Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, η χειρότερη της Ιστορίας όπως όλοι παραδέχονται πια, δεν έχει τελειώσει. Βρισκόμαστε στο μέσο του ξεδιπλώματός της. Στο τέλος του 2009, το φάσμα των κρατικών χρεοκοπιών, από το Ντουμπάι και την Ελλάδα ως την Ιρλανδία, συγκλονίζει την Ευρωζώνη και το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποκαλύπτει τις καταστροφικές επιπτώσεις που έχουν τα βουνά των συσσωρευμένων χρεών πάνω στα καπιταλιστικά κράτη σε ολόκληρο τον πλανήτη, ξεκινώντας από τις ίδιες της Ηνωμένες Πολιτείες, και διαψεύδει τους αρχικούς ισχυρισμούς για ανάκαμψη.
Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, η χειρότερη της Ιστορίας όπως όλοι παραδέχονται πια, δεν έχει τελειώσει. Βρισκόμαστε στο μέσο του ξεδιπλώματός της. Στο τέλος του 2009, το φάσμα των κρατικών χρεοκοπιών, από το Ντουμπάι και την Ελλάδα ως την Ιρλανδία, συγκλονίζει την Ευρωζώνη και το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποκαλύπτει τις καταστροφικές επιπτώσεις που έχουν τα βουνά των συσσωρευμένων χρεών πάνω στα καπιταλιστικά κράτη σε ολόκληρο τον πλανήτη, ξεκινώντας από τις ίδιες της Ηνωμένες Πολιτείες, και διαψεύδει τους αρχικούς ισχυρισμούς για ανάκαμψη.Η παροχή ενός άνευ προηγούμενου ποσού ρευστότητας από τις κυβερνήσεις και τις κεντρικές τράπεζες, ιδιαίτερα μετά τον πανικό που δημιούργησε η χρεοκοπία της Lehman Brothers το 2008-2009, για να σωθεί το υπό κατάρρευση διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, ήταν μια επιχείρηση συγκράτησης της πτώσης : προσωρινά καθυστέρησαν την ανεξέλεγκτη πτώση χωρίς να επιλύσουν τις συστημικές αντιφάσεις που εξερράγησαν στην κρίση. Οι αντιφάσεις αυτές οξύνθηκαν παραπέρα ενώ δημιουργήθηκαν και νέα προβλήματα.
Παρά τις ρητορείες για αναθέρμανση της οικονομίας, δεν υπάρχει καμία ανάκαμψη στις θέσεις εργασίας αλλά, αντιθέτως, αύξηση της ανεργίας, καμία ανάκαμψη αλλά συρρίκνωση της πίστωσης στα νοικοκυριά και τις μικρές επιχειρήσεις, καμία ουσιαστική μείωση του όγκου των απλήρωτων χρεών στις υπερεκτεθειμένες και με μειωμένα κεφάλαια τράπεζες. Ο ωκεανός των παραγώγων δεν μειώθηκε παρά ελάχιστα. Η λειτουργία τους, σε κάθε περίπτωση, είναι ζωτικής σημασίας για τον σύγχρονο καπιταλισμό και δεν μπορεί να καταργηθεί χωρίς να επισπεύσει την κατάρρευση ολόκληρου του συστήματος. Νέες τεράστιες φούσκες πλασματικού κεφαλαίου δημιουργήθηκαν καθώς η μαζικά διαθέσιμη ρευστότητα διοχετεύτηκε ξανά σε κερδοσκοπικές δραστηριότητες. Ειδικότερα το carry trade στη βάση του αποδυναμωμένου αμερικάνικου δολαρίου τροφοδότησε την κερδοσκοπία, υπονομεύοντας τα αποτελέσματα του πακέτου οικονομικής ενίσχυσης ανακατευθύνοντας τη ροή χρήματος εκτός των ΗΠΑ. Οι χρηματιστηριακές αγορές ανέρχονται ραγδαία, παρόλο που στη σφαίρα της παραγωγής κυριαρχεί η υπερπαραγωγή εμπορευμάτων και η κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, ανοίγοντας περαιτέρω τη ψαλίδα ανάμεσα στο πλασματικό και παραγωγικό κεφάλαιο. Οι φούσκες, αργά ή γρήγορα θα σκάσουν, δημιουργώντας μια δεύτερη φάση ύφεσης .
