Συνέλευση Κέντρου “Κριστιάν Ρακόβσκι”, 14 Ιανουαρίου 2023

Παρουσίαση του Σάββα Μιχαήλ-Μάτσα


1. Το 2022 ήταν η χρονιά τού πιο δραματικού σημείου καμπής της πρόσφατης παγκόσμιας ιστορίας – ένα Zeitenwende, μια στροφή της πορείας του ιστορικού χρόνου όπως, ως γνωστόν, έχει αποκαλέσει ο Γερμανός καγκελάριος Olaf Scholz την έκρηξη του πολέμου δια πληρεξουσίου του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου του περασμένου έτους. Καθ’ όλη τη διάρκεια του 2022 ολόκληρη η γεωπολιτική, πολιτική, κοινωνική, οικονομική, διαμόρφωση του κόσμου άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει, μετακινούμενη σε αχαρτογράφητη περιοχή και φέρνοντας την ανθρωπότητα στο χείλος της αβύσσου ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Το 2023 ξεκινά στην «Αυγή της Εποχής του Zeitenwende», όπως το ονόμασαν οι αναλυτές του Bloomberg των ΗΠΑ (Andreas Kluth, Τι να περιμένουμε το 2023, 23 Δεκεμβρίου 2022), μια νέα ταραχώδης εποχή πολλαπλών αναμετρήσεων παγκοσμίως. Πού πηγαίνει ο κόσμος σε αυτή τη νέα εποχή κλιμακούμενης κρίσης, κοινωνικής αναταραχής και πάλης, πολέμου και επαναστάσεων;

2. Η νέα περίοδος περιγράφεται ποικιλοτρόπως στον δημόσιο λόγο ως «το τέλος της 30ετίας μετά τον Ψυχρό Πόλεμο και ένας Δεύτερος Ψυχρός Πόλεμος», ή «το τέλος των 40 χρόνων ασταμάτητης παγκοσμιοποίησης», καθώς οι παγκόσμιες παραγωγικές και εφοδιαστικές αλυσίδες διαταράχθηκαν πρώτα από το παγκόσμιο πανδημικό σοκ και την καταβύθιση στην ύφεση που προκάλεσε, και μετά από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις κυρώσεις των ΗΠΑ/ΕΕ/ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας. Ακόμη παρουσιάστηκε σαν «η αυγή ενός μετα-παγκοσμιοποιημένου μετα-νεοφιλελεύθερου κόσμου», καθώς τα καλέσματα για «home shoring»[επαναπατρισμό] ή «friend-shoring»[μεταφορά των κρίκων της αλυσίδας σε φιλικές χώρες] υψώνονται στη Δύση σε μια κατακερματισμένη παγκόσμια οικονομία όπου, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, ο εφιάλτης της αύξησης του πληθωρισμού σε συνδυασμό με την ύφεση επιστρέφει τόσο στον παγκόσμιο Βορρά όσο και στον Παγκόσμιο Νότο.

Αυτή η νέα παγκόσμια κατάσταση δεν μπορεί να συλληφθεί πραγματικά και να αναλυθεί ξεπερνώντας τον γενικευμένο κυρίαρχο αποπροσανατολισμό, που ξεκίνησε από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1991 και μετά, χωρίς ένα ποιοτικό άλμα στον δημιουργικό, μη σχηματικό, διαλεκτικό Mαρξισμό και έναν επαναστατικό επαναπροσανατολισμό στη θεωρία και τη δράση σε διεθνή κλίμακα.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι η λυδία λίθος που δείχνει ότι η πλειοψηφία της διεθνούς Αριστεράς απέτυχε, όπως έγινε και το 1914, κάτω από την τεράστια πίεση γιγάντιων ταξικών δυνάμεων. Ο συγκεκριμένος διεθνής χαρακτήρας του δεν μπορεί πραγματικά να κατανοηθεί αν θεωρηθεί σαν μια «κλασική» σύγκρουση αντίπαλων Μεγάλων Δυνάμεων, κι αποκοπεί από τη μεταβαλλόμενη παγκόσμια κατάσταση και ολόκληρη την παγκόσμια – ιστορική διαδικασία που οδήγησε στον πόλεμο και τον ωθεί προς τα εμπρός.

