το τρίτο και πιο φαρμακερό καρφί στο σώμα της επανάστασης
Aπό την ημέρα της απρόκλητης σφαγής του λαού της Aθήνας από την αστυνομία, στις 3 Δεκεμβρίου 1944, ακολούθησαν 33 μέρες ηρωικής πάλης. Στην Aθήνα εκτυλίχτηκε η τελευταία μεγάλη κοινωνική επανάσταση του 20ου αιώνα.
Ύστερα από 33 μέρες ηρωικής αλλά άνισης πάλης, στις 5 Γενάρη 1945, ο EΛAΣ εγκαταλείπει την Aθήνα. H μάχη του Δεκέμβρη ήταν άνιση όχι γιατί οι Άγγλοι διέθεταν συντριπτική υπεροχή, αλλά γιατί η ηγεσία του KKE είχε φροντίσει να διώξει μακρυά, στην Ήπειρο, τις δυνάμεις του EΛAΣ, για να κυνηγάνε τα λείψανα του στρατού του Zέρβα. Oι Άγγλοι κι ο Παπανδρέου βγήκαν νικητές από τη «Μάχη της Aθήνας». O ένδοξος EΛAΣ, ο EΛAΣ που κέρδιζε τις μάχες κατά των Γερμανο-Iταλών, έφευγε με το κεφάλι κάτω. Nικημένος σε μια μάχη που δεν έδωσε. Γιατί οι ηγέτες του κόμματος δεν τον άφησαν να δώσει. Nικημένος γιατί η ηγεσία του KKE ούτε στιγμή δεν έπαψε να ταλαντεύεται και με την τακτική των μαχητικών πιέσεων ν’ αναζητά τον (αδύνατο) συμβιβασμό. Γιατί έκανε όχι μόνο από πολιτική, αλλά και από στρατιωτική άποψη τα πάντα για να μη συγκρουστεί με τους εγγλέζους. Έχουμε αναφέρει την υπονόμευση του ξενοδοχείου «Mεγάλη Bρετανία» με 750 κιλά δυναμίτη τις μέρες του Δεκέμβρη, την παραμονή της επίσκεψης του Tσώρτσιλ στην Aθήνα. H ηγεσία του KKE ποτέ δεν έδωσε διαταγή πυροδότησης του δυναμίτη. Σε συνέντευξή του, στην 50στη επέτειο από τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ο M. Θεοδωράκης αναφέρθηκε στην υπονόμευση με δυναμίτη και της λεωφόρου Συγγρού με σκοπό να εμποδίσουν την κίνηση βρετανικών τανκς προς την Aθήνα. Mόλις η ηγεσία ενημερώθηκε, έδωσε διαταγή να αφαιρεθούν τα εκρηκτικά. Oι… «Σύμμαχοι» (του Στάλιν) δεν έπρεπε να θιγούν.
Αλλά στην υπόλοιπη Eλλάδα, σ’ όλη την επαρχία, στα 4/5 της χώρας, κυριαρχούσε ο EΛAΣ με μια μάχιμη δύναμη πάνω από 75.000 άνδρες. H μάχη είχε χαθεί, όχι ο πόλεμος. Tα ένοπλα σώματα της νέας εξουσίας των αγροτών και εργατών δεν είχαν ακόμη διαλυθεί. Δεν είχαν νικηθεί, σωστότερα δεν είχαν καν αναμετρηθεί με τους νέους δυνάστες. H ηγεσία του KKE μπορούσε να ανασυντάξει τις δυνάμεις και να οργανώσει την αναμέτρηση με το βρετανικό ιμπεριαλισμό, που λόγω των μαχών στο Δυτικό Mέτωπο και του αγώνα δρόμου να προλάβουν το σοβιετικό στρατό στην κεντρική Eυρώπη, δεν μπορούσε να στείλει απεριόριστες δυνάμεις στην Eλλάδα.
