H σπουδάζουσα, η μαθητική και συνολικά η νεολαία αυτής της χώρας βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη πρόκληση από την πτώση της χούντας και την έναρξη της “Μεταπολίτευσης”.
Οι εξαγγελίες του Παπανδρέου και της Διαμαντοπούλου στη “Διεθνή Συνάντηση Διαλόγου για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση” στους Δελφούς για το “Νέο Σχολείο” και προπαντός το “Νέο Πανεπιστήμιο” σκιαγραφούν την πιο συνολική και πιο κρίσιμη απόπειρα αναδιοργάνωσης ολόκληρου του εκπαιδευτικού συστήματος.
Για μια επαναστατική σπουδαστική απάντηση στα μέτρα Διαμαντοπούλου-Τρόικα”
1. “ΜΝΗΜΟΝΙΟ” ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
H σπουδάζουσα, η μαθητική και συνολικά η νεολαία αυτής της χώρας βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη πρόκληση από την πτώση της χούντας και την έναρξη της “Μεταπολίτευσης”.
Οι εξαγγελίες του Παπανδρέου και της Διαμαντοπούλου στη “Διεθνή Συνάντηση Διαλόγου για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση” στους Δελφούς για το “Νέο Σχολείο” και προπαντός το “Νέο Πανεπιστήμιο” σκιαγραφούν την πιο συνολική και πιο κρίσιμη απόπειρα αναδιοργάνωσης ολόκληρου του εκπαιδευτικού συστήματος.
Συνολική, γιατί επιχειρεί την πλήρη ανατροπή του δημόσιου χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης όπως τον ξέραμε ως σήμερα.
Κρίσιμη, γιατί συντελείται σε συνθήκες χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού και Κράτους, ασφυκτικής κηδεμονίας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και “νέας οικονομικής διακυβέρνησης” της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ).
Η μάχη που έχει μπροστά του, το σπουδαστικό κίνημα είναι πολύ πιο αποφασιστική από εκείνη που έδωσε το 2006-7 ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος και το τότε νέο Νόμο-Πλαίσιο.
Τα μέτρα Διαμαντοπούλου αποτελούν απόπειρα απεμπλοκής από την ήττα που υπέστη η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και ταυτόχρονα προέκταση του Μνημονίου “διάσωσης” του ελληνικού καπιταλισμού από το ΔΝΤ και την ΕΕ στην τριτοβάθμια εκπαίδευση:
Συνιστούν ένα “Μνημόνιο” ενάντια στη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση, τόσο αντιδραστικό όσο και το πραγματικό Μνημόνιο.
2. ΕΘΝΙΚΟ ΠΛΑΣΙΟ ΠΡΟΣΟΝΤΩΝ & ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ-ΠΛΑΙΣΙΟ
Το “εκπαιδευτικό Μνημόνιο” εντάσσεται στον όλο σχεδιασμό της ευρωπαϊκής αστικής τάξης για τη δημιουργία ενός “Κοινού Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης” (ΚΕΧΑΕ-Συνθήκη Μπολόνια), προσαρμοσμένου όμως στις κατεπείγουσες απαιτήσεις αντιμετώπισης της διαλυτικής κρίσης που έχει ξεσπάσει στην Ε.Ε., ιδιαίτερα μετά την έκρηξη της παγκόσμιας κρίσης κρατικού χρέους και τις τεράστιες πιέσεις που δέχεται από τις ΗΠΑ και την Κίνα.
Βασικοί μοχλοί για τη επιβίωση του ΚΕΧΑΕ στο νέο τοπίο εξοντωτικού διεθνούς εκπαιδευτικού ανταγωνισμού είναι το τρίπτυχο “βιωσιμότητα-ευελιξία-ποιότητα” και η δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών για την τριτοβάθμια εκπαίδευση σε πανευρωπαϊκή κλίμακα.