Η κρατική παρέμβαση μέσω της ποσοτικής χαλάρωσης(quantitative easing) εσκεμμένα προωθεί την κερδοσκοπία προκειμένου να σώσει από την κατάρρευση το χρηματιστικό κεφάλαιο που είναι κυρίαρχο στην ιμπεριαλιστική εποχή της παρακμής του καπιταλισμού. Αλλά με αυτόν τον τρόπο το ίδιο το δημόσιο χρέος αυξάνεται αστρονομικά χωρίς να έχει μια βάση που να το στηρίζει στην σφαίρα της παραγωγής αξίας. Τα κρατικά ομόλογα για την χρηματοδότηση των δημόσιων χρεών και ελλειμμάτων πήραν τη θέση που μέχρι πρόσφατα κατείχε η αγορά των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων υψηλού κινδύνου (sub-prime mortgage market), η οποία με την αναπόφευκτη κατάρρευσή της πυροδότησε την παρούσα κρίση. Σχολιάζοντας την περίπτωση της Ελλάδας, ηγετικά στελέχη μεγάλων δυτικών τραπεζών προβλέπουν ότι «μετά από δύο χρόνια ανησυχίας για τον κίνδυνο χρεοκοπιών των υποθηκών και των εταιρειών, ο κίνδυνος να χρεοκοπήσουν κράτη πρόκειται να αποτελέσει ΤΟ μεγάλο θέμα για το 2010 – τόσο για τις τράπεζες όσο και για την ευρύτερη επενδυτική κοινότητα» (Financial Times, 21 Δεκεμβρίου 2009).
Τόσο οι μητροπολιτικές όσο και οι περιφερειακές χώρες πλήττονται από τη χρεοκοπία της χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης. Το κέντρο του παγκόσμιου συστήματος και συνεπώς της κρίσης βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, την πιο ισχυρή και συνάμα την πιο υπερχρεωμένη χώρα στον κόσμο, που προσπαθεί να εξάγει τη χρεοκοπία της σε ολόκληρο τον κόσμο. Η Ευρώπη, η Ιαπωνία, η Ρωσία και η Κίνα συγκλονίζονται από τη διεθνή θύελλα και όλοι οι ανταγωνισμοί οξύνονται.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει δεχτεί σημαντικό πλήγμα. Η χρεοκοπημένη καπιταλιστική Ελλάδα δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση αλλά ηγείται μιας σειράς χωρών της ΕΕ με τεράστια ελλείμματα και χρέη που τις συνθλίβουν: Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία κ.ά. Τα κρατικά χρεοστάσια απειλούν τις τράπεζες που έχουν υπερεκτεθεί ως δανειστές καθώς και τη βιωσιμότητα της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης και ολόκληρο το ιμπεριαλιστικό σχέδιο της Ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης. Οι φυγόκεντρες δυνάμεις αυξάνονται κλονίζοντας ολόκληρο το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Οι προσπάθειες των καπιταλιστών και των καπιταλιστικών κυβερνήσεων να εξαναγκάσουν τους εργάτες να πληρώσουν για την δική τους κρίση προκαλεί κοινωνικές αντιστάσεις και όξυνση της ταξικής πάλης. Δρακόντεια μέτρα επιβλήθηκαν στην Ιρλανδία κι ένα ακόμα χειρότερο πρόγραμμα, στα πρότυπα αυτού που επιβλήθηκε στη Λετονία, παρουσιάστηκε από τα θεσμικά όργανα της ΕΕ ως τελεσίγραφο στην Ελλάδα. Η
«εναλλακτική λύση» της βοήθειας από το ΔΝΤ είναι εξίσου καταστροφική για τις λαϊκές μάζες. Η εξέγερση του Δεκεμβρίου 2008 και η αστυνομική βία, ένα χρόνο μετά, κατά των διαδηλωτών που τιμούσαν την επέτειο της εξέγερσης, με τη δολοφονική επίθεση από τις ειδικές μονάδες ΔΕΛΤΑ κατά των τροτσκιστών του ΕΕΚ, οι μαζικές συλλήψεις και οι επερχόμενες δίκες διαδηλωτών, εκδηλώνουν την αυξανόμενη κοινωνική αναταραχή, ιδιαίτερα στην εξεγερμένη νεολαία που αντιμετωπίζει την μαζική ανεργία και την υπερεκμετάλλευση της επισφαλούς «ελαστικής» εργασίας. Αυτές οι μάχες είναι οι πρώτες εκδηλώσεις μιας πολιτικής επαναστατικής διαδικασίας, η οποία θα μπορούσε και θα έπρεπε να επεκταθεί στην ευρωπαϊκή ήπειρο και σε διεθνή κλίμακα. Η Ελλάδα καθρεφτίζει παγκόσμιες ιστορικές εξελίξεις.
