Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Αυτή η διαδικασία δεν είναι μια διαδικασία που θα χρησιμεύσει για την επίλυση του κουρδικού ζητήματος ή μια κίνηση προς τον εκδημοκρατισμό. Η διαδικασία αυτή, που πλασάρεται ως ειρηνευτική πρωτοβουλία, είναι στην πραγματικότητα ένα «άνοιγμα πετρελαίου» που ευθυγραμμίζεται με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Η ρητορική της κυβέρνησης για μια «Τουρκία χωρίς τρομοκρατία» και η ρητορική του Οτσαλάν για «ειρήνη και δημοκρατική κοινωνία» αποσκοπούν στην απόκρυψη αυτής της πραγματικότητας. Σκοπός της είναι η εκκαθάριση του PKK, ο τερματισμός του ένοπλου αγώνα και η αφομοίωση του κουρδικού κινήματος στο σύστημα.
Οι διαπραγματεύσεις παραμένουν κρυφές, κρυμμένες τόσο στους Τούρκους όσο και στους Κούρδους εργαζόμενους. Η διαδικασία έχει σχεδιαστεί όχι για να εκδημοκρατίσει την Τουρκία, αλλά για να ενσωματώσει την κουρδική πολιτική στα ιμπεριαλιστικά και αστικά πλαίσια. Ενώ μεγάλο μέρος της αριστεράς την υιοθετεί άκριτα, εμείς επιμένουμε ότι η εναντίωση σε αυτή τη διαδικασία δεν έχει να κάνει με την εναντίωση στα κουρδικά δικαιώματα ή την ειρήνη – είναι η απόρριψη της ιμπεριαλιστικής χειραγώγησης. Το καθήκον μας είναι να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα όλων των λαών και των εργαζομένων στην περιοχή, των καταπιεσμένων λαών, και να αντιταχθούμε στη δημιουργία ενός σουνιτικού άξονα που θα περικυκλώσει το Ιράν σε σεχταριστική βάση, με επικεφαλής τον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ. Η αληθινή ειρήνη απαιτεί την έξοδο της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ και την κατεδάφιση του ΝΑΤΟ. Εξ ου και το σύνθημά μας: ειρήνη με τους Κούρδους, πόλεμος με τις ΗΠΑ.
Συνταγματικές ψευδαισθήσεις
Οι συζητήσεις για ένα νέο σύνταγμα παρουσιάζονται συχνά ως ένα βήμα προς τον εκδημοκρατισμό. Στην πραγματικότητα, στοχεύουν στη θεσμοθέτηση ενός ημι-στρατιωτικού καθεστώτος. Εν τω μεταξύ, δικαιώματα που εγγυάται το ισχύον σύνταγμα -όπως το δικαίωμα στην απεργία, τη συνδικαλιστική οργάνωση και τη διαδήλωση- παραβιάζονται καθημερινά. Μόνο η εργατική τάξη, μέσω ανεξάρτητης ταξικής πολιτικής, μπορεί να υπερασπιστεί αυτά τα δικαιώματα. Οι πρόσφατοι αγώνες το υπογραμμίζουν αυτό: Οι εργάτες του εργοστασίου Polonez αγωνίστηκαν για έξι μήνες ενάντια στις απολύσεις επειδή συνδικαλίστηκαν, ενώ οι εργάτες μετάλλου αψήφησαν την απαγόρευση από τον Ερντογάν της απεργίας τους και κέρδισαν. Και στις δύο μάχες, το Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα έπαιξε κεντρικό ρόλο, καθοδηγώντας πολιτικά και κινητοποιώντας τους εργαζόμενους σε βασικά βιομηχανικά κέντρα.
Ανεξάρτητη ταξική πολιτική εναντίον αστικής πολιτικής
Το πραγματικό χάσμα στην Τουρκία δεν είναι μεταξύ του Ερντογάν και του CHP, αλλά μεταξύ της άρχουσας τάξης σε όλες τις μορφές της και της εργατικής τάξης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, παρ’ όλες τις προσπάθειες των κυβερνώντων, τα κόλπα τους δεν ξεγελούν κανέναν. Ενώ η κυβέρνηση ξεκινάει μια περιπέτεια με επεκτατικές πολιτικές στην περιοχή, ακόμα και η παραμικρή αναποδιά εδώ θα μπορούσε να προκαλέσει την κατάρρευση ολόκληρου του συστήματος. Η επεκτατική πορεία του καθεστώτος θα μπορούσε να καταρρεύσει με την παραμικρή διαταραχή- ωστόσο, η νίκη ενάντια στο καθεστώς του Ερντογάν απαιτεί την πολιτική και οργανωτική προετοιμασία της εργατικής τάξης.
Σήμερα, οι αγώνες στην Τουρκία, την Ελλάδα, τη Γαλλία, την Παλαιστίνη και σε ολόκληρο τον κόσμο, αποτελούν αλληλένδετους κρίκους της ίδιας αλυσίδας. Καθώς προετοιμαζόμαστε για την ημέρα της νίκης και καθώς σπάμε τις αλυσίδες του συστήματος, θα ενώσουμε τους κρίκους του αγώνα με τη δύναμη του διεθνισμού και το πρόγραμμα της παγκόσμιας επανάστασης και στο τέλος θα νικήσουμε στην Τουρκία, στην Ελλάδα, στην Παλαιστίνη και σε όλο τον κόσμο!