Η πανευρωπαϊκή αυτή στρατηγική εξόδου από την τρέχουσα εκπαιδευτική κρίση επιχειρείται από πλευράς κυβέρνησης Παπανδρέου στην Ελλάδα με δύο ταυτόχρονα τρόπους:
Την επιβολή ενός καθεστώτος σκληρής οικονομικής επιτήρησης του Κράτους πάνω στη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση και “ανοίγματος” της στην καπιταλιστική “τοπική” κοινωνία – ενός νέου Νόμου-Πλαίσιο για τα πανεπιστήμια – ΤΕΙ.
Την σύσταση, για πρώτη φορά, ενός κοινού χώρου δημόσιας και ιδιωτικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης – του Εθνικού Πλαισίου Προσόντων.
Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων
Με το ΕΘΝΙΚΟ ΠΛΑΣΙΟ ΠΡΟΣΟΝΤΩΝ εντάσσονται για πρώτη φορά στον ίδιο χάρτη Πανεπιστήμια – ΤΕΙ και Κολέγια μέσω μιας ενιαίας Κλίμακας αξιολόγησης-πιστοποίησης των προσόντων που ο κάθε φορέας παρέχει στους σπουδαστές τους.
Η εισαγωγή της Κλίμακας των Προσόντων δημιουργεί de jure ταυτόχρονα δύο δυνατότητες: Τη δυνατότητα επέκτασης των ιδιωτικών “εκπαιδευτικών” φορέων, δηλαδή τη μαζικοποίηση των κολεγίων και των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών και ακόμη τη δυνατότητα εξίσωσης μεταξύ Κολεγίων-ΚΕΣ και Πανεπιστημίων-ΤΕΙ μέσω της ένταξης ενός Κολεγίου ή ΚΕΣ στην ίδια βαθμίδα με εκείνη ενός Πανεπιστημίου ή ΤΕΙ αντίστοιχα.
Με το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων δημιουργούνται οι βάσεις για την ανάπτυξη μιας “αγοράς παιδείας”.
Νέος Νόμος-Πλαίσιο
Ο νέος ΝΟΜΟ-ΠΛΑΙΣΙΟ πατά στις βάσεις του προηγούμενου (νόμος Γιαννάκου, 2008) και θα αποτελέσει το βασικό εργαλείο προσαρμογής των Πανεπιστημίων-ΤΕΙ στην αγορά παιδείας.
Η προσαρμογή αυτή επιχειρείται μέσω της οικονομικής “Αυτοτέλειάς” τους. Αυτή θα γίνει με τη δραστική μείωση των κρατικών δαπανών προς τα Πανεπιστήμια-ΤΕΙ (μέσω της ανταποδοτικής κρατικής χρηματοδότησης ανάλογα με τα αποτελέσματα της Αξιολόγησης των 4ετών ακαδημαϊκών προγραμμάτων) που επιβάλει η δημοσιονομική χρεοκοπία της Ελλάδας και την αναζήτηση χρηματοδότησης από την εθνική αλλά και διεθνή “επιχειρηματική πρωτοβουλία”.
Η οικονομική αυτοτέλεια των πανεπιστημίων-ΤΕΙ απαιτεί ένα διοικητικό καθεστώς που θα περιλαμβάνει όσους θα τα χρηματοδοτούν. Γι’ αυτό, το “Συμβούλιο Διοίκησης” των σχολών (αντικαθιστά το Πρυτανικό Συμβούλιο) θα περιλαμβάνει πέρα από εκπροσώπους των καθηγητών και των σπουδαστών, εκπροσώπους του Δήμου και της Περιφέρειας (τοπικές κυβερνήσεις) στους οποίους εδρεύουν, των Εργοδοτικών ενώσεων και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, αλλά και πανεπιστημιακούς του εξωτερικού, ενώ ο πρύτανης εφεξής θα διορίζεται.
Tην καθοδήγηση του συμβουλίου διοίκησης στην αναζήτηση ιδιωτών χρηματοδοτών και την βιώσιμη (επιχειρηματική) λειτουργία αναλαμβάνει ένας manager.
Την ίδια κατεύθυνση θα έχει η “Διεθνής Συμβουλευτική Επιτροπή” που θα συγκροτηθεί από Ευρωπαίους και Αμερικανούς πανεπιστημιακούς.
