Patrick Le Moal
Τιμώντας την 150ή επέτειο της Κομμούνας του Παρισιού, η ιστοσελίδα Contretemps, μεταξύ άλλων άρχισε να δημοσιεύει από τις 18 Μαρτίου και θα συνεχίσει έως τις 4 Ιουνίου, μια καθημερινή επιστολή γραμμένη από τον Patrick Le Moal, που θα παρουσιάζει την πορεία της Κομμούνας μέρα με τη μέρα. Η Νέα Προοπτική θα δημοσιεύει σε τακτά χρονικά διαστήματα το ημερολόγιο συμβάντων της Κομμούνας.
Κυριακή 19 Μαρτίου 1871
Τα κύρια σημεία της ημέρας
Η χαρούμενη επανάσταση
Ένας ανοιξιάτικος ήλιος λάμπει αυτή την Κυριακή, οι περίεργοι μαζεύονται μ’ ένα χαρούμενο βουητό μπροστά απ’ τα οδοφράγματα στο λόφο της Μονμάρτης, στις λεωφόρους. Η χαρά είναι γενική στις εργατικές γειτονιές, τα γύρω καφενεία είναι γεμάτα. Ο λαϊκός Τύπος θριαμβολογεί, όπως ο Le Vengeur :
«Η Γαλλία του λαού χρονολογείται από τις 18 Μαρτίου, μια νέα εποχή όπως η σημαία της. Η Γαλλία των ευγενών με τη λευκή σημαία πέθανε το 1789! Η αστική Γαλλία με την τρίχρωμη σημαία πέθανε το 1871. Τέρμα οι κάστες, τέρμα οι τάξεις! Η Γαλλία της δικαιοσύνης, η Γαλλία του καθήκοντος, η Γαλλία της εργασίας, η Γαλλία του λαού, η Γαλλία όλων ξεκινάει, νέα, ζωντανή, φλογερή, σαν την κόκκινη σημαία της…».
Διότι στο Δημαρχείο, η κόκκινη σημαία κυματίζει, 20.000 άνδρες στρατοπεδεύουν εκεί, κανόνια και πολυβόλα παρατάσσονται κατά μήκος της πρόσοψης. Οι αυλές, οι σκάλες, η μεγάλη αίθουσα του θρόνου ήταν γεμάτη αξιωματικούς, φρουρούς και πολίτες.
Η παράδοση έχει σπάσει, κάτι αναπάντεχο, εξαιρετικό, μόλις συνέβη: ξεσπά μια επανάσταση που δεν αντιπροσωπεύεται ούτε από έναν βουλευτή, ούτε από έναν δημοσιογράφο, ούτε από έναν στρατηγό, αλλά από εργάτες, έναν ανθρακωρύχο του Κρεσώ, έναν βιβλιοδέτη, έναν μάγειρα, έναν τυπογράφο, έναν εργάτη χυτηρίου κ.λπ., ως επί το πλείστον άγνωστους στο ευρύ κοινό, πέρα από την περιφέρειά τους, του τάγματος της Εθνικής Φρουράς, εκτός από τρεις ή τέσσερις όπως ο Ασσί, ο Βαρλέν ή ο Λουϊλιέ. Αυτή η ρήξη αναστατώνει τους πάντες, ακόμα και τους Ρεπουμπλικάνους.
Οι πρώτες αποφάσεις της Κεντρικής Επιτροπής
Η Κεντρική Επιτροπή συνεδριάζει από τις 8:30 σήμερα το πρωί. Ο πρόεδρος της συνεδρίασης, Εντουάρντ Μορώ, ξεκίνησε τη συνεδρίαση λέγοντας ότι προσωπικά δεν ήταν υπέρ του να συνεδριάσουμε στο Ξενοδοχείο Ντε Βιλ, αλλά δεδομένου ότι βρισκόμαστε εκεί, πρέπει να τακτοποιήσουμε την κατάσταση το συντομότερο δυνατόν, να πούμε στο Παρίσι αυτό που θέλουμε: να διεξαχθούν εκλογές το συντομότερο δυνατόν, να παρασχεθούν δημόσιες υπηρεσίες, να προστατευθεί η πόλη από εκπλήξεις. Η νέα εξουσία, η Κεντρική Επιτροπή της Εθνοφρουράς, δεν αναλαμβάνει την εξουσία αυτή καθαυτή, σκέφτεται μόνο να εγκαταλείψει τη θέση της.
