18/10 η εργατική τάξη στους δρόμους
Με τη μαζική τους παρουσία «τίμησαν» οι εργαζόμενοι της χώρας την επιτυχημένη ημέρα Γενικής Απεργίας, την Πέμπτη 18/10.
Στην Αθήνα πάνω από 150.000 διαδηλωτές γέμισαν τους δρόμους. Εργαζόμενοι του δημόσιου κι ιδιωτικού τομέα, άνεργοι, εργατικές συλλογικότητες, αριστερές οργανώσεις, ομάδες της Αναρχίας, φοιτητές κ.ο.κ., οι περισσότεροι με τα δικά τους διακριτά μπλοκ, φώναξαν «όχι στα νέα μέτρα» που δρομολογεί η άθλια τρικομματική κυβέρνηση κατ’ εντολή της Τρόικας καταστρέφοντας τις ζωές μας. Ακόμα και έμποροι και μικρομαγαζάτορες «κατέβασαν ρολά» στα μαγαζιά τους και αφού με «απεργιακές φρουρές» πέρασαν από κεντρικά σημεία κλείνοντας καταστήματα απεργοσπαστών, διαδήλωσαν με τον υπόλοιπο εργαζόμενο λαό.
Η χωροδιάταξη των δυνάμεων ήταν η συνήθης, με τρεις βασικές συγκεντρώσεις να δεσπόζουν στους κεντρικούς δρόμους:
-Οι γραφειοκράτες των ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, συγκεντρώθηκαν στο Πεδίο του Άρεως, έχοντας ένα μαζικό μπλοκ, εξαιτίας της στήριξης που τους παρέχουν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που «τιμούν» τα ραντεβού τους.
-Τόπος συνάντησης του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ, γι’ άλλη μια φορά, ήταν η Ομόνοια με ένα μαζικό μπλοκ αρκετών δεκάδων χιλιάδων.
-Στα ίδια περίπου επίπεδα κινήθηκε και η ανεξάρτητη ταξική συγκέντρωση δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, της Αναρχίας αλλά κι εργατικών ομάδων και σωματείων, που συναντήθηκαν στο Μουσείο. Σε αυτή τη συγκέντρωση παρενέβη και το ΕΕΚ -με ξεχωριστό μπλοκ, συνθήματα και προκήρυξη- αλλά και η Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών.
Πολύ σημαντική ήταν η παρουσία πολλών Λαϊκών Συνελεύσεων –οι οποίες είχαν δεχτεί και τη «μερίδα του λέοντος» της καταστολής στις 26/9- με οργανωμένα και μαζικά μπλοκ, κι οι οποίες κινήθηκαν με προσυγκεντρώσεις από τις γειτονιές της πρωτεύουσας προς το Σύνταγμα.
Η κρατική βία και καταστολή, γι’ άλλη μια φορά, είχαν την «τιμητική» τους. Ασφαλίτες, Δέλτα, κι όχι μόνο, αραδιάστηκαν από νωρίς το πρωί σε σταθμούς και στάσεις ΜΜΜ, σε πλατείες και κεντρικά σημεία, σταματώντας «υπόπτους» και κάνοντας δεκάδες προσαγωγές. Είναι το δόγμα Δένδια για την εκ των προτέρων αποδυνάμωση κι εκφοβισμό των διαδηλώσεων, που είχε το θράσος μάλιστα να το υπερασπιστεί on air σε συνέντευξη στους Φακέλους του Παπαχελά.
Κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης, περιμετρικά κι εντός της Πλατείας Συντάγματος, μετά από απόπειρα των ΜΑΤ να κόψουν στα δύο την πορεία, ξέσπασαν επεισόδια με χημικά, κρότου-λάμψης, πέτρες και μολότοφ. Και σε αυτό το σημείο κυριάρχησαν οι προσαγωγές στο σωρό, κάποιες από τις οποίες μετατράπηκαν σε συλλήψεις. Άφθονοι τραυματίες, διαδηλωτές, περαστικοί, ρεπόρτερ και φωτογράφοι, πολλοί σε κρίσιμη κατάσταση από τη λύσσα των ΜΑΤατζήδων, γέμισαν τα αθηναϊκά νοσοκομεία.