Ο διεξαγόμενος πόλεμος δεν μπορεί να ιδωθεί αντικειμενικά σαν ένα δέντρο χωριστά από το δάσος αλλά σαν η πυρκαγιά στο κέντρο του παγκόσμιου δάσους!


3. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης δεν ήταν ούτε το «τέλος της ιστορίας» ούτε καν ένα τέλος, ένα ήδη τετελεσμένο γεγονός. Ήταν η αρχή μιας διαδικασίας. Η ενσωμάτωση του πρώην σοβιετικού χώρου, ειδικά της ρωσικής ευρασιατικής καρδιάς του, στον παγκόσμιο καπιταλισμό δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ένα γύρισμα του ρολογιού της ιστορίας προς τα πίσω, μια επιστροφή στον ρωσικό καπιταλισμό πριν από το 1917, χωρίς ή με Τσάρο. Στις συνθήκες του όψιμου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού σε ιστορική παρακμή, η ενσωμάτωση σε αυτόν παράγει ένα διπλό αδιέξοδο: ο παγκόσμιος καπιταλισμός καθίσταται ανίκανος να μεσολαβήσει τις δικές του παγκοσμιοποιημένες αντιφάσεις ώστε να απορροφήσει ειρηνικά και βαθμιαία την μετασοβιετική Ρωσία˙ από την άλλη πλευρά, η καπιταλιστική παλινόρθωση στη Ρωσία μπλοκάρεται καθώς είναι αλληλένδετη και παγιδευμένη με τις εξελίξεις της κρίσης στον παγκόσμιο καπιταλισμό, που συγκρούεται με τα όριά του στο σημερινό του αδιέξοδο. Η πλήρης ενσωμάτωση σε μια παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία σε ιστορική κρίση απαιτεί τον κατακερματισμό, τον αποικισμό και την επιβολή καθεστώτων ανδρεικέλων ελεγχόμενων από τον δυτικό καπιταλισμό σε ολόκληρο τον πρώην σοβιετικό χώρο και την καρδιά του, τη μετασοβιετική Ρωσία.

Η καταστροφή που συντελέστηκε το 1991 για τους σοβιετικούς λαούς και την ανθρωπότητα πρέπει, σύμφωνα με την λογική του κεφαλαίου, να ολοκληρωθεί προς το συμφέρον των πιο ισχυρών μητροπολιτικών χωρών του παγκόσμιου καπιταλισμού, πάνω απ’ όλα της παγκόσμιας ηγεμονικής δύναμης, των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτή η κίνηση για παγκόσμια ηγεμονία στη «μεταψυχροπολεμική» εποχή εκφράστηκε ξεκάθαρα στη στρατηγική των ΗΠΑ με το λεγόμενο «Δόγμα Μπρεζίνσκι». Στην πράξη, εκδηλώθηκε με μια αδιάκοπη στρατιωτική εκστρατεία καταστροφικών πολέμων, από την πρώην Γιουγκοσλαβία μέχρι το Αφγανιστάν και το Ιράκ και μια αδιάκοπη επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας. Συνοδεύτηκε από τις λεγόμενες «έγχρωμες (αντ)επαναστάσεις» που εκμεταλλεύονταν τα δεινά τού πληθυσμού που υποφέρει κάτω από τοπικά παλινορθωτικά ολιγαρχικά καθεστώτα.

Η ιμπεριαλιστική κίνηση για πόλεμο επιταχύνθηκε όλο και περισσότερο καθώς επιδεινώνονταν η πίεση από τις αντιφάσεις της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, οδηγώντας σε μια παγκόσμια κρίση σε σπειροειδή ανέλιξη.

4. Η «μητέρα όλων των κρίσεων» στις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα είναι σίγουρα το παγκόσμιο οικονομικό κραχ του 2008, η ενδόρρηξη της παγκοσμιοποίησης του χρηματοοικονομικού κεφαλαίου που αναπτύχθηκε μετά το 1980. Ακολουθήθηκε από μια Μακρά Ύφεση, έπειτα από το παγκόσμιο πανδημικό σοκ και τη νέα ύφεση και τελικά από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο του 2022 οδηγώντας σε νέες απροσδόκητες εκρήξεις, στο εγγύς μέλλον, με την όξυνση της μη τελειωμένης παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής κρίσης.

