16ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΕΕΚ
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ, ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ
Με την δημόσια έναρξη την Παρασκευή 16 Μαρτίου, άνοιξε τις εργασίες του το 16ο Συνέδριο του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος.
Δεκάδες μέλη και φίλοι του ΕΕΚ, παλαίμαχοι αγωνιστές της αριστεράς και εκπρόσωποι οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, έδωσαν το «παρών» στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, στην Aθήνα. Την κεντρική εισήγηση έκανε ο Γενικός Γραμματέας του EEK σ. Σάββας Μιχαήλ, ενώ διαβάστηκαν διεθνιστικά μηνύματα από τους διεθνείς μας συντρόφους, από τις οργανώσεις της Συντονιστικής Επιτροπής για την Επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς και το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο Κριστιάν Ρακόφσκυ, το Παρτίδο Oμπρέρο και το DIP. Xαιρετισμό απηύθυναν ο σ. Νίκος Αργυρίου από την Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση, ο σ. Παύλος Αντωνόπουλος από την Πολιτική Επιτροπή του ΝΑΡ, ο συντρόφος Γιώργος από την ΟΡΜΑ, η συντρόφισσα Γιάννα Κατσιαμπούρα από την ΟΚΔΕ-Σπάρτακος και ο συντρόφος Mιχάλης Bαφειάδης από το ΕΚΚΕ. Eπίσης ολοκληρώθηκε ο έρανος της Νέας Προοπτικής.
Στην εισήγησή του ο σ. Σάββας Μιχαήλ κάλεσε «Να οργανωθούμε, να παλέψουμε, να νικήσουμε!»
Eπισήμανε την κρισιμότητα της σημερινής ιστορικής καμπής και την επιτάχυνση της ιστορίας. «Ενάντια σε όλους αυτούς που λένε ότι νικηθήκαμε, λέμε ότι η μεγάλη αναμέτρηση είναι μπροστά και πρέπει να οργανωθούμε και να εξοπλιστούμε, πολιτικά πρώτα απ’ όλα, για να νικήσουμε.
Ναι υπάρχει διέξοδος. Διέξοδος επαναστατική που θα απλώνεται σε όλο τον διεθνή και ευρωπαϊκό χώρο. Το ΕΕΚ παλεύει να διαλύσει το σκοτάδι χρησιμοποιώντας τα όπλα του επαναστατικού κινήματος που θεωρητικά και πολιτικά θεμελιώθηκε απο τον Καρλ Μαρξ (του οποίου τιμάμε φέτος τα 200 χρόνια από τη γέννησή του) και το 1917 του Λένιν και του Τρότσκυ.
Βλέπουμε μπροστά, πολεμώντας την επιχείρηση τύφλωσης που κάνουν για να μη δούμε τα επερχόμενα που είναι πολύ δύσκολα για μας, αλλά μπορεί να είναι επικίνδυνα για αυτούς και την κυριαρχία τους.
Μετά από μια 10χρονη φρίκη δίχως τέλος μας προαναγγέλλουν ένα φριχτό τέλος. Η δεκάχρονη φρίκη δίχως τέλος είναι τα σύννεφα του πολέμου.
Έχουμε μια διεθνή κατάσταση όπου το κέντρο της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού (οικονομικής – πολιτικής) είναι η Αμερική. Είμαστε σε μια Ευρώπη σε αποσύνθεση, όπως δείχνουν οι εκλογές στην Ιταλία. Οι αστοί αναλυτές ξεχωρίζουν τρία γεγονότα για τη διετία 2016-18. Την άνοδο Τραμπ, το Brexit και τις εκλογές στην Ιταλία. Tα γεγονότα αυτά δεν σηματοδοτούν απλά οικονομικές εξελίξεις.
Το ΕΕΚ ξεκαθαρίζει ότι η παρούσα κρίση είναι κρίση των κοινωνικών σχέσεων που καταρρέουν. Όλων των κοινωνικών σχέσεων, σε όλα τα επίπεδα και πρέπει να έχουμε συνείδηση ότι αυτό που έχουμε μπροστά μας να αναμετρηθούμε είναι η κατάρρευση του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων.
