«Σαν κορδέλα τυλιγμένη γύρω από βόμβα[1]»
Στις 8 του Μάρτη 1857 οι υφάντριες της Νέας Υόρκης διαλέγουν τον δρόμο του αγώνα, κατεβαίνοντας σε απεργία και διαδηλώσεις ενάντια στις βάρβαρες συνθήκες δουλειάς τους. Τα όπλα της αστυνομίας βάφουν την απεργία με το αίμα των αγωνιστριών εργατριών. Πέντε δεκαετίες αργότερα, το 1910, η Klara Zetkin προτείνει στη Δεύτερη Διεθνή Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών αυτή την ημερομηνία -του πρώτου οργανωμένου γυναικείου αγώνα- να καθιερωθεί ως Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας.
Σήμερα, 160 χρόνια μετά την μαχητική κι αιματοβαμμένη απεργία των εργατριών της Νέας Υόρκης, οι γυναίκες των ΗΠΑ βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα, με κυρίαρχη την συμμετοχή τους στις διαδηλώσεις ενάντια στον Τραμπ, τον μισογύνη φασιστοειδή νέο πρόεδρο των ΗΠΑ.
Όσο και να προσπαθεί η άρχουσα τάξη, δεν μπορεί να συσκοτίσει το γεγονός πως η γυναικεία καταπίεση δεν αφορά γενικά στη γυναίκα, ούτε υπάρχει κάποια μεταφυσική αντίθεση των φύλων. Πότε άνεργη και πότε εργαζόμενη, είναι η γυναίκα της εργατικής τάξης που βιώνει στο πετσί της την απελπισία της φτηνής εργασίας μαζί με την ανυπαρξία κοινωνικών υποδομών για τη φροντίδα νοικοκυριού, παιδιών ή ηλικιωμένων. Έμαθε πια, πως όταν οι αστικές κυβερνήσεις των δυτικών κοινωνιών μιλούν για ίσες ευκαιρίες και ίσα δικαιώματα εννοούν εξίσωση προς τα κάτω των μισθών και προς τα πάνω των ορίων συνταξιοδότησης. Εννοούν την κατάργηση κάθε νόμου που προστατεύει τη μητρότητα.
Όσο και να προσπαθούν, δεν πρόκειται να διαστρεβλώσουν την πάλη για τη χειραφέτηση της γυναίκας που στο σήμερα αποκτά σπουδαία σημασία. Σαφώς η γυναικεία καταπίεση δεν εμφανίστηκε ξαφνικά στον καπιταλισμό. Πήγαινε χέρι-χέρι με κάθε προγενέστερη εκμεταλλευτική κοινωνία, όπου συνδεόταν στενά και αλληλοεξαρτιόταν από τις οικονομικές, πολιτικές και πολιτιστικές διακρίσεις σε κάθε έκφανση της κοινωνικής και προσωπικής ζωής της γυναίκας. Όμως σήμερα η διατήρηση των παρηκμασμένων καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, μπαίνει πλέον με οξύ τρόπο εμπόδιο στις δυνατότητες της εποχής για ολόπλευρη ικανοποίηση κάθε κοινωνικής ανάγκης κι επιθυμίας. Η βαθιά κρίση και παρακμή του καπιταλιστικού συστήματος, βασανίζει όλη την εργατική τάξη: με την ακραία εκμετάλλευση, την ανεργία, τον πόλεμο, την αναξιοπρέπεια, την σωματική και ψυχική κακοποίηση. Οι γυναίκες της εργατικής τάξης δεν είναι τα μόνα θύματα. Όμως είναι πάντοτε τα πρώτα.
Από αυτή την άποψη, η απελευθέρωση της γυναίκας αποτελεί στοιχείο της ταξικής πάλης, που δυναμώνει όταν εναντιώνεται σε κάθε μορφή και έκφραση της κοινωνικής καταπίεσης. Η γυναικεία καταπίεση θα εκλείψει όταν εκλείψουν οι όροι που τη δημιουργούν και την αναπαράγουν με διάφορα πρόσωπα. Η μαζική και μαχητική συμμετοχή των γυναικών στην υπόθεση της επανάστασης είναι όρος για να συντελεστεί η επανάσταση η ίδια. Σήμερα είναι όρος για να δεθούν τα ζητήματα της καθημερινής ζωής με αυτή την πάλη, όχι σαν ενασχόληση στον ελεύθερο χρόνο αλλά μέσα στη φυσική ροή του εργατικού κινήματος. Οι γυναίκες είναι η πηγή της έμπνευσης για την τάξη τους, η κορδέλα που τυλίγεται γύρω από την βόμβα της επανάστασης που είναι έτοιμη να σκάσει σε κάθε γωνιά της γης.
Η χειραφέτηση της γυναίκας μπορεί να πραγματοποιηθεί πλέρια μόνο εφόσον καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Εκεί που θα αναζητηθεί το πραγματικό περιεχόμενο της ισότητας ανάμεσα σε κάθε φύλο και θα εφαρμοστούν δομές μιας άλλης κοινωνίας, με την εργατική τάξη επικεφαλής στην οργάνωση της κοινωνίας και τις γυναίκες ενεργά συμμετέχουσες στην εργατική εξουσία. Εκεί που η παραγωγή δεν θα έχει σκοπό το κέρδος αλλά τις κοινωνικές ανάγκες και επιθυμίες, εκεί θα ανακαλύψουμε μια ολότελα άλλη σχέση μητρότητας-εργασίας, οικογένειας-έρωτα.
α.δ.