Όπως έχουμε τονίσει παλιότερα, σε άλλη περίσταση (βλέπε ΕΣΣΔ: Μετά την καταστροφή του 1991 είναι δυνατή ή/και αναγκαία μια Σοβιετική Αναγέννηση;, στο redmed.org 29 Δεκεμβρίου 2022 και https://neaprooptiki.gr/einai-mia-sovietiki-anagennisi-dynati-kai-i-anagkaia/), οι κινητήριες δυνάμεις του ιμπεριαλιστικού πολέμου εδράζονται στην προχωρημένη ιστορική παρακμή όχι μόνο μιας εθνικής καπιταλιστικής δύναμης, των Η.Π.Α., αλλά του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Η ιμπεριαλιστική Αμερική, η παγκόσμια ηγεμονική δύναμη, αντιπροσωπεύει την υψηλότερη ιστορική εξέλιξη αυτού του συστήματος που τώρα βρίσκεται αντιμέτωπο με το αδιέξοδο μιας άλυτης κρίσης.

Κατά συνέπεια, στις παρούσες συνθήκες, η μετασοβιετική Ρωσία σε οικονομικό βάλτο κι αδιέξοδο αλλά και με το κληρονομημένο πυρηνικό οπλοστάσιο, μαζί και η οικονομική ισχύς της Κίνας, ανάγονται πια σε υπαρξιακή απειλή για το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, ιδιαίτερα για τον αμερικανικό, βρετανικό και ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό.Για το λόγο αυτό, ο δυτικός ιμπεριαλισμός υπό την ηγεσία των ΗΠΑ προσπαθεί απεγνωσμένα να σπάσει το αδιέξοδο με στρατιωτικά μέσα και πόλεμο για να αποκαταστήσει την παρακμάζουσα παγκόσμια ηγεμονία του ελέγχοντας ξανά την «ευρασιατική μάζα», το κλειδί για την παγκόσμια κυριαρχία, συντρίβοντας τα στρατηγικά της εμπόδια, πρώτα τη μετασοβιετική Ρωσία στην Ευρώπη και στη συνέχεια τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας στην Ασία, τον μεγαλύτερο ανταγωνιστή της στην παγκόσμια οικονομία. Όλα αυτά διατυπώνονται πολύ ξεκάθαρα και ωμά τόσο στη Νέα Στρατηγική Αντίληψη που επικυρώθηκε στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη καθώς και στη νέα Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ που δημοσιεύτηκε από το Πεντάγωνο και τον Λευκό Οίκο τον Οκτώβριο του 2022.

Ο πόλεμος δι’ αντιπροσώπου των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, οι προκλήσεις της Ταϊβάν και η περικύκλωση της Κίνας από τις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές συμμαχίες των AUKUS και Quad στον Ινδο-Ειρηνικό είναι εκδηλώσεις αυτής της αδυσώπητης ιμπεριαλιστικής πορείας προς τον παγκόσμιο πόλεμο απειλώντας την ανθρωπότητα με έναν πυρηνικό Αρμαγεδδώνα.

5. Αυτή η ξέφρενη πολεμική πορεία προς την καταστροφή επιδεινώνει πάρα πολύ την κρίση που την δημιουργεί. Ακόμη και πριν από τον πόλεμο στην Ουκρανία, στον απόηχο της ύφεσης της πανδημίας, το 2021, εμφανίστηκε ξανά μετά από δεκαετίες το φάσμα του αυξανόμενου πληθωρισμού, καθώς και η ανανεωμένη διολίσθηση στην ύφεση. Η στρατιωτική ανάφλεξη κλιμάκωσε όλες αυτές τις τάσεις. Προκάλεσε μια καταστροφική κρίση στις τιμές της ενέργειας και των τροφίμων δίνοντας ένα ιδιαίτερα σκληρό πλήγμα στην Ευρώπη και εξαπλώνοντας την πείνα στον παγκόσμιο Νότο. Οι κυρώσεις ΗΠΑ/ΕΕ κατά της Ρωσίας γύρισαν μπούμερανγκ˙ η ρωσική οικονομία χάρη στα έκτακτα κρατικά μέτρα μπόρεσε να αντισταθεί στο χτύπημα ενώ οι κυρώσεις έγιναν μπούμερανγκ που πλήττει την προηγμένη καπιταλιστική Δύση, κυρίως την Ευρώπη, καθώς και τον εξαθλιωμένο Παγκόσμιο Νότο.

