του Norberto Malaj
Στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1938, η Αγγλία και η Γαλλία συμφώνησαν μεταξύ τους στο Μόναχο για αυτό που έμεινε γνωστό ως πολιτική “κατευνασμού” του Χίτλερ. Έτσι, οι δυτικοευρωπαίοι “δημοκράτες” πίστεψαν ότι θα απέφευγαν έναν πόλεμο με τον Χίτλερ. Το Μάρτιο του 1938 η Γερμανία είχε προσαρτήσει την Αυστρία. Οι πρώτοι προσπάθησαν να κατευνάσουν τον Φύρερ διευκολύνοντας τον διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας, της κύριας βιομηχανικής δημοκρατίας στην Ανατολική Ευρώπη.
Στη Γαλλία, το “λαϊκό μέτωπο” που αποτελείτο από το Σοσιαλιστικό Κόμμα και το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν στην εξουσία. Οι τελευταίοι διατήρησαν το σύνολο των προηγούμενων συμφώνων του Γαλλικού ιμπεριαλισμού, με αποτέλεσμα να παραβιάσουν την ίδια τη συνθήκη “αμοιβαίας άμυνας” που συνέδεε την εθνική ασφάλεια της Γαλλίας με την Τσεχοσλοβακία. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα και το Γαλλικό ΚΚ προαναγγέλλουν έτσι αυτό που θα κάνει αργότερα ο Στάλιν στο πλαίσιο του Συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότοφ (1939/41): να επιτρέψει την κατοχή της μισής Ανατολικής Ευρώπης από τον Χίτλερ με αντάλλαγμα την “υπόσχεση” του Χίτλερ ότι δεν θα εισβάλει στην ΕΣΣΔ (ο Στάλιν το τήρησε κατά γράμμα και στο όνομά του θυσίασε το Πολωνικό ΚΚ και δεν προετοίμασε την ΕΣΣΔ για τη συντριπτική επίθεση που θα εξαπέλυε ο Χίτλερ τον Ιούνιο του 1941).
Τα ανωτέρω καταλήγουν στο σημείο που σπανίως αναδεικνύεται. Η “τελική λύση” κατά των Εβραίων προετοιμάστηκε ακριβώς από αυτό το σύμφωνο. Η περίφημη “Νύχτα των Κρυστάλλων” (Kristallnacht), 83 ετών σήμερα, εξαπολύθηκε “μόλις πέντε εβδομάδες αργότερα. Aξίζει να τονιστεί εκ νέου ο κρίσιμος συσχετισμός μεταξύ του κατευνασμού, της πολιτικής που ακολούθησαν η Βρετανία και η Γαλλία απέναντι στη Ναζιστική Γερμανία, η οποία κορυφώθηκε με τη συμφωνία του Μονάχου για “ειρήνη στην εποχή μας” και των γεγονότων του Νοεμβρίου” (Adam J Sacks, City University of New York). Ο ίδιος ερευνητής θυμάται: “Ακόμη και οι Ναζί ηγέτες εξεπλάγησαν από το γεγονός ότι οι εχθροί τούς προσέφεραν μια αθώα χώρα σε ασημένιο πιάτο. Οι Δυτικοί Σύμμαχοι είχαν θρυμματίσει τον χάρτη της Ευρώπης σαν γυαλί”.
