3Η ΕΥΡΩΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ
Αθήνα, Ελλάδα, 18-20 Ιουλίου 2015
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ
Καταπολεμήστε τον ιμπεριαλισμό, τον Σιωνισμό, την εθνική καταπίεση και τον σεχταριστικό πόλεμο των Σουνιτών-Σιιτών στη Μέση Ανατολή!
Για την Σοσιαλιστική Ομοσπονδία της Μέσης Ανατολής!
Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική (αγγλ. Middle East and North Africa – MENA) είναι μια σημαντική πηγή μιας βίας βάρβαρης φύσης, που απειλεί με έναν ολομέτωπο και ισοπεδωτικό πόλεμο που θα αφήσει εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια, νεκρών, οπλισμένων και άοπλων. Δεδομένου του συνεχώς μεταβαλλόμενου χαρακτήρα των εμπλεκόμενων δυνάμεων, είναι δύσκολο ακόμη και να διακρίνουμε το σωστό από το λάθος, πόσο μάλλον να προσφέρουμε λύσεις στα πολλαπλά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι λαοί ολόκληρης της περιοχής. Μόνο στη διάρκεια του τελευταίου έτους, δύο εξελίξεις κοσμοϊστορικής σημασίας έχουν λάβει χώρα: από τη μία πλευρά, η δημιουργία του λεγόμενου «Ισλαμικού Κράτους», που κυβερνάται από έναν αυτο-διορισμένο Χαλίφη (θρησκευτικό ηγέτη όλων των μουσουλμάνων), και, από την άλλη, η πολύ πρόσφατη πυρηνική συμφωνία μεταξύ του Ιράν και των 5+1, υπονοώντας σαφώς το λιώσιμο των πάγων στις σχέσεις της Δύσης και τη χώρα αυτήν. Κάθε πολιτικός προσανατολισμός που φιλοδοξεί σε μια νέα ανασύσταση της περιοχής της ΜΕΝΑ προς το όφελος των εργαζόμενων μαζών θα πρέπει να αποφύγει τις φευγαλέες ανατροπές και στροφές της κατάστασης και να επικεντρώσει την προσοχή του στις κύριες τάσεις και αντιφάσεις, των οποίων η λύση είναι ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός για την περιοχή.
1) Η ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση και επιθετικότητα: Η Μέση Ανατολή έχει αποτελέσει ένα περιζήτητο έπαθλο για τον ιμπεριαλισμό από τα πρώτα χρόνια των προηγούμενων [δυο] αιώνων. Ωστόσο, η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και η άνοδος της Κίνας όξυναν παγκοσμίως τις αντιφάσεις και οδήγησαν τον δυτικό ιμπεριαλισμό, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, να προσπαθήσει να φέρει την Μέση Ανατολή, το Καύκασο και την Κεντρική Ασία, μια γεωγραφική περιοχή πλούσια σε ορυκτά καύσιμα, κάτω από τον μονοπωλιακό του έλεγχο. Έτσι προέκυψαν οι πόλεμοι στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, οι οποίοι επιδεινώθηκαν από τον πιο πρόσφατο πόλεμο στη Λιβύη και τον πόλεμο δι’ αντιπροσώπων στη Συρία, για να μην αναφέρουμε την έγκριση που δόθηκε στο Ισραήλ στις αλλεπάλληλες εισβολές του στη Γάζα και τον Λίβανο. Έχοντας ως αποτέλεσμα έναν τεράστιο αριθμό χαμένων ζωών, την καταστροφή ολόκληρων χωρών και την καταπάτηση της αξιοπρέπειάς τους, η ιμπεριαλιστική επιθυμία για κυριαρχία και εκμετάλλευση είναι η βασική αιτία όλων των δεινών στην περιοχή.