Οι πόλεμοι που έχουν εξαπολύσει οι ιμπεριαλιστές έχουν εξαπλωθεί σε όλη τη Μέση Ανατολή. Υπάρχει μια νέα φάση της σφαγής στη Συρία. Πέρα από τις περιφερειακές δυνάμεις υπάρχει το ενδεχόμενο αναμέτρησης με τη Ρωσία και την Κίνα.
Ένα πυκνό δίχτυ συγκρούσεων απλώνεται στην Ανατολική Μεσόγειο που συμμετέχει η Ελλάδα και η Κύπρος μαζί με το Ισραήλ του ακροδεξιού Νετανιάχου και την Αίγυπτο του δικτάτορα Αλ Σίσι. Από την Μέση Ανατολή τα πράγματα έρχονται στα δικά μας νερά και στα Βαλκάνια. Tα Βαλκάνια αντιμετωπίζουν κινδύνους για πράγματα που θα μας κάνουν να βλέπουμε σαν καλοκαιρινή ιστορία τους πολέμους της δεκαετίας του 90.
Η καπιταλιστική χρεοκοπία μετά το κραχ του Φεβρουαρίου
Η επιλογή της πάλης ενάντια στο εθνικιστικό δηλητήριο είναι μονόδρομος. Ο διεθνισμός είναι πρακτική αρχή. Ποιά πολιτική δύναμη και πολιτική θα αποτρέψουν την προοπτική του αγριανθρωπικού εθνικισμού; Οι λαϊκές τάξεις, η εργατική τάξη, η νεολαία, είναι η πολιτική δύναμη.
Η οικονομική χρεοκοπία του συστήματος πάει μαζί με την πολιτική χρεοκοπία.
Η Ελλάδα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Δεν υπάρχει σταθερός διπολισμός. Ούτε η δεξιά, ούτε η κυβερνώσα «αριστερά» μπορούν να δώσουν λύση και αντίθετα η άρχουσα τάξη βλέποντας ότι δεν έχει τα εργαλεία, επιχειρεί την χειραγώγηση του κόσμου, για να κάνει την λαϊκή οργή εργαλείο στα χέρια τους όπως με τις εθνικιστικές συνάξεις, με τους στρατηγούς Φραγκούληδες και τους δεσποτάδες Αμβρόσιους. Τέτοιοι μαζεύτηκαν με τις αγέλες τους και μαζί τους και ο θλιβερός Θεοδωράκης, ο Σαμαράς και ο Μιχαλολιάκος με τη ναζιστική αλητεία της Χ.Α. Χάρη στα συλλαλητήρια και την εθνικιστική υστερία με την κάλυψη και προστασία από το κράτος που έχουν, βγήκαν και επιτέθηκαν οι φασίστες σε καταλήψεις και αγωνιστές. Δεν θα περάσουν!
Τα οικονομικά μέσα του συστήματος έχουν εξαντληθεί. Για αυτό εντείνονται οι τάσεις να καταφύγουν στα πολιτικά μέσα: τον κρατικό αυταρχισμό και τον πόλεμο με την στρατιωτικοποίηση της ζωής μας.
Δέκα χρόνια μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers και 11 χρόνια από την αρχή της κρίσης (Ιούνιος του 2007) με όλα τα ανορθόδοξα μέσα που χρησιμοποίησαν (με το 1% να γίνεται πλουσιότερο) όχι απλώς απέτυχαν να λύσουν την κρίση αλλά καταλαβαίνουν ότι έχουν φτάσει σε ένα αδιέξοδο χειρότερο από το 2007-8, φτιάχνοντας συνθήκες μιας χειρότερης έκρηξης.