Η συζήτηση αρχίζει, διότι ορισμένοι πιστεύουν ότι είναι αναγκαίο να βαδίσουμε προς τις Βερσαλλίες, να διαλύσουμε τη Συνέλευση και να καλέσουμε ολόκληρη τη Γαλλία να αποφανθεί. Συγκεκριμένα, τα μέλη που επηρεάζονται από τους Μπλανκιστές είναι εκείνα που υιοθετούν αυτή την πρόταση που προωθήθηκε, τη νύχτα, από τους Ζακλάρντ, Εούντς, Ντουβάλ, Μπρουνέλ Φλατότ, από τη Λουΐζ Μισέλ και τον Θεό Φερέ στην επιτροπή της Μονμάρτρης, οι οποίοι ήθελαν επίσης να διαλύσουν τα αστικά τάγματα. Αλλά δεν ακολουθούνται, επικρατεί το επιχείρημα: «Αν η επαρχία σκέφτεται σαν εμάς, ας μας μιμηθεί». Δύο αποφάσεις ελήφθησαν αμέσως από την επιτροπή: η άρση της πολιορκίας και η εξαγγελία εκλογών στο Παρίσι σε τρεις ημέρες, την Τετάρτη 22 Μαρτίου, προκειμένου να συσταθεί αυτό το δημοτικό συμβούλιο, η Κομμούνα, την οποία είχε υπερασπιστεί ολόκληρη η Αριστερά υπό την Αυτοκρατορία ως μέσο βοήθειας προς τους καταπιεσμένους και ως εγγύηση κατά της εξαθλίωσης και μετατράπηκε σε άμεσο στόχο των Παριζιάνων.
Δύο δηλώσεις υιοθετήθηκαν και υπογράφηκαν από τα παρόντα μέλη1Ασσί, Μπιλιοράι, Μπάμπικ, Φεράτ, Εντουάρ Μορό, Κ. Ντουπόντ, Βάρλιν, Μπουρσιέ, Μορτιέ, Γκουχίρ, Λαβαλέτ, Φ. Ζουρντ, Ρουσσώ, Κ. Λούλιερ, Μπλανσέτ Τζ., οι οποίες διαβιβάστηκαν αμέσως στο εθνικό τυπογραφείο για να αποσταλούν από τις 2 μ.μ., και διαβάστηκαν και σχολιάστηκαν απ’ όλους.
ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ,
Πολίτες, ο λαός του Παρισιού έχει αποτινάξει τον ζυγό που ήθελαν κάποιοι να τους επιβάλουν.
Ήρεμη, απαθής στη δύναμή του, περίμενε χωρίς φόβο ή πρόκληση τους ξεδιάντροπους ανόητους που ήθελαν να αγγίξουν τη Δημοκρατία. Αυτή τη φορά τα αδέρφια μας στο στρατό δεν θέλησαν να απλώσουν τα χέρια τους στην ιερή κιβωτό της ελευθερίας χάρη σε όλους, και είθε όλοι μαζί και η Γαλλία να θέσουν τα θεμέλια μιας καταξιωμένης Δημοκρατίας με όλες τις συνέπειές της, της μόνης κυβέρνησης που θα κλείσει για πάντα την εποχή των εισβολών και των εμφυλίων πολέμων. Η κατάσταση πολιορκίας αίρεται, ο λαός του Παρισιού συγκαλείται στα τμήματά του για τη διεξαγωγή κοινοτικών εκλογών, η ασφάλεια όλων των πολιτών διασφαλίζεται με τη βοήθεια της Εθνοφρουράς.
Η Κεντρική Επιτροπή
Η δεύτερη δήλωση καταλήγει στο συμπέρασμα:
«Προετοιμαστείτε, λοιπόν, και διενεργήστε αμέσως τις δημοτικές εκλογές σας, και δώστε μας για την ανταμοιβή μας τη μοναδική που ελπίζαμε ποτέ, να σας δούμε να εγκαθιδρύετε την αληθινή Δημοκρατία. Εν τω μεταξύ, κρατάμε το Ξενοδοχείο ντε Βιλ στο όνομα του Γαλλικού λαού».
Ο Θιέρσος και οι Βερσαλλίες πολεμούν μέχρι θανάτου εναντίον του λαού του Παρισιού
[Ο Θιέρσος] στέλνει την ακόλουθη εγκύκλιο σε όλα τα τμήματα, για να επιβεβαιώσει σε όλους τους αξιωματούχους, τους βουλευτές, ότι εξακολουθεί να είναι η κυβέρνηση, αν και έχει φύγει από το Παρίσι, και απειλεί όλους εκείνους που δεν θα τον υπακούσουν.
Μήνυμα από τον Θιέρσο, Βερσαλλίες, 19 Μαρτίου 1871, 8:25 π.μ.
Ο Πρόεδρος του Κυβερνητικού Συμβουλίου, επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας, προς τους νομάρχες, στρατηγούς που διοικούν στρατιωτικά τμήματα, τους πρώτους προέδρους των εφετείων, εισαγγελείς, αρχιεπισκόπους και επισκόπους.