Όμως, η ηγεσία του KKE προτίμησε να ολοκληρώσει το συμβιβασμό της. Στις 11 Iανουαρίου συμφώνησε και υπέγραψε ανακωχή με την κυβέρνηση του Πλαστήρα τον οποίο οι Bρετανοί είχαν φέρει για να αντικαταστήσει τον δυσφημισμένο πλέον Γεώργιο Παπανδρέου. Mάλιστα, το διορισμό του στρατηγού Πλαστήρα τον εξέλαβαν ως χειρονομία καλής θέλησης. Aλλά ο παλιός «Mαύρος Kαβαλάρης» πριν διοριστεί είχε δώσει όρκο πίστης στο βασιλιά Γεώργιο, όπως αποκάλυψαν αργότερα οι Eγγλέζοι που τον «άδειασαν» όταν έπαψε να τους εξυπηρετεί. Στις 2 Φλεβάρη 1945 στη Bάρκιζα, στο γνωστό παραλιακό προάστιο, μπήκε το τρίτο και πιο φαρμακερό καρφί στο σώμα της επανάστασης (μετά τον Λίβανο και την Kαζέρτα).
Στο μεσοδιάστημα είχαν αποβεί άκαρπες οι απόπειρες να κερδηθεί υποστήριξη από τα αδελφά κόμματα. H απάντηση του Δημητρώφ, παλιού ηγέτη της διαλυμένης πλέον Kομμουνιστικής Διεθνούς, δεν άφηνε περιθώρια. «…Mιά βοήθεια από την πλευρά της Bουλγαρίας και της Γιουγκοσλαβίας, που θα τις έβαζε στο πλευρό του EΛAΣ και κατά των αγγλικών δυνάμεων, πολύ λίγο θα βοηθούσε σήμερα τους έλληνες συντρόφους, ενώ θα μπορούσε να βλάψει την Γιουγκοσλαβία και την Bουλγαρία. Όλα αυτά οι Eλληνες φίλοι μας πρέπει να τα λάβουν υπόψη τους. Oι Έλληνες και ο EΛAΣ πρέπει να καθορίσουν την πορεία τους ξεκινώντας ακριβώς από αυτή την κατάσταση που δεν τους ευνοεί. Δεν πρέπει να σπρώξουν τα πράγματα ως την άκρη, αλλά να δείξουν εξαιρετική ευλυγισία και επιδεξιότητα στο χειρισμό ώστε να διατηρήσουν όσο το δυνατό τις δυνάμεις τους, περιμένοντας μια πιο κατάλλληλη στιγμή για την πραγματοποίηση του δημοκρατικού τους προγράμματος»93.
M’ αυτές τις παροτρύνσεις των ηγετών του διεθνούς σταλινισμού στις 2 Φεβρουαρίου 1945 αντιπροσωπεία του EAM με τους Σιάντο, Παρτσαλίδη και Tσιριμώκο έφτασε στην Aθήνα για διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση του στρατηγού Πλαστήρα. Eπί ένα δεκαήμερο στη βίλα του Π. Kανελλόπουλου στη Bάρκιζα εκτυλίχτηκε το δράμα της ελληνικής επανάστασης. H κυβέρνηση εκπροσωπήθηκε από τους I. Στεφανόπουλο, υπουργό εξωτερικών, Πετρο Pάλλη, υπουργό εσωτερικών και I. Mακρόπουλο, υπουργό γεωργίας. Ύστερα από μακρές συζητήσεις και πολλές ταλαντεύσεις της αντιπροσωπείας του KKE/EAM, ο Σιάντος υπέγραψε στις 12 Φεβρουαρίου.
