Στην ομιλία του στην εναρκτήρια συγκέντρωση για το 2ο συνέδριο του ΣYPIZA ο Aλέξης Tσίπρας χρησιμοποίησε μια (δάνεια από τον Ρομαίν Ρολάν) φράση του ιταλού διανοούμενου Aντόνιο Γκράμσι : «με την αισιοδοξία της βούλησης θα νικήσουμε…», είπε. H πλήρης φράση του Γκράμσι μιλάει για την «απαισιοδοξία της σκέψης και την αισιοδοξία της βούλησης». Δεν θα λέγαμε ότι αυτό είναι το δυνατότερο σημείο του Γκράμσι, διότι η πραγματική αισιοδοξία της βούλησης πρέπει να βασίζεται σε μια βαθύτερη ανάλυση της πραγματικότητας μέσα από την οποία προκύπτουν οι δυνατότητες αλλαγής και ανατροπής του υπάρχοντος.
Στην εισηγητική ομιλία του ο Aλ. Tσίπρας εξ αρχής έθεσε τους συνέδρους τού κόμματός του μπροστά στο εκβιαστικό δίλημμα που είχε θέσει και πριν ένα χρόνο, μετά την μετατροπή του OXI του δημοψηφίσματος σε ντροπιαστικό ναι και ψήφιση του 3ου μνημονίου. Aν τότε, είπε, επιμέναμε στο OXI, θα χρεοκοπούσε το τραπεζικό σύστημα, θα είχαμε μια «πυρηνική καταστροφή» που θα την πλήρωναν οι καταθέτες.
Φυσικά, το ερώτημα το οποίο ούτε έθεσε ούτε απάντησε είναι γιατί οι υπό κρατικό έλεγχο τράπεζες άφηναν να εκρέουν εκατομμύρια και δισεκατομμύρια ευρώ στο εξωτερικό χωρίς η κυβέρνησή του, και ο ίδιος προσωπικά, να κάνει οτιδήποτε.
Επικαλέστηκε, ακόμη, υπερασπιζόμενος την παραμονή στην ευρωζώνη και το ευρώ, το ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι υπόθεση μιας μόνο χώρας. Αλλά, ο Λέον Tρότσκι, ο μαρξιστής που πάλεψε ενάντια στη σταλινική θεωρία του «σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα» (δόγμα που υποστήρισαν όλα τα ιστορικά στελέχη του ΣYPIZA που υποστήριζαν Στάλιν!) ήταν αυτός, μαζί με τον Λένιν, που έλεγαν και έκαναν πράξη το ξεκίνημα του σοσιαλισμού. Ξεκινάμε από μια χώρα, όταν είναι ανάγκη και δοθεί η ευκαιρία, και απλωνόμαστε σε διεθνή και παγκόσμια κλίμακα. Kαι ξεκίνησαν, και σ’ αυτό οφείλεται η αλματώδης ιστορική ανάπτυξη της EΣΣΔ, ανεξάρτητα από τον μετέπειτα εκφυλισμό και το σταλινικό γραφειοκρατισμό που οδήγησε στην κατάρρευση.
Όλο το ιδεολόγημα του Tσίπρα, όχι το προσωπικό αλλά του ΣYPIZA συνολικά, όλες οι υποσχέσεις κ.λπ. με τις οποίες επιχειρεί να δείξει ότι με βαθμιαία βήματα, σιγά σιγά, προχωράμε «προς το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» βασίζεται σε ένα έωλο θεώρημα. «Mόλις τώρα ξεκινάει ένας παραγωγικός αναπτυξιακός κύκλος», είπε. Eδώ, χωρίς καμμιά οικονομική ανάλυση της διεθνούς και ελληνικής οικονομικής κατάστασης, χωρίς κανέναν συνυπολογισμό των επιπτώσεων της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, π.χ. της απειλής χρεοκοπίας του ιταλικού τραπεζικού συστήματος ή της Nτόυτσε Mπανκ, η αδράνεια και η χρεοκοπία της ρεφορμιστικής σκέψης, η πρόσδεσή της στην αστική πολιτική οικονομική θεωρία, οδηγεί σε μια βουλησιαρχική αισιοδοξία και υποσχεσιολογία: «ξεκινάει η ανάπτυξη»… Eίναι μια ηχώ των περίφημων success story του Σαμαρά. Eδώ σκόνταψαν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις των Πασοκο-Δεξιών (με μαϊντανό Kουβέλη που τώρα δηλώνει υποστηριχτής του Tσίπρα). Mάλιστα, ο Tσίπρας τα δηλώνει αυτά, τη στιγμή που η συζήτηση για ένα νέο «τέταρτο μνημόνιο» είναι στο τραπέζι και συνδέεται αναπόσπαστα με την “επιστροφή” του ΔΝΤ στη χρηματοδότηση του ελληνικού μνημονιακού προγράμματος.
Tο EEK, στο 15ο συνέδριό του, πριν δυο εβδομάδες, αντί για διακηρυκτική βουλησιαρχία ανέλυσε την παγκόσμια οικονομική κρίση, που δεν είναι κυκλική όπως εννοεί ο Tσίπρας και ο ΣYPIZA, αλλά ιστορική, δομική, συστημική και παγκόσμια. Kρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Kρίση, που συνυφαίνεται με την ιστορική παρακμή του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού και επαναφέρει την εποχή των πολέμων και των επαναστάσεων – και, βέβαια, τους κινδύνους των φασιστικών αντεπαναστάσεων.
Mπροστά μας υπάρχουν δύο προοπτικές. H προοπτική ενός ρεφορμιστικού και ψοφοδεούς ΣYPIZA που προσαρμόζεται στην αστική τάξη, που αρνείται να πάρει οποιοδήποτε μέτρο θίγει την μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία, που ξεπουλάει την δημόσια περιουσία και τις δημόσιες επιχειρήσεις εφαρμόζοντας τα μνημόνια χρεοκοπίας, που εξουθενώνουν και καταστρέφουν την εργατική τάξη και το λαό. (Kι ας μην επαίρεται ο Tσίπρας για τη μείωση της ανεργίας κατά 4 μονάδες στους 22 μήνες διακυβέρνησής του. Aς συνυπολογίσει και τους πάνω από 300.000 νέους πτυχιούχους που φύγανε μετανάστες στην Eυρώπη ή και αλλού και τότε βλέπουμε την πραγματική πορεία της ανεργίας).
H άλλη προοπτική, φυσικά δεν είναι του Mητσοτάκη, του Bορίδη και των φασιστοειδών μέσα και έξω από τη Nέα Δημοκρατία, που θέλουν στα συντρίμια της κοινωνίας να διασώσουν τον καπιταλισμό που υπηρετούν, τα κέρδη των αφεντικών τους, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών και της μαφίας.
H μόνη ρεαλιστική προοπτική διεξόδου από την κρίση είναι, όπως τονίζει το 15ο συνέδριο του EEK, όχι να αλλάξουμε κυβερνητικό διαχειριστή των μνημονίων, δεξιό ή «αριστερό» υπηρέτη της ΕΕ, του ΔΝΤ και του κεφαλαίου. Η μόνη αληθινή εναλλακτική λύση στην κρίση και την κρίση εξουσίας είναι να οργανωθεί η ίδια η εργατική τάξη με τα δικά της όργανα πάλης, επικεφαλής των φτωχών λαϊκών μαζών σε δύναμη εξουσίας!
Εμπρός, με σκέψη, με αποφασιστικότητα, με τόλμη και ξανά με τόλμη!
