Σχέδιο της ΚΕ για το 12ο Συνέδριο του ΕΕΚ (Β' μέρος)

Η πάλη για εξουσία στην Ελλάδα

Σχέδιο Προοπτικών της ΚΕ για το 12ο Συνέδριο του ΕΕΚ

B’ μέρος

ΕΚΛΟΓΕΣ, ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

7. Σε συνθήκες εντεινόμενης κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης, ενώ η άρχουσα τάξη τείνει στα άκρα για να σώσει το σύστημά της χρησιμοποιώντας από τον κυβερνητικό-κρατικό αυταρχισμό μέχρι τα τάγματα εφόδου της ΧΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ και πριν αλλά προπαντός ανάμεσα στις δύο εκλογές και μετά τις 17 Ιουνίου, ρίχνει νερό στο νερωμένο κρασί του, εμφανίζεται ενδοτικός, αναποφάσιστος, χωρίς ξεκάθαρη γραμμή, χωρίς ριζοσπαστική ανατρεπτική πολιτική ή γραμμή ρήξης με το όλο σύστημα.

Το επιχείρημα του Δραγασάκη και άλλων ότι το ρεφορμιστικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ριζοσπαστικό γιατί πάει κόντρα στην λογική του καπιταλισμού που δεν δέχεται να κάνει καμιά παραχώρηση αποτελεί σοφιστεία. Φυσικά σήμερα η κεφαλαιοκρατία απορρίπτει ακόμα και τις πιο άμεσες, ελάχιστες διεκδικήσεις για δουλειές και μισθούς που να μπορούν να θρέψουν τον εργάτη και την οικογένειά του. Φυσικά πρέπει να παλεύουμε για το άμεσο και το στοιχειώδες. Όμως, ακριβώς επειδή αντιβαίνει στην λογική του καπιταλισμού στην σημερινή παγκόσμια, δομική, ιστορική κρίση του, το εργατικό -λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να εξασφαλίσει το στοιχειώδες χωρίς να συνδέει την πάλη για δουλειά, ψωμί και ελευθερία με προγραμματικές διεκδικήσεις ρήξης με το κεφάλαιο, μέτρα διαγραφής του χρέους, απαλλοτρίωσης τραπεζών και στρατηγικών τομέων της οικονομίας κάτω από εργατικό έλεγχο κι εργατική διαχείριση, μ’ άλλα λόγια χωρίς να δένει τον αγώνα για ζωή με τον αγώνα για τον στρατηγικό στόχο της ανατροπής του συστήματος, για μια σοσιαλιστική έξοδο από την κρίση κι εργατική εξουσία.

Η αστική προπαγάνδα ψεύδεται ασύστολα όταν κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ σαν ακραίο. Η αστική θεωρία των «δύο άκρων» είναι μια απάτη: ενώ στην Ελλάδα ενισχύεται από πολλές πλευρές το δεξιό αντεπαναστατικό άκρο, δεν υπάρχει ακόμα ένα πειστικό ριζοσπαστικό πολιτικό επαναστατικό αριστερό άκρο. Η αντικομμουνιστκή υστερία κατά του ΣΥΡΙΖΑ που συνεισφέρει σ’ αυτή και το βαριά ηττημένο σταλινικό ΚΚΕ στόχο έχει τον αποπροσανατολισμό των μαζών προς τα δεξιά και την αντίδραση, το δυνάμωμα του δεξιού άκρου κι όχι τις ανύπαρκτες ανατρεπτικές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Στα σοβαρά μπορεί να πιστέψει το συνειδητό κομμάτι της κεφαλαιοκρατίας ότι απειλείται από το αστικό πρόγραμμα που προβάλει ο Δραγασάκης κι ο Σταθάκης;

Όσο δύσπιστοι είναι οι πιο συνειδητοί μεγαλοαστοί απέναντι στις προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ άλλο τόσο ευκολόπιστοι είναι πολλοί στον χώρο της ριζοσπαστικής, ρεφορμιστικής, κεντριστικής, ακόμα και επαναστατικής Αριστεράς, διεθνώς και στην Ελλάδα που εντυπωσιάστηκαν, μετά από δεκαετίες απογοητεύσεων, με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και την προοπτική να συγκροτήσει αριστερή κυβέρνηση. Ανάμεσά τους και πολλές τροτσκιστικές οργανώσεις, όπως η Ενιαία Γραμματεία της 4ης Διεθνούς, η μορενική LIT αλλά και οι σύντροφοί μας του αργεντίνικου Partido Οbrero που καλέσανε (η καθεμιά οργάνωση με το δικό της διαφορετικό σκεπτικό, ανάλυση και πρόγραμμα) σε ψήφο για τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 17 Ιουνίου και στήριξη στην προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς.

Ο διαλεκτικός-ιστορικός υλισμός, η φιλοσοφία και μέθοδος του Τροτσκισμού είναι αντίθετος με τον πολιτικό ιμπρεσιονισμό που αγνοεί τις αντιφάσεις, και συχνά, όπως στην περίπτωσή μας, αγνοεί κατάφωρα ακόμα και τα συγκεκριμένα εμπειρικά δεδομένα.