Παρά τις αυταπάτες που διαδίδουν οι αστοί οικονομολόγοι και τα μαζικά μέσα επικοινωνίας, η Κίνα δεν είναι η λύση για την παγκόσμια κρίση αλλά κρίσιμο τμήμα του προβλήματος.
Η τεράστια αύξηση της κινέζικης οικονομίας και η επιτάχυνση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης τροφοδοτήθηκαν από την επέκταση προμήθειας φτηνού χρήματος στις ΗΠΑ, την ραγδαία αύξηση της αμερικανικής κατανάλωσης και των κινεζικών εξαγωγών προπαντός στις ΗΠΑ, στη βάση μιας άνευ προηγουμένου υπερπαραγωγής πλασματικού κεφαλαίου.
Η διοχέτευση στην οικονομία, πέρσι από τις κρατικές κινέζικες αρχές, του τεράστιου πακέτου ενίσχυσης των 4 τρισεκατομμυρίων γιουάν δεν έλυσε την κρίση υπερπαραγωγής (για παράδειγμα το πλεόνασμα παραγωγής σε ατσάλι ήταν ήδη από το 2005, 120 εκατομμύρια τόνοι περισσότερο από της Ιαπωνίας, του δεύτερου μεγαλύτερου στο κόσμο παραγωγού). Οδήγησε στο να δημιουργηθούν νέες φούσκες στις τιμές του χρηματιστηρίου και στην κερδοσκοπία στην αγορά ακινήτων. Οι λόγοι είναι δομικοί. Η γιγαντιαία δυσαναλογία ανάμεσα σε μια οικονομία που πρωταρχικά κατευθύνεται προς τις εξαγωγές και μια ανεπαρκή, υπανάπτυκτη εσωτερική αγορά σε έναν ακόμα υβριδικό κοινωνικο-οικονομικό σχηματισμό που τώρα αντιμετωπίζει μια διεθνή καθίζηση στην ύφεση, τινάζει στον αέρα κάθε προσπάθεια της κυρίαρχης πτέρυγας της παλινορθωτικής γραφειοκρατίας του Κινέζικου Κόμματος-Κράτους να εδραιώσει μια προσωρινή κοινωνική ισορροπία μεταξύ των τάξεων και μεταξύ της υπαίθρου και των βιομηχανικών κέντρων. Οι κοινωνικές εντάσεις και αγώνες αυξάνονται αποκαλύπτοντας την φενάκη της λεγόμενης αρμονικής κοινωνίας με ένα σοσιαλισμό της αγοράς με κινέζικα χαρακτηριστικά».
Την ίδια στιγμή αυξάνονται οι πιέσεις από το διεθνές κεφάλαιο, που αναζητά μια διέξοδο από τη χρεοκοπία του, στην Κίνα. Οι απαιτήσεις για ανατίμηση του κινεζικού νομίσματος, έχει ως απώτερο στόχο το άνοιγμα των κινέζικων χρηματιστικών αγορών, την επέκταση της εσωτερικής αγοράς κάτω από την κυριαρχία του ξένου κεφαλαίου, και τελικά την μετατροπή αυτής της αχανούς χώρας σε ημι-αποικία των αμερικανικού, ευρωπαϊκού και γιαπωνέζικου κεφαλαίου. Προφανώς αυτός ο στόχος δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς μια παρατεταμένη βίαιη διαδικασία ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων, οικονομικών πιέσεων και πολέμων – και χωρίς να προκληθούν έντονες αντιστάσεις και επαναστατικές αναταραχές μέσα στην ίδια την Κίνα.
