Στις φλόγες της κοινωνικής εξέγερσης και η Σουηδία
Η διάρκειας 6 μερών (20/5 – 26/5) εξέγερση με αφετηρία το προάστιο Χάσμπι και επίκεντρο την ίδια την πρωτεύουσα της Σουηδίας, τη Στοκχόλμη, μετά τη δολοφονία ενός 69χρονου κατοίκου από την αστυνομία (το όνομα του οποίου δεν αναφέρεται στα μέσα) προκάλεσε πανεθνική πολιτική κρίση στη μέχρι πρότινος, για κάποιους ευημερούσα σκανδιναυική χώρα.
Αυτή τη φορά δεν ήταν ένας 15χρονος μαθητής όπως το Δεκέμβρη του 2008 στην Αθήνα, ούτε ένας 29χρονος νεολαίος στο Τότεναμ του Λονδίνου τον Αύγουστο του 2011, αλλά ο 69χρονος κάτοικος του Χάσμπι, ενός από τα προλεταριακά προάστια των μητροπόλεων της Ευρώπης, εκεί όπου η ανεργία, ο κοινωνικός αποκλεισμός και η καταστολή είναι τα κυρίαρχα στοιχεία του καπιταλισμού της παρακμής. Πλέον όμως το ποτήρι της οργής έχει σπάσει και η άρχουσα τάξη αμφιβάλλει στο κατά πόσο μπορεί να αντιμετωπίσει τις πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες μιας προλεταριακής εξέγερσης.
Είναι αλήθεια ότι η Σουηδία ήταν μια από τις χώρες με τη μεγαλύτερη εισροή μεταναστών εργατών τα τελευταία χρόνια. Επιπλέον η πλειονότητα των ανέργων των εργατικών προαστίων έχει καταγωγή από μετανάστες. Φαίνεται όμως, ότι η άρχουσα τάξη συμπεριλαμβάνει στους μετανάστες όλους όσοι είναι απειλητικοί για το σύστημα γιατί ενσαρκώνουν την ίδια του τη διάλυση και την κοσμοϊστορική απαίτηση της εδώ και τώρα ανατροπής του.
Η Κεντροδεξιά Κυβέρνηση της χώρας παράλληλα με την κλιμάκωση της καταστολής, έσπευσε δια στόματος του προέδρου της Φρεντεντρικ Ρέινφελντ να δηλώσει την «κατανόησή για το θυμό». Το ζήτημα όμως είναι ότι η κινητοποίηση μετά τη δολοφονία όξυνε την πολιτική και οικονομική κρίση στη χώρα υπενθυμίζοντας στους υπόλοιπους καπιταλιστές της Ευρώπης την εκρηκτική τους αδυναμία στην ίδια τη διαχείριση της κρίσης τους. Είναι από αυτήν την άποψη που η θέση του Σουδικού τμήματος της CWI, («Ξεκίνημα» εν Ελλάδι) ότι «οι πρόσφατες ταραχές, που τόσο γλαφυρά αποτυπώνουν την οργή μερίδας των κατοίκων (…) δυστυχώς πρόκειται για μια αντίδραση χωρίς πρακτικό αποτέλεσμα, που μάλιστα καταλήγει τελικά να διχάζει τον τοπικό πληθυσμό», ισοδυναμούν με πολιτικό αφοπλισμό και παράδοση του προλεταριάτου στα χέρια της αστικής εξουσίας, μια δεξιά ρεφορμιστική θέση την πιο κρίσιμη στιγμή.
Η εξέγερση των απόκληρων και κολασμένων της Σουηδίας είναι απόδειξη ότι η καπιταλιστική χρεοκοπία φέρνει με τεράστια ένταση στο επίκεντρο της ταξικής πάλης την επιτακτική ανάγκη μιας διεθνούς οργάνωσης του προλεταριάτου για την ανατροπή του χρεοκοπημένου καπιταλισμού και των κρατών του.
Η εξέγερση ξεκίνησε από το Χάσμπι, ένα μικρό προάστιο των 12.000 κατοίκων. Το 85% του πληθυσμού έχει μεταναστευτικό υπόβαθρο ενώ πάνω από το 30% των νέων μεταξύ 20 και 25 χρόνων είναι άνεργοι.
Μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, το 2008-2009 η κυβέρνηση πήρε μέτρα «για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης». Τί μέτρα; Περικοπές των επιδομάτων ανεργίας και των κονδυλίων προς την κοινωνική ασφάλιση. Αυτοί που πληρώνουν για την καπιταλιστική κρίση είναι οι κοινωνικά ασθενέστερες τάξεις του πληθυσμού. Αντίθετα, για τους εύπορους η κυβέρνηση προχώρησε σε φοροελαφρύνσεις. Αν και η κρίση οφείλεται στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, τα μέτρα αντιμετώπισής της είχαν αποτέλεσμα τη διεύρυνση του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Για την κρίση πληρώνουν κατά βάση τα στρώματα του πληθυσμού που στην περίοδο της ευμάρειας ήταν τα λιγότερο ευνοημένα.
Η κατάρρευση του σουηδικού μοντέλου, του κράτους της επίπλαστης κοινωνικής πρόνοιας έρχεται να θέσει έρχεται βίαια να υπενθυμίσει τις επαναστατικές επιπτώσεις της κρίσης.
Ε.Α.
Νέα Προοπτική τεύχος#550# Σάββατο 1 Ιουνίου 2013.