Αναμφίβολα, στις εκλογές του Μαΐου και Ιουνίου 2012 καταγράφηκε μια σημαντική στροφή των μαζών προς τα αριστερά με επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο πολιτικά ηττημένοι σαν το σταλινικό ΚΚΕ, σεχταριστές και πεσιμιστές δε θέλουν να το δουν και βγάζοντας το άσπρο–μαύρο μιλούν για… συντηρητική στροφή. Τα εναπομείναντα αποθέματα συντηρητισμού, η ενίσχυση του εθνικισμού και η επικίνδυνη άνοδος της Χρυσής Αυγής δεν ακυρώνουν το πρωταρχικό: για πρώτη φορά από τα χρόνια της Αντίστασης και την ήττα στον εμφύλιο, ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού και προπαντός η πλειοψηφία της ταξικής προλεταριακής ψήφου στα εργατικά και λαϊκά προάστια και πόλεις όχι μόνον απέρριψε τα άλλοτε κυρίαρχα αστικά κόμματα εξουσίας αλλά και στήριξε την προοπτική να έρθει η Αριστερά στην κυβέρνηση και να πάψει να είναι απλώς, όπως από το 1949 κι εδώ, δύναμη αντιπολίτευσης και πίεσης μέσα από κοινωνικούς αγώνες.

Οι εργάτες και τα καταστρεφόμενα λαϊκά στρώματα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, έχοντας δει την πολιτική και ηθική χρεοκοπία των αστικών «κομμάτων εξουσίας» που συνδέθηκαν με την διαφθορά, την ληστεία και την χρεοκοπία της χώρας αλλά και με την προσπάθεια του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ να ρίξουν τα εξοντωτικά βάρη αυτής της κατάρρευσης στις πλάτες του λαού, των εργαζόμενων, των συνταξιούχων, της νεολαίας που στην πλειοψηφία της ήδη πύκνωνε τις στρατιές των ανέργων. Τα θύματα της χρεοκοπίας που στην πλειοψηφία τους δεν ψηφίζανε άλλοτε αριστερά, ούτε καν μόνο ΠΑΣΟΚ -αλλιώς πώς εξηγείται η ιστορική πτώση της ΝΔ την οποία δεν καρπώθηκαν εξ ολοκλήρου οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» και οι Ναζί;- στρέψανε τις ελπίδες τους για κατάργηση του Μνημονίου και των μέτρων κοινωνικού κανιβαλισμού στην κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από την Αριστερά. Δεν είναι το ίδιο με την υπερψήφιση αριστερών ρεφορμιστικών κομμάτων στην ευρωπαϊκή Δύση όπου πολλές φορές στο παρελθόν αυτά σχηματίσανε κυβέρνηση. Στη μαζική λαϊκή συνείδηση στην Ελλάδα, η Αριστερά συλλήβδην, πέρα από τους εσωτερικούς της ιδεολογικούς-πολιτικούς διχασμούς, αντιπροσωπεύει εκείνη την πολιτική παράταξη που συνδέεται με την ΕΑΜική Επανάσταση, τον εμφύλιο, τα Μακρονήσια, τα Γιούρα, τις φυλακές, τους διωγμούς, τους αγώνες αλλά και τις ήττες τους και τα δεινά κάθε Βάρκιζας. Γι’ αυτό κι έχει ιδιαίτερη βαρύτητα το βήμα που κάνει αυτή η συνείδηση όταν ξαφνικά δένει ξανά τις προσδοκίες της ή και την απελπισία της με την Αριστερά στην εξουσία. Σ’ αυτά τα πλαίσια, η τυφλά σεχταριστική, εχθρικότατη στάση του σταλινικού ΚΚΕ ενάντια σε κάθε προοπτική σχηματισμού κυβέρνησης Ενιαίου Μετώπου των κομμάτων της Αριστεράς δεν ήταν απλώς ακατανόητη στα μάτια του λαού αλλά κι εγκληματική, μια επανάληψη της μοιραίας στάσης που κράτησε άλλοτε το ΚΚΕ (το 1944-45 ή και το 1989) με καταστροφικές συνέπειες.

Αν, όμως, οι μάζες είδαν, έστω θολά, στην προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς μια κυβέρνηση Ενιαίου Μετώπου της Αριστεράς ενάντια στις δικτατορικές εντολές της τρόικας, στα Μνημόνια και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, η ίδια η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούσε αντίστροφη πορεία μπροστά στο ενδεχόμενο μιας άμεσης ανάληψης της κυβερνητικής εξουσίας και άμεσης σύγκρουσης με την ΕΕ και την Γερμανία της Μέρκελ. Καθώς μάλιστα τα ανοίγματα προς το ΚΚΕ και την ΔΗΜΑΡ συναντούν μιαν άρνηση μπετόν αρμέ, η αριστερή κυβέρνηση ερμηνεύεται ρητά σε «κυβέρνηση με κεντρικό κορμό την Αριστερά», με άλλα λόγια, με κέντρο τον ΣΥΡΙΖΑ και περιφέρεια ανοιχτή σε κεντροαριστερές αστικές δυνάμεις, πασοκογενείς και μη, αλλιώς πώς, σε μια κεντροαριστερή «λαϊκομετωπική» κυβέρνηση, στα πλαίσια του αστικού κράτους και του καπιταλισμού, που γνώρισαν οι λαοί και στο παρελθόν με καταστροφικά αποτελέσματα.

Σ’ αυτό το πνεύμα, προεκλογικά, ο Τσίπρας πρόβαλε σαν παράδειγμα την κυβέρνηση Σαλβαντόρ Αλλιέντε (με την γνωστή τραγική κατάληξη) κι ακολουθώντας τα βήματά της επισκέφτηκε ΓΕΕΘΑ και ΓΑΔΑ. Στην πολεμική του δε προς το ΚΚΕ του υπενθύμιζε την «ορθότητα» (;!) της σταλινικής γραμμής των «Λαϊκών Μετώπων» του 7ου Συνεδρίου της Κομιντέρν το 1935 (που έφερε την ήττα στην Γαλλία, και την συντριβή της Ισπανικής Επανάστασης και την Βάρκιζα στην Ελλάδα) ακόμα και την δεξιόστροφη πολιτική των Συνεδρίων του ΚΚΕ επί Φλωράκη, η οποία από την συνεργασία των «δημοκρατικών δυνάμεων» στην ουρά του ΠΑΣΟΚ κατέληξε στην Τζανετακιάδα με τον Μητσοτάκη και τον Κύρκο, πνευματικό πατέρα του Κουβέλη και της «κυβερνώσας (μη) Αριστεράς».