Οι κεντρικές τράπεζες των προηγμένων καπιταλιστικών χωρών, με επικεφαλής την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την αναζωπυρωμένη απειλή του υπερπληθωρισμού αυξάνοντας τα επιτόκια, μετά από δεκαετίες πολύ χαμηλών ή και αρνητικών επιτοκίων, με την ποσοτική σύσφιξη των πιστώσεων και της ρευστότητας. Αυτή η στροφή στις αυξήσεις των επιτοκίων και στην «ποσοτική σύσφιξη» που αντικαθιστά την «ποσοτική χαλάρωση» της περιόδου μετά την κρίση του 2008, είναι αναποτελεσματική για την επίλυση των διαρθρωτικών αιτιών των πληθωριστικών πιέσεων που εδράζονται στην μακροχρόνια πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους και του ποσοστού επιβράδυνσης της παραγωγικότητας της εργασίας. Είναι, όμως πολύ αποτελεσματική, συμπιέζοντας τις πιστώσεις και τη ρευστότητα, για να βυθίσει την παγκόσμια οικονομία σε βαθύτερη ύφεση, να επιδεινώσει την κρίση δημόσιου και εταιρικού χρέους, ειδικά στην Ευρώπη με αδύνατους κρίκους υπερχρεωμένες χώρες όπως η Ιταλία και η Ελλάδα, και στον παγκόσμιο Νότο, όπου η Σρι Λάνκα, η Γκάνα και η Ζάμπια έχουν ήδη χρεοκοπήσει και άλλες 67 χώρες στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική βρίσκονται στο χείλος της χρεοκοπίας και κάτω από τις δρακόντειες εντολές του ΔΝΤ.

Γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι ο καπιταλισμός δεν έχει καμία στρατηγική για να αντιμετωπίσει τη χειρότερη κρίση της ιστορίας του. Οι δύο κύριες οικονομικές στρατηγικές που αναπτύχθηκαν από την αστική οικονομία τον 20ό αιώνα για την αποφυγή καταστροφών όπως το Κραχ του 1929 και η Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930, δηλαδή ο Κεϋνσιανισμός και ο Νεοφιλελευθερισμός, απέτυχαν οικτρά, η πρώτη το 1971 με την κατάρρευση του κεϋνσιανού συστήματος του Μπρέτον Γουντς και η δεύτερη με το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό κραχ του 2008.

Το γεγονός αυτό αναγνωρίζεται ανοιχτά πλέον από τις πιο έγκυρες φωνές. Η Esther Duflo, κάτοχος του βραβείου Νόμπελ οικονομικών, τόνισε το 2017 ότι οι οικονομολόγοι πρέπει να εγκαταλείψουν τις μεγάλες ιδέες και να λύσουν απλώς τα προβλήματα όπως οι υδραυλικοί(!) «βάζοντας σωλήνες και διορθώνοντας τις διαρροές». Η σημερινή αντιπρόεδρος του ΔΝΤ Gita Gobinath παραδέχτηκε πρόσφατα, το 2022, ότι η ισχύουσα νεοκλασική οικονομική θεωρία «δεν λειτουργεί πια στον πραγματικό κόσμο».

Οι εμπειρικές βραχυπρόθεσμες τακτικές, με άλλα λόγια, η κίνηση βήμα-βήμα στο σκοτάδι δεν είναι τίποτα άλλο από τυφλή προσπάθεια να αντιμετωπιστούν ανεξέλεγκτες δυνάμεις. Το αποτέλεσμα είναι πολλαπλασιαζόμενο χάος.


6. Ήδη το 2022, το Zeitenwende σκορπίζει χάος που δημιουργεί κοινωνική πόλωση, οικονομική αναταραχή, γεωπολιτική και πολιτική αποσταθεροποίηση, κρίση σε όλες τις δομές εξουσίας και σχέσεις κυριαρχίας.

