της Βίκυς Κανατά
Οι φοιτητικές εκλογές του 2025 έγιναν μέσα σε συνθήκες που θυμίζουν στρατόπεδο συγκέντρωσης της ταξικής καταπίεσης. Το κράτος και το κεφάλαιο οξύνουν την επίθεσή τους, θέλοντας να συντρίψουν κάθε ίχνος συλλογικότητας, κάθε προσπάθεια οργάνωσης και αντίστασης της νεολαίας. Η καταστολή, η τρομοκρατία, οι απειλές αναστολής της φοιτητικής ιδιότητας σε όσους σηκώνουν κεφάλι είναι η άλλη όψη της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που χτίζει ένα μέλλον αβίωτο και εχθρικό για τη νέα γενιά.
Αυτές οι εκλογές δεν ήταν ένα απλό δημοκρατικό παιχνίδι· ήταν πεδίο ταξικής μάχης, πεδίο σύγκρουσης ανάμεσα σε όσους θέλουν να θρέψουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό και σε όσους παλεύουν για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αδελφοσύνης. Το αστικό κράτος φοβάται τη νεολαία που δεν υποτάσσεται. Τρέμει μπροστά σε κάθε φωνή που αμφισβητεί το δικαίωμα της ελίτ να ελέγχει τη γνώση, τη ζωή, το μέλλον.
Η υπουργική αυθαιρεσία, τα αστυνομικά όργανα που μετατρέπουν τις σχολές σε φρούρια, οι διώξεις φοιτητών ως «υπεύθυνων» των κινητοποιήσεων, είναι κομμάτι του γενικού σχεδίου για τη διάλυση κάθε αντιστασιακής φλόγας. Η «δημοκρατία» που επικαλούνται είναι μια δημοκρατία των καπιταλιστών, των ολίγων και υποτιθέμενων εκλεκτών, όπου οι φτωχοί και οι νέοι, η μεγάλη πλειοψηφία, έχουν μόνο την υποταγή και την εξαθλίωση να περιμένουν.
Στο ίδιο πλαίσιο, η πολιτική της ιδιωτικοποίησης και του ξεπουλήματος της δημόσιας παιδείας καταδεικνύει ότι η γνώση είναι εμπόρευμα για τα αφεντικά. Η έλευση ξένων πανεπιστημίων σημαίνει περισσότερο τσάκισμα των μορφωτικών δικαιωμάτων των λαϊκών στρωμάτων και μεγαλύτερη ταξική διάσπαση μέσα στις σχολές. Αυτός ο δρόμος οδηγεί στη διάλυση των συλλογικοτήτων και τη χειραγώγηση της νεολαίας, καθιστώντας την υποχείριο των συμφερόντων του κεφαλαίου. Η μάχη για τη δημόσια και δωρεάν παιδεία είναι μάχη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των πάντων –από τα σχολεία μέχρι την υγεία– και η φοιτητική νεολαία πρέπει να oρθώσει αγωνιστικό τείχος ενάντια στα σχέδια για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων που θα λειτουργούν ως επιχειρηματικοί βραχίονες της εκμετάλλευσης.
Η δολοφονική τραγωδία στα Τέμπη, που πήρε τη ζωή δεκάδων νέων, αποκάλυψε την εγκληματική φύση του καπιταλιστικού συστήματος που βάζει το κέρδος πάνω από τη ζωή. Η κοινωνική οργή που ξεσηκώθηκε δεν πρέπει να εκφυλιστεί σε μικροκομματικές διαμάχες ή διαχειριστικού τύπου διεκδικήσεις. Είναι μια επαναστατική έκρηξη που δείχνει πως η νεολαία δεν πρόκειται να σκύψει το κεφάλι απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο που τη δολοφονούν με τα χέρια τους.