Μετεκλογικά, με τον ΣΥΡΙΖΑ στην θεσμική θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, η δεξιά διολίσθηση πάει να γίνει κατολίσθηση, όπως δείχνουν : η παρουσία και το αστικό φιλοΕΕ πρόγραμμα του Τσίπρα στην ΔΕΘ του 2012· η συνάντησή του με τον Σίμον Πέρες σε συνθήκες που σφυρηλατείται ο αντιδραστικός κι επικίνδυνος άξονας Ισραήλ-Κύπρος –Ελλάδα για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στην ήδη φλεγόμενη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου· η προσπάθεια διεκδίκησης της κληρονομιάς της μακαρίτισσας πασοκικής Διακήρυξης της 3ης Σεπτεμβρίου στην εκδήλωση του «Νέου Αγωνιστή», κλπ, κλπ.

Η σχέση ΣΥΡΙΖΑ και μαζικής στροφής προς τα Αριστερά είναι διαλεκτική, μια ενότητα αντιθέτων – για την ακρίβεια μια ενότητα αντιφάσεων, σε διαρκή ανάπτυξη και αλλαγή, μέσα στην συνολικά ρευστή μεταβατική κατάσταση. Απαιτεί διαλεκτική προσέγγιση κι αντιμετώπιση για να αποφευχθεί η Σκύλλα της σεχταριστικής τύφλας και η Χάρυβδη της οπορτουνιστικής προσαρμογής κι ενσωμάτωσης.

Δεν μπορεί και δεν πρέπει να αγνοηθεί η στροφή στον ΣΥΡΙΖΑ και η ελκτική δύναμη του συνθήματος της κυβέρνησης της Αριστεράς, μέσα στα πλαίσια που προαναφέρθηκαν. Η συνείδηση των μαζών βρίσκεται σε μετάβαση. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα κάνει ρήξεις, άλματα προς τα εμπρός ή και προς τα πίσω. Στην παρούσα φάση, η επαναστατική πρωτοπορία και το ΕΕΚ θα πρέπει να ενισχύσουν την αριστερή μετατόπιση του λαού, δείχνοντας ετοιμότητα για ενότητα στη δράση όλης της Αριστεράς για τα καυτά ταξικά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, προβάλλοντας συνάμα το δικό μας πρόγραμμα για μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση. Θα πρέπει να ασκείται ασυμβίβαστη, τεκμηριωμένη, εύστοχη κριτική στο ρεφορμιστικό, αστικό, φιλοΕΕ πρόγραμμα και την δεξιά διολίσθηση της πολιτικής της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και, ταυτόχρονα, να αποκρούουμε την υστερική αντικομμουνιστική εκστρατεία κατά του ΣΥΡΙΖΑ που έχει εξαπολύσει η άρχουσα τάξη με όλους τους ιδεολογικούς της μηχανισμούς.

Την ίδια στιγμή που δεν χαριζόμαστε στον ΣΥΡΙΖΑ και αρνούμαστε κατηγορηματικά να γίνουμε ουρά του κυβερνητισμού του, πρέπει ταυτόχρονα να οικοδομούμε το Ενιαίο Μέτωπο όλων των κοινωνικών αγωνιστών ενάντια στην κυβέρνηση του κεφαλαίου, την τρόικα ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ, τα Μνημόνια και τα φασιστικά μαντρόσκυλα του συστήματος και να συσπειρώνουμε τους πιο πρωτοπόρους μαχητές στο ανεξάρτητο Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα.

Μ’ αυτό το πνεύμα το ΕΕΚ παρέμβηκε και στις πρόσφατες εκλογές. Τα τεράστια οικονομικά βάρη δεν μας επέτρεψαν να κατεβάσουμε ανεξάρτητα ψηφοδέλτια και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Τον Μάιο δώσαμε το δικό μας επαναστατικό στίγμα κερδίζοντας υποστήριξη πολύ μεγαλύτερη από τους (σχετικά αυξημένους με το παρελθόν) 6 χιλιάδες ψήφους που πήραμε. Στη συνέχεια διερευνήσαμε την δυνατότητα, μέσα στο νέο πολιτικό τοπίο, μιας εκλογικής συμμαχίας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Στις διερευνητικές συζητήσεις, το ΕΕΚ έθεσε μόνο τρεις πολιτικούς όρους. Πρώτον, τόνισε την αριστερή στροφή μεγάλων τμημάτων του λαού και έτσι την ανάγκη να προβληθεί στην καμπάνια ότι μόνη αληθινή κυβέρνηση της Αριστεράς είναι μια αριστερή εργατική κυβέρνηση σε ρήξη με την αστική τάξη και το κράτος της, στηριγμένη σε όργανα μαζικής πάλης και εργατικής εξουσίας. Δεύτερο, η ρήξη με την ιμπεριαλιστική ΕΕ και την ΟΝΕ πρέπει να συνδεθεί ρητά με την διεθνιστική προοπτική της πάλης για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης. Ο τρίτος όρος ήταν αυτονόητος: εφόσον επρόκειτο για εκλογικό μπλοκ κι όχι για προσχώρηση του ΕΕΚ στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το όνομα του Κόμματός μας έπρεπε να αναφέρεται, με κάποια μορφή, και στο ψηφοδέλτιο. Δυστυχώς το όλο εγχείρημα κατέρρευσε καθώς η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, διχασμένη εσωτερικά σε φιλο-ΣΥΡΙΖΑ και αντι-ΣΥΡΙΖΑ τάσεις, απαίτησε τελεσιγραφικά (με απαίτηση κυρίως των φιλο-ΣΥΡΙΖΑ συνιστωσών ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ) να συγχωνευτούμε στα ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εξαφανίζοντας την ανεξάρτητη πολιτική μας ταυτότητα… Απορρίψαμε το τελεσίγραφο, δεν διαλυθήκαμε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Παρόλα αυτά, καλέσαμε σε μια κριτική ψήφο στα ψηφοδέλτιά της, κάνοντας ένα ιδιότυπο ενιαίο μέτωπο με εκείνες της δυνάμεις στο εσωτερικό της που έδειξαν ετοιμότητα αποδοχής των δύο προγραμματικών σημείων για την πάλη για εργατική εξουσία και σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης πάνω στα συντρίμμια της ΕΕ. Το κάναμε με τα μάτια στραμμένα στις μετεκλογικές εξελίξεις, στην ανάγκη να συγκροτηθεί μια συμμαχία πρωτοπόρων μαχητικών δυνάμεων που απορρίπτουν τα καταστροφικά κεντροαριστερά και «αριστερά» σενάρια αστικής διακυβέρνησης, συμμετοχής στην αστική εξουσία, και προσανατολίζονται στην εργατική εξουσία αλλά και την επαναστατική σοσιαλιστική Ευρώπη, απορρίπτοντας την εθνοκεντρική φενάκη.