Στόχος του συμβουλίου διοίκησης και του manager είναι η αμείλικτη υπεράσπιση της “τάξης” (κατάλυση Ασύλου) και η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των διοικούντων, δηλαδή η ανάπτυξη της “Ανταγωνιστικότητας” των Τοπικών προϊόντων και υπηρεσιών που μπορεί να παράγει στην επικράτεια κάθε τοπικής κυβέρνησης.
Για την παραγωγή ενός ανταγωνιστικού προϊόντος απαιτείται η προσαρμογή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στο τρίπτυχο της βιωσιμότητας-ευελιξίας-ποιότητας:
“Βιωσιμότητα” σημαίνει προσαρμογή των περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων του κράτους, των τοπικών κυβερνήσεων και των επιχειρήσεων πάνω στις απεριόριστες ατομικές ανάγκες και επιθυμίες του σπουδαστή.
Για την διασφάλιση της “ευελιξίας” της χρηματοδότησης προς κάθε σπουδαστή εισάγεται η “Ατομική σπουδαστική κάρτα” δια της οποίας θα γίνεται η παροχή της εκπαίδευσης και της μέριμνας προς τον ίδιο, ενώ για τον κεντρικό έλεγχο αυτών των παροχών συστήνεται η Ανεξάρτητη Αρχή Χρηματοδότησης την οποία θα συνδιοικεί το Κράτος με τους εκπροσώπους της επιχειρηματικής πρωτοβουλίας.
Για την “Ποιοτική” αναβάθμιση της εκπαίδευσης αντικαθίσταται η Γνώση από την “Ψηφιοποίηση της Γνώσης” , ενώ η Επιστήμη από τη “Διεπιστημονικότητα”
Ιδρύεται παράλληλα Προπαρασκευαστικό έτος σε επίπεδο Σχολής από το οποίο θα περνάει κάθε επιτυχών στις Εισαγωγικές Εξετάσεις για τα Πανεπιστήμια/ΤΕΙ -την ύλη των οποίων θα καθορίζουν πλέον και τα νέα Συμβούλια Διοίκησης- πριν εισέλθει στο 2ο στάδιο σπουδών.
Το 2ο στάδιο σπουδών θα αποτελεί μια διαδικασία συλλογής πιστωτικών μονάδων από διαφορετικά “τμήματα”, οι οποίες θα “πιστώνουν” τον “Ατομικό Λογαριασμό” προσόντων κάθε σπουδαστή (αντικαθιστά το 4ετές ή 5 ετές κλπ. πτυχίο και τα διασφαλισμένα μαζί μ’ αυτό συλλογικά δικαιώματα). Ο ατομικός λογαριασμός “ανοίγεται” από τη στιγμή που εισέρχεται κανείς στο χώρο της εκπαίδευσης (ουσιαστικά από το Λύκειο), διατηρείται και εμπλουτίζεται ΔΙΑ ΒΙΟΥ.
Όχημα της δια βίου, χωρίς χωροταξικό και χρονικό περιορισμό προσέγγισης της Διεπιστημονικότητας θα είναι η “Ψηφιοποιημένη γνώση”, δηλαδή η πρόσβαση σε ένα πλήθος πληροφοριών μέσω του διαδικτύου και όχι μόνο.
Συνολικά διακηρυγμένος στόχος του “εκπαιδευτικού Μνημονίου” είναι η αντικατάσταση του σημερινού “κρατικιστικού γραφειοκρατικού μοντέλου” με το μοντέλο της “Διεθνοποιημένης”, “Απελευθερωμένης”, “Δημόσια Εποπτευόμενης” και “Δια Βίου” Μάθησης.
3. ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ
Με το νέο εκπαιδευτικό μοντέλο που προωθείται με το νέο Νόμο-Πλαίσιο και το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων, η κυβέρνηση Παπανδρέου επιχειρεί να κλείσει 3 “χάσματα” στα οποία οφείλεται η τρέχουσα εκπαιδευτική κρίση.