Η Νύχτα των Κρυστάλλων αποτέλεσε μια πολύ πιο σοβαρή επίθεση κατά των Γερμανών Εβραίων από τα γνωστά πογκρόμ που είχαν υποστεί προηγουμένως οι Εβραίοι στην Τσαρική Ρωσία (και τα οποία εξαλείφθηκαν από την επανάσταση των Μπολσεβίκων). “Τα πογκρόμ στην προεπαναστατική Ρωσία, σε αντίθεση με τη Νύχτα των Κρυστάλλων, σπάνια στόχευαν συναγωγές ή την τελετουργική βεβήλωση της Τορά – δεν στόχευαν αποκλειστικά τους Εβραίους, εστιάζοντας ενίοτε σε άλλες εθνοτικές ομάδες, όπως τους Αρμένιους ή τους επαναστάτες πολιτικούς, και προκλήθηκαν τόσο από την οικονομική δυσπραγία όσο και από τον αντισημιτισμό”. Τη Νύχτα των Κρυστάλλων, σε μία μόνο νύχτα, οι ίδιοι οι Ναζί ομολόγησαν 91 θανάτους. Από αυτόν τον αριθμό “εξαιρούνται οι περισσότερες από 700 αυτοκτονίες που προκλήθηκαν από τη βία, τον έντονο φόβο και την κλειστοφοβική έλλειψη οδών διαφυγής, καθώς και οι δεκάδες χιλιάδες συχνά ηλικιωμένοι Εβραίοι που στάλθηκαν τότε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης… Η καθοριστική εικόνα που κατέγραψαν οι περισσότεροι επιζώντες ήταν τα στρωσίδια που ήταν διασκορπισμένα: στρώματα πεταμένα από τα παράθυρα, μια παραβίαση της κρεβατοκάμαρας, του πιο οικείου χώρου διαβίωσης. Αμέτρητα εβραϊκά σπίτια καταστράφηκαν, ορισμένα κατασχέθηκαν βίαια, μαζί με την πυρπόληση 1000 συναγωγών” (ο.π.).
Η ίδια η ονομασία Kristallnacht ενέχει αντισημιτική χροιά. Με τον όρο “νύχτα σπασμένων κρυστάλλων” αναφερόμαστε σε “κρυστάλλινα σκεύη”, που υποδηλώνουν “ωραίο, ακριβό ή πολυτελή γυαλί”. Ο συσχετισμός των Εβραίων με τον χαμένο πλούτο τους και όχι με τα χαμένα μέσα διαβίωσης, τους τόπους λατρείας, την υγεία ή τη ζωή τους, ήταν ένα πρόσθετο στρώμα εσκεμμένα αντισημιτικών συμβολισμών” (ο.π.). Η εβραϊκή πλειοψηφία στη Γερμανία και την Πολωνία, τις δύο χώρες με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση Εβραίων στην κεντρική Ευρώπη πριν από τον πόλεμο, ήταν προλεταριακή.
Εκείνη την εποχή, η Kristalnacht δεν προκάλεσε καμία αντίδραση στα δημοκρατικά έθνη, ούτε καν στο ανερχόμενο σιωνιστικό κίνημα. Από τη μία πλευρά, η Δύση ήταν μόνο ελάχιστα πίσω από το ναζιστικό μίσος κατά των Εβραίων. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την Αγγλία, καθώς και για τις ΗΠΑ, όπου ευρείς κύκλοι της άρχουσας τάξης υποστήριζαν τα αντιεβραϊκά κηρύγματα. Αντίθετα με ό,τι συνήθως υποστηρίζεται, η αδράνεια και η συνένοχη σιωπή των δημοκρατών ήταν εντυπωσιακή. Στην αρχή του βιβλίου του “Αιρετικοί”, ο Κουβανός Λεονάρδο Παδούρα θυμάται την περίπτωση ενός πλοίου από το Βέλγιο που δεν του επετράπη να ελλιμενιστεί στην Αβάνα ή τη Νέα Υόρκη και αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ευρώπη μεταφέροντας πάνω από χίλιους Εβραίους, οι οποίοι θα έβρισκαν το τέλος τους στους θαλάμους αερίων του Χίτλερ. Οι ΗΠΑ, μεταξύ άλλων, σκηνοθέτησαν μια “επαίσχυντη προδοσία των απελπισμένων Εβραίων επιστημόνων της Ευρώπης κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος”, κατήγγειλε η Laurel Leff, καθηγήτρια εβραϊκών σπουδών στο Πανεπιστήμιο Northeastern της Βοστώνης και συγγραφέας ενός βιβλίου που εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 2019 για το θέμα. (Haaretz, 20/1/20).