Θα είναι μέγα και τραγικό λάθος να πιστέψουν οι επαναστάτες ότι όλη η πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα, μετά τον Μάιο-Ιούνιο 2012 καλύπτεται κι εξαντλείται στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής, χωρίς να υπάρχει ανεξάρτητος πολιτικός ρόλος και χώρος ελεύθερος για την ανάπτυξη άλλων και προπαντός των επαναστατικών δυνάμεων του προλεταριάτου.

Οι τελευταίες βρίσκονται μπροστά σε νέα κι επείγοντα καθήκοντα, σε μια ρευστή, μεταβατική, γεμάτη από αιφνίδιες στροφές κατάσταση, όπου οι «από πάνω» δεν μπορούν πια να κυβερνούν με τον παλιό τρόπο κι οι «από κάτω» δεν μπορούν να κυβερνώνται, όπως παλιά από τους απατεώνες, τα λαμόγια και τους τροϊκανούς υπηρέτες του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Με λίγα λόγια το ερώτημα που μπαίνει μπροστά μας είναι το κατεξοχήν λενινικό ερώτημα: Τι να κάνουμε; Τι να κάνουμε σε μια προεπαναστατική κατάσταση σε μετάβαση προς μια ιστορική αναμέτρηση ανάμεσα σε κοινωνική επανάσταση και αντεπανάσταση;

ΙΙΙ

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

8. Το κρισιμότερο ζήτημα, η λυδία λίθος, είναι το ζήτημα της κυβέρνησης της Αριστεράς. Πώς αντιμετωπίζουμε μια τέτοια προοπτική που άνοιξε για πλατιά λαϊκά στρώματα τον Μάιο του 2012 και καθόλου δεν έκλεισε με την ανάδειξη σε κυβέρνηση της σαθρής τρόικας εσωτερικού;

Πρώτα-πρώτα, δεν θέλουμε μια οποιαδήποτε κυβέρνηση που απλώς θα ονομάζεται αριστερή. Δεν θέλουμε καθόλου νέα τραγωδία τύπου Χιλής του Αλλιέντε. Βάρκιζα τέλος, όπως έλεγε ένα από τα πιο πετυχημένα συνθήματα του Δεκέμβρη 2008. Και δεν μας πείθουν καθόλου οι εκτός χρόνου και χώρου, εξωϊστορικές δογματικές και συνάμα καιροσκοπικές αναφορές στις αποφάσεις του 4ου Συνεδρίου της Κομιντέρν περί εργατικών κυβερνήσεων.

Οι αποφάσεις εκείνες δεν μπορούν να αποσπαστούν από το συγκεκριμένο ιστορικό τους πλαίσιο, ιδιαίτερα την τότε κατάσταση στην Γερμανία. Το πόσο εξωπραγματική είναι η μηχανική εφαρμογή της τυπολογίας του 4ου Συνεδρίου στην Ελλάδα του σήμερα, και πόση σπέκουλα γίνεται γύρω από το τι είναι ένα μεταβατικό πρόγραμμα, ας θυμίσουμε ότι τα δύο κύρια μεταβατικά συνθήματα και συνεπώς καθήκοντα μιας εργατικής κυβέρνησης στη μετάβαση στη δικτατορία του προλεταριάτου ήταν, το 1922, μαζί με τον εργατικό έλεγχο στα εργοστάσια στην προετοιμασία της απαλλοτρίωσης του κεφαλαίου, και ο άμεσος εξοπλισμός της εργατικής τάξης για την συντριβή των φασιστικών ταγμάτων εφόδου και της ένοπλης αντεπανάστασης. Αυτοί που στο όνομα του 4ου Συνεδρίου της Τρίτης Διεθνούς (ή και του Μεταβατικού Προγράμματος της Τέταρτης Διεθνούς) είδαν σε μια αριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με ή χωρίς το ΚΚΕ, την μεταβατική εργατική (ή εργατο-αγροτική) κυβέρνηση είναι έτοιμοι να ζητήσουν από αυτήν εδώ και τώρα εργατικό έλεγχο σε όλες τις μεγάλες ιδιωτικές και κρατικές επιχειρήσεις και προπαντός άμεσο εξοπλισμό των μαζών κατά της Χρυσής Αυγής και των δυνάμεων ενός πιθανού στρατιωτικού πραξικοπήματος ;

Αντίστροφα, το ΚΚΕ, συμπίπτοντας σ’ αυτό με τους ρεφορμιστές και τους δεξιούς κεντριστές, διαχωρίζει κι αντιπαραθέτει την προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς στην εργατική εξουσία, μεταφέροντας την τελευταία σε ένα αόριστο κι απόμακρο μέλλον και κάνοντας την πρώτη κεντρικό στόχο της πολεμικής του.