Ολόκληρη η κυβέρνηση συγκεντρώθηκε στις Βερσαλλίες, η συνέλευση επίσης συνεδρίασε εκεί. Ο στρατός, που αριθμούσε 40.000 άνδρες, ήταν συγκεντρωμένος εκεί σε καλή κατάσταση υπό τις διαταγές του Στρατηγού Βινουά. Όλες οι αρχές, όλοι οι αρχηγοί του στρατού έχουν φτάσει εκεί, οι πολιτικές και στρατιωτικές αρχές δεν θα εκτελέσουν άλλες εντολές εκτός από εκείνες της τακτικής κυβέρνησης που εδρεύει στις Βερσαλλίες, διαφορετικά θα κατηγορηθούν για απειθαρχία και θα θεωρηθούν προδότες.
Τα μέλη της Εθνοσυνέλευσης καλούνται να επισπεύσουν την επιστροφή τους για να είναι παρόντα στη συνεδρίαση της 20ής Μαρτίου.
Η παρούσα εγκύκλιος θα δημοσιευθεί.
Ο Επικεφαλής του Εκτελεστικού Παραρτήματος Α. ΘΙΕΡΣΟΣ.
Οι Φαβρ, Ντουφώρ, Έρνεστ Πικάρντ, Τζουλς Σιμόν, Ναύαρχος Ποθάου και Στρατηγός Λε Φλό δημοσίευσαν ένα μανιφέστο για την Εθνοφρουρά στην Επίσημη Εφημερίδα της ημέρας: «Μια Επιτροπή που πήρε το όνομα της Κεντρικής Επιτροπής δολοφόνησε εν ψυχρώ τους στρατηγούς Κλεμέντ Τομάς και Λεκόμτ. Ποια είναι τα μέλη αυτής της επιτροπής; Είναι κομμουνιστές ή βοναπαρτιστές ή Πρώσοι; Είναι πράκτορες ενός τριπλού συνασπισμού; Όποιοι κι αν είναι, είναι οι εχθροί του Παρισιού, το οποίο παραδίδουν για λεηλασία, είναι εχθροί της Γαλλίας, την οποία παραδίδουν στους Πρώσους, είναι εχθροί της Δημοκρατίας, την οποία παραδίδουν στο δεσποτισμό. Θέλετε να αναλάβετε την ευθύνη για τις δολοφονίες τους και τα εγκλήματα που θα συσσωρεύσουν… αν όχι τότε μείνετε σπίτι!»
Ο Θιέρσος διατάζει ταυτόχρονα τους υπαλλήλους του διοικητικού μηχανισμού να μεταβούν στις Βερσαλλίες για να τεθούν στη διάθεση της κυβέρνησης: τα υπουργεία μετακινούνται.
Η Κεντρική Επιτροπή καταλαμβάνει τα υπουργεία
Ως απάντηση, η Κεντρική Επιτροπή αποφάσισε να στείλει τάγματα και αντιπροσώπους για να καταλάβουν τις εγκαταστάσεις των υπουργείων χωρίς αντίσταση. Από την αρχή του απογεύματος, οι Βαρλέν και Ζουρντέ εγκαταστάθηκαν στο Υπουργείο Οικονομικών, Ντουβάλ και Ραούλ Ριγκώτ στο Αρχηγείο της Αστυνομίας (το οποίο είχε ήδη καταληφθεί από το προηγούμενο βράδυ γύρω στις 10:30 μ.μ.), Γκρολιέρ και Βαγιάντ στο Υπουργείο Εσωτερικών, Πασκάλ Γκρουσέ στο Υπουργείο Εξωτερικών, Εούντς στο Γραφείο Πολέμου, Μπερζερέ στην Πλατεία του Παρισιού. Ο Έντουαρντ Μορό έχει οριστεί για να εξασφαλίσει την επιτήρηση του Officiel (ο οποίος εμφανίστηκε σήμερα το πρωί με μια διακήρυξη της κυβέρνησης που κατάφυγε στις Βερσαλλίες) και του Εθνικού Τυπογραφείου, ο Ασσί καταλαμβάνει το κυβερνητικό κτίριο του Ξενοδοχείου Ντε Βιλλ. Κάποιος από την επιτροπή, αφού μίλησε για επιπλέον μισθό, αμέσως υφίσταται κριτική: «Είναι ανήθικο να επιτρέπεις στον εαυτό σου οποιοδήποτε μισθό. Έχουμε ζήσει με τις τριάντα δεκάρες μας μέχρι τώρα, θα εξακολουθούν να είναι αρκετά για εμάς».