Υπήρξε ένα προμήνυμα που κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει. Λίγες μέρες πιο πριν λέγανε «βγαίνουμε από την κρίση» και «έρχεται δίκαιη ανάπτυξη» (τέλος Γενάρη). H χρηματιστηριακή αναταραχή στις αρχές Φεβρουαρίου είναι για νέα έκρηξη της κρίσης. Οι αστοί κάνουν παράλληλισμό της κρίσης με το 2007, όταν προκλήθηκε ρωγμή στον άξονα ΗΠΑ-Κίνας.
Στη διάρκεια της δεκαετίας έριξαν γιγάντια ποσά, αλλά αυτά πήγανε στην κερδοσκοπική σφαίρα καθώς στην παραγωγή δεν υπάρχουν συνθήκες ικανοποιητικών -για το καπιταλισιτικό κέρδος- επενδύσεων. Έχει γίνει γιγάντιο το χρέος και η καπιταλιστική οικονομία έχει πέσει στην ‘παγίδα του χρέους’. Τώρα επιχειρούν να αντιστρέψουν την παροχή ρευστότητας και η ΕΚΤ από το Σεπτέμβρη σταματά το QE (το πρόγραμμα πιστωτικής χαλάρωσης με αγορές ομολόγων). Το αδιέξοδό τους είναι ότι ανεβάζοντας τα επιτόκια, περιορίζοντας ή κόβοντας τα προγράμματα QE, θα επιδεινωθεί η παγκόσμια ύφεση και θα σκάσουν τα χρέη καθώς δεν θα μπορούν να τα πληρώσουν. Οι ίδιοι το ξέρουν. Από την άλλη αν δεν προχωρήσουν επιθετικά, θα σκάσουν οι φούσκες και θα επισπευθεί η ύφεση.
Δεν υπάρχει καμιά νέα κανονικότητα. Υπάρχει κάτι χειρότερο από ό,τι έχουμε ζήσει που είναι μπροστά μας.
Ο κρατικός αυταρχισμός έχει να κάνει με αυτή την χρεοκοπία όχι απλά της καπιταλιστικής οικονομίας αλλά των ίδιων των μέσων του καπιταλισμού. Το κεφάλαιο έχει βρει το όριό του στον ίδιο τον εαυτό του. Τα κεφάλαια καταστρέφονται αλλά δεν αντιμετωπίζεται η πτωτική τάση του ποσοστού του κέρδους.
Η Αμερική είναι το κέντρο της διεθνούς πολιτικής κρίσης, με τον Τραμπ. Υπάρχει λογική στην παραφροσύνη της πολιτικής του. Ο Τραμπ και η πολιτική του είναι γέννημα του συστήματος σε παρακμή και κρίση. Η Αμερική είναι το υψηλότερο ιστορικό σημείο του καπιταλισμού παγκόσμια και το ψηλότερο σημείο της παρακμής του.
Η αύξηση των δασμών σε χάλυβα και αλουμίνιο σηματοδοτεί την κήρυξη εμπορικού πολέμου παγκόσμια. Eίναι εκβιασμός του Λευκού Οίκου σε όλους τους ανταγωνιστές του. Οι στόχοι του είναι ευρύτεροι: να ξηλώσει όλη την διεθνή κατάσταση που στήριξε την ηγεμονία Αμερικής. Οι αντιφάσεις έχουν εκραγεί παντού και η θέση οικονομικού εθνικισμού σηματοδοτεί την πιο άγρια εξαγωγή της κρίσης. Eίναι πολιτική για να πληρώσει όλος ο κόσμος για την Αμερική.
Δεν υπάρχει ενιαία άρχουσα τάξη. Υπάρχει ένας εμφύλιος πόλεμος των πάντων απέναντι στους πάντες και οι «από πάνω» τρώγονται με τους «από κάτω». Οι από κάτω συγκρούονται με τους από πάνω και οι από πάνω μεταξύ τους. Το δημοκρατικό κοινοβουλευτικό σύστημα δεν δουλεύει πιά.