Μια κυβέρνηση της Αριστεράς, όμως, δεν είναι προκαθορισμένο να είναι παντού και πάντα μια αστική-διαχειριστική κυβέρνηση. Πρέπει να παλέψουμε συστηματικά, μεθοδικά, πειστικά, μέσα στις εργατικές και λαϊκές μάζες που ελπίζουν σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς ότι μια αληθινή αριστερή κυβέρνηση που δεν θα διαχειριστεί την χρεοκοπία της κεφαλαιοκρατίας είναι εκείνη που θα σπάσει κάθε δεσμό μαζί της, απαλλοτριώνοντας αυτούς που απαλλοτριώνουν τον μόχθο και την ζωή μας στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο. Για να το πετύχει πρέπει να συντρίψει την ισχύ της, τους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς καταστολής, μαζί και τα φασιστικά μαντρόσκυλά της. Να πάρουν την ισχύ και την εξουσία οι ίδιες οι αυτο-οργανωμένες εργατικές λαϊκές μάζες με τα δικά τους όργανα (Λαϊκές Συνελεύσεις, Επιτροπές Δράσης, Εργατικά Συμβούλια κλπ.). Να εγκαθιδρύσουν την εργατική εξουσία, την Κομμούνα των εργατών που στηριγμένη σε όλους τους καταπιεσμένους θα παλέψει για την δικαιοσύνη, την ελευθερία, την καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση, τον ελευθεριακό κομμουνισμό που δεν έχει καμιά σχέση με την σταλινική γραφειοκρατική καρικατούρα.

Παλεύουμε από τώρα, χωρίς καθυστέρηση και «στάδια», για την ανατροπή του καπιταλισμού και των κυβερνήσεών του, με την θεωρία και πράξη της Διαρκούς Επανάστασης, για μια αριστερή εργατική επαναστατική κυβέρνηση, στηριγμένη σε όργανα μαζικής πάλης και εργατικής εξουσίας που θα μας σώσει από την καταστροφή και θ’ ανοίξει ξανά τον δρόμο στον παγκόσμιο σοσιαλισμό, χωρίς αφεντικά, χωρίς γραφειοκράτες, χωρίς στρατοκράτες, χαφιέδες, τάγματα εφόδου και κάτεργα.

ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ

9. Δεν μπορούμε να καθόμαστε σαν το ΚΚΕ να περιμένουμε πότε θα αποτύχει παταγωδώς ο ΣΥΡΙΖΑ ή αύριο μια κυβέρνηση δικιά του ή με την συμμετοχή του, πότε θα απογοητεύσει τον κόσμο και θα τον κάνει να σιχαθεί την Αριστερά, γιατί τότε ένα μέρος του λαού θα βουλιάξει σε μια συντηρητική παθητικότητα κι ένα άλλο θα σταλθεί στην αγκαλιά του φασισμού και των επίχρυσων μαύρων αυγών του. Ήδη, δυο μήνες μετά τις εκλογές βλέπουμε την φθορά των τριών κυβερνητικών εταίρων να μην την δρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η Χρυσή Αυγή, στις δημοσκοπήσεις ανεβαίνει στην τρίτη θέση…

Η συμμορία του Μιχαλολιάκου είναι φασιστική και καμαρώνει γι’ αυτό, για την εκλογική της εδραίωση αλλά προπαντός για τα τάγματα εφόδου της, σήμα κατατεθέν κάθε φασισμού, οπλισμένες ομάδες που με την πλήρη και ανοιχτή κάλυψη του κράτους κλιμακώνουν μετά τον Ιούνιο τα ρατσιστικά πογκρόμ εναντίον των μεταναστών και κάθε μειονότητας, αλλά και την αντεπαναστατική δράση κατά των αριστερών, των αντιεξουσιαστών κάθε είδους, και των οργανώσεών τους.

Δεν μας τρομοκρατούν. Αυτοί οι αργυρώνητοι μπράβοι είναι προϊόν της εποχής της ιμπεριαλιστικής σήψης και παρακμής του καπιταλισμού ξεβράζοντας κάθε τι βάρβαρο κι απάνθρωπο που δεν κατανάλωσαν και δεν χώνεψαν αιώνες ταξικής σκλαβιάς.

Ήδη από τα τέλη του 190υ αιώνα, την απαρχή του ιμπεριαλισμού, υπήρξε συστηματική καλλιέργεια από την μεγαλοαστική τάξη και τα κέντρα της, εθνικιστικής, ρατσιστικής και αντισημιτικής υστερίας στα μικροαστικά κυρίως στρώματα. Η μέθοδος προσφυγής σε τάγματα εφόδου που διεξάγουν πογκρόμ εκεί που δεν αρκεί απλώς η «νόμιμη» αστυνομική -στρατιωτική βία του κράτους εγκαινιάστηκε τον Οκτώβριο 1905 από τις Μαύρες Εκατονταρχίες στην τσαρική Ρωσία κι έγιναν τo υπόδειγμα για τα τάγματα εφόδου του Μουσολίνι και του Χίτλερ μετά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις υπήρξε εκμετάλλευση εθνικιστικών- ρατσιστικών-αντισημιτικών προλήψεων που προϋπήρχαν αλλά που πήραν ιδιαίτερα βάρβαρη ή και μαζική μορφή σε συγκεκριμένες συνθήκες παγκόσμιας κρίσης, κοινωνικής καταστροφής μη προλεταριακών στρωμάτων και προπαντός, επαναστατικής αναταραχής, με την εργατική τάξη στο προσκήνιο. Ήταν στην Επανάσταση των πρώτων σοβιέτ το 1905 που εμφανίζονται οι Μαυροεκατονταρχίτικες συμμορίες εκεί που δεν αρκούσαν στο κράτος οι σμπίροι της αστυνομίας του ή οι Κοζάκοι για να επιβάλει την απολυταρχική τάξη. Καθόλου τυχαία ο Τρότσκυ έγραψε τότε ότι «ο αντισημιτισμός είναι τέχνη του κυβερνάν».

