Ο ΑΝΕΜΟΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
Η πρώτη ημέρα της Εργατικής Διεθνιστικής Συνδιάσκεψης, στις 9 Ιουνίου, σημαδεύτηκε από τη δημόσια, ανοιχτή εκδήλωση για την εξέγερση στη Τουρκία, με την ανεκτίμητη συνεισφορά Τούρκων συντρόφων, απεσταλμένων του DIP. Ο άνεμος της εξέγερσης φύσηξε στο κέντρο της Αθήνας, δύο μόλις μέρες πριν τον γιγάντιο ξεσηκωμό των Αθηναϊκών μαζών στο πλευρό των εργαζομένων της ΕΡΤ.
Την κεντρική εισήγηση/ραπόρτο της εξέγερσης, ανέλαβε να παρουσιάσει ο σ. Sungur Savran, ηγέτης του αδελφού κόμματος του ΕΕΚ στη CRFI. Η αίθουσα εκδηλώσεων της ΕΣΗΕΑ ήταν κατάμεστη από αγωνιστές από όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
Ο σ. Sungur ξεκίνησε στέλνοντας τους χαιρετισμούς από τους Τούρκους εξεγερμένους που επί 10 μέρες αντιστέκονται στην καταστολή στη Πλατεία Ταξίμ. Μετά από 15 χρόνια «νηνεμίας» η αφορμή της καταστροφής του Πάρκου Γκεζί, έβγαλε στο δρόμο ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ ξαναβγεί, γυναίκες, παιδιά, ανάπηρους πάνω σε καροτσάκια κλπ. Οι σύντροφοι του DIP ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της εξεγερμένης μάζας που δέχτηκε τόνους χημικά και δακρυγόνα, πίσω από πανό που έγραφε «η Ταξίμ θα γίνει Ταχρίρ».
Η καταστολή της συγκέντρωσης της Πρωτομαγιάς, απαντήθηκε ένα μήνα μετά με την βίαιη εκδίωξη της αστυνομίας από τη Πλατεία Ταξίμ. Οδοφράγματα στήθηκαν ακόμα και με βαν της αστυνομίας, κι ούτε οι νεκροί δεν πτόησαν το λαό που συνέχισε να κατεβαίνει κατά χιλιάδες. Η συνεχιζόμενη εξέγερση, αν και πήρε τα χαρακτηριστικά μιας μάχης δρόμου, είναι βαθιά πολιτική. Συνιστά μια νίκη εναντίον της αστυνομίας και της κυβέρνησης που δεν μπορεί να την σταματήσει, σε ένα καθεστώς πλήρους αποσιώπησης από τα ΜΜΕ. Συνιστά νίκη ενάντια και στο παρακράτος που κινητοποιήθηκε με ξύλα με καρφιά και με ασύλληπτη βία ενάντια στους διαδηλωτές, αλλά απωθήθηκε σε όλες τις περιπτώσεις. Και μόνον αυτό, δείχνει το πόσο φοβισμένη είναι η κυβέρνηση Ερντογάν που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με συμβατικά μέσα τους εξεγερμένους.
Η αστική ανάπλαση που προωθείται καταστρέφοντας το Πάρκο Γκεζί, είναι απλά η επιφάνεια. Ο πραγματικός στόχος της κυβέρνησης είναι να αποκλείσει την εργατική τάξη από τις κεντρικές πλατείες, θέλοντας να την απομονώσει στις απόμακρες εργατικές συνοικίες. Η καταπίεση των τελευταίων δέκα χρόνων, που επί μακρόν δεν συναντούσε απάντηση, συσσώρευσε τεράστια οργή που τώρα εκρύγνηται. Η αλαζονεία του Ερντογάν, που παριστάνει το Σουλτάνο, βρίσκει τώρα την βίαιη απομυθοποίησή της, ρίχνοντάς τον στο καναβάτσο.
Η κοινωνική κατάσταση στην Τουρκία μπορεί να εξηγήσει την οργή του λαού. Η περιβόητη ανάπτυξη έγινε στις πλάτες της εργατικής τάξης, σε ένα περιβάλλον που κυριαρχούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, οι πενιχροί μισθοί, οι ιδιωτικοποιήσεις δημόσιας περιουσίας, η κρατικοδίαιτη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και η καταστολή. Η εκμετάλλευση και η καταπίεση συνθλίβει κάθε ανθρώπινη λειτουργία, κάθε πτυχής της ζωής. Έτσι, η ίδια η Ζωή γίνεται το επίδικο, κι όχι απλά μερικά δέντρα ενός πάρκου.
Όμως, δεν μπορούμε να μιλάμε ακόμα για επανάσταση. Για να πραγματοποιηθεί αυτή, θα πρέπει η εργατική τάξη να ηγεμονεύσει στο κίνημα του οποίου ως τώρα αποτελεί ένα μέρος, βάζοντας την σφραγίδα της με τα αιτήματά της κι οδηγώντας σε μια ρήξη με τη κυβέρνηση και το κράτος. Βασικός παράγοντας, επίσης, είναι και η συμμετοχή και η στήριξη της εξέγερσης από το Κούρδικο κίνημα, παράγοντας όμως που περιπλέκεται λόγω της φάσης «ειρήνευσης» στην οποία βρίσκεται, μετά τις συμφωνίες της ηγεσίας του PKK με τη κυβέρνηση Ερντογάν.