Η κλιμάκωση της ταξικής πάλης και των κοινωνικών εξεγέρσεων λαμβάνει χώρα τόσο στον προηγμένο καπιταλιστικό Παγκόσμιο Βορρά όσο και στον “αναπτυσσόμενο” Παγκόσμιο Νότο.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχει ένα μαχητικό κύμα ανανεωμένου συνδικαλισμού, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, όπως δείχνουν τα παραδείγματα της Amazon και των Starbucks. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ χρειάστηκε για να σταματήσει την απεργία των εργαζομένων στον σιδηρόδρομο να την απαγορεύσει με στρατιωτικό νόμο.

Ο «παγκόσμιος ηγεμόνας» ενώ διεξάγει έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπου απειλώντας ολόκληρο τον πλανήτη, στο ίδιο το εσωτερικό του είναι πολιτικά και κοινωνικά αποσταθεροποιημένος. Η κοινωνία και η πολιτική των ΗΠΑ είναι διχασμένες προς όλες τις κατευθύνσεις, παράγοντας μια ανοιχτή κρίση διακυβέρνησης και διακυβερνησιμότητας. Η φασιστική επίθεση ενός όχλου Τραμπιστών στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ τον Ιανουάριο του 2021 το είχε ήδη αποδείξει, αλλά επίσης, και πιο πρόσφατα, τον Ιανουάριο του 2023, η φαρσοειδής αλλά πολύ επικίνδυνη εξέγερση των ακροδεξιών Ρεπουμπλικανών που εμπόδιζε την ψήφιση του Κέβιν ΜακΚάρθι, σαν του νέου Ρεπουμπλικανού προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων. Επέβαλαν τους όρους του εκβιασμού τους απειλώντας να χρησιμοποιήσουν επανειλημμένα εμπόδια στη διακυβέρνηση της χώρας (ξεκινώντας πιθανώς με την άρνηση της ψηφοφορίας που απαιτείται από τώρα και στο εξής μέχρι τον Ιούνιο του 2023 για την αύξηση του ανώτατου ορίου χρέους για την εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους των 31,4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων).

Στην Ευρώπη, υπάρχει μια ακόμα πιο δεινή εικόνα κρίσης.

Στη Βρετανία μετά το Brexit, ενώ ήδη, το 2022, έχουν πέσει δύο κυβερνήσεις των Τόρις, αυτές του Μπόρις Τζόνσον και της Λιζ Τρας, με χαοτικό αντίκτυπο στις βρετανικές και παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές, η νέα τόρικη κυβέρνηση του Σουνάκ βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα τσουνάμι απεργιών στους σιδηροδρόμους, το εθνικό σύστημα υγείας, τους δημόσιους υπάλληλους, τους πυροσβέστες κ.λπ., το οποίο έχει να ειδωθεί από το 1972.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η κρίση του κόστους ζωής λόγω του πληθωρισμού και η αύξηση της ανεργίας λόγω της ύφεσης οξύνουν την ταξική πάλη.

Στη Γαλλία, ξεκινά η μάχη των εργατικών συνδικάτων ενάντια στη συνταξιοδοτική αντιμεταρρύθμιση μιας αποδυναμωμένης κυβέρνησης Μακρόν.

Η Γερμανία, η βιομηχανική καρδιά της ΕΕ, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες βυθίζεται σε ύφεση, λόγω της ενεργειακής κρίσης, πληρώνοντας μεγάλο τίμημα για τον πόλεμο δι’ αντιπροσώπου υπό την ηγεσία των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Η εξαγωγική της οικονομία δέχεται αυξανόμενη πίεση από τις ΗΠΑ να πληρώσει τα σπασμένα για την αμερικανική σύγκρουση με την Κίνα.

Στη Νότια Ευρώπη, η Ιταλία, ο πιο αδύναμος κρίκος της οικονομίας της ΕΕ, έχει το 2022 για πρώτη φορά στην Ευρώπη από το 1922, μια κυβέρνηση υπό την ηγεσία ενός φασιστικού κόμματος που συνεχίζει την κληρονομιά του Μουσολίνι (και υποστηρίζει στην Ουκρανία τους ομοϊδεάτες της τής ναζιστικής Ταξιαρχίας Αζοφ).