Ο φασισμός –και σήμερα οι Χρυσαυγίτες και οι παρόμοιοι- δεν είναι κάποιο ανεξάρτητο πολιτικά, πολύ λιγότερο «αντισυστημικό» κίνημα των μικροαστικών στρωμάτων την εποχή της καταστροφής τους. Είναι κινητοποίηση οργανωμένη από το ίδιο το κεφάλαιο εξαθλιωμένων στοιχείων, κυρίως καταστρεφόμενων μικροαστών, με όλες τις προλήψεις τους, την ανημπόρια τους και την κοινωνική απόγνωση, μια κινητοποίηση που επιτρέπει την εξαπόλυση της ατιμώρητης κι αχαλίνωτης βαρβαρότητας σε περιόδους επαναστατικής κρίσης, όταν τα παραδοσιακά μέσα κρατικής καταστολής και διακυβέρνησης δεν επαρκούν για να βγάλουν την αστική τάξη από την κρίση της εξουσίας της και να αποκρούσουν την επαναστατική απειλή.

Η δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων –των μεταναστών, των Εβραίων, κάθε μειονότητας ή ομάδας ατόμων που βαφτίζουν «μη κανονική» με τα δικά τους σκοταδιστικά και βιοεξουσιαστικά κριτήρια- είναι μόνο η εναρκτήρια πράξη μιας βαρβαρότητας που γενικεύεται στη συνέχεια μέσα στην κοινωνία, με στρατηγικό στόχο την συντριβή του εργατικού κινήματος, των εργατικών -αριστερών οργανώσεων, κάθε εστίας συλλογικής κοινωνικής αντίστασης.

Τα επίχρυσα αυγά του ντόπιου φασισμού επωάστηκαν στην αγκάλη της κρατικής εξουσίας για μια πολύ μακριά περίοδο που αρχίζει από την Κατοχή, τους ταγματαλήτες, τους δωσίλογους, μαυραγορίτες και λοιπούς συνεργάτες των Ναζί, οι οποίοι όχι μόνο δεν πάθανε τίποτα στην «Απελευθέρωση» αλλά και γίνανε αυτοί και το περιβάλλον τους, μέσα από τον εμφύλιο και την μακριά άγρια αντικομμουνιστική μετεμφυλιακή ψυχροπολεμική περίοδο, με επιστέγασμα την χούντα, η κυρίαρχη πολιτική-οικονομική ελίτ.

Ο Μιχαλολιάκος, ο Καιάδας κι οι Κασιδιάρηδες δεν βγήκανε από το πουθενά ούτε στηρίζονται, χρηματοδοτούνται, προστατεύονται και καθοδηγούνται από το πουθενά. Δεν αποτελούν το ανεξάρτητο κίνημα της μικροαστικής σκόνης, η οποία οργανικά είναι ανίκανη να έχει οποιαδήποτε ανεξάρτητη πολιτική έκφραση, ακολουθεί ή το κεφάλαιο ή τους εργάτες. Οι «αντισυστημικές» πόζες, με το αζημίωτο και το ατιμώρητο από τις αρχές εξουσίας, αποτελούν μέρος μιας δημαγωγικής εξαπάτησης, απαραίτητο στοιχείο της αποκατάστασης του Νόμου και της τάξης των Κυρίαρχων, αναπόσπαστο εξωκυβερνητικό τμήμα της «τέχνης του κυβερνάν» μέσα στο σύστημα και για την σωτηρία του συστήματος από τον κομμουνισμό.

Είναι ολοφάνερο ότι τον δρόμο στης Χρυσή Αυγή ανοίξανε και ενθαρρύνανε τα ίδια τα αστικά «δημοκρατικά» κόμματα με τα ΜΜΕ τους και τις κυβερνήσεις τους, κεντροαριστερές και κεντροδεξιές, οι Χρυσοχοΐδηδες, οι Λοβέρδοι, οι Σαμαράδες, οι Βορίδηδες, οι Ξένιοι Δένδιες, με την αντιμεταναστευτική μανία, την καλλιέργεια ξενοφοβίας, την άγρια καταστολή, την δημιουργία γκέτο και ζωνών ανομίας, τις στημένες και μετακινούμενες κατά το δοκούν του κράτους «πιάτσες», τα κάτεργα για ντόπιους και ξένους, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που στοιβάζονται, συχνά χωρίς καν πόσιμο νερό οι απόκληροι.