Διεξάγεται έντονη συζήτηση σχετικά με τον τρόπο αντίδρασης στη συκοφαντία που επιδιώκει να επιρρίψει την ευθύνη για τις εκτελέσεις [των στρατηγών, Σ.τ.Μ] Κλεμάν Τομάς και Λεκόμτ στην Επιτροπή, παρότι δεν είχε καμμία σχέση. Ο Μπαμπίκ θα ήθελε η Επιτροπή να αποποιηθεί των ευθυνών της και να διαμαρτυρηθεί επίσημα κατά των εκτελέσεων αυτών. Του λένε: «Πρόσεχε μην αποκηρύξεις τον λαό γιατί αλλιώς θα πρέπει να φοβάσαι ότι θα σε αποκηρύξει με τη σειρά του». Η Επιτροπή αποφασίζει ότι ένα σημείωμα που θα εισαχθεί στην Officiel θα αποκαταστήσει την αλήθεια.
Χρήματα για την αμοιβή των εθνοφρουρών
Κατά τη διάρκεια της ημέρας, οι δύο εκπρόσωποι για τα οικονομικά που ορίστηκαν από την Κεντρική Επιτροπή, ο εξαιρετικός λογιστής Ζουρντέ και ο Βαρλέν, ένας αφοσιωμένος, έντιμος και ακλόνητος σοσιαλιστής, πήγαν στο Υπουργείο Οικονομικών για να οργανώσουν την πληρωμή των 30 δεκάρων ημερησίως στους 300.000 Εθνοφρουρούς που δεν είχαν τίποτα για να ζήσουν τους τελευταίους επτά μήνες. Τους λένε ότι τα χρηματοκιβώτια περιέχουν τέσσερα εκατομμύρια εξακόσιες χιλιάδες φράγκα, αλλά ότι τα κλειδιά είναι στις Βερσαλλίες, και ότι κανείς δεν μπορεί να τα ανοίξει εδώ. Αποφάσισαν να μην σπάσουν τις κλειδαριές και στράφηκαν στην τράπεζα Ρότσιλντ για ένα δάνειο. Πεντακόσιες χιλιάδες φράγκα τους χορηγούνται, και το υπόλοιπο καταβάλλεται! Στη δεύτερη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, ο Βαρλέν πρότεινε να καταληφθεί η Τράπεζα της Γαλλίας για να διευθετήσει οριστικά το ζήτημα. Το σχέδιο αυτό απορρίφθηκε: αποφασίστηκε στη συνέχεια η σύναψη δανείου δύο εκατομμυρίων.
Εμφανίζεται μια ανταγωνιστική εξουσία στην επιτροπή
Ο Θιέρσος, αποχωρώντας από το Παρίσι, θέλησε να αποφύγει την κενή θέση της δημοτικής εξουσίας: παρέδωσε επίσημα την προσωρινή διοίκηση της πόλης του Παρισιού στους δημάρχους, και αρκετοί βουλευτές από το Παρίσι ενώθηκαν μαζί τους.
Από τα αντιδραστικά δημαρχεία του 1ου και 2ου διαμερίσματος οργανώθηκε αμέσως αντίσταση στην εξουσία της Κεντρικής Επιτροπής. Συγκέντρωσε τους εχθρικούς προς την Κομμούνα εκλεγμένους αντιπροσώπους, τους αρχηγούς των ταγμάτων της Εθνοφρουράς που εγκαταλείφθηκαν από τους άνδρες τους, οι οποίοι ήταν πολύ εχθρικοί προς την Κεντρική Επιτροπή. Επιπλέον, οι μαθητές των Σχολών, εμπροσθοφυλακή των επαναστατών μέχρι τότε, καταφέρονται εναντίον της Κεντρικής Επιτροπής.
Διοργανώθηκε συνάντηση νωρίς το απόγευμα στο Δημαρχείο του 3ου Διαμερίσματος, με όλους τους εκλεγμένους εκπροσώπους του Σηκουάνα, δημάρχους και βουλευτές. Κάποιοι ήταν μισητοί αντιδραστικοί, άλλοι ήταν ρεπουμπλικάνοι που αντιτίθεντο στην εξουσία που είχε εγκατασταθεί στο Ξενοδοχείο ντε Βιλ, όπως ο Σόλεχερ και ο Κλεμανσώ, οι οποίοι φοβόντουσαν την παρέμβαση των Πρώσων και την αποκατάσταση της αυτοκρατορίας. Τέλος, υπήρχαν έντιμοι ρεπουμπλικάνοι που ήθελαν να αποφύγουν τον εμφύλιο πόλεμο, όπως ο Μιλιέρ, ένας διεθνιστής, ο Μαλόν, που φοβόταν μια συντριβή των προλετάριων, ένα νέο Ιούνη του 1848.