2) Η άνοδος του κινήματος Τakfiri: ΤοΙσλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε (αγγλ. Islamic State of Iraq and Levant – ISIL) αντιπροσωπεύει μια αντιδραστική τάση στην ισλαμική πολιτική που πηγαίνει πέρα από οποιαδήποτε του παρελθόντος. Φιλοδοξεί να εξοντώσει κάθε ομάδα που το ίδιο χαρακτηρίζει ως εκτός Ισλάμ. Εξ ου και η ετικέτα “Takfiri”, υπονοώντας μια δύναμη που κατηγορεί τους πάντες, εκτός από εκείνους που συμμορφώνονται με τις δικές του επιταγές αποστασίας. Το άλλο διακριτικό γνώρισμα του ISIL είναι ότι δεν αναπτύσσεται από κάποιο συγκεκριμένο εθνικό έδαφος, αλλά τρέφεται από το ιδανικό της “Ούμα”, της κοινότητας των Μουσουλμάνων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο υπήρξε εστία για νέους από τόσα πολλά διαφορετικά έθνη, συμπεριλαμβανομένων Μουσουλμάνων των δυτικών χωρών. Το ISIL έχει αποδειχθεί ανθεκτικό. Όχι μόνο έχει επιβιώσει τον εναέριο βομβαρδισμό από το συνασπισμό υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, αλλά έχει αυξήσει την περιοχή της δραστηριότητάς του, σε εντυπωσιακά μακρινές γεωγραφικές περιοχές όπως η Υεμένη, η Αίγυπτος και η Αλγερία, σε διαφορετικούς χρόνους, και λαμβάνοντας διακηρύξεις πίστης από άλλες εξίσου βάρβαρες οργανώσεις άλλων χωρών, όπως η Boko Haram στην Νιγηρία.
3) Ο θρησκευτικός πόλεμος Σουνιτών-Σιιτών: Το ISIL είναι επίσης η αιχμή μιας δυναμικής θρησκευτικού πολέμου στη Μέση Ανατολή, μεταξύ της πλειοψηφίας των Σουνιτών, αφενός, και της μειονότητας των Σιιτών σε συμμαχία με τους Αλαουίτες, από την άλλη. Η απειλή ενός ισοπεδωτικού σεχταριστικού πολέμου στη Μέση Ανατολή έχει διαφανεί από την περίοδο του εμφυλίου πολέμου μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών που ξέσπασε στο πλαίσιο της αμερικανικής κατοχής του Ιράκ και έφτασε στο αποκορύφωμά της κατά την περίοδο 2006-2007. Από τότε ο πόλεμος έχει εξαπλωθεί στη Συρία και την Υεμένη, και πρόσφατα επέστρεψε, μέσω της δουλειάς του ISIL, στο Ιράκ. Ωστόσο, όλοι αυτοί είναι πόλεμοι δι’ αντιπροσώπων, δεδομένου ότι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές είναι η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν, στη σουνιτική πλευρά, και το Ιράν, στην σιιτική πλευρά.
4) Η καταπίεση του παλαιστινιακού λαού από το Σιωνισμό: Το επιθετικό εθνικιστικό και φονταμενταλιστικό σιωνιστικό κράτος, που ιδρύθηκε στην καρδιά της ιστορικής Παλαιστίνης πριν από έξι δεκαετίες, όχι μόνο εξακολουθεί να αρνείται στον παλαιστινιακό λαό τα δικαιώματά του, αλλά επίσης έχει κατ’ επανάληψη επιτεθεί στη Γάζα και το Λίβανο και λεηλατήσει και φυλακίσει με τείχη τη Δυτική Όχθη.