Αλλά και η Αριστερά, κοινοβουλευτική, εξωκοινοβουλευτική ή και αντιεξουσιαστική έχει σοβαρή ευθύνη τόσο για την μακροχρόνια υποτίμηση της ογκούμενης απειλής και αγνόησης των κοινωνικών της αιτιών όσο και τώρα που έσκασε το κλούβιο αλλά πάντα φονικό αυγό. Αντιμετωπίζουν την φασιστική απειλή με αμηχανία (στην καλύτερη περίπτωση), με απίθανο λεγκαλισμό («θα τους ταράξουμε στην νομιμότητα»), εμπιστοσύνη στην παρακμασμένη αστική δημοκρατία («Θα συμμαχήσουμε και με τον διάβολο κατά της ΧΑ»), στενό φλερτ με την αστυνομία που εξωραΐζεται κι αναγορεύεται σε αθώους «ένστολους εργαζόμενους», με κούφιες διαμαρτυρίες κι αποφυγή οποιασδήποτε μορφής συλλογικής οργανωμένης αυτοάμυνας κατά των δολοφόνων ή με απομονωμένες ατομικές πράξεις που δεν θίγουν τις κοινωνικές και πολιτικές ρίζες του προβλήματος…

Στοιχειώδεις προϋποθέσεις μιας αποτελεσματικής αντιφασιστικής πάλης είναι η συγκρότηση ενός Ενιαίου Μετώπου των εργατικών, αριστερών και αντιεξουσιαστικών κινήσεων, οργανώσεων και κομμάτων, λαϊκών συλλογικοτήτων και κοινωνικών αγωνιστών. Όχι μιας υπερταξικής συμμαχίας με τον καπιταλιστικό διάβολο, με τον κάθε Βορίδη που κρύβει το τσεκούρι για να αποκτήσει καρέκλα στη Βουλή, υπουργεία και προνόμια, όχι μέτωπο με τους στυλοβάτες του καπιταλιστικού συστήματος που εκτρέφει το φασιστικό τέρας.

Θα χρειαστεί συστηματική δουλειά για να αναπτυχθούν πλατύτατα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης, αφαιρώντας το έδαφος που διεκδικεί η «ΧΑ» για να παριστάνει μια Χεζμπολάχ ορθόδοξη και με φουστανέλα, χωρίς καν να έχει ίχνος από την αντιμπεριαλιστική στάση της οργάνωσης των Λιβανέζων Σιιτών. Θα χρειαστεί, όμως, και η στηριγμένη στο μαζικό λαϊκό κίνημα συγκρότηση Ομάδων Αυτοάμυνας ενάντια στους γκάνγκστερς του φασισμού.

Η εργατική τάξη μπορεί και πρέπει να σαρώσει τις ναζιστικές συμμορίες με μαζική δράση. Είναι τυχαίο ότι οι νεο-Ναζί ενώ εφορμούσανε με τους βουλευτές της ΧΑ και την βοήθεια των αστυνομικών φρουρών τους σε απροστάτευτους μικροπωλητές σε πανηγύρια στη Ραφήνα και το Μεσολόγγι, δεν τόλμησαν την ίδια ακριβώς στιγμή να σκάσουν μύτη στην μαζικότατη εργατική κινητοποίηση των δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών στην ΔΕΘ; Δουλεύουν στο σκοτάδι, με καλυμμένες τις πλάτες τους από το Κράτος και ετοιμάζουν κλιμάκωση της έντασης ή και εγκλήματα τύπου σιδηροδρομικού σταθμού της Μπολόνιας, όπως δείχνει και η περίπτωση των φασιστών βομβιστών της Λακωνίας. Δεν είναι η κρατική τρομοκρατία που θα μας σώσει από την φασιστική τρομοκρατία.

Τα πολιτικά ερείσματα για τα οποία κομπάζει, μετεκλογικά, η ΧΑ δεν είναι δεδομένα. Θα αυξηθούν ή θα μειωθούν ανάλογα με την εξέλιξη στην ταξική πάλη και τους συσχετισμούς των δυνάμεων στη χώρα και διεθνώς. Η κοινωνία είναι σε αναβρασμό και τα διάφορα στρώματα μετακινούνται πολιτικά διαρκώς, δεν έχουν κατασταλάξει ακόμα. Η εργατική τάξη είναι εκείνη η κοινωνική δύναμη με την απαραίτητη συνοχή και το ιστορικό δυναμικό ώστε, με επικεφαλής τη νέα γενιά και την μαχητική, επαναστατική, οργανωμένη πρωτοπορία του προλεταριάτου, να δώσει επαναστατική ηγεσία, να συγκεντρώσει γύρω της και γύρω από ένα πρόγραμμα εξουσίας και σοσιαλιστικής διεξόδου από την κρίση, όλα τα άλλα λαϊκά στρώματα. Η προλεταριακή κοινωνική επανάσταση είναι η μόνη που μπορεί να πει αληθινά ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ!

ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

10. Σ’ αυτήν την κρίσιμη στιγμή της Ιστορίας, στην αντιφατική διαδικασία ανάδυσης της εργατικής τάξης από αντικείμενο εκμετάλλευσης σε επαναστατικό υποκείμενο της καθολικής χειραφέτησης όλων των καταπιεσμένων, η ευθύνη της επαναστατικής μαρξιστικής πρωτοπορίας, ανεξαρτήτως του μεγέθους της, είναι τεράστια γιατί μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει σαν καταλύτης και πυροδότης επαναστατικών αγώνων, πρωτοπόρα οργάνωση μάχης για την κοινωνική ανατροπή κι απελευθέρωση.