Για την Κεντρική Επιτροπή, είναι σημαντικό οι επερχόμενες εκλογές να είναι αντιπροσωπευτικές και να διεξαχθούν υπό καλές συνθήκες, να είναι άψογες. Τα δημαρχεία είναι σημαντικά για τη διοργάνωση των εκλογών, όπου φυλάσσονται οι εκλογικοί κατάλογοι και όλο το απαραίτητο υλικό. Εάν οι δήμαρχοι συμμετέχουν στην οργάνωσή τους, θα είναι καλύτερα συγκροτημένες και η συμμετοχή θα είναι καλύτερη. Ως εκ τούτου, αποφασίζεται να αρχίσουν διαπραγματεύσεις με αυτούς τους εκλεγμένους αντιπροσώπους. Ο Άρνολντ πήγε να τους συναντήσει, τότε μια αντιπροσωπεία αυτών των εκλεγμένων αντιπροσώπων ήρθε στις 8 μ.μ. για να συζητήσει με την κεντρική επιτροπή. Αποτελούνταν από τους βουλευτές Μιλιέρ, Κλεμανσώ, Τολαίν, Κουρνέτ, Λοκρουά, τους δημάρχους Μπονβαλέτ και Μοτού και τους βουλευτές Μαλόν, Μουυράτ, Ζακλράντ, Λέο Μεϊλέ.
Δηλώσεις ορισμένων εκλεγμένων αξιωματούχων κατά τη διάρκεια αυτών των συζητήσεων σύμφωνα με τους μάρτυρες παρόντες
Κλεμανσώ: «Η θέση της Κεντρικής Επιτροπής λανθασμένη, η εξέγερση βασίστηκε σε ένα παράνομο κίνητρο, τα κανόνια ανήκαν στο κράτος. Παρά τις πολυάριθμες προσεγγίσεις μου προς την επιτροπή στην Rue des Rosiers, εκφράζω τη λύπη μου για το γεγονός ότι δεν ακολουθήθηκε η συμβουλή μου. Προσοχή, η κοινή γνώμη αναστατώνεται με την εκτέλεση των στρατηγών… η Κεντρική Επιτροπή δεν κατέχει καθόλου το Παρίσι, τα τάγματα συσπειρώνονται γύρω από τους δημάρχους και τους βουλευτές σύντομα, η Επιτροπή θα γελοιοποιηθεί και τα διατάγματά της θα είναι μισητά. Οι διεκδικήσεις της πρωτεύουσας είναι νόμιμες, λυπάμαι που η κυβέρνηση προκάλεσε τέτοια οργή, αλλά αρνούμαι στο Παρίσι το δικαίωμα να ξεσηκωθεί εναντίον της Γαλλίας. Το Παρίσι θα πρέπει να αναγνωρίσει τα δικαιώματα της Συνέλευσης. Η Επιτροπή έχει μόνο μία διέξοδο από αυτό το αδιέξοδο: να παραχωρήσει τη θέση της στη συνεδρίαση των βουλευτών και των δημάρχων που είναι αποφασισμένοι να λάβουν από τη Συνέλευση, την ικανοποίηση που διεκδικεί το Παρίσι».
Μιλιέρ: «Προσοχή», είπε, «αν ξετυλίξετε αυτή τη σημαία [αυτή της αυτόνομης Κομμούνας, της ομοσπονδίας των Κομμούνων], η κυβέρνηση θα ρίξει όλη τη Γαλλία εναντίον του Παρισιού, και προβλέπω στο μέλλον μερικές μοιραίες ημέρες του Ιουνίου. Η ώρα της Κοινωνικής Επανάστασης δεν έχει ηχήσει. Πρέπει να την αποκηρύξετε ή θα χαθείτε, παρασύροντας όλους τους προλετάριους μαζί σας. Η πρόοδος επιτυγχάνεται βαδίζοντας πιο αργά. Κατεβείτε από τα ύψη που στέκεστε. Νικηφόρα σήμερα, η εξέγερσή σας, μπορεί να ηττηθεί αύριο. Εκμεταλλευτείτε το στο έπακρο και μην διστάσετε να μείνετε ικανοποιημένοι με λίγα: μια παραχώρηση είναι ένα όπλο που δίνει ένα άλλο. Σας εκλιπαρώ να αφήσετε το πεδίο ελεύθερο στη συνεδρίαση των βουλευτών και των δημάρχων: η εμπιστοσύνη σας θα είναι δικαιολογημένη».
Βαρλέν: «Θέλουμε όχι μόνο το εκλεγμένο δημοτικό συμβούλιο, αλλά και σοβαρές δημοτικές ελευθερίες, την καταστολή της νομαρχίας της αστυνομίας, το δικαίωμα της εθνοφρουράς να κατονομάσει τους αξιωματικούς της, συμπεριλαμβανομένου του στρατηγού της και την αναδιοργάνωσή της, την ανακήρυξη της Δημοκρατίας ως νόμιμης κυβέρνησης, την καθαρή και απλή διαγραφή των ενοικίων άνω των 500 φράγκων και την αναλογική διαγραφή των υπολοίπων, έναν δίκαιο νόμο για τις προθεσμίες, την απόσυρση του στρατού από την Παρισινή επικράτεια τουλάχιστον 20 λεύγες μακριά από την πρωτεύουσα».