Η Ρωσία επίσης δέχεται τεράστιες πιέσεις από την τρέχουσα παγκόσμια κρίση που οδήγησε στην πρώτη της σοβαρή ύφεση της δεκαετίας, στην υποτίμηση του ρουβλιού κατά 30%, την χρεοκοπία πολλών επιχειρήσεων, την πτώση των ολιγαρχών που εξαγοράστηκαν τα χρέη τους από το Κρεμλίνο και μια σημαντική μείωση των κρατικών αποθεμάτων. Μετά την εποχή Γιέλτσιν, με τη θεραπεία-σοκ του ΔΝΤ, τη μαζική λεηλασία της δημόσιας περιουσίας στη δεκαετία του ‘90 και την συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια των ολιγαρχών, μια εποχή που τελείωσε με το χρεοστάσιο του 1998, η παρούσα διεθνής θύελλα έδωσε καταλυτικό πλήγμα στην εποχή Πούτιν της σταθεροποίησης και του ανανεωμένου κρατικού ελέγχου. Η άρχουσα ελίτ είναι διασπασμένη και ένα σημαντικό τμήμα υπό τον πρόεδρο Μεντβιέντεβ στρέφεται ξανά σε ένα νέο γύρο ιδιωτικοποιήσεων και ανοιγμάτων στο ξένο κεφάλαιο.
Ο αμερικάνικος και ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός στην κρίση τους, αναζητώντας διέξοδο, οδηγούνται ξανά σε νέες προσπάθειες επαν-αποικιοποίησης του αχανούς χώρου που εκτείνεται από την Ανατολική Ευρώπη ως την Ρωσία και την Κίνα. Η ανθρωπότητα μπήκε σε μια περίοδο βίαιων σπασμωδικών εξελίξεων με άγνωστη κατάληξη που θα κριθεί από την ζωντανή σύγκρουση ζωντανών δυνάμεων σε παγκόσμια κλίμακα.
Ο πόλεμος του Ομπάμα
Οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται στο κέντρο όχι μόνο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης αλλά και της πολιτικής κρίσης επίσης.
Η κλιμάκωση των πολεμικών συγκρούσεων στο Αφγανιστάν που αποφασίστηκε από την κυβέρνηση Ομπάμα φανερώνει τη συνέχεια καθώς και την εξόφθαλμη αποτυχία του αποκαλούμενου πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία που άρχισε η κυβέρνηση Μπους, και που ενάντια στον οποίο, κατά κύριο λόγο, είχε εκλεγεί ο Ομπάμα. Η «Ομπάμα-μανία» και οι αυταπάτες για τον βραβευμένο με το Νόμπελ ειρήνης πολέμαρχο του Αφγανιστάν, δέχτηκαν θανάσιμο χτύπημα. Είναι απολύτως αναγκαίο και επείγον για την αμερικάνικη και την παγκόσμια εργατική τάξη να κάνει τον ισολογισμό αυτής της πολιτικής χρεοκοπίας.
Ο Ομπάμα παρουσιάστηκε ως ο αντίπαλος της πολιτικής των εξωτερικών πολέμων του Μπους, αν και κράτησε στην πρώτη γραμμή την αγαπημένη του σιωνιστικού λόμπι Χίλαρι Κλίντον καθώς και τους πολεμοχαρείς τόνους και την ιμπεριαλιστική ιδεολογία του Δημοκρατικού Κόμματος. Τώρα, νεκρανασταίνει την αυτοκρατορική Αυγουστίνεια φενάκη του δίκαιου πολέμουγια να δικαιολογήσει τα συνεχιζόμενα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στο Αφγανιστάν, το Πακιστάν, και το Ιράκ.
