της Κατερίνας Τζιβίλογλου
Το σύνθημα – ερώτημα «Ποιος θα είναι ο επόμενος;» κατακλύζει αυτήν την στιγμή δρόμους και πλατείες της Βόρειας Μακεδονίας, αυτές τις μέρες του πένθους, της οργής και του πόνου έπειτα από τον τραγικό θάνατο 59 νέων ανθρώπων και πάνω από 150 τραυματιών σε πυρκαγιά που ξέσπασε σε κλαμπ στην πόλη Κότσανι ξημερώματα της Κυριακής 16 Μαρτίου 2025.
Το νυχτερινό κέντρο βρισκόταν σε έναν ισόγειο χώρο (πρώην αποθήκη) με μόλις μια μικρή πόρτα για είσοδο-έξοδο, με σφραγισμένη την έξοδο κινδύνου αλλά και τα παράθυρά του. Η οροφή του κατασκευασμένη από εύφλεκτα υλικά αφού τυλίχτηκε αμέσως στις φλόγες δημιουργώντας αποπνικτική ατμόσφαιρα, κατέρρευσε, συμπαρασύροντας το πλήθος σε πανικό και ποδοπάτημα, το οποίο και επέφερε τον τραγικό μαζικό θάνατο των νέων πέραν της πυρκαγιάς. Επιπλέον το συγκεκριμένο κλαμπ, όχι μόνο δεν τηρούσε τις προδιαγραφές και τα μέτρα ασφάλειας (πυρόσβεσης, ανιχνευτών καπνού, εξόδων κινδύνου), αλλά λειτουργούσε με πλαστή άδεια φέροντας ταυτόχρονα το γνήσιο τής υπογραφής του Υπουργείου Εμπορίας.
Το γεγονός αυτό μαρτυρά απροκάλυπτα ότι δεν πρόκειται για δυστύχημα αλλά για έγκλημα. Ένα έγκλημα του κράτους και των μηχανισμών του. Το σύνθημα «Ποιος θα είναι ο επόμενος» συμπυκνώνει όλη την επισφάλεια κάτω από την οποία ζούμε, μαζί με όλες τις απρόβλεπτες συνέπειες που επιφέρει η διεθνής αλλά και εθνική οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος με κύριο αποδέκτη το λαό και την απαξίωση της ζωής του. Σε ποιο σημείο αποκτήνωσης θα φτάσει η εξουσία όπου οι ζωές μας πλέον θα υποβαθμίζονται στο βαθμό που θα αποτελούν απλά αριθμούς που στοιβάζονται με τους υπόλοιπους και αποκτούν μοναχά αξία όσο μιλούμε με όρους κέρδους και απόδοσης; Οι πολιτικές συρρίκνωσης έως αφανισμού των δημόσιων φορέων, αγαθών και υπηρεσιών διαβίωσης, υγείας, εκπαίδευσης, μετακίνησης, πολιτισμού, εν όψει των επικερδών για το νεοφιλελεύθερο κράτος ιδιωτικοποιήσεων, πληρώνονται με τις ζωές μας.
Το κράτος καλείται να δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις στον οργισμένο λαό που βιώνει την καταπίεση και την φτωχοποίηση καθημερινά και εξακολουθητικά απέναντι στις εντατικές και πειθαναγκαστικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που συνυφαίνονται με τη τη διαφθορά, την αναλγησία, την απουσία κρατικής στήριξης και βοήθειας. Η σήψη του υπάρχοντος συστήματος αγγίζει πλέον τα σαθρά του θεμέλια και οδεύει προς την κατάρρευση, όσους μηχανισμούς άμυνας και συντήρησης κι αν ενεργοποιεί.
Οι κρατικές δολοφονίες ενώνουν τη νεολαία, τους συγγενείς, τους φίλους, τον λαό / τους λαούς στις χώρες των Βαλκανίων (Βόρεια Μακεδονία / Κότσανι, Σερβία / Νόβι Σαντ, Ελλάδα / Τέμπη) και ζητούν Δικαιοσύνη. Κι αφού δεν υπάρχει Δικαιοσύνη ο δρόμος είναι ένας.
Η οργή και ο θυμός τού λαού κλιμακώνεται και εκρήγνυται με τους χιλιάδες διαδηλωτές που βρέθηκαν, βρίσκονται και θα βρεθούν στους δρόμους να φωνάξουν αλληλέγγυα:
«Η διαφθορά καίει, αθώοι καίγονται»,
«Τα χέρια σας είναι ματωμένα»
«Εξαιτίας του σάπιου συστήματος, σαπίζουμε νέοι»,
«Κέρδη βαμμένα στων φοιτητών το αίμα»
«Δεν έχω οξυγόνο»
«Εσείς μετράτε κέρδη και ζημιές, εμείς μετράμε ανθρώπινες ζωές»
«Δεν ήταν δυστύχημα ήταν δολοφονία»
«Τώρα η οργή να γίνει ανατροπή, το έγκλημα αυτό δε θα ξεχαστεί»
