Λονδίνο 2012: Τρέξε άνθρωπε, τρέξε

ΛΟΝΔΙΝΟ 2012: ΤΡΕΞΕ ΑΝΘΡΩΠΕ, ΤΡΕΞΕ

 

Το ξεκαθαρίζουμε νωρίς και σηκώνουμε σημαία: ανήκουμε πεισματικά στους ρομαντικούς, στους ηλίθιους και τους παραπλανημένους. Σ’ αυτούς που εξακολουθούν να συγκινούνται, να ανατριχιάζουν και να παθιάζονται με τον αθλητισμό. Ναι, για τον ίδιο αθλητισμό μιλάμε, των φαρμάκων των πολυεθνικών, του μέχρι θανάτου ανταγωνισμού και των λοιπών γνωστών και αγνώστων μεθόδων και ηθών, πάντοτε με τερματικό σταθμό τα φράγκα. Γιατί όμως να δονείται έντονα κάποιος μ’ ένα τόσο εξόφθαλμο ψέμα, όταν μάλιστα δηλώνει και υποψιασμένος; Μακάρι να ΄ξερα. Ίσως το ψέμα να έχει μέσα του θραύσματα αλήθειας, που μας σκίζουν και απελευθερώνουν συναισθήματα ή μπορεί ακόμα ολόκληρο να είναι μια αλήθεια μεταμορφωμένη. Επίσης η περίπτωση να είμαστε μαζοχιστές και κόπανοι, καθόλου δεν πρέπει να αποκλειστεί. Έτσι κι αλλιώς στη ζωή οι ερωτήσεις είναι περισσότερες από τις απαντήσεις.

Οι Ολυμπιακοί αγώνες του Λονδίνου ήταν κατά γενική ομολογία μια κακή διοργάνωση. Λογικό, πρώτον γιατί δεν υπάρχει πια καμία πόλη στη γη που να μπορεί να αντέξει στις απαιτήσεις των Αθανάτων πτωμάτων της Δ.Ο.Ε. και των αφεντικών τους και δεύτερον γιατί όλα τα σημεία των καιρών ήταν παρόντα. Το σκηνικό ήταν μια πόλη-φρούριο, σε τέτοιο βαθμό, που έκανε το Ζέπελλιν που βολτάριζε έξω από τα παράθυρά μας το 2004, να μοιάζει  με εκπαιδευτική εκδρομή χαζοχαρούμενων πρακτόρων. Τώρα είχαμε να κάνουμε με κανονικό πόλεμο παρά τα αλαλούμ που δημιουργήθηκαν. Με πυροβόλα στημένα ακόμα και στις στέγες των σπιτιών κι αδιευκρίνιστο φυσικά το ποιους σημάδευαν, ποιος είναι ο εχθρός. Οι παρίες της μητρόπολης σκουπίστηκαν κι οι υπόλοιποι Λονδρέζοι που δεν γούσταραν ή δεν μπορούσαν να δουν τους αγώνες από κοντά, μπήκαν σ’ έναν μαγευτικό καλοκαιρινό κατ’ οίκον περιορισμό. Σπίτι λοιπόν και με τα πατζούρια ερμητικά κλειστά, μην τυχόν και τρυπώσει απ τις χαραμάδες το καημένο «Ολυμπιακό πνεύμα» κι αφήσει στην κρεβατοκάμαρα τον επιθανάτιο ρόγχο του. Μέχρι κι ο αποκλεισμός της εμετικής τριπλουνίστριας απ’ το ελλαδιστάν, δεν έγινε φυσικά στ’ όνομα κάποιας ευαισθησίας αλλά από ανάγκη να προστατευθεί το προϊόν που στη μαύρη συσκευασία πουλιέται πανάκριβα. Εδικά όμως ένα από τα πιο βασικά συστατικά του «πνεύματος», αυτό που στα νεοελληνικά ονομάζουμε γκλάμουρ, έκοψε πρώτο και με διαφορά το νήμα της γελοιότητας. Γκλάμουρ σ’ έναν κόσμο που ανεβασμένο στην ταράτσα της ιστορίας ετοιμάζεται να πηδήξει στο κενό. Γκλάμουρ περιτύλιγμα σε ένα άδειο κουτί. Γκλάμουρ τελετή έναρξης, ύμνος στην αποικιοκρατία, μπροστά στα μάτια της βασιλικής οικογένειας (μια βασιλική οικογένεια που πάντως, για να λέμε και την αλήθεια, το τελευταίο διάστημα παρουσιάζει εξαιρετικό αισθητικό ενδιαφέρον). Τουλάχιστον αυτοί δεν έβαλαν φωτιά σε κανα δάσος όπως η μαντάμ Γιάννα με τα βεγγαλικά της. Και πως μπορείς άραγε μια κακή διοργάνωση να την κάνεις ακόμα χειρότερη; Πανεύκολο, αρκεί να πιάνεις ΕΡΤ. Εκεί που η συντριπτική πλειοψηφία των εκφωνητών είχε τόση σχέση με το αγώνισμα που μετέδιδε, όση σχέση είχε με την ερώτηση η απάντηση που έδωσε στον Εκτορ (τον τρομερό μονόφθαλμο ντετέκτιβ του Paco Ignacio Taibo II) ο κολλητός του:

-Έφτιαξες την πολυθρόνα; Ρωτάει ο Εκτορ.

-Εγώ είμαι αναρχικός, απαντάει ο άλλος.