Ο νέος Πρόεδρος διαφημίστηκε ως ο νέος Ρούσβελτ που θα εισήγαγε ένα νέο κεϋνσιανό New Deal. Στις σημερινές συνθήκες, όπου όχι μόνο ο νεοφιλελευθερισμός αλλά και ο Κεϋνσιανισμός έχουν αποτύχει, αυτό είναι αδύνατον. Δεν μπορεί να υπάρξει η μετενσάρκωση ενός νέου Ρούσβελτ με την μορφή του Ομπάμα στον Λευκό Οίκο. Η μαζική πτώχευση των αμερικανικών οικογενειών μετά από την καταστροφή της αγοράς των στεγαστικών δανείων, η μαζική ανεργία, και η αποτυχημένη μεταρρύθμιση στην Υγεία δείχνουν ότι η κυβέρνηση Ομπάμα αντιμετωπίζει τις καταστροφές όχι μόνο στα πολεμικά μέτωπα της κεντρικής Ασίας αλλά και στα κοινωνικά μέτωπα μέσα στο ίδιο της το σπίτι.
Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, ωθούμενος από την κατάρρευση της εσωτερικής ισορροπίας του, δεν μπορεί παρά να στρέφεται στον πόλεμο για την αποκατάσταση, σε μια νέα βάση, της παγκόσμιας υπεροχής του και της αυτοκρατορικής αποστολής του. Αυτό τον οδηγεί σε πιο βάρβαρους πολέμους και σπασμούς, ιδιαίτερα στην κεντρική Ασία, το Ιράν και τη Μέση Ανατολή.
Η Τουρκία διαδραματίζει έναν σημαντικό ρόλο στα σχέδια του ιμπεριαλισμού σε αυτή την περιοχή. Πρέπει να πολεμήσουμε αποφασιστικά ενάντια σε αυτόν τον ρόλο καθώς επίσης και στην καταπίεση του κουρδικού λαού. Η Συντονιστική Επιτροπή για την Επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς (CRFI) καταδικάζει τη δικτατορική απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου και του
«βαθέως κράτους» στην Τουρκία να κηρύξει εκτός νόμου το κουρδικό DTP.
Το σχέδιο για μια ιμπεριαλιστική ψευτο-λύση του παλαιστινιακού προβλήματος έχει καταρρεύσει. Η πιο δεξιά κυβέρνηση στην ιστορία του Ισραήλ συνεχίζει την άγρια κατοχή της στους ξεσπιτωμένους Παλαιστινίους, τον αποκλεισμό της Γάζας, καθώς και την επέκταση των εποικισμών στη Δυτική Όχθη. Παρά την προδοσία της ηγεσίας της PLO του Αμπάς, ο Παλαιστινιακός λαός, αν και χωρίς ηγεσία, δεν σταμάτησε την αντίστασή του στην κατοχή.
Οι πολεμικές απειλές από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ στο Ιράν εντείνονται, με πρόφαση το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Οι εξελίξεις στη χώρα που γνώρισε τη μεγαλύτερη λαϊκή επανάσταση στη Μέση Ανατολή το 1979 έχουν φθάσει σε κρίσιμο σημείο. Το αδιέξοδο και η αποσύνθεση του κληρικαλιστικού καθεστώτος, οι κινητοποιήσεις μετά από τις εκλογές του Ιουνίου του 2009, ο ρόλος των αστικών φιλο-ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην ηγεσία της αντιπολίτευσης αλλά και οι θεμιτές διαμαρτυρίες των σπουδαστών και των γυναικών ενάντια στο καταπιεστικό, σκοταδιστικό καθεστώς έχουν αλλάξει εντυπωσιακά το πολιτικό τοπίο στο Ιράν. Η Συντονιστική Επιτροπή για την Επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς πρέπει να παρακολουθεί προσεκτικά και να αναλύει κάθε βήμα των εξελίξεων, αναπτύσσοντας την επαναστατική κατανόηση της κατάστασης και την γραμμή παρέμβασης σ’ αυτήν.
Ο πασιφισμός στις μητροπολιτικές χώρες κι ο αστικός εθνικισμός ή/και ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός στην περιφέρεια είναι συνολικά ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τους πολεμικούς κινδύνους και όλες τις προκλήσεις της παρούσας παγκόσμιας ιστορικής κατάστασης. Μια διεθνής κινητοποίηση της εργατικής τάξης και των αντιιμπεριαλιστικών λαϊκών δυνάμεων απαιτείται με την προοπτική της Διαρκούς Επανάστασης ενάντια στον διαρκή πόλεμο.