Το χάσμα ανάμεσα στη γνώση και την εκπαίδευση. Το χάσμα αυτό -κατά την κυβέρνηση- μπορεί να κλείσει με την προσαρμογή της εκπαίδευσης στην ψηφιοποιημένη γνώση και της αντανάκλασης αυτής της “γνώσης” σε ένα διεπιστημονικό Ατομικό Λογαριασμό Προσόντων.
Το χάσμα ανάμεσα στην εκπαίδευση και την εργασία. Το δεύτερο αυτό χάσμα επιχειρείται να κλείσει με την προσαρμογή της νέας “αγοράς παιδείας” -δηλαδή της “αρένας” των κατόχων των Ατομικών Λογαριασμών Προσόντων- στην πλήρως ελαστικοποιημένη αγορά εργασίας.
Το χάσμα ανάμεσα στην εκπαίδευση στην Ελλάδα και την εκπαίδευση στην Ευρώπη και διεθνώς. Το τρίτο και τελευταίο χάσμα επιχειρείται από πλευράς κυβέρνησης να κλείσει με την προσαρμογή της ελληνικής αγοράς παιδείας στη διεθνή αγορά παιδείας.
Η Οργάνωση Επαναστατικής Νεολαίας πιστεύει πως το “Μνημόνιο” ενάντια στη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Εκπαίδευση” σε συνδυασμό με το πραγματικό Μνημόνιο όχι μόνο δεν μπορεί να κλείσει κανένα από τα παραπάνω χάσματα, αλλά θα επιδεινώσει την κρίση στην εκπαίδευση.
Το χάσμα διεθνούς και ελληνικής αγοράς παιδείας δεν μπορεί να κλείσει από την πλευρά της διεθνούς αγοράς παιδείας, ούτε από την πλευρά της ελληνικής αγοράς παιδείας.
Η είσοδος διεθνών εκπαιδευτικών ή/και επιχειρηματικών ομίλων στην καθυστερημένη και στερημένη αγορά παιδείας μιας χρεοκοπημένης καπιταλιστικής χώρας όπως η Ελλάδα θα αφορά ουσιαστικά την κατίσχυση πάνω σε ένα μόνο πολύ ιδιαίτερο τμήμα αυτής της αγοράς, ωθώντας το άλλο και πιο μεγάλο τμήμα της σε πιο βαθιά κρίση.
Την ίδια στιγμή είναι εξαιρετικά δύσκολη μια αυτοδύναμη ανάπτυξη της ελληνικής αγοράς παιδείας, καθώς η κατάρρευση των μετα-σταλινικών Βαλκανικών κρατών δεν επιτρέπει πρακτικά την είσοδο ενός φρέσκου, μαζικού και προσοδοφόρου μεταναστευτικού κύματος σπουδαστών από το “ζωτικό χώρο” του ελληνικού καπιταλισμού, ματαιώνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο το ενδεχόμενο μιας πλατιάς ανάπτυξης του ιδιωτικού πόλου της ελληνικής αγοράς παιδείας.
Υπό αυτούς τους όρους θα μεγαλώσει ακόμη περισσότερο η απόκλιση ανάμεσα στη διεθνή και ελληνική αγορά παιδείας με συνέπεια τη ματαίωση του στόχου της ελληνικής άρχουσας τάξης για μια ισότιμη ένταξη της αγοράς παιδείας της στον ΚΕΧΑΕ, τη περιθωριοποίηση της στο περιθώριο της ευρωπαϊκής αγοράς παιδείας και τελικά τη κατάπτωση ενός μικρού μέρους της σε εκπαιδευτική ημι-αποικία των μεγάλων ομίλων των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών κέντρων και ο πλήρης κατακερματισμός-καταποντισμός του πιο μεγάλου μέρους της.
Το χάσμα εκπαίδευσης- εργασίας δεν μπορεί να κλείσει από την πλευρά της εκπαίδευσης, ούτε από την πλευρά της εργασίας.
Η αδυναμία πλατιάς ανάπτυξης του ιδιωτικού πόλου της αγοράς παιδείας μεταφέρει το μεγαλύτερο μέρος της πίεσης της ιδιωτικοποίησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στο δημόσιο πόλο της (Πανεπιστήμια-ΤΕΙ) ο οποίος, όμως, δεν μπορεί -λόγω της γιγάντιας μάζας και των “συγκεντρωτικών” δομών του- να προσαρμοστεί στις νέες ανάγκες της αγοράς εργασίας.
