7 χρόνια μετά
Πού βρίσκεται ο Μαριάνο Φερέιρα;
Ο Μαριάνο δεν πηγαίνει πια στα γραφεία του Partido Obrero. Το πορτραίτο του όμως βρίσκεται σε κάθε γραφείο του PO σε κάθε γωνιά της Αργεντινής.
Ο Μαριάνο δεν είναι πια στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων. Θα δείτε, ωστόσο, το πρόσωπό του στις μπλούζες και στις κονκάρδες πολλών αγωνιστών και αγωνιστριών σε κάθε συγκέντρωση.
Ο Μαριάνο Φερέιρα βρίσκεται στο βροντερό “Παρών!”, εκεί που κάθε φορά τα φλογισμένα μάτια των επαναστατών απαντούν δυνατά “¡Presente!” στο προσκλητήριο του ονόματός του.
Οι δειλοί δολοφόνοι του πίστευαν πως μπορούσαν να τελειώσουν με το Μαριάνο και όσα εκπροσωπεί με μερικές σφαίρες. Δεν θα μπορούσαν να σφάλλουν περισσότερο.
Ο Μαριάνο Φερέιρα δολοφονήθηκε πριν 7 χρόνια. Ήταν 23 χρονών. Οργανωμένος στο Partido Obrero (αδελφό κόμμα του ΕΕΚ στην Αργεντινή) από τα 13 του χρόνια, μέσα στις μέρες εξέγερσης του Αργεντινάσο. Ο Μαριάνο από μαθητής ξεχώρισε ως πρόεδρος στην τοπική μαθητική ένωση. Όταν δολοφονήθηκε ήταν φοιτητής στο Ιστορικό του Πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες.
Έμεινε πιστός στην εργατική υπόθεση μέχρι την τελευταία πνοή του.
Έζησε και πέθανε όρθιος ως επαναστάτης. Δεν έτρεξε μπροστά στους τραμπούκους του εργοδοτικού Σωματείου των Σιδηροδρόμων, των ανθρώπων της εργοδοσίας και της κυβέρνησης. Ήταν στο σταθμό της Αβελανέδα, στη γειτονιά του Μπουένος Άιρες στην οποία μεγάλωσε, υπερασπιζόμενος τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργολαβικών εργατών στους σιδηροδρόμους ενάντια στις απολύσεις, για μόνιμες προσλήψεις και δουλειά με δικαιώματα. Τον πυροβόλησαν ο Γκαμπριέλ Σάντσεζ και ο Κριστιάν Φαβάλε, μέλη της ομάδα των χούλιγκαν που οργάνωσε ο Πάμπλο Ντίας από τη διοίκηση του σωματείου για να χτυπήσει τους απεργούς. Ιθύνων νους ήταν ο φίλος τού νυν προέδρου της Αργεντινής Μάκρι, Χοσέ Πεντράθα, πρώην γραμματέων του εργοδοτικού σωματείου. Χτυπήθηκαν σοβαρά και άλλοι σύντροφοι εκείνη τη μέρα, για να μην τους επιτρέψουν να προχωρήσουν σε προσωρινή κατάληψη των σιδηροδρομικών γραμμών του Κεντρικού Σιδηροδρόμου Ρόκα. Το αστικό κράτος έδωσε την έγκρισή του και μέσω του ανοίγματος του δρόμου με τη μετακίνηση των αστυνομικών οχημάτων που έκλειναν το δρόμο, για να μπορέσει να πραγματοποιηθεί η επίθεση. Εκείνη τη μέρα το ημερολόγιο έγραφε 20 Οκτωβρίου 2017.
Την επομένη της δολοφονίας κηρύχτηκε απεργία και περισσότεροι από εξήντα χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους στήνοντας οδοφράγματα και διεκδικώντας δικαιοσύνη. Ο Μαριάνο έγινε σύμβολο, αλλά στις δικές μας ιστορίες δεν τελειώνουν όλα καλά. Ο Πεντράθα ο βασικός ιθύνων έχει βγει από τη φυλακή, και παραμένει απλά σε κατ’ οίκον περιορισμό. Πολλοί από τους τραμπούκους και τους ενορχηστρωτές της επίθεσης έπεσαν στα μαλακά, με μικρές ποινές και σήμερα είναι έξω. Ελεύθεροι είναι παρά τις καταδικαστικές αποφάσεις και οι αστυνομικοί διοικητές που έδωσαν εντολή να ανοίξει ο δρόμος στους απεργοσπάστες τραμπούκους. Η πάλη ενάντια στη συγκάλυψη παραμένει στη προμετωπίδα του Partido Obrero, ολόκληρου του εργατικού κινήματος και ιδιαίτερα της νεολαίας στην Αργεντινή.
Δεν αρκεί ενός λεπτού σιγή για το Μαριάνο. Απαιτείται μια ζωή αγώνα για την υπόθεση της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης για να τιμήσουμε τη μνήμη αυτού του νεκρού.
Δίπλα στον Αλέξανδρο και τον Παύλο, πολλοί από εμάς σκεφτόμαστε τον Μαριάνο. Σκεφτόμαστε τον Μπερκίν και τον Μοχάμεντ. Είναι δικοί μας νεκροί. Η νέα γενιά στα δέκα χρόνια της κρίσης έχει εμπλακεί στην πρώτη γραμμή της ταξικής πάλης σε διεθνή κλίμακα, και σε αυτόν τον αγώνα έχει τους πρώτους νεκρούς της. Η επόμενη φάση θα είναι πιο δύσκολη, αλλά οφείλουμε στους νεκρούς όσο και στους ζωντανούς να σταθούμε όρθιοι και να νικήσουμε για να πάψει -όπως θα έλεγε ο ποιητής- “στους δρόμους το αίμα των παιδιών να τρέχει απλώς σαν αίμα παιδιών”.
Mariano Ferreyra ¡Presente!
Νίκος Τζιρής