Τάσεις μέσα στην εργατική τάξη και το πολιτικό καθήκον της
Η Ευρώπη παρουσιάζει σε μια συμπυκνωμένη μορφή όλες τις κύριες τάσεις που αναπτύσσονται μέσα στην πάλη της εργατικής τάξης.
Οι μαζικές απεργίες, οι μαζικές διαδηλώσεις, οι καταλήψεις εργοστασίων, οι ομηρίες αφεντικών από τους εργάτες, οι νεολαιΐστικες και εργατικές εξεγέρσεις σε μια σειρά από χώρες στην Ευρώπη (Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα, Ιρλανδία αλλά και Ρουμανία, Σερβία, κ.λπ.) καταδεικνύουν την αυξανόμενη οργή και την μαχητική ικανότητα του προλεταριάτου κάτω από την πίεση της μαζικής ανεργίας, της ευέλικτης εργασίας, τις περικοπές στους μισθούς, την αποδόμηση του ασφαλιστικού, την κρατική καταστολή κ.λπ.
Η ανάπτυξη της πάλης και της ταξικής συνείδησης είναι μη γραμμική, ανισόμερη από χώρα σε χώρα, αντιφατική. Τα Επαναστατικά Κόμματα πρέπει να παρακολουθούν προσεκτικά κάθε βήμα και να μελετούν τις εσωτερικές τάσεις και την ανάπτυξή τους μέσω της επέμβασής τους στους αγώνες με ένα μεταβατικό πρόγραμμα δράσης και αιτημάτων που θα συνδέει κάθε φορά την παρούσα στιγμή με την πάλη για την εργατική εξουσία, προετοιμάζοντας έτσι τη νίκη της.
Έχουμε μπει σε ένα στάδιο προσεκτικής, μεθοδικής, συστηματικής οργάνωσης και προετοιμασίας για τις επερχόμενες επαναστατικές καταστάσεις.
Οποιοσδήποτε σχηματισμός αντικαπιταλιστικών μετώπων ή κομμάτων (η προοπτική που υποστηρίζεται από το NPA στη Γαλλία, το Αριστερό Μπλοκ στην Πορτογαλία, τον ΣΥΡΙΖΑ, και σε μια πιο αριστερή έκδοσή του από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Ελλάδα, το βρετανικό SWP και τους ομο-ιδεάτες τους διεθνώς), που ισχυρίζεται ότι παλεύει τον καπιταλισμό παραμένοντας μέσα στα πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος,
«για να ανατρέψει την αντεργατική, αντι-λαϊκή πολιτική των κυβερνήσεών τους και της ΕΕ» χωρίς να προβάλει την ανάγκη της ανατροπής των ίδιων των κυβερνήσεων και της ΕΕ, είναι μια αντιδραστική απάτη.
Παλεύουμε για τη ανατροπή όλων των καπιταλιστικών κυβερνήσεων και της ιμπεριαλιστικής ΕΕ που έχει κηρύξει τον ταξικό πόλεμο με δρακόντεια μέτρα άγριας
«λιτότητας» ενάντια σε όλους τους εκμεταλλευμένους κι έχει μετατρέψει την ήπειρο σε «Ευρώπη-Φρούριο» ενάντια στους μετανάστες. Για να νικήσουμε την προσπάθεια των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών να κάνουν αποικίες τους τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, των Βαλκανίων και, επιπλέον την ίδια την Ρωσία. Για να ενοποιηθούν σε σοσιαλιστική βάση όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί από τον Ατλαντικό έως τον Ειρηνικό στις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.
Κλιματική Αλλαγή
Η υποστηριζόμενη από τον ΟΗΕ, Σύνοδος Κορυφής της Κοπεγχάγης για την κλιματική αλλαγή ήταν ένα συνολικό και αναπόφευκτο φιάσκο. Οι καπιταλιστές ηγέτες του κόσμου κατέδειξαν ότι είναι συνολικά απρόθυμοι να κάνουν το ελάχιστο βήμα για τη μείωση του κινδύνου της οικολογικής καταστροφής. Αντίθετα, είναι έτοιμοι να εξαπολύσουν βάρβαρη αστυνομική καταστολή ενάντια σε εκείνους που παλεύουν ενάντια σε αυτόν τον κίνδυνο με άμεση δράση όπως έγινε με την καταστολή που δέχθηκαν οι διαδηλωτές στους δρόμους της δανέζικης πρωτεύουσας.