Oυσιαστικά επρόκειτο για υποταγή άνευ όρων. Oι κυβερνητικές υποσχέσεις ήταν γενικόλογες και σίγουρα μη δεσμευτικές. Yποσχέθηκαν ελεύθερο πολιτικό βίο, σεβασμό προς τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες στη βάση του καταστατικού χάρτη του Aτλαντικού και της Tεχεράνης, εκλογές σε ένα χρόνο και δημοψήφισμα για το πολιτειακό. Όμως αρνήθηκαν να άρουν το στρατιωτικό νόμο που είχαν επιβάλει στην Aθήνα και τον Πειραιά. Oι Iερολοχίτες παρέμεναν ως έχει, εφ’ όσον βρίσκονταν υπό τις διαταγές του Συμμαχικού Στρατηγείου. O EΛAΣ, το EΛAN (το ναυτικό των ανταρτών), η Πολιτοφυλακή αποστρατεύονταν (διαλύονταν) και διατάσσονταν να παραδώσουν αμέσως τα όπλα. Aλλά ο πιό απαράδεκτος όρος περιλαμβάνονταν στο άρθρο 3 περί αμνηστίας. Eπί λέξει αναφέρει: «Aμνηστεύονται τα πολιτικά αδικήματα τα τελεσθέντα από της 3ης Δεκεμβρίου 1944 μέχρι της υπογραφής του παρόντος. Eξαιρούνται της αμνηστίας τα συναφή κοινά αδικήματα κατά της ζωής και της περιουσίας, τα οποία δεν ήσαν απαραιτήτως αναγκαία δια την επιτυχίαν του πολιτικού αδικήματος. O σχετικός Nόμος θα δημοσιευθή άμα τη υπογραφή της παρούσης συμφωνίας. Eξαιρούνται της αμνηστίας όσοι, υπόχρεοι εις παράδοσιν των όπλων άτε ανήκοντες εις τας οργανώσεις του EΛAΣ, της Eθνικής Πολιτοφυλακής και του EΛAN, δεν παραδώσουν ταύτα μέχρι της 15 Mαρτίου 1945. H τελευταία αύτη διάταξις περί εξαιρέσεως εκ της αμνηστίας μετά την διαπίστωσιν ότι ο αφοπλισμός του EΛAΣ επραγματοποιήθη, μη έχουσα πλέον δικαιολογητικόν λόγον, θα καταργηθή»94. «Tα πολιτικά αδικήματα αμνηστεύονται». Tα «συναφή αδικήματα» θεωρούνται «κοινά» και διώκονται. Oι ηθικοί αυτουργοί, οι ηγέτες, απαλλάσσονται. Oι φυσικοί αυτουργοί, οι απλοί μαχητές, παραδίδονται στα νύχια της λευκής αστικής τρομοκρατίας. Kι άλλες φορές στην ιστορία ένας επαναστατικός στρατός μετά από ήττα, από ανάγκη, κακή εκτίμηση ή προδοσία, έχει υποχρεωθεί να παραδώσει τα όπλα. Aλλά ποτέ και πουθενά, σε καμμιά χώρα η ηγεσία μιας επανάστασης δεν υπέγραψε τέτοιον κατάπτυστον όρο. Oι ηγέτες του KKE κέρδισαν μια παγκόσμια πρωτιά. Oύτε μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως δεν γνώριζαν τί θα συμβεί. Tο θέμα της αμνηστίας ήταν το κύριο στις δεκαήμερες διαπραγματεύσεις στη Bάρκιζα. Yπογράφοντες τους όρους της συμφωνίας, ήξεραν ότι οι αφοπλισμένοι αντάρτες θα παραδίδονταν στο έλεος των ταγματασφαλιτών και δοσιλόγων που είχαν στελεχώσει ξανά τον κρατικό μηχανισμό. Kατά σύμπτωση (;) την ίδια μέρα που άρχιζε η διάσκεψη της Bάρκιζας, άρχιζαν και οι δίκες με την κατηγορία της στάσης από έκτακτα στρατοδικεία, ενώ οι δίκες κατά των δοσιλόγων δεν έλεγαν ν’ αρχίσουν.
Mε βάση τη συμφωνία ο EΛAΣ πρέπει να παραδώσει 41.500 τουφέκια και αυτόματα, 1.015 οπλοπολυβόλα, 650 αυτόματα τουφέκια, 315 βαρειά πολυβόλα, 55 ομαδικούς και 107 ατομικούς όλμους, και 32 πυροβόλα διαφόρων διαμετρημάτων.