Οι νέες ανάγκες της αγοράς εργασίας διαμορφώνονται από την μαζική ανεργία και τη δραματική συρρίκνωση του εργατικού εισοδήματος, γεγονός που κάνει αδύνατη την εξατομικευμένη χρηματοδότηση συμμετοχής της νεολαίας στην αγορά παιδείας και την ανταπόκριση στη δια βίου μάθηση-πιστοποίηση.
Υπό αυτούς τους όρους δεν μπορεί παρά να μεγαλώσει η απόκλιση εκπαίδευση-εργασίας και άρα να αυξηθεί ακόμη περισσότερα η ανεργία και η προσωρινή απασχόληση με συνέπεια την ιδιότυπη “σύμφυση” των δύο αγορών. Αυτό θα επιχειρηθεί μέσω της μετατόπισης του επίκεντρου της καπιταλιστικής πολιτικής για την εκπαίδευση και την εργασία: Από την ενίσχυση της “παραγωγής” ανέργων (Πανεπιστήμιο-τούνελ ανεργίας) και των ίδιων των ανέργων (επιδόματα ανεργίας) το Κράτος προκρίνει την ενίσχυση μηχανισμών ταυτόχρονης επανακατάρτισης-προσωρινής απασχόλησης στο έδαφος της μαζικής δια-βίου ανεργίας
Το χάσμα εκπαίδευσης-γνώσης δεν μπορεί να κλείσει από την πλευρά της εκπαίδευσης, ούτε από την πλευρά της γνώσης.
Η συνολικά οικονομικά αδύνατη πλατιά ανάπτυξη της αγοράς παιδείας οδηγεί στη συρρίκνωση κάθε συλλογικής εκπαιδευτικής διαδικασίας μαζί και των όρων αναπαραγωγής και παραπέρα ανάπτυξης της γνώσης.
Η έλλειψη των “τεχνικών” όρων αναπαραγωγής-ανάπτυξης της γνώσης δεν ισοσταθμίζεται από την ενίσχυση των τεχνολογικών δυνατοτήτων εξατομικευμένης πρόσβασης στην “ψηφιοποιημένη γνώση”. Αυτού του τύπου η πρόσβαση αποξενώνει το σπουδαστή από την πραγματικότητα, την κοινωνική γνώση και άρα δεν μπορεί να κλείσει το χάσμα εκπαίδευσης-γνώσης από την πλευρά της γνώσης.
Συνέπεια της παραπέρα απόκλισης ανάμεσα στην εκπαίδευση και τη γνώση είναι η απουσία υποβάθρου μιας πλατιάς ανάπτυξης της ίδιας της Δια Βίου Μάθησης στα πλαίσια της αγοράς παιδείας αλλά και της “έρευνας και καινοτομίας”.
4. ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
Το σπουδαστικό κίνημα πρέπει να αποτρέψει την ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, παλεύοντας για να μην περάσει κανένα από τα σχέδια αυτής ή οποιασδήποτε άλλης αστικής κυβέρνησης στην εκπαίδευση, να μην εφαρμοστεί το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων και να μην περάσει ο νέος Νόμος-Πλαίσιο που οδηγούν στην προσαρμογή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη δια βίου ανεργία-προσωρινή απασχόληση και στη μετατροπή της σε ένα κατακερματισμένο-θνησιγενές μηχανισμό δια βίου κατάρτισης και αποξένωσης .
Αν δεν αποτραπούν αυτά τα μέτρα, μια νέα ακόμα χειρότερη κρίση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης θα έλθει.
Για να μην περάσουν, όμως, αυτά ή οποιαδήποτε άλλα παρόμοια μέτρα μαζί με την οργάνωση της πιο μαχητικής πάλης απαιτείται η διαμόρφωση ενός προγράμματος μιας άλλης -μιας επαναστατικής σοσιαλιστικής διεξόδου από την εκπαιδευτική κρίση.