Η τελική κάλπικησυμφωνία που υπογράφηκε από κοινού από τις ΗΠΑ, την Κίνα, την Ινδία, την Βραζιλία και τη Νότια Αφρική είναι μόνο μια κούφια έκφραση ασαφών στόχων, χωρίς οποιαδήποτε δέσμευση, εκτός από την δέσμευση να υπερασπιστούν τα κέρδη των εταιριών. Αλλά ακόμη και αυτό το χωρίς αξία κομμάτι χαρτί ξεσκίστηκε αμέσως μετά από τη Βραζιλία και τη Νότια Αφρική, δύο από τους συνυπογράφοντες».
Ο αποσυντεθειμένος παγκόσμιος καπιταλισμός σε κρίση, είναι άπληστος για κέρδη τώρα περισσότερο από ποτέ πριν, απειλεί με οικολογική καταστροφή την ανθρωπότητα, όλα τα ζωντανά όντα, την Φύση ως το ανόργανο σώμα των ανθρώπινων όντων. Δεν είναι οι παραγωγικές δυνάμεις καθ’ αυτές, δηλ. η αναπτυσσόμενη υλική και διανοητική ικανότητα της ανθρωπότητας να υπερνικήσει τους φυσικούς και κοινωνικούς εξαναγκασμούς, αυτές που προκαλούν την κλιματική αλλαγή και τις περιβαλλοντικές καταστροφές αλλά η κακή χρήση, ο στραγγαλισμός και η διαστρέβλωσή τους από τις ιστορικά ξεπερασμένες καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις παραγωγής. Η λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη» στον καπιταλισμό είναι ένας δημαγωγικός, παραπλανητικός τρόπος να βρεθούν οι νέες διέξοδοι για το πλεονάζον κεφάλαιό τους, χωρίς πραγματικά να ενδιαφέρονται για το περιβάλλον. Η αναζήτηση μιας καπιταλιστικής «λύσης» στα προβλήματα των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών του Βορρά δεν στρέφεται μόνο σε βάρος του τριτοκοσμικού Νότου αλλά ενάντια στην επιβίωση ολόκληρου του πλανήτη. Αυτή η επιβίωση και ο ανθρώπινος πολιτισμός συνολικά εξαρτώνται τώρα από την αναδιοργάνωση της παγκόσμιας οικονομίας πάνω σε νέες κοινωνικές βάσεις σύμφωνα με τις ανάγκες της ζωής, και όχι προς όφελος των κερδών μερικών μεγιστάνων.
• Απαιτούμε την απαλλοτρίωση όλων των βιομηχανιών που ρυπαίνουν το περιβάλλον χωρίς αποζημίωση κάτω από εργατικό έλεγχο!
• Απαιτούμε το δικαίωμά μας στο ζωτικό μας χώρο, ενάντια στα μητροπολιτικά τερατουργήματα.
• Παλεύουμε να ξανακάνουμε δική μας την ζωή μας ενάντια στα βαμπίρ του κεφαλαίου, για την απαλλοτρίωση των καπιταλιστών απαλλοτριωτών, για τον παγκόσμιο Σοσιαλισμό!
Ενάντια στην καταπίεση των γυναικών
Παρόλους τους ισχυρισμούς για το αντίθετο, η καταπίεση των γυναικών έχει ενταθεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες, και στις χώρες της μητρόπολης και στην περιφέρεια. Η ύφεση και η κρίση του καπιταλισμού είναι αδιάλυτα συνδεδεμένες με την κρίση της πατριαρχίας, τον σεξισμό, το trafficking, την πορνεία και όλες τις μορφές βίας σε βάρος των γυναικών.
Το μέτρο για τη χειραφέτηση όλων των καταπιεσμένων είναι η χειραφέτηση των γυναικών. Η καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση, ο κομμουνισμός, μέσω της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης, δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την κατάργηση όλων των μορφών καταπίεσης με βάση το φύλο.