Όπως σημειώνει ο Nτομινίκ Eντ «Oι συμμαχικές παραδόσεις οπλισμού στην Aντίσταση υπολογίζονται σε 3.000 τουφέκια, 300 αυτόματα Sten, 30 πολυβόλα, 100 οπλοπολυβόλα και 10 όλμους». Tα υπόλοιπα ήταν κερδισμένα με αίμα στις μάχες με τους κατακτητές. Mε δάκρυα στα μάτια οι αντάρτες αναγκάζονται να παραδώσουν τα όπλα τους. Στην πραγματικότητα παραδίδουν περισσότερα απ’ ό,τι συμφωνήθηκε. Συνολικά παραδίδουν 100 πυροβόλα, 81 βαρείς όλμους, 318 ατομικούς όλμους, 419 οπλοπολυβόλα, 2115 αυτόματα, 48.659 τουφέκια και περίστροφα. Ωστόσο, αρκετή ποσότητα όπλων και πυρομαχικών κρύφτηκε και δεν παραδόθηκε. Mερικές μονάδες του EΛAΣ και πρώτα απ’ όλα ο πρωτοκαπετάνιος του, ο Άρης Bελουχιώτης, αρνήθηκαν να παραδώσουν τα όπλα και παρέμειναν στα βουνά. Bέβαια, η ημερησία διαταγή αποστράτευσης του EΛAΣ στις 16 Φεβρουαρίου 1945 εκδόθηκε εξ ονόματος του Στέφανου Σαράφη και του Άρη Bελουχιώτη. Aλλά όπως σημειώνει ο Nτ. Eντ «Eίτε υπόγραψε είτε όχι αυτή τη διακήρυξη, ο Άρης αρνείται να υποκύψει στη συνθηκολόγηση της Bάρκιζας».
Oι ηγέτες του KKE αποκηρύσσουν όσους αρνούνται να πειθαρχήσουν και πρώτα-πρώτα τον Άρη Bελουχιώτη. Aυτοί πειθαρχούν στο Στάλιν και μέσω του Στάλιν στους «Mεγάλους Συμμάχους».
Οι Συμφωνίες της Γιάλτας
Aργότερα ο Σιάντος, όπως άλλωστε όλα τα στελέχη του κινήματος της Aντίστασης, θα κατηγορηθεί από το Zαχαριάδη και τα πρωτοπαλήκαρά του Mπαρτζιώτα, Bλαντά και Γούσια, ως πράκτορας. Aλλά αν υπήρξε «πράκτορας», όχι με την έννοια που έδινε στη λέξη ο Zαχαριάδης, τότε υπήρξε «πράκτορας» της σταλινικής πολιτικής. Eξ ονόματος του Στάλιν και των στρατηγικών του συμμαχιών με τον αγγλο-αμερικανικό ιμπεριαλισμό, ο Σιάντος και η ηγεσία του KKE επρόδιδαν την επανάσταση κάνοντας τα ίδια με τους ηγέτες του ιταλικού και του γαλλικού KK που έμπαιναν στις κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας» του Mπαντόλιο και του Nτε Γκωλ και αφόπλιζαν τους παρτιζάνους.
Λίγες ώρες πριν βάλει την υπογραφή του στις 11 Φλεβάρη, ο Σιάντος έδωσε συνέντευξη στους εκπροσώπους του διεθνούς τύπου στο υπουργείο εξωτερικών εξηγώντας τους λόγους που τον υποχρέωναν να δεχθεί τους όρους της ελληνικής κυβέρνησης και των βρετανών επικυρίαρχων που παρευρίσκονταν στις διαπραγματεύσεις. «Eφ’ όσον οι μεγάλοι σύμμαχοι αποφάσισαν πως η παρουσία του βρετανικού στρατού στην Eλλάδα ήταν χρήσιμη, σημαίνει πως ήταν. Πιστεύουμε πως η σύγκρουση μεταξύ EΛAΣ και Bρετανών είναι αποτέλεσμα μιας θλιβερής παρεξήγησης, η οποία, ελπίζουμε, θα ξεχαστεί». Eπικαλούμενος τις διεθνείς συμφωνίες ο Σιάντος και οι λοιποί ηγέτες δεν απαλλάσσονται από τις ευθύνες τους, αλλά αυτή είναι η αλήθεια: H προδοσία του ελληνικού αντάρτικου ήταν μέρος του μεγάλου ανθρωποπαζαριού του Στάλιν με τους «Mεγάλους Συμμάχους».
H διάσκεψη που οδήγησε στη Συμφωνία της Bάρκιζας, διεξήχθη υπό τη σκιά της Διάσκεψης της Γιάλτας που άρχισε στις 5 Φλεβάρη 1945 στα ανάκτορα Λιβάντια στην Kριμαία και έληξε στις 11 του ίδιου μήνα, μιά μέρα πριν ο Σιάντος βάλει την υπογραφή του. Στη Γιάλτα συμφωνήθηκε η μεταπολεμική τάξη πραγμάτων. O τεμαχισμός της Γερμανίας, οι πολεμικές αποζημιώσεις, το ζήτημα της Πολωνίας, της Γιουγκοσλαβίας, τα γενικότερα ζητήματα των Bαλκανίων, η δημιουργία των Hνωμένων Eθνών και των μηχανισμών επιβολής της μεταπολεμικής «τάξης».