Υπήρχαν στιγμές που ήταν αδύνατον να καταλάβεις τι βλέπεις, ποιος είναι ποιος, τι πρέπει να κάνει, ένας τραγέλαφος από απύθμενες μπούρδες και κοινοτυπίες. Κωφάλαλοι όλου του κόσμου ενωθείτε και γλυτώστε μας!

Αγωνιστικά τώρα, οι Κινέζοι κόντραραν στα ίσια τους Αμερικάνους, χωρίς να τους περάσουν. Έτσι τώρα οι πεφωτισμένοι του ΚΚΚ θα πρέπει ταυτόχρονα με τα άλλα ζόρια τους, να αξιολογήσουν και το περίφημο «Πρόγραμμα 118» που είχε στόχο την κατασκευή της απόλυτης αθλητικής υπερδύναμης. Στην απέναντι όχθη ο Ελληνικός αθλητισμός, άταφος νεκρός, μυρίζει άσχημα. Είναι η μυρωδιά ολόκληρης της Ελλάδας τους, που καταρρέει με πάταγο, σκορπίζοντας παντού οσμές θλίψης, απελπισίας και οργής, προς το παρόν. Δεν υπάρχουν πια αθλητές εδώ, υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται με τα μεράκια τους.

Τι άλλο; Α, οι πραγματικοί αγώνες. Ο καθένας μας ανάλογα με το τι παρακολούθησε, αποτύπωσε στιγμιότυπα δυνατά και ανθρώπινα. Κυρίως βλέμματα, όλων των ειδών, στο αποκορύφωμα της έντασής τους. Βλέμματα έκστασης, συντριβής, αποφασιστικότητας, υγρά ή εντελώς χαμένα, ό,τι θες. Ένα καρουζέλ που στριφογύριζε εναλλάσσοντας εικόνες με ανθρώπους στα άκρα. Ποιος όμως είναι ο αυτόπτης μάρτυρας που θα μας τα διηγηθεί καλύτερα; Θα μπορούσε μια απίστευτη Κινέζα καταδύτρια (χαμένος κόπος να προσπαθείς να συγκρατήσεις κινέζικα ονόματα), αλλά δεν είναι. Όπως δεν είναι ούτε οι υπέροχες κωλοπαιδίστικες φάτσες των Μεξικάνων στην μπάλα. Μην χάνουμε χρόνο και λέξεις, πρέπει να προσπεράσουμε πολλούς, οπότε πάμε σφαίρα σαν τον Γιουσέιν Μπολτ. Φυσικά δεν πιστεύω πως ο τύπος κάνει τα 100 μέτρα σε εννιάμιση δευτερόλεπτα μόνο με καλή προπόνηση και υγιεινή καραϊβική διατροφή (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) και δεν με πολυνοιάζει κι όλας. Ο Μπολτ πιθανά είναι ο πιο θεατρικός πρωταθλητής που πάτησε στα στάδια. Η θεατρικότητά του δεν είναι ούτε κάλπικη, ούτε καρικατούρα. Αναβλύζει απ’ τη ζωή, φυσάει Τζαμάικα, γειτονιά με άρωμα αρμύρας κι ανεμελιάς. Είναι το κομμάτι του εαυτού του που άραξε εκεί. Μικρό ή μεγάλο, τι σημασία έχει. Είναι όμως αυτό που συνεπαίρνει φιλάθλους και αθλητές και τους πηγαίνει στο λούνα παρκ, πίσω στην παιδική χαρά. Βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα στους άλλους πιτσιρικάδες της παρέας, γελάει συνέχεια, σε προσκαλεί κι εσένα στο παιγνίδι. Δυσκολεύομαι να φανταστώ τον Μπολτ με μακρύ παντελόνι. Σίγουρα το φοράει όταν παίρνει τις επιταγές. Όπως σίγουρα βλέπει στους εφιάλτες του την ανατιναγμένη καρδιά της Γκρίφιθ. Και γνωρίζει άριστα πως αν παραβεί τους κανόνες θα υποστεί στεγνό καθάρισμα αλά Μπεν Τζόνσον, ο οποίος είχε την φαεινή ιδέα να σπάσει το συμβόλαιό του με αθλητική εταιρεία ιδιοκτησίας του γαμπρού, του τότε προέδρου της παγκόσμιας ομοσπονδίας στίβου, Primo Nebiolo. Όλα αυτά τα ξέρει και τα ξέρουμε. Κι όταν με την αόρατη μπαγκέτα του διευθύνει μια ορχήστρα 60000 ανθρώπων, η μουσική που φτάνει στ’ αυτιά μας δεν είναι ένα νοσταλγικό ρέκβιεμ για τον αθλητισμό που χάσαμε. Είναι οι πρώτες δειλές, ακούρδιστες και μπερδεμένες νότες για τον αθλητισμό που λαχταράμε να πάμε, σε απόλυτη ενότητα με τη ζωή μας.

Σε ένα κόσμο διαλυμένων βεβαιοτήτων, επόμενο ραντεβού στο Ρίο, πάει κι η Βραζιλία. Τι θα γίνει μέχρι τότε; Πώς θα είναι ο κόσμος σε 4 χρόνια; Ας λάβουμε θέση εκκίνησης, με το ύφος του καλύτερου τσογλανιού που έχουμε μέσα μας, για να φτιάξουμε εμείς τις απαντήσεις. Και μετά τις καινούργιες ερωτήσεις….

Νέα Προοπτική τεύχος #532# Σάββατο 1 Αυγούστου 2012