Η Οργάνωση Επαναστατικής Νεολαίας πιστεύει πως το πρόγραμμα αυτό πρέπει να έχει τους παρακάτω άξονες:
Την πάλη για μια πραγματικά ελεύθερη από κάθε ταξικό και εξεταστικό φραγμό. πρόσβαση σε κάθε τύπου γνώση μέσα από τη ελευθεριακή, κοινοφελή και δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Αυτή η ελευθεριακή σχέση ανθρώπου-γνώσης μπορεί να διασφαλιστεί μόνο μέσα από μια ενιαία, δημόσια και δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση, χωρίς ταξικούς, εξεταστικούς ή οποιουσδήπουτε άλλους φραγμούς και τη σύνδεση αυτής της εκπαίδευσης με κοινωφελείς κοινωνικούς σκοπούς, ανάγκες και επιθυμίες.
Η απόκτηση μιας ελευθεριακής, κοινωφελούς και πραγματικά δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι αδύνατη χωρίς την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου μέσα στον εκπαιδευτικό μηχανισμό, που ξεκινά άμεσα με την πάλη για τη διάλυση κάθε συγκεντρωτικού συμβουλίου διοίκησης, την αποτροπή κάθε απόπειρας παραπέρα προσαρμογής συνολικά του Πανεπιστημίου στις απαιτήσεις του κεφαλαίου καθώς και κάθε απόπειρας κατάλυσης του ασύλου από την αστυνομία.
Στόχος του σπουδαστικού κινήματος πρέπει να είναι ταυτόχρονα η συγκρότηση ενός πραγματικού συμβουλίου αιρετών και άμεσα ανακλητών αντιπροσώπων των γενικών συνελεύσεων των σπουδαστών, των εργαζομένων και των πανεπιστημιακών κάθε σχολής μαζί και των εργαζομένων κάθε περιοχής που θα διαχειρίζεται όλες τις υποθέσεις του πανεπιστημίου και η ανάλογη πανεθνική συνένωση αυτών των συμβουλίων από κάθε σχολή και συμμετοχή τους σε μια επίσης πανεθνική εργατική συνέλευση αγώνα, ανεξάρτητη από κάθε γραφειοκρατία, ενάντια σε κάθε καπιταλιστική κυβέρνηση.
Προπομπός αυτής της πάλης μπορεί και πρέπει να είναι ένα πανελλαδικό συντονιστικό γενικών συνελεύσεων των σπουδαστών.
Αυτή η πάλη είναι όσο ποτέ δυνατή καθώς η όλη διαδικασία ιδιωτικοποίησης / πλήρους υποταγής των Πανεπιστημίων-ΤΕΙ στις καπιταλιστικές απαιτήσεις εισάγει αναγκαστικά μαζί με τις τελευταίες και την κρίση του συστήματος και τη δυνατότητα της ανατροπής του.
Η οξύτατη κρίση στην οποία έχει εισέλθει η κοινωνία που βασίζεται στη σχέση κεφαλαίου-εργασίας δημιουργεί μια παρόμοια κρίση και σε εκείνο τον εκπαιδευτικό μηχανισμό που λειτουργεί με βάση αυτό το πρότυπο κοινωνικών σχέσεων.
Την πάλη για την κατάργηση του εξωτερικού χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών, τη σοσιαλιστική κοινωνική αναδιοργάνωση και την εργατική εξουσία και την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση.
Η διέξοδος από την παρούσα κρίση της σύγχρονης καπιταλιστικής εκπαίδευσης μπορεί να έλθει μόνο με προλεταριακά, επαναστατικά και διεθνιστικά μέσα.
Με τη σύνδεση της πάλης για την απελευθέρωση της εκπαίδευσης από τον καπιταλισμό με την εργατική πάλη για την απελευθέρωση συνολικά της κοινωνίας από το σύστημα αυτό στην Ελλάδα και διεθνώς.
Η κοινωνική απελευθέρωση δεν μπορεί να γίνει χωρίς την ανεξάρτητη επαναστατική δράση του προλεταριάτου – άξονας της οποίας είναι η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας.