Στην Ελλάδα, σε μια κρίσιμη εκλογική χρονιά το 2023, επικρατεί αυξανόμενη λαϊκή οργή και συνεχείς κινητοποιήσεις ενάντια στην διαβρωμένη από σκάνδαλα ακροδεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Κλιμακώνονται, την ίδια στιγμή οι εντάσεις και οι πολεμοκάπηλες απειλές μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, δύο χωρών που είναι και οι δύο τους μέλη του ΝΑΤΟ. Στα κατακερματισμένα Βαλκάνια ο συνεχιζόμενος πόλεμος στην Ουκρανία φουντώνει τον κίνδυνο νέων καταστροφών με τις υποκινούμενες από το ΝΑΤΟ-ΕΕ συγκρούσεις μεταξύ του Κοσσυφοπεδίου, της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και της Σερβίας στα Δυτικά Βαλκάνια ενώ γίνεται εκτεταμένη χρήση των πρόθυμων συμμάχων του ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία ως κύρια βάση και δρόμο των ΗΠΑ για τη μεταφορά όπλων των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ στον πόλεμο στην Ουκρανία.

Πρέπει επίσης να έχουμε κατά νου ότι το ΝΑΤΟ θεωρεί την Αφρική ως τη «νότια πτέρυγά» του (τάδε έφη ο γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ). Η πολεμική της μηχανή εμπλέκεται σε πολεμικές επιχειρήσεις στην υποσαχάρια και τη Βόρεια Αφρική, καθώς και στην απώθηση απελπισμένων μεταναστευτικών ροών προς την «Ευρώπη Φρούριο» – στόχος που περιλαμβάνεται επίσημα στη Νέα Στρατηγική Αντίληψη του 2022. Με πρόσχημα τον «αγώνα ενάντια στην ισλαμική τρομοκρατία» καθώς και ενάντια στη «ρωσική και κινεζική διείσδυση», οι αποικιακοί ληστές του ιμπεριαλισμού λεηλατούν την πιο πλούσια αλλά λιμοκτονούσα «Μαύρη Ήπειρο», που καταστρέφεται τόσο από την πείνα όσο και από τον πόλεμο.

Η Λατινική Αμερική βρίσκεται και πάλι σε έναν νέο ταραχώδη κύκλο τόσο επαναστατικών εξεγέρσεων των εξαθλιωμένων μαζών που υποφέρουν από τον υπερπληθωρισμό, την ανεργία και τα προγράμματα λιμοκτονίας που επέβαλε το ΔΝΤ, όσο και αντιδραστικών πραξικοπημάτων ακροδεξιών δυνάμεων της κυρίαρχης αστικής ελίτ, υποστηριζόμενες από τον ιμπεριαλισμό, όπως στο Περού και στη Βραζιλία.

Παρόμοια είναι η μοίρα των φτωχών καταπιεσμένων μαζών στη Μέση Ανατολή και την Ασία, που ωθούνται σε εξέγερση από τα συντριπτικά βάρη του χρέους, τα προγράμματα «προσαρμογής» ΔΝΤ – Διεθνούς Τράπεζας και τις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές παρεμβάσεις για αλλαγή καθεστώτος και κυριαρχία.

7. Αναμφίβολα, οι διεθνείς αιτίες και η δυναμική της ιμπεριαλιστικής πολεμικής εκστρατείας των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας και της Κίνας επιπροσδιορίζουν, με ανισόμερο και συνδυασμένο τρόπο, την κατάσταση και την ταξική πάλη σε κάθε περιοχή και χώρα του κόσμου. Ο αντίκτυπος φαίνεται καθημερινά με διαφορετικές μορφές. Καθημερινά, επίσης, η διολίσθηση προς περαιτέρω κλιμάκωση γίνεται προφανής καθώς και η φρικτή απειλή να οδηγηθούμε τελικά σε καθολική εξαφάνιση της ζωής στη Γη από τον πόλεμο και την κλιματική καταστροφή.