Ένας εμπορικός πόλεμος δεν είναι εύκολος γιατί θα έχει συνέπειες και στην ίδια την Αμερική και οδηγεί σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ο Μπάνον (παλιός τραπεζίτης, αρχιτέκτονας της στρατηγικήςΤραμπ) βρέθηκε στην Ευρώπη. Μίλησε σε διάφορα φόρα, όπως στο συνέδριο της φασίστριας Λεπέν, ήταν στην Ελβετία σε ακροδεξιά σύναξη 1500 ατόμων, συναντήθηκε με τους ναζί στη Γερμανία και μετά πήγε σε Μιλάνο και Ρώμη και χαιρέτησε το αποτέλεσμα των Ιταλικών εκλογών.
Ένας άλλος λόγος που βρέθηκε στην αιχμή του φασισμού, είναι γιατί όπως είπε: «αν ετοιμαζόμαστε για πόλεμο ενάντια στην περσική και κινεζική κυριαρχία, θα πολεμήσουν οι λαοί της Ευρώπης. Πρέπει να προετοιμάσουμε τους λαούς». Tο Ιράν είναι στο στόχαστρο.
Ταυτόχρονα οι απειλές δεν μένουν μόνο εκεί. Η εφημερίδα Haaretz από το Ισραήλ γράφει: ο βασικός σύμμαχος του Ισραήλ μαζί με το μπλοκ των σουνιτικών κρατών υπό την Σαουδική Αραβία, με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, είναι η Ελλάδα.
Ο Τραμπ χρειάζεται τον φασισμό στην περιοχή.
Αυτό που ετοιμάζουν είναι κάτι χειρότερο από το 2001 και τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Προχωρούνε σε αλλαγές στον πειθαρχικό κώδικα, στον ποινικό κώδικα και στις φυλακές. Εδώ βρίσκεται η πολιτική σημασία των δικών της 21 Μάρτη, όπου γίνεται η δίκη για την Ηριάνα και τον Περικλή, της δίκης στις 22 Μάρτη για τον βαρύτατο τραυματισμό από την αστυνομία, της συντρόφισσας Αγγελικής Κουτσουμπού και στις 26 Μάρτη με τη δίκη των κατηγορούμενων του Κορυδαλλού που θα ξαναδικαστούν με το απίθανο εύρημα ότι είναι «ατομικοί τρομοκράτες», πέρα από «μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης», της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, που οι δύο από τους τρεις το αρνούνται. Το ΕΕΚ δημόσια τάσσεται αλληλέγγυο πλευρό των διωκόμενων νέων. Oι διώξεις τους αφορούν όλους μας και η αλληλλεγγύη είναι καθήκον μας.
Η σύγκρουση στην Μέση Ανατολή φέρνει πιο κοντά την ελληνοτουρκική σύρραξη. Η Ελλάδα και με την κυβέρνηση ΣYPIZA παίζει το ρόλο του χωροφύλακα του ιμπεριαλισμού.
Eίναι μια φοβερά επικίνδυνη κατάσταση και δεν σηκώνει μεσαίες θέσεις. Δεν φοβόμαστε να πάμε ενάντια στο ρεύμα εθνικισμού. Και το κάναμε προειδοποιώντας ότι τον εθνικισμό θα τον πληρώσουν οι λαοί.
Η τάση για τον πόλεμο δεν αφορά μόνο στο πετρέλαιο. Λύνονται λογαριασμοί 20 χρόνων και ακόμα και ενός αιώνα. Η μεγάλη σύγκρουση είναι ανάμεσα στη Δύση με Ρωσία και Κίνα. Εκεί πέρα, ανάμεσα στη σύγκρουση βρίσκεται μια Ευρώπη που έχει τα μαύρα της τα χάλια.
Η Ε.Ε. είναι υπό κατάρρευση και απειλεί να μας θάψει κάτω απότα ερείπιά της. Το προσφυγικό δράμα γίνεται χαρτί στα χέρια τους και η ίδια η Ε.Ε. είναι στο τέλος της. Έσπασε η αλυσίδα στον πιο αδύναμο κρίκο της. Ο κεντρικός άξονας της Ευρώπης είναι ο γαλλογερμανικός και αυτό που είδαμε είναι έναν πολιτικό σεισμό, στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αυστρία και τώρα στην Ιταλία, την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Eυρώπης. Το πολιτικό σύστημα της Ιταλίας διαλύθηκε. Βγήκε ένα δεξιό κίνημα των 5 αστέρων και οι ρατσιστές της Λέγκας.
