του Θόδωρου Κουτσουμπού
Πάνω από 10.000 κόσμου, στη συντριπτική πλειοψηφία νέοι, διαδήλωσαν για τον Παύλο Φύσσα, το απόγευμα της Κυριακής 18 Σεπτεμβρίου στο Κερατσίνι και αργότερα πορεύτηκαν στην ιστορική Μάνδρα του Μπλόκου της Κοκκινιάς.
Εννιά χρόνια μετά τη στυγερή δολοφονία από την αγέλη των ναζιστών του “τάγματος” της Νίκαιας και τον σφάχτη Ρουπακιά, η θυσία του Παύλου Φύσσα εμπνέει χιλιάδες νέους ανθρώπους.
“Παύλο ψυχάρα άναψε φωτιά – και κάψε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά”, φώναζαν οι φίλοι του και μαζί τους χιλιάδες άλλοι. “Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε, συνεχίζουμε την πάλη για να ξεριζωθεί ο φασισμός και το σύστημα που τον γεννάει”, έγραφαν πολλά από τα πανό των διαδηλωτών.
Στην οδό Παύλου Φύσσα, όπως τώρα λέγεται, στον αριθμό 60, στο μνημείο προς τιμή του Παύλου, η Μάνα-Μάγδα κατέθεσε λουλούδια και φίλησε τον μονάκριβο αγαπημένο της γιο που τόσο πρόωρα θέρισε η κτηνώδης αγέλη της Χρυσής Αυγής. Λουλούδια και στεφάνια κατέθεσαν εργατικά σωματεία και συλλογικότητες, ενώ έγιναν ομιλίες.
Στη μεγαλειώδη πορεία που ακολούθησε, επικεφαλής ήταν η Μάγδα Φύσσα, ο Τάκης Φύσσας, ο Γιάννης Μάγγος, πατέρας του Βασίλη που απαιτεί δικαιοσύνη για το θάνατο-δολοφονία του Βασίλη στο Βόλο, και φοιτητές χτυπημένοι από την αστυνομία στις πρόσφατες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για την αστυνομία στα πανεπιστήμια. Πίσω ακολουθούσε ένα πολύ μαζικό μπλοκ φίλων του Παύλου και αλληλέγγυων, και μετά φοιτητές, όλες οι αριστερές οργανώσεις (ανάμεσά τους το ΕΕΚ), διάφορες κοινωνικές και αντιφασιστικές/αντιρατσιστικές οργανώσεις, εργατικά σωματεία όπως η ΠΕΝΕΝ και ένα μεγάλο μπλοκ του ΠΑΜΕ (μαζί με το υπόλοιπο πλήθος). Κάπου προς το τέλος, πριν το μπλοκ των σωματείων, υπήρχε και ένα μπλοκ του Σύριζα και επίσης του ΜΕΡΑ25.
Όταν η πορεία έφθασε στην Οσία Ξένη, στη Νίκαια, αντιπροσωπεία πήγε στο μνημείο της γειτονικής Μάνδρας του Μπλόκου, όπου η Μάγδα Φύσσα κατέθεσε ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο. Τελικά, η πορεία τελείωσε στην πλατεία Αγ. Νικολάου.
Μικρής κλίμακας επεισόδια σημειώθηκαν μετά το πέρας τη πορείας. Γενικά, όμως αυτή τη χρονιά αποφεύχθηκαν τα επεισόδια καθώς η αστυνομία δεν ήταν κοντά στους διαδηλωτές, αλλά σε παράπλευρους δρόμους χωρίς οπτική επαφή. Βεβαίως, ήταν εκατοντάδες οι μπάτσοι, τα ΜΑΤ και οι Διάδες, ακόμη και ένα ελικόπτερο είχε επιστρατευτεί, ενώ από την προηγούμενη ημέρα η αστυνομία είχε εκδώσει διαταγή να παραμείνουν κλειστοί οι σταθμοί του Μετρό στον Κορυδαλλό και τη Νίκαια – διαταγή που μάλλον ανακλήθηκε αλλά πολλοί δεν το γνώριζαν.
Πριν την μεγάλη πορεία της Κυριακής, προηγήθηκαν εκδηλώσεις όλη την εβδομάδα στα παλαιά σφαγεία στα Λιπάσματα Δραπετσώνας, με εκθέσεις φωτογραφιών “Αντι-Λήψεις” της Γιώτας Εφραιμίδου, τα Μαύρα Πορτρέτα του Δημήτρη Αστερίου, συναυλίες, θεατρικά δρώμενα και με μια μεγάλη συναυλία το Σάββατο 17/9, με μεγάλα ονόματα καλλιτεχνών (ανάμεσά τους Νατάσσα Μποφίλιου, Ματούλα Ζαμάνη, Δεληβοργιάς) και χιλιάδες συγκεντρωμένους που σε κάθε ευκαιρία με συνθήματα διαδήλωναν το μίσος στο φασισμό, αλλά και την καταδίκη των πολιτικών καταστολής που ασκεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατά φοιτητών και εργατών.