Η νίκη της Πανσπουδαστικής στις φοιτητικές εκλογές αποτελεί μια σημαντική στιγμή για τη μαζική και ταξική αντίσταση, αλλά από μόνη της δεν αρκεί. Ο πραγματικός αγώνας είναι η ριζική ανατροπή του συστήματος που γεννά την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Η ίδια η στάση της Πανσπουδαστικής αποκαλύπτει τα όρια του ρεφορμισμού: η στάση της στη γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης στη Γάζα είναι χαρακτηριστική. Η Ελλάδα, με τη μεγάλη ριζοσπαστική της παράδοση, έχει δυστυχώς αναδειχθεί ως η χώρα με το μικρότερο φιλοπαλαιστινιακό κίνημα στα Πανεπιστήμια, μακράν πίσω από χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία, αλλά και η Γαλλία και το Βέλγιο… Τι να τις κάνεις τις “πρωτιές” στις εκλογές όταν αποφεύγεις να μετατρέψεις τα πανεπιστήμια σε πραγματικά κέντρα αγώνα, τη στιγμή που ο Παλαιστινιακός λαός σφαγιάζεται από το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, με την ενεργή υποστήριξη ιμπεριαλιστικών ΗΠΑ, ΕΕ και της “δικής μας” κυβέρνησης του Μητσοτάκη; Η αδυναμία τους, αν όχι η άρνηση να πάρουν ξεκάθαρη θέση, να οργανώσουν την έμπρακτη αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη και ν’ απαιτήσουν τη διακοπή όλων των προγραμμάτων συνεργασίας με το Ισραήλ και τις πολεμικές του εταιρίες, δείχνει τον περιορισμένο και οριοθετημένο ορίζοντα του σταλινικού ρεφορμισμού. Τα πανεπιστήμια πρέπει να γίνουν αιχμή του δόρατος στον διεθνιστικό αγώνα ενάντια στη γενοκτονία, στην καταπίεση, στον ιμπεριαλισμό.
Η φοιτητική νεολαία πρέπει να απορρίψει τους συμβιβασμούς με τα κόμματα της αστικής τάξης και τους ρεφορμιστικούς μηχανισμούς που διαχειρίζονται την κρίση και υπηρετούν την τάξη τους. Η επανάσταση είναι η μόνη διέξοδος από το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό χάος, τους πολέμους και το φασισμό και η επαναστατική οργάνωση της νεολαίας η βασική προϋπόθεση για να σπάσει ο κύκλος της καταπίεσης.
Το κράτος δεν θα δώσει ποτέ τίποτα από αυτά που απαιτεί η νεολαία. Μόνο με τους αγώνες στους δρόμους, τις καταλήψεις, τις μαχητικές κινητοποιήσεις και την αυτοοργάνωση μπορεί να ανοίξει ο δρόμος προς την κοινωνική απελευθέρωση. Η αλληλεγγύη ανάμεσα στους φοιτητές, τους εργάτες και τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να γίνει η βάση για την οικοδόμηση ενός μαζικού επαναστατικού κινήματος, αλλά και του αναγκαίου επαναστατικού κόμματος που δεν θα περιορίζεται στο ρόλο της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, αλλά θα είναι η οργάνωση μάχης για τη συντριβή του αστικού κράτους και των μηχανισμών του..
Η νεολαία δεν μπορεί να περιμένει σωτήρες από τα πάνω. Οφείλει να πάρει τη μοίρα της στα χέρια της, να σπάσει τις αλυσίδες της υποταγής και να αγωνιστεί για μια κοινωνία χωρίς κράτος, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Μόνο μια επανάσταση που θα ανατρέψει το σημερινό σύστημα θα ανοίξει το δρόμο για πραγματική ελευθερία, δικαιοσύνη και ισότητα.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται να δυναμώσει το επαναστατικό κίνημα, να δοθούν μάχες χωρίς συμβιβασμούς, και να φέρουμε την ανατροπή που θα απελευθερώσει τις νέες γενιές από τα δεσμά της ταξικής καταπίεσης και της κρατικής βίας.
Η μάχη για τη δημόσια και δωρεάν παιδεία είναι μάχη για την ίδια την ελευθερία. Η φοιτητική νεολαία πρέπει να γίνει η πρωτοπορία της κοινωνικής επανάστασης, για να τσακίσουμε την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της!
Η επανάσταση δεν θα ‘ρθει από μόνη της. Θα τη φέρουμε εμείς, με τη συλλογική μας δράση, τη μαχητικότητά μας και το όραμά μας για έναν κόσμο όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση θα είναι παρελθόν.