Και αυτό γιατί όλα εκείνα τα δεδομένα που απαγορεύουν τη διατήρηση οποιουδήποτε δημόσιου-δωρεάν στοιχείου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ή αντίστοιχου συλλογικού εργασιακού-επαγγελματικού “δικαιώματος” συνδέονται απόλυτα με τη χρεοκοπία του καπιταλισμού και του Κράτους του και άρα δεν νοείται αγώνας ενάντια στις “συνέπειες” της χρεοκοπίας χωρίς αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους του μέσα από την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη.
Κεντρικής σημασίας σημείο αυτού του αγώνα είναι η πάλη ενάντια στη “δημοσιονομική προσαρμογή”. Η παραπέρα ακόμα και στοιχειώδης χρηματοδότηση και λειτουργία των Πανεπιστημίων-ΤΕΙ έχει ως προϋπόθεση την κατάργηση ολόκληρου του εξωτερικού χρέους ενώ η τελευταία δεν μπορεί να γίνει χωρίς την έξοδο της Ελλάδας από την Ε.Ε. και την επαναστατική ρήξη γενικότερα με τον παγκόσμιο καπιταλισμό.
Η απόλυτη ρήξη με την Ε.Ε., τον παγκόσμιο καπιταλισμό απαιτεί την άμεση εθνικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση κάτω από εργατικό έλεγχο και την απαλλοτρίωση του κεφαλαίου μαζί και τη σοσιαλιστική αναδιοργάνωση των παραγωγικών και γενικότερα κοινωνικών σχέσεων.
Μια κεντρικά και δημοκρατικά σχεδιασμένη οικονομία στα πλαίσια ενός επαναστατικού εργατικού “κράτους τύπου κομμούνας” μπορεί τουλάχιστον προσωρινά αφενός να συγκεντρώσει όλες τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και αφετέρου να αντλήσει οποιαδήποτε κοινωνικά χρήσιμη δυνατότητα από το διεθνές περιβάλλον.
Προϋπόθεση για την επιβίωση της εργατικής εξουσίας και των κοινωνικών κατακτήσεων της σε μια χώρα είναι η νίκη της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης. Απ’ αυτήν την άποψη, πρώτιστο καθήκον της μαχόμενης σπουδάζουσας νεολαίας πρέπει είναι η οργάνωση αυτής της πάλης από μια νέα εργατική Επαναστατική Διεθνή που πρέπει άμεσα να αναπτυχθεί – την επανιδρυμένη 4η Διεθνή.
Μια τέτοια Διεθνή χρειάζεται η σπουδάζουσα νεολαία και όχι τη “διεθνή επιτροπή” των πανεπιστημιακών εντεταλμένων του διεθνούς κεφαλαίου.
Μόνο στον παγκόσμιο κομμουνισμό είναι δυνατή η “κοινοκτημοσύνη της ανθρωπότητας, των γνώσεων και των εμπειριών” για την οποία μίλησε ο Πρωθυπουργός στους Δελφούς.
Την πάλη για μια εργατική επαναστατική διεθνιστική οργάνωση της νεολαίας στα πανεπιστήμια και ΤΕΙ.
Η ανάπτυξη μιας εργατικής – επαναστατικής – διεθνιστικής οργάνωσης νεολαίας στο σπουδαστικό κίνημα είναι βασικός όρος για τη νικηφόρα αντίσταση του στην εκπαίδευση που ετοιμάζει ο χρεοκοπημένος καπιταλισμός.
Η νικηφόρα αντίσταση μπορεί να προέλθει μόνο από την κατάκτηση της πολιτικής ανεξαρτησίας του σπουδαστικού κινήματος από την αστική τάξη, τις παρατάξεις, τους θεσμούς και τις “μανούβρες” της.