5) Η άρνηση των εθνικών δικαιωμάτων του κουρδικού λαού: Έχοντας δει την ιστορική πατρίδα του να διαιρείται σε τέσσερα διάφορα μέρη μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο λαός των Κούρδων έχει υποστεί σοβαρή καταστολή οπουδήποτε είχε την τόλμη να εξεγερθεί για τα δικαιώματά του. Όντας προστατευόμενη των ΗΠΑ (και δευτερευόντως της Τουρκίας), η Περιφερειακή Κυβέρνηση του Κουρδιστάν στο Ιράκ απολαμβάνει τώρα ένα κάπως πιο προνομιακό καθεστώς, ενώ η Ροζάβα, η αυτόνομη κουρδική περιοχή στη Συρία, υποφέρει από τις επιθέσεις του ISIL και απειλείται διαρκώς από την Τουρκία, η οποία έχει επίσης προσπαθήσει να καταστείλει την κουρδική εξέγερση στο έδαφός της για τα τελευταία 30 χρόνια.
6) Η απόκρουση των αραβικών επαναστάσεων: Ο τυφώνας που φύσηξε σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο το έτος 2011, ανατρέποντας τους δικτάτορες που κυβέρνησαν τις χώρες τους εδώ και δεκαετίες, προκάλεσε μεγάλη ανησυχία σε όλους τους ισχυρούς της εξουσίας στην περιοχή και πέραν αυτής. Και η εμβληματική χώρα σε αυτό το πλαίσιο ήταν Συρία. Έχοντας εφαρμόσει τη στρατηγική της «ομαλής μετάβασης» στην Τυνησία, την Αίγυπτο και την Υεμένη, ταυτόχρονα δωροδοκώντας και τρομοκρατώντας τις μάζες στη Σαουδική Αραβία, υποδαυλίζοντας φυλετικές διαμάχες και τη συναρμογή τους με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Λιβύη, ανακατατάσσοντας τις κυβερνήσεις στην Ιορδανία, κάνοντας συνταγματική μεταρρύθμιση στο Μαρόκο και ολοκληρωτική στρατιωτική κατοχή από τις ένοπλες δυνάμεις του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου στο Μπαχρέιν, η αντεπαναστατική συμμαχία κατέφυγε στη στρατηγική της μετατροπής της εξέγερσης ενός λαού σε θρησκευτικό πόλεμο στη Συρία. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η συριακή έκρηξη ξεκίνησε στις 15 Μαρτίου του 2011, ως άλλη μια επανάσταση από τους άπορους και τους κατατρεγμένους ενάντια στο δεσποτικό καθεστώς της οικογένειας Αλεβιτών Άσαντ υποστηριζόμενη από την σουνιτική αστική τάξη της Δαμασκού και Χαλεπίου, από τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, η αντιδραστική συμμαχία των κρατών του Κόλπου και της γειτονικής Τουρκίας υπό τον Ερντογάν, μετατράπηκε, βήμα προς βήμα, σε ένα θρησκευτικό πόλεμο σουνιτικών στρατών ενάντια σε αυτό που ισχυρίστηκαν ότι ήταν αλεβίτικη καταπίεση της πίστης τους. Δεν υπάρχει πλέον επανάσταση στη Συρία. Το καθεστώς δέχεται επίθεση μετωπικά από αντιδραστικές δυνάμεις. Αν υπάρχουν σοβαρές οργανωμένες επαναστατικές δυνάμεις, είναι ασήμαντες σε σχέση με την έκβαση του αγώνα.