Μαλόν: «Συμμερίζομαι, μην έχετε καμία αμφιβολία, όλες τις φιλοδοξίες σας, αλλά η κατάσταση είναι πολύ επικίνδυνη. Είναι σαφές ότι η Συνέλευση δεν θα θέλει να ακούσει τίποτα όσο η Κεντρική Επιτροπή είναι κυρίαρχος του Παρισιού. Ενώ αν το Παρίσι παραδοθεί στους νόμιμους εκπροσώπους του, θα είναι σε θέση να επιτύχουν τόσο το εκλεγμένο δημοτικό συμβούλιο όσο και τις εκλογές της εθνοφρουράς, ακόμη και την απόσυρση του νόμου για τις προθεσμίες. Για παράδειγμα, για την απομάκρυνση του στρατού, δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να ικανοποιηθούμε».
Η συζήτηση πρέπει να καταλήξει ποια από τις εντολές είναι πιο νόμιμη και ποιος πρέπει να αποφασίζει τώρα, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι που έχουν εξουσιοδοτηθεί από τον Θιέρσο ή ο λαός του Παρισιού και η Κεντρική Επιτροπή. Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι θεωρούν ότι η Κεντρική Επιτροπή δεν εκπροσωπεί τους Παριζιάνους και πρέπει να παραχωρήσει τη θέση της στη συνεδρίαση των βουλευτών και των δημάρχων που είναι αποφασισμένοι να εξασφαλίσουν από τη Συνέλευση τις εκλογές που διεκδικεί το Παρίσι. Τα μέλη της Επιτροπής είναι πεπεισμένα ότι είναι νόμιμοι, ότι εκπροσωπούν το λαό του Παρισιού, ότι αντιστεκόμενοι στον αφοπλισμό σώζουν τη δημοκρατία. Η Επανάσταση έγινε, αλλά χωρίς να είναι σφετεριστές, θέλουν να ζητήσουν από το Παρίσι να αποφασίσει την αντιπροσώπευσή του. Αρνούνται να δώσουν τη θέση τους στους βουλευτές που εξελέγησαν ένα μήνα πριν, και στους δημάρχους, επειδή τους θεωρούν αντιδημοφιλείς και χωρίς καμία εξουσία στη Συνέλευση. Το μόνο ερώτημα που τίθεται σε αυτούς τους εκλεγμένους αξιωματούχους είναι: «Θέλετε να μας βοηθήσετε, να πραγματοποιηθούν οι εκλογές»; Διότι οι εκλογές θα διεξαχθούν με ή χωρίς τη βοήθειά τους, η οποία, αν υπάρξει, θα γίνει δεκτή με προθυμία.
Μετά από δύο ώρες, η Eπιτροπή συμφώνησε να στείλει τέσσερα από τα μέλη της στο δημαρχείο του 2ου διαμερίσματος για να συνεχίσουν τις συζητήσεις: Βαρλέν, Μορό, Ζουρντέ και Άρνολντ, οι οποίοι στη συνέχεια ξεκίνησαν πέντε ώρες συζητήσεων με περίπου εξήντα εκλεγμένους αντιπροσώπους, βουλευτές, δημάρχους και αντιδημάρχους, όλο το προσωπικό του φιλελευθερισμού και του ριζοσπαστισμού που έτρεμε το άγνωστο. Για πολλούς από τους πρώην επαναστάτες του 1830, 1848 και Σεπτεμβρίου του 1870, το Παρίσι δεν μπορούσε να προχωρούσε σε εκλογές, έπρεπε να περιμένει την καλή θέληση της Συνέλευσης. Η μόνη τους απάντηση ήταν να υποσχεθούν ότι θα καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να επιτύχουν δημοτικές εκλογές από την κυβέρνηση το συντομότερο δυνατόν.