Για την κυβέρνηση, την άρχουσα καπιταλιστική τάξη και ιδίως τον κρατικό μηχανισμό καταστολής η διαδήλωση και οι εκδηλώσεις μνήμης για τον Παύλο Φύσσα είναι ένα εχθρικό πεδίο. Γι’ αυτό κινητοποιούν ένα στρατό εκατοντάδων και χιλιάδων αστυνομικών – ενάντια στον εσωτερικό εχθρό! Το ταξικό τους αισθητήριο πάντα τους έφερνε δίπλα στη ναζιστική Αυγή, ως χρηματοδότες, αιμοδότες, συνεργάτες των ναζί. Μαζί με τα φαιά και βορβορώδη ΜΜΕ. Αλλά για το λαϊκό και εργατικό κίνημα, η θυσία του Παύλου ήταν/είναι το κρίσιμο σημείο καμπής, αφύπνισης και μαζικής εξέγερσης απέναντι στην φασιστική απειλή να κατακτήσει και τους δρόμους μετά την είσοδό τους στη Βουλή. Με τις αντιφασιστικές δράσεις σε όλη την Ελλάδα, οι ναζί της Χ.Α. βγήκαν εκτός βουλής, καταδικάστηκαν πρωτοδίκως ως εγκληματική ναζιστική οργάνωση, και στη συνέχεια διασπάστηκαν σε μικρότερα αλληλοσπαρασσόμενα κομμάτια. Όμως, ο κίνδυνος του φασισμού δεν έχει εξαλειφθεί γιατί το τέρας θρέφεται, χρηματοδοτείται και ενισχύεται από το σύστημα που βρίσκεται σε κρίση και σήψη. Ο αγώνας συνεχίζεται, ενάντια στο φασισμό και το σύστημα που τον γεννάει.
Εννιά χρόνια τώρα, οι διαδηλώσεις αφορούν στη διατήρηση της μνήμης αλλά και στη συνέχιση του αγώνα. Τα πρώτα χρόνια για να μπει φραγμός στο φασισμό, να κλείσουν τα γραφεία των ναζί στη Νίκαια, τον Πειραιά και παντού. “Ούτε στο Κερατσίνι, ούτε και πουθενά. Τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά”. Να αποδοθεί δικαιοσύνη και να καταδικαστούν οι ναζιστές εγκληματίες της Χρυσής Αυγής. Τώρα, για να επικυρωθεί και σε δεύτερο βαθμό η ποινή. Η δίκη στο Εφετείο Αθήνας συνεχίζεται την Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου. Όλοι στο Εφετείο, στην Λ. Αλεξάνδρας, 9 π.μ.
Η διατήρηση της μνήμης, όχι ως σωρρευτικού μηχανισμού ιστοριών, αλλά ως στιγμή ανάπτυξης της ίδιας της ταξικής πάλης και της ιστορίας απελευθέρωσης της κοινωνίας από τα ταξικά δεσμά του κεφαλαίου και των μηχανισμών διαστρέβλωσης ή ενσωμάτωσης στο κυρίαρχο αφήγημα, είναι κάθε φορά διεκδικούμενο ζήτημα. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, όπως η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, συμβάντα διαφορετικής τάξης αλλά ενταγμένα σε ένα κοινό ιστορικό πλαίσιο, είναι δύο κομβικά σημεία της ιστορίας των αγώνων που για το ανταγωνιστικό ταξικό εργατικό κίνημα συνιστούν φωτεινούς φάρους στην πάλη για την απελευθέρωση από την καπιταλιστική εκμετάλλευση, την κρατική καταπίεση και την αναξιοπρεπή ζωή. Προσθέτουν τη δική τους λάμψη στη συναστρία εξέγερσης όπως το Πολυτεχνείο και επανάστασης όπως ο Δεκέμβρης του 1944, των αγώνων και οραμάτων για μια αξιοβίωτη ζωή. Ο αγώνας συνεχίζεται. Ή, όπως ο Σαιν Ζυστ το διατύπωνε: “η επανάσταση δεν πρέπει να σταματήσει παρά στην τελείωση της ευτυχίας” – να μην υπάρχουν φασιστικά ανθρωπόμορφα κτήνη και δήμιοι, να εξαλειφθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να μην υπάρχουν καταπιεσμένοι και ταπεινωμένοι άνθρωποι.