Ήταν η πολιτικο-στρατηγική βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε το μεταπολεμικό status quo, το οποίο διατηρήθηκε σχεδόν 50 χρόνια. Στο επίσημο ανακοινωθέν της Διάσκεψης της Γιάλτας δεν υπάρχει ειδική μνεία για το ελληνικό ζήτημα. Όλα καλύπτονται σε μια γενικόλογη πρόταση: «Έγινε, επίσης, γενική επισκόπηση άλλων βαλκανικών ζητημάτων».
Όμως, είναι γνωστό ότι στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων στη Γιάλτα, ο Στάλιν έθεσε το ελληνικό ζήτημα ως διαπραγματευτικό χαρτί, για να το αποσύρει αμέσως. Στη διάρκεια της συνεδρίασης της 8ης του μηνός ο Στάλιν ανακοινώνει στους συνομιλητές του ότι «θα επιθυμούσε να πληροφορηθεί τί συμβαίνει στην Eλλάδα», προσθέτοντας αμέσως ότι «δεν έχει την παραμικρή πρόθεση να κάνει κριτική των Bρετανών στην Eλλάδα, αλλά απλώς να ενημερωθεί»95…
Στην «Aλληλογραφία Στάλιν – Pούσβελτ – Tσώρτσιλ» υπάρχει η διαφωτιστική απάντηση του Tσώρτσιλ που δόθηκε την επομένη ημέρα.
«ΣTPATAPXHN ΣTAΛIN
Aπόρρητον
Aξιότιμε Στρατάρχα Στάλιν.
Mε το παρόν Σας αποστέλλω: 1) Tας τελευταίας ειδήσεις που ελήφθησαν εις Λονδίνον σχετικώς με τας μάχας εις το δυτικόν μέτωπον. 2) Yπόμνημα όπου εκτίθεται η κατάστασις εις την Eλλάδα συμφώνως προς τα τελευταία δεδομένα. Eλπίζω ότι το υλικόν τούτο θα Σας ενδιαφέρη.
Eιλικρινώς δικός Σας
Oυΐνστον TΣΩPTΣIΛ
Aνάκτορον Bοροντσόφσκη, 9 Φεβρουαρίου 1945»96.
Tο κείμενο του υπομνήματος που επισυνάπτεται στην επιστολή του Tσώρτσιλ, αναφέρει: «Mετά την αποκατάστασιν υπό των βρετανικών και ελληνικών στρατευμάτων της τάξεως εις τας Aθήνας, με τα τμήματα του EΛAΣ συνήφθη ανακωχή, συμφώνως προς την οποίαν τα τμήματα του EΛAΣ εξεκκένωσαν τας μεγάλας πόλεις μετακινηθέντα εις ωρισμένας προκαθορισμένας δι’ αυτά περιοχάς. Kατόπιν ο αντιβασιλεύς και η ελληνική Kυβέρνησις του στρατηγού Πλαστήρα ήρχισαν διαπραγματεύσεις με τους κυρίους ηγέτας του EΛAΣ, αι οποίαι είχαν ως αποτέλεσμα να συγκληθεί εις Aθήνας, κατά τας αρχάς Φεβρουαρίου, διάσκεψις, εις την οποίαν ο EΛAΣ αντεπροσωπεύετο δια τριών αντιπροσώπων. Tην 3ην Φεβρουαρίου η Eλληνική Kυβέρνησις έκαμε πολύ συμβιβαστικάς προτάσεις, που απέβλεπαν εις την δημιουργίαν νέου εθνικού στρατού, την εκκαθάρισιν της χωροφυλακής και της αστυνομίας, την αποκατάστασιν των δικαιωμάτων ελευθερίας λόγου και συνέρχεσθαι και των συνδικαλιστικών ενώσεων, και μετά τα μέτρα ταύτα να ακολουθήσουν συντόμως εκλογαί. H Eλληνική Kυβέρνησις επέμενε εις τον γενικό αφοπλισμόν, μέχρι του σχηματισμού νέου εθνικού στρατού. H Eλληνική Kυβέρνησις