Ανάμεσα σε αυτούς, ένας 67χρονος άνεργος ναυτεργάτης που διαδήλωνε με το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ, ο Ξενοφώντας Λούγαρης, «έπεσε» δολοφονημένος από τα δηλητηριώδη αέρια των μπάτσων. Όπως και πέρσι, σχεδόν πριν ένα χρόνο, ο Δημήτρης Κοτζαρίδης. Τα ΜΜΕ παρουσίασαν αρχικά το γεγονός ως θάνατο λόγω των χημικών, ενώ σύντομα φρόντισαν να «διορθώσουν» την είδηση, μιλώντας σκέτα για ανακοπή καρδιάς. Σε κάθε περίπτωση, ο χαμός άλλου ενός εργάτη, θύματος του κράτους και της κυβέρνησης, βαραίνει στη ζυγαριά των εγκλημάτων τους. Τίποτα δεν πρόκειται να ξεχαστεί.
Γι’ άλλη μια φορά όμως, είναι απορίας άξια η στάση του ΚΚΕ, που δεν επιθυμεί ν’ αναδείξει τις κρατικές ευθύνες για το θάνατο ενός συντρόφου τους και «ποιεί την νήσσα». Πέρσι για τον Κοτζαρίδη, «έφταιγαν» υποτίθεται οι «αναρχοασφαλίτες» που συγκρούστηκαν με το ΚΚΕ. Φέτος, τι έφταιξε;
Το όργιο του ξύλου και των συλλήψεων συνεχίστηκε μέχρι το απόγευμα και την διάλυση και των τελευταίων συγκεντρωμένων από την Πλατεία Συντάγματος. Επεκτάθηκε προς το Ζάππειο, τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, την Ερμού, του Ψυρρή, την Ακρόπολη, το Μοναστηράκι, την Ομόνοια, τα Εξάρχεια, όπου μάλιστα έγιναν και δολοφονικές οριζόντιες βολές με βλήματα διασποράς και πλαστικές σφαίρες που είχαν ξαναπέσει και στις 12/2/2012.
Στον τελικό απολογισμό της ημέρας, 7 ήταν οι συλληφθέντες που παραπέμπονται με κακουργήματα, αφού ακόμα κι οι 5 εξ αυτών που αρχικά βαρύνονταν με πλημμελήματα, τελικά «φορτώθηκαν» με τον κουκουλονόμο.
Η πάλη του ΕΕΚ μέσα σε κάθε αγώνα της εργατικής τάξης, που ακόμη δίνονται σε ένα μεγάλο βαθμό με τους όρους της γραφειοκρατίας, δεν είναι επειδή μας αρκούν ή θεωρούμε αποτελεσματικά τέτοιου είδους 24ωρα «πυροτεχνήματα». Είναι επειδή κάθε αγώνας, μικρός ή μεγάλος, πρέπει να γίνεται κίνητρο για κλιμάκωση της δράσης, να γίνεται εφαλτήριο πάλης για τη μετατροπή του σε Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας.
Η συνείδηση των εργαζομένων όλο και πιο πλατιά αγκαλιάζει αυτή την ανάγκη. Την βλέπει σαν τη μόνη λύση, όχι απλά «ενάντια στα μέτρα», αλλά ενάντια στην κυβέρνηση, για την ανατροπή της.
Καιρός λοιπόν η εργατική τάξη να αρχίσει να επεξεργάζεται και να υλοποιεί με ένα συστηματικό τρόπο, την δημιουργία εκείνων των οργάνων της μάχης, που θα της «επιτρέψουν» να κηρύξει τον πόλεμο στα αφεντικά με τους δικούς της όρους και μέχρι τη νίκη.