Η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και τα μαθήματα
Πρέπει να βγάλουμε τα μαθήματα της στρατηγικής εμπειρίας του ΣΥΡΙΖΑ. Υπήρχε μια ορισμένη στρατηγική ΣΥΡΙΖΑ που πάτησε σε οργή και ελπίδες. Στρατηγική τους ήταν ότι μια κυβέρνηση αντιμνημονιακή και η πίεση κινημάτων, θα νικήσει.
Εμείς λέγαμε ότι αιτία της αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ζητάγανε ταξικό συμβιβασμό σε συνθήκες ταξικού πολέμου που έχει δημιουργήσει η κρίση. Μια κυνική εξαπάτηση και ταξικές συμφωνίες πίσω από τις πλάτες όλων έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Άλλα λέγανε στον κοσμάκη και άλλα κάνανε. Ο στραγγαλισμός της ελπίδας και της αξιοπρέπειας είναι το χειρότερο. Η στρατηγική και το παραμύθι ήταν ότι «δεν είχε εναλλακτική». Είναι αποδεδειγμένο το που το πηγαίνανε.
Πρόκειται για μια στρατηγική της ήττας και οποιαδήποτε προσπάθειας επανάληψης θα είναι καταστροφική ανοησία. Σε αυτήν την στρατηγική μπήκαν και δυνάμεις της αριστεράς, γιατί πίστευαν ότι μπορεί να υπάρξει αλλαγή χωρίς μια ρήξη.
Απαιτείται οργάνωση, πρόγραμμα και Κόμμα. Ένα Κόμμα επαναστατικό για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις.
Είμαστε κριτικοί σε όσους πήγαν στα συλλαλητήρια. Ένα κομμάτι της αριστεράς παίζει με τον εθνικισμό. Η εναπόθεση ελπίδων σε εκλογική νίκη είναι μακάβρια. Αντίθετα υπάρχει μια εμπειρία αυτοοργάνωσης.
Η κρίση εξουσίας, δεν κουμαντάρεται. Αν την αφήσουμε έτσι εμείς θα το πληρώσουμε. Το ΚΚΕ δίνει διαβεβαιώσεις στην άρχουσα τάξη.
Εκείνο που χρεοκόπησε με τον Σύριζα είναι η γραμμή ταξικής συνεργασίας. Πρώτος όρος επαναστατικής στρατηγικής είναι πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης. Πρώτη γραμμή το οδόφραγμα της σύγκρουσης. Το ζητούμενο είναι πώς θα νικήσουμε τον ταξικό αντίπαλο. Η πάλη θα εκτραχυνθεί πολύ. Χρειάζεται ένα μέτωπο των από κάτω και για να το κάνεις αυτό χρειάζεται διαρκής διάλογος, όσμωση με κόσμο.
Αν η κρίση είναι κρίση κατάρρευσης κοινωνικών σχέσεων κάθε κοινωνική πληγή μας αφορά. Ο κινηματισμός έχει φτάσει στο όριό του. Η ιταλική αριστερά για αυτό διαλύεται. Χρειαζόμαστε οργάνωση σε όλα τα επίπεδα. Αντιγραφειοκρατικό, επαναστατικό, διεθνιστικό Κόμμα πάλης για νέα Διεθνή, για την κοινωνική επανάσταση.
Στις αρχές Απρίλη γίνεται το διεθνές συνέδριο στο Μπουένος Άυρες για να αποφασίσουμε το σχέδιο δράσης, τι κάνουμε απέναντι στον πόλεμο.Το μέλλον μας είναι διεθνές – το μέλλον μας είναι κόκκινο».
Ε.Α.