Κοιτάζοντας αυτή την περίπλοκη κατάσταση, είναι εύκολο να παρασυρθούμε από αυτό που φαίνεται να είναι τα αποφασιστικό ζήτημα ιδεολογίας (Ισλάμ εναντίον κοσμικού κράτους), θρησκείας (Ισλάμ εναντίον Ιουδαϊσμού και χριστιανικών μειονοτήτων ή σουνίτες εναντίον σιιτών), ή εθνικότητας (Κούρδοι εναντίον Τούρκων, Αράβων ή Περσών). Στην πραγματικότητα, η ανερχόμενη δύναμη στην περιοχή ΜΕΝΑ, το ISIL, φαίνεται να επιβεβαιώνει αυτήν την άποψη των πραγμάτων, δεδομένου ότι είναι η αιχμή του δόρατος ενός δυναμικού θρησκευτικού πόλεμου στη Μέση Ανατολή, μεταξύ της Σουνιτικής πλειοψηφίας από τη μία πλευρά, και της μειονότητας των Σιιτών σε συμμαχία με τους Αλεβίτες, από την άλλη. Αυτό είναι εμφύλιος πόλεμος στο εσωτερικό του ισλαμικού κόσμου και όχι ένας πόλεμος ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Αυτός ο εμφύλιος πόλεμος απειλεί να μετατρέψει τη Μέση Ανατολή σε σφαγείο, με βόμβες να εκρήγνυνται σε αγορές, βομβιστές αυτοκτονίας να δολοφονούν εκατοντάδες αμάχους, ιεροί τόποι και τεμένη να καταστρέφονται και να καίγονται, δεκάδες ή ακόμα και εκατοντάδες χιλιάδες να σφαγιάζονται ως αποτέλεσμα ενός μελλοντικού πολέμου.
Ωστόσο, παρά τα φαινόμενα, ο καθοριστικός παράγοντας σε όλες αυτές τις συγκρούσεις είναι το γυμνό συμφέρον. Η δυναμική του πολέμου και των εμφύλιων πολέμων στη Μέση Ανατολή είναι ενσωματωμένη στις διαμάχες για την εξουσία μεταξύ των ανταγωνιστικών κυρίαρχων τάξεων των διαφόρων χωρών που δραστηριοποιούνται στην περιοχή, βρίσκοντας ιδεολογική έκφραση στις μακραίωνες θρησκευτικές διαμάχες. Τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού, αμερικάνικου και ευρωπαϊκού, η αρπακτική όρεξη για την τιμή του πετρελαίου εκ μέρους των περιφερειακών δυνάμεων, και οι στρατηγικοί υπολογισμοί του πανταχού παρόντος σιωνιστικού γύπα στο παρασκήνιο, όλα αυτά αλληλεπιδρούν για να δημιουργήσουν μια εκρηκτική κατάσταση στο εγγύς μέλλον.
Στην απληστία του ιμπεριαλισμού με τις απεριόριστες προσπάθειές του για λεηλασία του πλούτου της περιοχής έχει πλέον προστεθεί ο ανταγωνισμός για την τιμή του εδάφους πλούσιου σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο μεταξύ των αντιδραστικών Σουνιτικών κρατών της Κόλπου και του αντιδραστικό καθεστώτος των μουλάδων στο Ιράν, απειλώντας να γίνει μια αμοιβαία σφαγή των εργατών και των φελάχων [φτωχών αγροτών] της Μέσης Ανατολής! Από την πλευρά του, ο Ερντογάν ελπίζει να ανέβει στη θέση του νέου «Rais» [Προέδρου] του ισλαμικού κόσμου του ΜΕΝΑ (ένας τίτλος που κατείχε ο Νάσερ της Αιγύπτου στις καρδιές και το μυαλό των αραβικών μαζών) και έχει για το λόγο αυτό υιοθετήσει μια προκλητική πολιτική των σουνιτικών συμφερόντων κατά των Σιιτών και των Αλεβιτών ταυτόχρονα. Ως εκ τούτου, δεν είναι ούτε οι ΗΠΑ, ούτε η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, ούτε το Ιράν των μουλάδων ή οι υποδεέστεροι σύμμαχοί τους, ούτε η Τουρκία υπό τον Ερντογάν που θα πρέπει να κοιτάξουμε για σωτηρία. Είναι όλα μέρος του προβλήματος, επειδή τα συμφέροντα που εκπροσωπούν, αν και διαφορετικά σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, καθιστούν τον κάθε έναν από αυτούς την πηγή του προβλήματος και όχι τη λύση του.