Φαίνεται ότι υπήρξε μια στιγμή κατά τη διάρκεια αυτών των μακρών ανταλλαγών όπου φάνηκε δυνατή μια συμφωνία γύρω από τη συμβίωση μεταξύ των δύο μερών: η Επιτροπή θα παρέδιδε τις διοικητικές υπηρεσίες στους δημάρχους που θα παρέμεναν σ’ ένα τμήμα του Ξενοδοχείο ντε Βιλ. Η Επιτροπή θα συνέχιζε να συνεδριάζει εκεί, θα κρατούσε την αποκλειστική διεύθυνση της εθνικής φρουράς και θα επέβλεπε την ασφάλεια της πόλης. Αλλά οι πιο εχθρικοί από τους εκλεγμένους αξιωματούχους αρνούνταν κατηγορηματικά να επιτρέψουν «μια συναλλαγή με τους εξεγερμένους» και ακόμα λιγότερο να την επιβεβαιώσουν δημόσια με μια κοινή αφίσα με την αναφορά «Οι βουλευτές, δήμαρχοι και αντιδήμαρχοι, σε συμφωνία με την Κεντρική Επιτροπή». Για αυτούς τους εκλεγμένους αξιωματούχους, η ίδια η δυνατότητα μιας συμφωνίας με αυτούς τους ξένους είναι αδύνατη: Επιθυμούσαν μια καθαρή και ρητή παράδοση της Κεντρικής Επιτροπής. Πέρα από το γεγονός ότι ορισμένα από τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής είναι γνωστά, τι θα έλεγαν αυτοί οι Ρεπουμπλικάνοι τη νύχτα της 10ης Αυγούστου 1792, επειδή ήταν επίσης και άγνωστοι αυτοί που οργάνωσαν την Κομμούνα, αναγκάζοντας τη Συνέλευση να διακηρύξει την παραίτηση του Λουδοβίκου του 16ου. Και τέλος, βρίσκονται εκεί επειδή είναι γνωστοί και έχουν την εμπιστοσύνη των ταγμάτων που τους εξέλεξαν και, επιπλέον, δεν μιλούν για επιβολή, για την εγκαθίδρυση μιας δικτατορίας, αλλά για παράδοση της εξουσίας τους τις επόμενες ημέρες.
Ο Λουΐ Ναθάνιελ Ροσέλ, 27 ετών, θέτει τον εαυτό του στη διάθεση των Παριζιάνων
Ο νεαρός, γενναίος και λαμπρός συνταγματάρχης των Μηχανικών αποφάσισε να τεθεί στη διάθεση των Παριζιάνων εξεγερμένων. Από τη Νεβέρ, έστειλε μια επιστολή παραίτησης στον Υπουργό Πολέμου, Στρατηγό Λε Φλο:
Κύριε Γενικέ Υπουργέ Πολέμου, στις Βερσαλλίες.
«Στρατηγέ, έχω την τιμή να σας πληροφορήσω ότι μεταβαίνω στο Παρίσι για να θέσω τον εαυτό μου στη διάθεση των κυβερνητικών δυνάμεων που μπορεί να σχηματιστούν εκεί. Ενημερωμένος από ένα μήνυμα από τις Βερσαλλίες, που δημοσιοποιήθηκε σήμερα, ότι υπάρχουν δύο κόμματα που μάχονται στη χώρα, τοποθετώ τον εαυτό μου χωρίς δισταγμό στο πλευρό του κόμματος που δεν έχει υπογράψει την ειρήνη και που δεν έχει στις τάξεις του στρατηγούς ένοχους για παράδοση. Λαμβάνοντας μια τόσο σοβαρή και οδυνηρή απόφαση, λυπάμαι που αφήνω σε εκκρεμότητα την υπηρεσία των μηχανικών του στρατοπέδου της Νεβέρ, την οποία μου είχε αναθέσει η κυβέρνηση της 4ης Σεπτεμβρίου…».
Εν τω μεταξύ, η Κεντρική Επιτροπή όρισε την ημερομηνία διεξαγωγής των εκλογών, αποφάσισε την άρση της κατάστασης πολιορκίας, την κατάργηση των συμβουλίων πολέμου και την αμνηστία για όλα τα πολιτικά εγκλήματα και αδικήματα.
Νέα από τη Χάβρη
Η εφημερίδα Journal du Havre δημοσιεύει μια είδηση που αναστατώνει την επιχειρηματική κοινότητα της Χάβρης, η οποία αναφέρει μια φήμη: «Είναι βέβαιο ότι η κατάργηση του ελεύθερου εμπορίου στη θάλασσα έχει πλέον αποφασιστεί».
Εάν επιβεβαιωθούν αυτά τα νέα, θα μπορούσε να αποτελέσει το τέλος της χρυσής εποχής του εμπορίου στον τόπο, που κατέστη δυνατή με μια συνθήκη ελεύθερου εμπορίου μεταξύ της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου που υπογράφηκε στις 23 Ιανουαρίου 1860, η οποία απελευθέρωσε το εμπόριο μεταξύ των δύο κορυφαίων οικονομικών δυνάμεων του κόσμου.
Εκτέλεση του εργάτη Ντελός στη Λυών!
Μια υπερενθουσιασμένη συνέλευση στην περιοχή Croix Rousse είχε εκτελέσει στις 20 Δεκεμβρίου 1870 τον Διοικητή της Εθνοφρουράς, τον Ρεπουμπλικανό Αντουάν Αρτώ, επειδή αρνήθηκε να ηγηθεί μιας εξέγερσης κατά του Ξενοδοχείου Ντε Βιλ. Τέσσερις θανατικές καταδίκες είχαν απαγγελθεί από το Συμβούλιο Πολέμου. Οι τελευταίοι αποφάσισαν να εκτελέσουν σήμερα τον μοναδικό παρόντα (οι άλλοι τρεις παραμένουν ασύλληπτοι): τον εργάτη Ντελός.