Τασσόμαστε απολύτως ενάντια στο νέο “Διάλογο” που έχει κηρύξει η υπουργός Παιδείας και υποστηρίζουμε κάθε πρωτοβουλία από τα κάτω συζήτησης σπουδαστών, πανεπιστημιακών και εργαζομένων από τη σκοπιά της οργάνωσης της κοινής πάλης για να μην περάσουν τα μέτρα Διαμαντοπούλου. Για να μην περάσουν αυτά τα αντιδραστικά μέτρα απαιτείται μια διαρκής επαναστατική πάλη προπαντός της σπουδαστικής μαχόμενης πρωτοπορίας που θα συνδέει την πάλη ενάντια στα μέτρα Διαμαντοπούλου με την πάλη ενάντια στο Μνημόνιο Διαρκείας κυβέρνησης-Τρόικα.
Ο ελάχιστος όρος για να μην εφαρμοσθεί και να ακυρωθεί το Μνημόνιο είναι η ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου και κάθε καπιταλιστικής κυβέρνησης που θα επιχειρήσει να περάσει τα ίδια μέτρα με ή χωρίς Μνημόνιο από το εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Μόνο η οργάνωση μιας γενικής απεργίας διαρκείας μπορεί να ανατρέψει από τα κάτω την καπιταλιστική κυβέρνηση. Μια τέτοιου τύπου κινητοποίηση μπορεί να οργανωθεί μόνο από την ανεξάρτητη από την ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία κινητοποίηση της εργατικής τάξης.
Η κάθετη οριοθέτηση του σπουδαστικού κινήματος ενάντια σε κάθε εκδοχή καπιταλιστικής κυβέρνησης είναι ένας εξαιρετικά κρίσιμος παράγοντας για την πορεία του κινήματος σε συνθήκες προφανούς πλέον αποτυχίας του παρόντος Μνημονίου να αποτρέψει τη χρεοκοπία, επιδείνωσης συνολικά της καπιταλιστικής κρίσης και αποσύνθεσης του αστικού πολιτικού συστήματος εξουσίας στην Ελλάδα.
Ταυτόχρονα, όμως, δεν μπορεί να υπάρχει πραγματική οριοθέτηση του κινήματος ενάντια σε οποιαδήποτε καπιταλιστική κυβέρνηση χωρίς τη διάλυση των εσωτερικών αυταπατών του για τη “βιωσιμότητα” του καπιταλισμού -χωρίς την ξεκάθαρη τοποθέτηση του για την κοινωνική φύση της κυβέρνησης που μπορεί στ’ αλήθεια να υλοποιήσει τα αιτήματα του.
Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ, η νεολαία του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ-Τροτσκιστές) απορρίπτει όλα τα “ενδιάμεσα” στάδια τα οποία προτάσσουν όλες οι άλλες δυνάμεις της αριστεράς, της εξωκοινοβουλευτικής συμπεριλαμβανομένης, στην πορεία προς την “επανάσταση”. Η ανατροπή του καπιταλισμού δεν μπορεί να γίνει σε “αντινεοφιλεύθερες”, με “αντιιμπεριαλιστικές”, ούτε σε “αντικαπιταλιστικές” δόσεις, όπως προτείνουν οι σπουδαστικές κινήσεις του ΚΚΕ (Πανσπουδαστική-Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών), του ΣΥΡΙΖΑ (Αριστερή Ενότητα) και η ΕΑΑΚ αντίστοιχα, η συντριπτική πλειοψηφία των σχημάτων της οποίας ελέγχεται από τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά μόνο με τη προλεταριακή σοσιαλιστική επανάσταση που θα συντρίψει το αστικό κράτος, θα εγκαθιδρύσει την εργατική εξουσία.
Την ίδια στιγμή που είναι όσο ποτέ αναγκαία η ενωτική, αντιγραφειοκρατική δράση του σπουδαστικού κινήματος ενάντια στα μέτρα Διαμαντοπούλου-Τρόικα και προπαντός της πιο μαχητικής πρωτοπορίας του που συσπειρώνεται στην ΕΑΑΚ, είναι άλλο τόσο και περισσότερο αναγκαία η ανάδειξη και ενίσχυση μιας οργάνωσης που θα ηγηθεί της επαναστατικής σπουδαστικής πάλης για την εργατική εξουσία και το σοσιαλισμό – τη μόνη διέξοδο στην καπιταλιστική χρεοκοπία.