Μόνο οι εργαζόμενοι και οι φελάχοι (φτωχοί αγρότες) της Μέσης Ανατολής μπορούν να βγάλουν την περιοχή από αυτήν την κατάσταση. Είναι η εργατική τάξη, οι φτωχοί αγρότες και οι φτωχοί των πόλεων της περιοχής, των οποίων τα συμφέροντα αντιστρατεύονται αυτές τις δυναμικές. Είναι μόνο οι εργαζόμενες τάξεις που μπορούν να βάλουν ένα τέλος σε αυτή την κατρακύλα στη βαρβαρότητα. Οι καταπιεσμένες εθνότητες και θρησκείες της Μέσης Ανατολής, πρώτα απ’ όλα οι Παλαιστίνιοι και οι Κούρδοι, υπόσχονται να είναι οι μεγάλοι σύμμαχοι των εργαζόμενων μαζών σε αυτόν τον αγώνα. Το προλεταριάτο, όπως και αλλού, πρέπει επίσης να συγκεντρώσει γύρω του όλα αυτά τα καταπιεσμένα τμήματα της κοινωνίας, ξεκινώντας με τις γυναίκες σε απόλυτη ανάγκη χειραφέτησης και τη νεολαία που υποφέρει από τεράστια ανεργία και φτώχεια.
Σε αυτόν τον αγώνα, τα κινήματα που εκπροσωπούν τους εργάτες, τους αγρότες και τις καταπιεσμένες εθνότητες ή θρησκευτικές ομάδες, πρέπει να προσέξουν να μη συμμαχήσουν στρατηγικά με τον ιμπεριαλισμό. Ο ιμπεριαλισμός είναι η βασική αιτία της εκμετάλλευσης που υφίστανται οι εργαζόμενοι και οι αγρότες της περιοχής. Επίσης, μπορεί να αλλάξει τον προσανατολισμό του, σύμφωνα με την μετατόπιση των συμφερόντων και να εγκαταλείψει κάθε καταπιεσμένο έθνους στις ιδιοτροπίες των καταπιεστών του, όπως έχει κάνει επανειλημμένα στο παρελθόν, με τους Αρμένιους, τους Παλαιστινίους και τους Κούρδους το 1975.
Καλούμε όλα τα σοσιαλιστικά κινήματα και το εργατικό κίνημα στις χώρες της Μέσης Ανατολής, ανεξάρτητα από θρησκευτική πίστη, έθνος και φυλή, Άραβες Πέρσες, Τούρκους και Κούρδους, να αρχίσουν να προετοιμάζουν μια διεθνιστική κίνηση για την αντιμετώπιση αυτής της κούρσας για γίνει η Μέση Ανατολή σφαγείο. Ο διεθνισμός, για το οποίο το επαναστατικό μαρξιστικό κίνημά μας έχει αγωνιστεί για δεκαετίες και εξακολουθεί να αγωνίζεται ακατάπαυστα, θα απαιτηθεί τώρα περισσότερο παρά ποτέ από τις πλατιές μάζες, καθώς ο εφιάλτης κατηφορίζει όλο και περισσότερο προς τη δική μας πλευρά του κόσμου.
Οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι της Μέσης Ανατολής δεν έχουν κανένα συμφέρον να λάβουν θέση στο θρησκευτικό πόλεμο μεταξύ σουνιτών και σιιτών που πλησιάζει ταχύτατα. Η σωτηρία τους βρίσκεται στην διεθνιστική άρνηση αυτού του σφαγείου. Για εκείνους που πιστεύουν ότι αυτό είναι ουτοπικό, ότι οι δυνάμεις του διεθνισμού είναι πολύ αδύναμες για να έχουν αντίκτυπο, υπενθυμίζουμε την ύπαρξη ενός μακρού κατάλογου «μη ρεαλιστικών» πρωτοβουλιών του ίδιου είδους, από τον «επαναστατικό ντεφετισμό» των Μπολσεβίκων, στην κήρυξη του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ως την ενωτική στάση των Γιουγκοσλάβων κομμουνιστών εν όψει του σφαγείου μεταξύ των διαφόρων εθνοτήτων με ναζιστική προβοκάτσια κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αν αυτοί οι αγώνες, των οποίων οι πιθανότητες επιτυχίας φαινόταν τόσο μικρές στην αρχή, κέρδισαν, είναι επειδή είχαν ανακαλύψει ότι αυτό που παιζόταν ήταν οι βάρβαρες τάσεις του καπιταλισμού και έπρεπε να αντιμετωπιστούν με οποιοδήποτε τίμημα. Είμαστε αντιμέτωποι τώρα με μία παρόμοια κατάσταση.