Ποια Διεθνής;
Η παγκόσμια καπιταλιστική χρεοκοπία και οι κοινωνικές-πολιτικές επιπτώσεις της θέτουν όπως ποτέ μέχρι τώρα την επιτακτική ανάγκη μιας Επαναστατικής Διεθνούς του προλεταριάτου και όλων των καταπιεσμένων για την συντριβή του καπιταλισμού και την αναδιοργάνωση της κοινωνίας σε σοσιαλιστικές βάσεις σε πλανητική κλίμακα.
Αλλά αυτή η εργατική επαναστατική Διεθνής δεν μπορεί να γεννηθεί με κάποιο προεδρικό διάταγμα ή να ιδρυθεί με το κάλεσμα κάποιου στρατιωτικού λαϊκιστή Βοναπάρτη, πολύ λιγότερο από κάποιον Βοναπάρτη ενός αστικού κράτους. Το κάλεσμα για την Πέμπτη Διεθνή από τον Τσάβες, απευθύνεται χωρίς οποιαδήποτε προγραμματική βάση σε ένα ετερογενές ακροατήριο που καλύπτει ένα ευρύ πολιτικό φάσμα που αντιπροσωπεύουν διαφορετικές και αντίπαλες ταξικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων των φιλελεύθερων αστικών κομμάτων. Δεδομένου ότι η εξωτερική πολιτική είναι η συνέχεια της εσωτερικής, η 5η Διεθνής του Τσάβες εμφανίζεται σαν η προέκταση του τσαβικού PSUV, ενός κόμματος που επιχειρεί να πειθαρχήσει, να αναχαιτίσει και να ελέγξει οποιαδήποτε πολιτική έκφραση της εργατικής τάξης.
Η αναφορά στην «5η»Διεθνή και έτσι η αναγνώριση της παράδοσης της 4ης Διεθνούς που ιδρύθηκε από τον Λέων Τρότσκι και τους συντρόφους του έχει ως στόχο να προσελκυστούν και να παγιδευτούν οι επαναστατικές δυνάμεις που προέρχονται από εκείνη την παράδοση.
Ο François Sabado, ένας από τους κύριους ηγέτες της πρώην Ενιαίας Γραμματείας της 4ης Διεθνούς, απάντησε ήδη θετικά στο κάλεσμα, αν και έθεσε μερικά σημεία προς συζήτηση, τα οποία απηχούν τις «αριστερές» φιλελεύθερες απόψεις που επικρατούν στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στη Γαλλία και στην πρώην LCR που διαλύθηκε με την ενσωμάτωσή της στο NPA. Στην πραγματικότητα δέχεται ότι ο αρχηγός ενός αστικού κράτους μπορεί να πάρει την πρωτοβουλία για μια διεθνή οργάνωση της εργατικής τάξης. Ολόκληρη η μαρξιστική θεωρία του κράτους, των τάξεων, της πάλης των τάξεων και της μετάβασης στον κομμουνισμό μέσω της δικτατορίας του προλεταριάτου, ενός κράτους που σβήνει του τύπου της Παρισινής Κομμούνας, απορρίπτεται. Το επερχόμενο Παγκόσμιο Συνέδριο του διεθνούς ρεύματος στο οποίο ανήκει ο Σαμπαντό εγγράφεται στην ίδια διαλυτική προοπτική εξαφάνισης των υπολειμμάτων της τεταρτοδιεθνιστικής παράδοσης
Μια παρόμοια πορεία ακολουθείται και από άλλες τάσεις τροτσκιστικής αναφοράς (π.χ. η Διεθνής Μαρξιστική Τάση του Alan Woods e tutti quanti)
Η Συντονιστική Επιτροπή για την Επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς τονίζει ότι στις σημερινές συνθήκες το πρώτιστο και κύριο είναι η κατάκτηση, η διατήρηση, και η ανάπτυξη της πολιτικής ανεξαρτησίας της εργατικής τάξης, του προγράμματός της, των οργανώσεών της, των πολιτικών της κομμάτων και των συνδικάτων της που είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις της πάλης ενάντια στο κεφάλαιο, για μια σοσιαλιστική εργατική έξοδο από την κρίση, για την εργατική εξουσία και τον παγκόσμιο σοσιαλισμό.