Το 12ο Συνέδριο του ΕΕΚ αναγνωρίζει κι αναλαμβάνει την ιστορική πρόκληση. Δεν αγνοούμε τις αδυναμίες μας που εκδηλώθηκαν και στην πρόσφατη περίοδο. Αλλά είναι ανάξια να λέγεται επαναστατική μια οργάνωση που παραλύει μπροστά στις όποιες αδυναμίες, μπροστά στην δυσαναλογία ανάμεσα στις μικρές της δυνάμεις και το γιγάντιο άλμα που απαιτεί η κρίση. Ακολουθούμε την ρήση του Σπινόζα : δεν γελάμε, δεν κλαίμε, δεν αγανακτούμε αλλά καταλαβαίνουμε. Αυτό δεν σημαίνει, όπως εξηγούσε ο Τρότσκυ επαναλαμβάνοντας τα λόγια του μεγάλου φιλόσοφου, ότι δεν έχουμε μερτικό από τα γέλια, τα κλάματα και την αγανάκτηση του λαού. Ίσα-ίσα. Αλλά με την κατανόηση που δίνει η μαρξιστική θεωρία αποφεύγουμε τα πρόωρα κλάματα ή τα άκαιρα γέλια, καταλαβαίνουμε τις γενικές τάσεις της κίνησης του κόσμου και επεμβαίνουμε πρακτικά για να τον αλλάξουμε.

Το ΕΕΚ έχει το ιστορικό πλεονέκτημα να ανήκει σ’ εκείνο στο διεθνές ρεύμα που πηγάζει από την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 κάτω από την ηγεσία του Λένιν, του Τρότσκυ, των Μπολσεβίκων, την αφετηρία της ανολοκλήρωτης παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης, ένα κίνημα που πάλεψε ενάντια στο ρεύμα για την ολοκλήρωσή της ενάντια σε ιμπεριαλιστές και γραφειοκράτες. Εάν ο Τροτσκισμός επιζεί και δρα στον 21ο αιώνα, παρόλους τους φοβερούς διωγμούς που δέχτηκε από όλα τα εκμεταλλευτικά και καταπιεστικά καθεστώτα και την μακρόχρονη απομόνωση, αυτό δεν έγινε παρά την Ιστορία αλλά μέσα από την Ιστορία και χάρη στην Ιστορία, εκφράζοντας μια υπαρκτή κι ανικανοποίητη ανάγκη: την Διαρκή Επανάσταση μέχρι την πλήρη απελευθέρωση όλης της καταπιεσμένη ανθρωπότητας.

Ο Τροτσκισμός δεν είναι απλώς κάποιος δημοκρατικός αριστερίστικος αντισταλινισμός. Είναι η θεωρία και η πράξη της Διαρκούς Επανάστασης. Γι’ αυτό και είναι ασυμβίβαστος με τον σταλινισμό, την σοσιαλδημοκρατία, κάθε γραφειοκρατία.

Ο ιστορικός κύκλος που άνοιξε το 1917 δεν έκλεισε επειδή η γραφειοκρατία πρόδωσε την επανάσταση και, τελικά, κατέβασε την κόκκινη σημαία από το Κρεμλίνο και στράφηκε στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά. Η παρούσα παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού που είναι και κρίση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης το αποδεικνύει. Καθώς το ξεδίπλωμα της διεθνούς σπείρας φέρνει αυτή την στιγμή την κλυδωνιζόμενη Ευρώπη στο επίκεντρο και την Ελλάδα στην αιχμή των εξελίξεων, έχουμε το καθήκον εδώ και τώρα να παλέψουμε για την Διαρκή Επανάσταση και να σφυρηλατήσουμε την πολεμική μηχανή, το κόμμα και την Διεθνή της Διαρκούς Επανάστασης που απαιτούν οι καιροί.

Δεν αρκεί, όσο απαραίτητα κι αναντικατάστατα κι αν είναι, η ορμή, ο ενθουσιασμός, το ταξικό μίσος απέναντι στο σύστημα και η αγάπη για την ανθρωπότητα. Χρειαζόμαστε πρωτοπόρα επαναστατική οργάνωση, ένα αντιγραφειοκρατικό Κόμμα μάχης, νέου τύπου. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Λένιν για το «πώς κρατιέται, πώς ελέγχεται, πώς δυναμώνει» η συνειδητή πειθαρχία ενός τέτοιου κόμματος της κοινωνικής επανάστασης: «Πρώτα, με τη συνειδητότητα της προλεταριακής πρωτοπορίας και την αφοσίωσή της στην επανάσταση, την αυτοκυριαρχία της, την αυτοθυσία της, τον ηρωισμό της. Δεύτερο, με την ικανότητά της να συνδέεται, να πλησιάζει, κι ως ένα ορισμένο βαθμό, αν θέλετε, να συγχωνεύεται με την πιο πλατειά μάζα των εργαζομένων, πρώτα-πρώτα με την προλεταριακή, μα ακόμα και με την μη προλεταριακή εργαζόμενη μάζα Τρίτο, με την ορθότητα της πολιτικής καθοδήγησης που πραγματοποιεί αυτή η πρωτοπορία, με την ορθότητα της πολιτικής στρατηγικής και τακτικής της, υπό τον όρο ότι οι πλατιές μάζες θα πείθονται από την ίδια τους την πείρα γι’ αυτή την ορθότητα. Χωρίς αυτούς τους όρους είναι απραγματοποίητη η πειθαρχία μέσα σε ένα επαναστατικό κόμμα, πραγματικά ικανό να είναι το κόμμα της πρωτοπόρας τάξης, που έχει καθήκον να ανατρέψει την αστική τάξη και να μετασχηματίσει όλη την κοινωνία.» (Λένιν, Αριστερισμός)

Ας πάρουμε την θύελλα του μπολσεβίκικου Οκτώβρη, ας την ενώσουμε με το πνεύμα του Μάη του ’68 και την ελευθεριακή ορμή του ελληνικού Δεκέμβρη και ας χτίσουμε την οργάνωση της νίκης των εργατών κι όλων των ταπεινών και καταφρονημένων στην Ελλάδα κι όπου γης!

Η ΚΕ του ΕΕΚ

Σεπτέμβριος 2012

Νέα Προοπτική τεύχος#535# Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012