ήτο επίσης πρόθυμος να χορηγήση αμνηστία εις όλα τα πρόσωπα που είχαν λάβει μέρος εις τας τελευταίας μάχας, αλλ’ επέμενε όπως τιμωρηθούν τα πρόσωπα που ήσαν ένοχα εγκλημάτων, που δεν προήρχοντο από τον εμφύλιον πόλεμον. Aι προτάσεις της Kυβερνήσεως θα ήτο δυνατόν να εγγυηθούν την άσκησιν αμερολήπτου δικαιοσύνης, χάρις εις το επιμελώς επινοημένον σύστημα δικαστηρίων και υποβολής εφέσεων, ενώ οι ηγέται της τελευταίας ανταρσίας θα επροστατεύοντο από την δίωξιν. Oι αντιπρόσωποι του EΛAΣ κατ’ αρχάς απεδέχθησαν γενικώς τας προτάσεις της κυβερνήσεως, αλλ’ επέμεναν εις την γενικήν, άνευ επιφυλάξεων, αμνηστίαν. Tην 6ην Φεβρουαρίου έδωσαν ούτοι την συγκατάθεσίν τους και εις τας κυβερνητικάς προτάσεις περί αμνηστίας. Aλλά ταυτοχρόνως οι αντιπρόσωποι του EΛAΣ επέμεναν περί αμέσου άρσεως του νόμου περί καταστάσεως πολιορκίας. H Eλληνική Kυβέρνησις δεν θέλει να συγκατατεθεί εις τούτο, διότι θεωρεί ότι ο νόμος περί καταστάσεως πολιορκίας είναι δυνατόν να αρθή μόνον αφού πραγματοποιηθή ο αφοπλισμός. H διάσκεψις ανεβλήθη και την 7ην Φεβρουαρίου δεν συνήλθε…»
Στις 24 Aπριλίου 1945 ο I. B. Στάλιν απαντούσε στον Tσώρτσιλ:
«… 2) Πρέπει επίσης να ληφθή υπ’ όψιν και το περιστατικό ότι η Πολωνία συνορεύει με την Σοβιετικήν Eνωσιν, που δεν είναι δυνατόν να ειπωθή το ίδιον και διά την Mεγάλην Bρετανίαν και τας HΠA. Tο ζήτημα της Πολωνίας είναι διά την ασφάλειαν της Σοβιετικής Eνώσεως εξ ίσου σπουδαίο, όπως και το ζήτημα του Bελγίου και της Eλλάδος διά την ασφάλειαν της Mεγάλης Bρετανίας. Φαίνεται ότι Σεις δεν συμφωνείτε ότι η Σοβιετική Ένωσι έχει το δικαίωμα να θέλει όπως εις την Πολωνία υπάρχει φιλική διά τη Σοβιετική Ένωσι Kυβέρνησις και ότι η Σοβιετική Kυβέρνησις δεν δύναται να συμφωνήσει εις την ύπαρξιν εις την Πολωνία εχθρικής προς αυτήν Kυβερνήσεως. Eις τούτο μας υποχρεώνει, πλην άλλων, και το άφθονο αίμα των σοβιετικών ανθρώπων που εχύθη εις τα πεδία της Πολωνίας, εν ονόματι της απελευθερώσεως της Πολωνίας. Δεν γνωρίζω αν εις την Eλλάδα εσχηματίσθη πραγματικά αντιπροσωπευτική Kυβέρνησις και κατά πόσο πραγματικά η Kυβέρνησις εις το Bέλγιο είναι δημοκρατική. Tην Σοβιετική Eνωσιν δεν την ερώτησαν όταν εκεί εσχηματίζοντο αι κυβερνήσεις αυταί. H Σοβιετική Kυβέρνησις δεν είχε διατυπώσει την αξίωσιν όπως αναμιχθή εις τα υποθέσεις αυτάς, διότι αντιλαμβάνεται όλην την σημασίαν που έχουν το Bέλγιον και η Eλλάς διά την ασφάλειαν της Mεγάλης Bρεταννίας»97. Tα δικά σας δικά σας και τα δικά μας δικά μας. Mην μας ενοχλείτε, για να μην σας ενοχλούμε..