Και έχουμε πίσω μας μαζικές εξεγέρσεις των λαών, τις επαναστάσεις σε Τυνησία και Αίγυπτο το 2011-2013, τη λαϊκή εξέγερση στην Τουρκία που προκλήθηκε από το Γκεζί το 2013, την εξέγερση του ιρανικού λαού που αγωνίζεται για τα δημοκρατικά του δικαιώματα το 2009, την υπεράσπιση της Ροζάβα στρατιωτικά και πολιτικά από τον ηρωικό κουρδικό λαό.
Η μόνη πραγματική εναλλακτική λύση στην προοπτική του εμφύλιου πολέμου στη Μέση Ανατολή είναι η Σοσιαλιστική Ομοσπονδία της Μέσης Ανατολής. Σε αυτή την δύσκολη μάχη, η διεθνής εργατική τάξη και ιδίως το προλεταριάτο της Νότιας Ευρώπης που αγωνίζεται ενάντια στην απάνθρωπη λιτότητα που επιβλήθηκε στις μάζες από τον ιμπεριαλισμό της ΕΕ, θα είναι ο βασικός διεθνής σύμμαχος των λαών της Μέσης Ανατολής.
Πάλη κατά του ιμπεριαλισμού, την πραγματική πηγή όλων των βαρβαροτήτων!
Κάτω το Σιωνιστικό Ισραήλ! Για μια ενωμένη, κοσμική, σοσιαλιστική Παλαιστίνη, που θα φέρει την ειρήνη σε Eβραίους και σε Άραβες σε ολόκληρο το ιστορικό έδαφος της Παλαιστίνης!
Για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των Κούρδων, από μακρού υποταγμένων κάτω από τέσσερα διαφορετικά καταπιεστικά κράτη, και για την υπεράσπιση της Ροζάβα ενόψει των επιθέσεων του ISIL και των απειλών από την Τουρκία!
Για μια ενωμένη, ανεξάρτητη, σοσιαλιστική Κύπρο!
Πάλη ενάντια στη βαρβαρότητα των Takfiri! Για μια κοσμική Μέση Ανατολή που εγγυάται τη συνύπαρξη των λαών όλων των δογμάτων!
Για τη χειραφέτηση των γυναικών σε όλη τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική!
Αταλάντευτη αντίθεση με την αυξανόμενη απειλή του θρησκευτικού πολέμου σουνιτών-σιιτών στη Μέση Ανατολή! Καμία οπορτουνιστική συμμετοχή σε αυτό το σφαγείο!
Για ένα ενιαίο αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο όλων των δυνάμεων που εκπροσωπούν την εργατική τάξη, τις εργαζόμενες μάζες, τις καταπιεσμένες εθνότητες και τις θρησκευτικές ομάδες!
Για ένα κοινό αγώνα με την εργατική τάξη της Μεσογειακής Ευρώπης και κυρίως με την ελληνική εργατική τάξη, σήμερα στην πρωτοπορία του αγώνα ενάντια στον αρπακτικό καπιταλισμό!
Αναζωπυρώστε τη φωτιά της επανάστασης και της εξέγερσης στη Μεσόγειο!
Για τη Σοσιαλιστική Ομοσπονδία της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής!