Σχεδόν ένα χρόνο μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία κανένα τέλος του δε φαίνεται στον ορίζοντα. Οι κύριοι ένοχοι στην ιμπεριαλιστική Δύση συνεχίζουν στο μονοπάτι του πολέμου, αν και σε αυτό το αδιέξοδο συσσωρεύονται περισσότερες καταστροφές και προβλήματα και μαζί τους οι αναμεταξύ τους διχασμοί. Διχασμοί τόσο μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής όσο και στην ίδια την Αμερική, εντός της άρχουσας τάξης και των στρατηγών της.


Στις 17 Δεκεμβρίου 2022, ο Χένρι Κίσινγκερ επανήλθε με μια δραματική προειδοποίηση για την απειλή ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου. Μακριά από το να είναι… «ειρηνιστής», ο Κίσινγκερ είναι ο διαβόητος εγκληματίας που ευθύνεται για πολλές ιμπεριαλιστικές φρικαλεότητες στον 20ό αιώνα, από τον ρόλο του στον πόλεμο του Βιετνάμ μέχρι εκείνον των πραξικοπημάτων και των δικτατοριών στη Χιλή και την Ελλάδα. Ταυτόχρονα ήταν ο κύριος υποστηρικτής της διάσπασης μεταξύ Κίνας και ΕΣΣΔ, συμπεριλαμβανομένης της επίσκεψης του Νίξον το 1972 στο Πεκίνο, ως το στρατηγικό κλειδί για τον ηγεμονικό έλεγχο των ΗΠΑ στην Ευρασία και τον κόσμο. Ως ο κύριος όμως υποστηρικτής της λεγόμενης «ρεαλιστικής σχολής» στρατηγικής, μετά το Μαϊντάν του 2014, και ειδικά τώρα, με τις πολιτικές του παρεμβάσεις το 2022, δεν σταμάτησε να προειδοποιεί ότι η πολεμική πολιτική ΗΠΑ/ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας φέρνει μοιραία κινδύνους, καταρχήν για την ίδια την αμερικανική υπεροχή, με την επαναπροσέγγιση της Κίνας με την Ρωσία, και στη συνέχεια με έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο όπου κανένας νικητής δεν μπορεί να υπάρξει και να επιβιώσει.

Αμέσως μετά το άρθρο του Κίσινγκερ στις 17 Δεκεμβρίου 2022 που ζητούσε κατάπαυση του πυρός και διαπραγματεύσεις, η εχθρική απόρριψη αυτής της πρότασης ήρθε στις 7 Ιανουαρίου 2023 με ένα άρθρο που συνυπογράφουν η Κοντολίζα Ράις, πρώην υπουργός Εξωτερικών από το 2005 έως το 2009, και ο Ρόμπερτ Γκέιτς, πρώην υπουργός Άμυνας από το 2006 έως το 2011. Το άρθρο ξεκινά επιθετικά παραθέτοντας αυτολεξεί τον Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι ότι «δεν μπορεί να υπάρξει Ρωσική Αυτοκρατορία χωρίς την Ουκρανία», υποστηρίζοντας έτσι όχι μόνο τη συνέχιση του πολέμου αλλά και την πολεμική στρατηγική του Μπρεζίνσκι για τον κατακερματισμό όχι μόνο της ΕΣΣΔ αλλά και της μετασοβιετικής Ρωσίας.

Γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο, όπως έχουμε τονίσει προηγουμένως (στο άρθρο μας του Δεκεμβρίου 2022 σχετικά με την πιθανότητα ή την αναγκαιότητα μιας Σοβιετικής Αναγέννησης), ότι το δίλημμα που θέτει ο πόλεμος θα μπορούσε να διατυπωθεί ως εξής: ολοκλήρωση της καταστροφής του 1991, της διάλυσης της ΕΣΣΔ, ή αντιστροφή της; Αυτό είναι το ερώτημα.

Ολοκλήρωση της καταστροφής σημαίνει συνέχιση και κλιμάκωση του πολέμου μέχρι τον καθολικό αφανισμό. Η υπέρβαση αυτής της απειλητικής καταστροφής δεν μπορεί να επιτευχθεί με τα γραφειοκρατικο-στρατιωτικά μέσα ενός βοναπαρτιστικού καθεστώτος που επιδιώκει συμβιβασμό με τον ιμπεριαλισμό και την ενσωμάτωση στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Η ανατροπή, πάλι, της καταστροφής του 1991 μοιάζει με νοσταλγική αφηρημένη ουτοπία.