Από την άλλη πλευρά, ενώ λάμβανε χώρα η Kristalnacht και μάλιστα αρκετά χρόνια αργότερα, το σιωνιστικό κίνημα συνήψε συμφωνίες με τον Χίτλερ για την είσοδο γερμανικών αγαθών στην Παλαιστίνη, προκειμένου να σπάσει τον αποκλεισμό που είχε επιβάλει τότε η Βρετανία. Μετά τη μεγάλη Παλαιστινιακή γενική απεργία που ξεκίνησε το 1936, η Βρετανία αποστασιοποιήθηκε από το σιωνιστικό κίνημα, το οποίο είχε ενθαρρύνει μετά τη Διακήρυξη Μπάλφουρ. Οι Σιωνιστές που άρχισαν τότε να στρέφονται προς την τροχιά των Γιάνκηδων, συνεργάζονταν αρκετά με τον Χιτλερισμό και έκαναν επικερδείς δουλειές μαζί του (μια δηλωμένη Σιωνίστρια, η Χάνα Άρεντ, το κατήγγειλε αυτό σε ένα κείμενό της).
Η Κρίσταλναχτ εκδηλώθηκε σε μια εκδήλωση του Ναζιστικού κόμματος στο ίδιο το Μόναχο, σε ανάμνηση του αποτυχημένου πραξικοπήματος του Beer Hall, του πραξικοπήματος του Χίτλερ το 1923.
Μνημονεύουμε τη “νύχτα των κρυστάλλων” υψώνοντας τη φωνή μας ενάντια στα σημερινά Kristalnacht, ιδίως στο Σιωνιστικό Απαρτχάιντ της Παλαιστίνης.
Η Kristalnacht εξαπολύθηκε σε μια εκδήλωση του ναζιστικού κόμματος, στην ίδια πόλη του Μονάχου, όταν εορταζόταν το αποτυχημένο πραξικόπημα του Beer Hall, το πραξικόπημα του Χίτλερ το 1923.
Θυμόμαστε τη “νύχτα των σπασμένων γυαλιών” υψώνοντας τη φωνή μας ενάντια σε όλα τα Kristalnacht του παρόντος, ιδίως στο σιωνιστικό απαρτχάιντ της Παλαιστίνης.
Εάν ο Νοέμβρης του 1923 άνοιξε το δρόμο για το Νοέμβρη του 1938, 51 χρόνια αργότερα -το 1989- σε έναν άλλο διάσημο Νοέμβρη, οι Γερμανικές μάζες αντιδρούν τελικά σε μια άλλη ατίμωση του κεφαλαίου και των συνεργατών του στη Σταλινική γραφειοκρατία. Το γκρέμισμα του Τείχους του Βερολίνου -πέρα από το παροδικό αποτέλεσμα της καπιταλιστικής ενοποίησης της Γερμανίας- αποτελεί την αρχή της ανασυγκρότησης μιας από τις ισχυρότερες εργατικές τάξεις με τη μεγαλύτερη παράδοση αγώνων στην Ευρώπη. Ο μεταπολεμικός διαχωρισμός αυτού του προλεταριάτου, η διαίρεση της χώρας και η ανέγερση του τείχους το 1961 ήταν μια προσπάθεια να πληρώσει ο Γερμανικός λαός το κακούργημα της ανόδου του φασισμού, για το οποίο ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός και η απολυταρχική γραφειοκρατία του Στάλιν ήταν 100% υπεύθυνοι.
Μόνο η σοσιαλιστική επανάσταση σε παγκόσμια κλίμακα θα βάλει τέλος σε όλα τα τείχη, την Kristallnacht και κάθε είδους καταπίεση στη γη.
12/11/2021
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο μπλογκ politicaobrera.com