Συζήτηση: καταδίωξη του Θιέρσου ως τις Βερσαλλίες;
Πρέπει να αφήσουμε τον Θιέρσο ελεύθερο να οργανώσει την αντίδρασή του από τις Βερσαλλίες, χρησιμοποιώντας ό,τι απέμεινε από τον στρατό και τον κρατικό μηχανισμό; Η εναντίωση στη σύγκλιση της Εθνοσυνέλευσης, η οποία ήταν επιφορτισμένη με τη διευθέτηση των όρων ειρήνης με τη Γερμανία, είναι αναγκαιότητα;
Οι εξεγερμένοι εργάτες του Παρισιού έχουν τα μέσα να επιβάλουν τις απαιτήσεις τους στην κυβέρνηση πηγαίνοντας εκεί. Οι Βερσαλλίες απέχουν μόλις λίγες ώρες με τα πόδια από το Παρίσι, γεγονός που ανησύχησε τους αστούς, τους μονάρχες και τους βοναπαρτιστές όταν αποφασίστηκε να φύγουν από το Μπορντό και να πάνε εκεί. Οι στρατηγοί δεν έχουν τα μέσα σήμερα να αντιταχθούν. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, ο Βινουά πήρε με δυσκολία συντάγματα, πυροβολικό και αποσκευές, τοποθετώντας μερικούς φρουρούς στους δρόμους προς Σατιγιόν και Σεβρς. Αλλά όλα αυτά έγιναν με μεγάλη αναταραχή, οι στρατιώτες σύρθηκαν μαζί, προσβάλλοντας τους χωροφύλακες. Το Γενικό Επιτελείο ξέχασε τρία συντάγματα, έξι πυροβολαρχίες και όλες τις κανονιοφόρους στο Παρίσι.
Πολλές μαρτυρίες επιβεβαιώνουν ότι αυτά τα στρατεύματα είναι μόνο «ορδές που δεν χαιρετούν πλέον τους αξιωματικούς, κοιτάζοντάς τους με απειλητικό μάτι», ότι οι στρατιώτες παντού δηλώνουν ότι «δεν θα πολεμήσουν εναντίον των αδελφών τους στο Παρίσι». Η φρουρά του Vincennes πρόσφερε αυθόρμητα τον εαυτό της και τη θέση της. Αν η Εθνοφρουρά κινητοποιηθεί, μπορούν να σταματήσουν αυτή την έξοδο, να διατηρήσουν επαφή με τους στρατιώτες, οι περισσότεροι από τους οποίους προέρχονται από την ύπαιθρο, με τους οποίους μπορεί να γενικευθεί η συμμαχία που έγινε χθες στο Παρίσι. Αυτή η συμμαχία είναι απαραίτητη για να διαδοθεί η εξέγερση αυτή εναντίον του Θιέρσου και των αντιδραστικών σε όλη τη χώρα.
Αντ’ αυτού, ο νέος διοικητής της Εθνοφρουράς, Λουλιέ, αρκέστηκε να διασκορπίσει τα στρατεύματα για να καταλάβουν τα εγκαταλελειμμένα φρούρια Ιβρί, Μπισετρέ, Μοντρούζ, Βανβές, Ισί, χωρίς καν να ασχοληθεί με το πιο σημαντικό, το κλειδί του Παρισιού, Μοντ-Βαλεριέν. Μετά την εντολή εκκένωσης, μόνο δύο τάγματα από το Βενσέν παρέμειναν σε αυτό το απόρθητο φρούριο, φυλακισμένοι επειδή διαδήλωσαν στη Βαστίλη τον Φεβρουάριο, οι περισσότεροι από τους οποίους επέστρεψαν στο Παρίσι αφού έσπασαν τις κλειδαριές στις πόρτες. Το βράδυ, ο διοικητής είχε μόνο είκοσι άντρες να φυλάνε τις πύλες, και ήταν πολύ ανασφαλείς. Το Μοντ-Βαλεριέν ήταν προσιτό σε οποιαδήποτε δράση των Ομοσπονδιακών.
Γιατί να μην εκμεταλλευτούμε το στρατιωτικό και πολιτικό πλεονέκτημα για να συνεχίσουμε και έτσι να ασκήσουμε πίεση σε όλη αυτή την αντίδραση που σκέφτεται μόνο να συντρίψει το Παρίσι, να μιλήσουμε σε ολόκληρη τη Γαλλία, να την καλέσουμε να μιλήσει;
Μετάφραση Αρ. Μα.
Υποσημειώσεις