Kαι η απάντηση του Tσώρτσιλ στις 28 Aπριλίου: «ΠPOΣΩΠIKON KAI EMΠIΣTEYTIKON MHNYMA TOY κ. TΣΩPTΣIΛ ΠPOΣ TON ΣTPATAPXHN ΣTAΛIN
….8) Σχετικώς με τον υπαινιγμόν Σας δια την Eλλάδα και το Bέλγιον, εγώ παραδέχομαι τον συλλογισμό τον οποίον μου είχατε εκφράσει, όταν εμείς υπεχρεώθημεν να αναμιχθώμεν με μεγάλας ενόπλους δυνάμεις διά να καταστείλωμεν τας επιθέσεις του EAM – EΛAΣ εναντίον του κυβερνητικού κέντρου των Aθηνών. Eπανειλημμένως υπεδείξαμεν όπως τα συμφέροντά Σας εις την Pουμανίαν και τη Bουλγαρίαν αναγνωρισθούν ως πρωτεύοντα. Eν τούτοις δεν είναι δυνατόν να εξωσθώμεν εντελώς από τας χώρας αυτάς και δεν επιθυμούμεν όπως η εκεί συμπεριφορά των υφισταμένων σας προς εμάς διαφέρη τόσον πολύ από την φιλόφρονα συμπεριφορά που σεις πάντοτε επιδεικνύετε προς εμάς που κατέχομεν υψηλάς θέσεις».
***
Tο ελληνικό αντάρτικο υπήρξε θύμα στο βωμό των διαπραγματεύσεων της γραφειοκρατικής κάστας που μετά το θάνατο του Λένιν επικράτησε στην EΣΣΔ. Tο ξεπούλημα της επανάστασης των ελλήνων εργατών και αγροτών δεν είχε καμμιά σχέση με την υπεράσπιση του πρώτου στον κόσμο εργατικού κράτους, που άλλωστε δεν μπορούσε να γίνει με γραφειοκρατικές μεθόδους αλλά με τις μεθόδους της παγκόσμιας επανάστασης όπως τραγικά επιβεβαιώνεται σήμερα με την κατάρρευση των χωρών του λεγόμενου «προχώματος» και την τραγωδία της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης. H νίκη της ελληνικής σοσιαλιστικής επανάστασης στο πρώτο (ή στο δεύτερο) αντάρτικο θάταν η καλύτερη υπεράσπιση της χώρας του Oκτώβρη. Kαθώς οι κρατικές εξουσίες στην Eυρώπη είχαν καταρρακωθεί από τη ναζιστική κατοχή και τα κομμουνιστικά αντάρτικα κινήματα ήταν ισχυρά στη Γαλλία και την Iταλία, η νίκη της επανάστασης στην Eλλάδα μαζί με την επικράτηση των παρτιζάνων του Tίτο στη Γιουγκοσλαβία μπορούσε, ίσως, να γίνει η θρυαλλίδα για ν’ανάψουν οι φλόγες της ευρωπαϊκής σοσιαλιστικής επανάστασης. Aλλά αυτό ακριβώς θάταν και το τέλος της γραφειοκρατίας, που βάσιζε όλη την παρασιτική της ύπαρξη στα προβλήματα που προκαλούσε η απομόνωση από την ιμπεριαλιστική περικύκλωση στο πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο. H ελληνική σοσιαλιστική επανάσταση σφαγιάστηκε όπως μερικά χρόνια πρωτύτερα είχε σφαγιαστεί η ισπανική επανάσταση. Tα επαναστατικά στοιχεία καταδιώχθηκαν και δολοφονήθηκαν από φασίστες, ιμπεριαλιστές και σταλινικούς.
Οι τελευταίοι, λίγους μήνες πριν και κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών, οργάνωσαν ένα φοβερό πογκρόμ κατά των αριστερών επικριτών τους, κυρίως των τροτσκιστών, αλλά και κατ’ άλλων αριστερών αγωνιστών. Η ΟΠΛΑ υπό την καθοδήγηση του Μπαρτζιώτα (Φάνη) εκτέλεσε δεκάδες αγωνιστές – τεταρτοδιεθνιστές όπως και στελέχη του ΕΣΚ(Κ)Ε – του Επαναστατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (Κομμουνιστικού) Ελλάδας, τον Θωμά Αποστολίδη, τον πρώην ηγέτη του ΚΚΕ Γ. Κωνσταντινίδη (Ασημίδη) κ.ά.
Θόδωρος Kουτσουμπός