Όπως έχουμε επιμείνει, μια τέτοια ριζική ανατροπή δεν μπορεί να είναι «ένα μηχανικό αντίγραφο του παρελθόντος», που οδήγησε στην κατάρρευση της ΕΣΣΔ εκ των έσω, από την κυβερνώσα γραφειοκρατία της νομενκλατούρας.Χρειάζεται να είναι μια “διαδικασία υπέρβασης του παρελθόντος, χωρίς ιστορική αμνησία, με την διατήρηση του πλούτου της εμπειρίας του και συνάμα την δημιουργική μετάβαση στο παρόν προς το μέλλον. Δεν υπάρχει Σοβιετική Ένωση χωρίς σοβιετική εξουσία και δεν υπάρχει πραγματική σοβιετική εξουσία χωρίς πραγματικά Σοβιέτ που εκτελούν ελεύθερα τα διεθνή και εθνικά τους καθήκοντα. Τα Σοβιέτ είναι το απαραίτητο όχημα της μετάβασης πέρα από το κεφάλαιο και, όπως τόνισε ο Ούγγρος Μαρξιστής Istvan Mészáros, πέρα από το Κράτος-Λεβιάθαν, στο βασίλειο της ελευθερίας”.

Με άλλα λόγια, μια τέτοια γιγάντια αλλά επειγόντως αναγκαία ανατροπή για την πραγματοποίηση των υπαρχουσών δυνατοτήτων, χρειάζεται τις επαναστατικές προσπάθειες και την πάλη της διεθνούς εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων του κόσμου για την ανανέωση της μπλοκαρισμένης μέχρι τώρα μετάβασης πέρα από τον καπιταλισμό, στον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό σε διεθνή και παγκόσμια κλίμακα.

Αυτή η διεθνής πάλη, που έχει κινητήρια δύναμη την ίδια την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, δεν μπορεί να γίνει από μια διεθνή Αριστερά ουρά του ΝΑΤΟϊκού ιμπεριαλισμού στην πολεμική του εκστρατεία, όπως δυστυχώς γίνεται στην πλειονότητά της σήμερα στις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες, ακολουθώντας τα βήματα της Δεύτερης Διεθνούς του 1914. Καμία πάλη για το σοσιαλισμό δεν είναι δυνατή σήμερα χωρίς τον πόλεμο στον ΝΑΤΟϊκό πόλεμο δια πληρεξουσίου στην Ουκρανία κινητοποιώντας προλεταριακές και λαϊκές δυνάμεις διεθνώς στη βάση του γνήσιου επαναστατικού διεθνισμού. Τώρα περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε μια νέα Συνδιάσκεψη του Τσίμερβαλντ ενάντια στον πόλεμο και μια νέα επαναστατική Διεθνή.

Το Διεθνές Σοσιαλιστικό Κέντρο «Κρίστιαν Ρακόφσκι» αγωνίζεται για αυτή τη διεθνιστική γραμμή, που εκφράστηκε ξεκάθαρα στην επιτυχημένη αντιπολεμική αντιιμπεριαλιστική διεθνή Συνδιάσκεψη στις 25-26 Ιουνίου 2022, στην οποία συμμετείχαν εκπρόσωποι 5 Ηπείρων και 25 χωρών. Δεν αλλάζουμε την πορεία μας. Καθώς η Συνέλευσή μας πραγματοποιείται στις 14 Ιανουαρίου 2023, την παραμονή της επετείου της δολοφονίας των μεγάλων επαναστατών Μαρξιστών και αντιπολεμικών διεθνιστών Ρόζα Λούξεμπουργκ και Καρλ Λίμπκνεχτ στις 15 Ιανουαρίου 1919, θέλουμε να επαναλάβουμε περήφανα τα αθάνατα λόγια του «Πρωτοχρονιάτικου χαιρετισμού στην Αγγλία» που εστάλη από το Βερολίνο, τον Δεκέμβριο του 1914, από τον Λίμπκνεχτ:

Εργάτες του κόσμου ενωθείτε! Ενωθείτε σε έναν πόλεμο ενάντια στον πόλεμο!

 14 Ιανουαρίου 2023