Περιμένοντας την απόφαση…
Μια όμορφη κοπέλα κοιτούσε το ρολόι της με μεγάλη ανυπομονησία. «Ποιόν περιμένετε;», ρώτησα, δειλά για να την χαλαρώσω και να νιώσω και εγώ καλύτερα. (Ήταν στις αρχές που είχα πάει και εγώ στο 18 Άνω ). Μου απάντησε: «την μανούλα μου». Ρώτησα αυθόρμητα «ποια είναι;», ψάχνοντας με το βλέμμα μου να δω κάποια κυρία στο σαλόνι. Μου απάντησε «η Κατερίνα Μάτσα, έτσι την φωνάζουμε όλοι. Της λέμε τα πάντα. Μας καταλαβαίνει. Μας καθοδηγεί. Την εμπιστευόμαστε…», συνέχισε.
Κατερίνα Μάτσα, η υπεύθυνη του Προγράμματος Απεξάρτησης 18 Άνω.
Όλα αυτά γύριζαν στο μυαλό μου καθώς περιμέναμε την απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου στην αυλή του Νοσοκομείου στο Δαφνί.
Κατηγορία: έπρεπε να δώσει στοιχεία παιδιών στις αρμόδιες αρχές, δηλαδή να «σπάσει το Ιατρικό Απόρρητο». Η Δικαιοσύνη ενήργησε γοργά, καταπέλτης. Οι ένοχοι έπρεπε να δικαστούν και η Κατερίνα Μάτσα «να τους δώσει». Έτσι απλά για αυτούς. Μια μεθόδευση για να χτυπηθεί ένα από τα πιο αξιόπιστα προγράμματα απεξάρτησης που προσφέρει ένα τεράστιο κοινωνικό λειτούργημα. Όλοι έμπειροι, άξιοι, γιατροί, ψυχολόγοι, θεραπευτές, υπάλληλοι του 18 Άνω που σκύβουν ανθρώπινα στο πρόβλημα, το απαλύνουν, το εξαλείφουν. Βέβαια με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις. Η ψυχική υγεία βάλλεται έντονα (μειώσεις μισθών και δαπανών) και παρ’ όλα αυτά όλοι στο 18 Άνω εργάζονται με συνείδηση στα καθήκοντά τους παρ’ όλες τις αντιξοότητες. Όλοι εργάζονται σαν μια ψυχή αλλά κάθε ένας έχει κάτι ξεχωριστό να προσφέρει. Όσο τους γνωρίζεις τους αγαπάς πιο πολύ. Γίνεσαι και εσύ μέλος αυτής της μεγάλης οικογένειας. Θέλεις να διώξεις το πέπλο. Θέλεις και εσύ να γίνεις μια γροθιά.
Οι ώρες περνούσαν. Όποιος έβγαινε τρέχαμε όλοι να ακούσουμε κάτι. Συνάδελφοι, γιατροί, ψυχολόγοι, θεραπευτές, υπάλληλοι, φίλοι, γονείς και παιδιά, «τα παιδιά της». Ξαφνικά σκέφτηκα να ρωτήσω τα παιδιά της πώς αισθάνονται. Ήθελα να βγάλουν από μέσα τους ό,τι έβραζε και να ξεθυμάνουν : «Αγανάκτηση, θυμό» (Κοσμάς), «Λες και περιμένω κηδεία» (Δέσποινα), «Θαυμασμό» (Μαρίνα), «Δε θα φύγει έτσι, θα φύγει όποτε πρέπει και θέλει» (Πέτρος), «΄Μα γιατί, είναι άδικο»΄ (Μάριος), «Απέραντη αγάπη για 12 χρόνια» (Μιχάλης), «Είναι δυνατή, θα τα καταφέρει και τώρα», «Έχει πολλούς μαζί της» (Γιώργος), «Δέος, ανασφάλεια, ευγνωμοσύνη», «Γιατρεύει τις πληγωμένες φτερούγες» (Κέλλυ), «Νοιάξιμο» (Σοφία)…
Πόσα συναισθήματα ξεθάβει αυτό το ήρεμο αυτιασίδωτο πρόσωπο. Αυτό το μόνιμο χαμόγελο, το διαπεραστικό βλέμμα … Έχω παρατηρήσει ότι σε κάθε εκδήλωση όταν συναντάει παιδιά που τα είχε πριν χρόνια δεν συμβουλεύεται το αρχείο της ή τη γραμματεία για τα ονόματά τους. Στα χείλη έρχονται τα λόγια: «Νίκο πώς είσαι;», «Ελένη τι κάνεις;». Γιατί τα έχει όλα στην καρδιά της. Γιατί έχει πάρει τον πόνο από την ψυχή τους!
Πώς ήταν δυνατόν να προδώσει τόσα όνειρα; Πώς θα μπορούσε να γκρεμίσει ό,τι χτίσανε μαζί τα παιδιά και γιατί όχι και οι γονείς; Πώς θα γινόταν μια Κατερίνα «χαφιές». Είναι τόσο απληροφόρητοι ή ανάλγητοι ή αδίστακτοι ή…
Μπορεί να έχουν σχέδια και στο βωμό της λιτότητας να σκέφτονται να βλάψουν και άλλο την ψυχική υγεία. Αλλά θα πρέπει να το σκεφτούν καλά.
Οι ώρες περνούσαν, η αναμονή ατελείωτη. Τα πουλιά κελαηδούσαν. Τα φύλλα σιγοτραγουδούσαν και αυτά στο απαλό αεράκι.
Ο ήλιος έλαμπε!! Δεν υπήρχαν Σκιές! Υπάρχουν σύγχρονοι Αγιοι. Ξαφνικά, γύρω στις 18.00 ανακοινώθηκε η απόφαση. Οι καρδιές μας χτυπούσαν. Η αγωνία μας είχε κορυφωθεί. Αθωωτική για την Κατερίνα Μάτσα και τον Σταύρο Κεβόπουλ !
Πανανακούφιση! Μετά την καταιγίδα νηνεμία. Όλοι ηρέμισαν. Κάποιοι κοντά στην είσοδο έκαναν τον σταυρό τους… Μπορεί ο πόλεμος να συνεχίσει αλλά μια νίκη είναι των παιδιών. Δική τους, δική μας. Όλων όσων αγωνίζονται για το Δίκαιο και το Αληθινό!!!
Μια μητέρα
Νέα Προοπτική τεύχος#542# Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013