Το DIP από την πρώτη στιγμή βρέθηκε στη πρώτη γραμμή της μάχης. Η δύναμη του έγκειται στο γεγονός ότι από την πρώτη στιγμή είχε αναλύσει την αντικειμενική κατάσταση, την πορεία της παγκόσμιας κρίσης αλλά και τις επιπλοκές της στην περιοχή, παραμένοντας πιστό στη μέθοδο του Μαρξ. Την ίδια στιγμή, το σύνολο σχεδόν της Αριστεράς στη Τουρκία, έβλεπε πίσω από το ξέσπασμα της Αραβικής Επανάστασης, δάκτυλο του Αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού. Μόνο το DIP είδε τη ταξική φύση της επανάστασης, τη δυνατότητα επέκτασής της στην ευρύτερη περιοχή, και δικαιώνεται τώρα από την φλόγα της εξέγερσης που έχει ανάψει στη Τουρκία. Παρά την επιφανειακή «ισχύ» που εμφανίζει ο αλαζόνας Ερντογάν, το DIP είχε προβλέψει την παρακμή και το αδυνάτισμα της κυβέρνησής του. Μέσα στην αναμενόμενη σύγχυση της εξέγερσης, το DIP ήταν το μόνο που έριξε το σύνθημα για Γενική Απεργία, και αρνήθηκε την κάλπικη «συγγνώμη» που ζήτησε η κυβέρνηση για τις πρώτες μέρες της βίαιης καταστολής. Αντ’ αυτού, πρότεινε τη συγκρότηση ενός Συμβουλίου Αντιπροσώπων όλων των οργανώσεων στο πάρκο Γκεζί, για το παραπέρα βάθεμα και προχώρημα της εξέγερσης.
Σημαντικές ήταν και οι συνεισφορές άλλων Τούρκων συντρόφων που ακολούθησαν. Ο Κουρτόβ Τανιλμάς, μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του θεωρητικού περιοδικού του DIP, Devrimsci Marksism, έδωσε ένα σύντομο ιστορικό της πορείας της οικονομικής κρίσης στη Τουρκία, εξηγώντας το πώς η λεγόμενη ανάπτυξη των τελευταίων ετών επέδρασε πάνω στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και βάρυνε σημαντικά πάνω στις πλάτες της εργατικής τάξης, εξαθλιώνοντάς την.
Η Μεριέμ Κουρτουλμούς (συνδικαλίστρια ηγέτης της Ομοσπονδίας δημοσίων υπαλλήλων KESK) έδωσε μια αναλυτική σκιαγράφηση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται το συνδικαλιστικό κίνημα της Τουρκίας, έχοντας να αντιμετωπίσει αντεργατικούς νόμους, απαγορεύσεις, ακόμα και φυλακίσεις, με το KESK μόνο να έχει 127 μέλη έγκλειστα στα κελιά, κάποιοι από τους οποίους είναι εκλεγμένοι. Η Τουρκία της «ανάπτυξης», έχει 300.000 καθηγητές άνεργους, πολλοί από τους οποίους οδηγούνται στην αυτοκτονία. Μίλησε για την πάλη του KESK για απεργία μέσα στην εξέγερση, την τελική απόφαση για διήμερη απεργία, και για την ανάγκη σωματεία και επαναστατικά κόμματα να επαναπροσανατολίσουν την εξέγερση σε κατεύθυνση ανατροπής.
Γεγονός είναι πως η εξέγερση της Τουρκίας αλλάζει άρδην το παγκόσμιο σκηνικό. Η φαινομενική εικόνα «σταθερότητας» που θέλησαν να χτίσουν οι καπιταλιστές τον τελευταίο σχεδόν ένα χρόνο, έχει καεί μέσα στη πυρκαγιά της Ισταμπούλ. Δεν πρόκειται απλά για μια επέκταση της Αραβικής Επανάστασης. Είναι η επαναστατική δυναμική που πηγάζει μέσα από την κρίση ενός συστήματος που βασίζεται πάνω στο παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας, και νοσεί ολάκερο. Ιδιαίτερα η πολύπαθη περιοχή της Μεσογείου αλλά και των κοντινών περιοχών (Βαλκάνια, Μέση Ανατολή), γίνονται το θέατρο της ανάπτυξης της παγκόσμιας επανάστασης. Η «δυτικοκεντρική» αντίληψη της Aριστεράς, ισοδυναμεί με πολιτική τύφλωση. Η επανάσταση που καταφτάνει και στη δική μας γειτονιά, πρέπει να μας βρει έτοιμους, θεωρητικά και πρακτικά. Χρειαζόμαστε μια Επαναστατική Διεθνή, την επανιδρυμένη Τέταρτη Διεθνή, που με πρόγραμμα και οργάνωση θα καθοδηγήσει την παγκόσμια εργατική τάξη, στη συντριβή των καπιταλιστικών κρατών και του Ιμπεριαλισμού, αναδιοργανώνοντας την κοινωνία σε νέες σοσιαλιστικές βάσεις.
Κ. Αποστολόπουλος
Νέα Προοπτική τεύχος#551# Κυριακή 16 Ιουνίου 2013
